Alle inzendingen over ongewisheid

Diep in me hart hoop ik dat je hetzelfde voelt voor mij maar dat blijft ongewis.…

Ben van het zekere begin Naar het ongewisse einde Gekropen, en heb daarbij Voortdurend de grenzen opgezocht Die anderen vergeten waren Aan te geven; grenzen die Er beslist waren, Maar niet zichtbaar Voor hen die er tegen Aan moesten lopen - Begin het einde nu al Zichtbaar te naad'ren - Ben ongemerkt mijn Eigen grens voorbij…

hij zag hoe de tijd verstreek en langzaam stierf langs het binnensijpelend licht hij wist dat de tijd van alle tijden was en ongewis hij kende de vergeefsheid van het leven hij wist dat de westenwind sluw noch uitgekookt was hij kende hem als een razende bruut zo nu en dan ze waren niet in zijn wezen ingebouwd de argeloze woorden…

En als dan straks In het uur tussen hond en wolf De stad Haar aangezicht verbergt Weer dat je ne sais quoi gevoel Dat me verder drijft Doorheen het labyrint van tijd Tastend n het ongewisse Verlangend naar het licht Dat na de nacht Verzacht Als een pleister Op een slepende wonde.…

Terwijl ik gapend schrijf ligt op de milieuhoop het tapijt waarop wij rollebolden ’s nachts thuiskomend van de hazejacht toen ik het uit de kamer smeet werd het eventjes bloedheet en nu met pils achter de kiezen lijkt de kamer te bevriezen nooit gedacht dit te missen zo verdwijn jij in het ongewisse.…

Het oog over het rietland en het ongewisse, te traag voor iets anders dan stof. Rimpeling van water in de donkere, mosgroene vonten van de avond. ------------------------------ uit : Tirade 1996, nr. 1.…

afgeschoten in het ongewisse malen gedachten onafgebroken rond en worden maskers telkens verwisseld zo dreunen er talloze kreten door het diepste van de psyche waar alles in een waas verschijnt dan ontwaakt de ziel volledig lijkt elke stemming weer vredig totdat het gedonder opnieuw begint…

ik weet je in het ongewisse zoals er zoveel schimmig is of grillig in de tijd de aarde onbetrouwbaar is vergankelijk de lieve vrede wazig voorzienigheid alles willen weten maakt onzeker achter mijn vraag ligt altijd weer een vraag verzoen mij daarom vaag met je afwezigheid vertrouw maar op het leven…

jij hebt in je lach de stille kracht iets van verwachten het tikkeltje magie dat ondeugd heet en leeft in het mysterie vrouw benaderbaar in warme nachten je ogen raadselen het ongewisse een blijvend gissen naar het geheim van jou pas als het donker ons heeft toegedekt wordt het laatste puzzelstukje neergelegd…

Wat avond en nacht brengen is vaak ongewis maar jij brengt nieuwe hoop na bange dromen. Ik weet je te schatten dageraad, morgenstond. Jij wilt mij en ik wil jou omvatten.…

in het angstaanjagende nu staat de radeloze moeder aan gesloten poorten in haar wanhopig wachten omhelst ze verbeten het ongewisse rekt ze de tijd verder en verder uit schuift ze het noodlot voor zich uit tot het kantelende ogenblik waarop niets meer hetzelfde is zwijgend torst ze de droefheid van het leven met zich mee trekt ze zich…

iemand trekt met kalk een witte lijn op de muur rond jouw lijf je bent getekend zonder schaduw verdwijn je in het donker je houdt een lege koffer vast een beetje bevend stapt je rechterbeen in de stroming van de ongewisse tijd een kalkrestje rust gelaten op het verstrooide haar iemand ziet je…

de zomer moe van zonuren wacht op afscheid het verval nabij krijgt straks het wit van jouw huid zijn seizoen in de lange langzame trein naar morgen gaan wij als ongewisse reizigers teloor in de tijd op elk stopstation raken wij eenbeetje in onszelf verloren…

Het water waar ik in vaar ruw en wild, de golven hoog, mijn bestemming niet in zicht en onder donkere luchten samengepakt Nooit ging mijn scheepje zo tekeer als nu en waar ik, en of ik wel landen zal mijn toekomst is ongewis Weet één ding zeker mijn lief Meer dan jou heb ik niemand lief gehad.…

Lodeizen de onrust voor 't onbekende het lange wachten op dat wat je nog niet weet maar vreest het grote ongewisse maakt onzeker doch wanneer de boodschapper eindelijk komt lijk ik verslagen en is uitputting zeer nabij maar ik ben buigzaam als het riet en tegenweer maakt mij veelal zoveel sterker...…

ik wil de zee weer voelen het zand aanraken zeven met mijn handen ik wil met de meeuwen in een duinpan of in het helmgras landen ik wil luisteren naar de stem het praten van de wind ik wil weten waar ik de nooit gevonden schelpen vind - ik wil het ongewis van toen ik wist niet wat me nog te wachten stond ik wil een inhaalslag…

dagen trekken aan mij voorbij moeizaam tikken alle raden ze trekken diepe groeven het huidige moment Jouw lach in mijn gezichtsveld toont nu slechts dofheid geen zicht op het wagenpark zo alleen onderweg Ik zwijg de dagen voorbij wat spreekt is mijn gezicht lichaamstaal duikt in een ongewisse duisternis…

blik voor blik het zien gedicht als golf op lichaamsflank wit schuim en op de ribben lippenbloemen, het laken ligt gespannen en ons in zijn omarming; kreten springen over spierenroes en bonzend ‘t bloed in jou in mij het ongewisse van het ritme jouw lijf, opengevouwen gewelfd in adem trekt deinend huid naar huid.…

ik zou de hemel willen pellen binnenstebuiten keren zien in smaragdgroene ogen van ongewisse goden verborgen in hierna gewichtloos wentelen langs waaiers licht, mijn hoofd in wolkenstof, handen dopen in kraterwater, macht en ontij vernevelen draaiend kolken naar een schoongeveegd later oh, als ik dat zou kunnen was ik vast…

Dwazen die dolen door jaren aan een ander bestemd, iemand die dood is, de dagen varen kleurloos en ongewis van land. In volheid van vergane tijd, wens ik te verpulveren maan en zon, te grijpen en uit nijd te doven, ster. Alles eraan.…

tweemaal daags met water innemen opstaan na te hebben geslapen haast ontlenen aan daglicht loodrecht tegen wolken leunen de vraag herhalen eenmalig de klok terugdraaien rust en vrede terugstoppen in de ziel everzwijnen in het oerbos een stelligheid in het ongewisse en voorgoed hetzelfde moment samenvallend met gelijkenis wederom, telkens…

wolken varen aan de hemel voorbij nemen de tijd in schoonheid ze ontploffen niet maar lossen op zonder pijn Misschien dat er morgen weer vrede is in harten van mensen in ongewis misschien dat er morgen geen oorlog meer is klimkt het vreemd dat ik liefde mis in harten van mensen in ongewis kon ik er maar iets aan doen het voelt zo ongewoon…

en gerania bij victoria falls in kenia via teeltprocessen verloopt gesmeerd aangezien kwekers uit ons land tijdig en gedetailleerd zeggen wat ze moeten doen en de inheemsen ook doen wat ze gezegd wordt te doen zo ook die van rozen waarbij extra is gekozen voor waak tegen lekken of zelf ontdekken men houdt met sukses ter plekke ongewis…

als het hemels dak, vochtig grijs en alles omhullend, het ademen beperkt vraag ik me af of zich nu reeds de contouren vormen van mijn zielverlaten glazen zerk, al doende het ongewisse met eeuwigheid vullend het uitzicht draagt niet verder dan heden morgen, wat dat ook zij, lijkt een beeld uit een verleden een woord in…

Het afscheid doet pijn wetende dat jij nooit de mijne zal zijn Ik heb dromen gedroomd luchtkastelen gebouwd ben van jou gaan houden kan niet meer zonder jou maar leven in het ongewisse is een gesel voor mijn hart jou te moeten missen vervult mij nu al met smart ik heb jou zo lief weet niet hoe verder te gaan het was een mooie…

Ondanks zoveel problemen in het land Volgen de media vooral de laatste stand Of Balkenende president van Europa gaat worden Het is een schaakwedstrijd op vele borden Waarbij onduidelijk wie schaakstuk en wie schaker is De uitkomst blijft nog even ongewis Maar wat een verrassing en eer dat hij is genoemd Want tot nu toe werden toch alleen zwakke…

Er is veel dat schittert in klaar daglicht zelfs maar ongewis blijft deemsterend en weg ons er vanaf gegraagd het dagen het duister in gedragen op blinde draagbaren het verglijden in het ongeziene tersluiks de dag vermoord in verholen ogen de luifels welwillend verdicht tot een matrix zonder kieren elk mijmeren herleid tot blind suffix…

het was alleen vandaag dat telde de dag was open en nog vrij het patroon brak ik in stukken de uren waren dan voor mij want morgen was zo ongewis die tijden kon je niet vertrouwen ik had me al te vaak vergist ging luchtkastelen bouwen zo dacht ik maar de toekomst heeft me ingehaald vandaag is veel te klein voor wat morgen te gebeuren…

wachtende ongeduldig dolend in het ongewisse blijvend starende ogen priemen in het niets dat een leeg beeld weergeeft op een troebel netvlies een diepe zucht zakt diep weg verloren in machteloze strijd om zekerheid eindeloze stroom gedachten verwaaieren in een onrustig hoofd bezeten moe en gestreden berust hij…

Twee miljoen inwoners en veel wild en gevogelte, slavenhandel, ongewisheid en moed?) werkelijk wijken voor trusts die onbetrouwbaar blijken?…