Alle inzendingen over onmenselijk

Ganzen, waarschijnlijk achtenveertig boven het weidelandschap in vogelvlucht jij gaf ze jouw dromerige wensen mee mooi en wonderbaarlijk vrijzinnig dat royale, gezamenlijke vliegen hedenmiddag boven de voorjaarspolder langs de snelweg Utrecht – Amsterdam jij herhaalde een stemming uit het verleden overpeinsde een door zijn menselijkheid onmenselijk…

Ik huil zoete, zure, bittere, bevroren tranen, ben boos, woest, onmenselijk kwaad en er is niemand die nog beweegt en werkelijk weet waar het over gaat Ik huil eenzaam verdriet, onmacht, de vele onwerkelijke lach stralen, ik huil ongesproken woorden en de gruwelijkste verhalen Ik huil de hemel uit de lucht, ik huil de morgen dood, van…

Als ik droom dat ik doodmoe wegzak in een witte smetteloze wereld, waarin ik gewichtloos zweef, de eeuwige pijn in mijn lijf verdwijnt en ik geen zin heb terug te keren, weet ik zonder verdriet, dat ik stervende ben en dat het goed is, mij niets onmenselijks overkomt, geen lichamelijk aftakelen na vernederende geestelijke mishandeling…

Jinek Niets is meer zoals het was Beeldbuis verandert Globalisering Ceta en TTIP Beter dicht bij huis Sars, Mers, Corona Klimaat, Stikstof, CO2 De mensheid bezint Marokkanentweet Het gevaar ligt op de loer Intolerantie Discriminatie Mogen zijn zoals je bent LGBTQ Horror slachthuizen Varkens ernstig mishandeld Onmenselijkheid…

ze droegen zwarte en bruine hemden stampten alles in en uit de grond schreeuwden met heel harde stemmen hoe lang hoe lang gaan we dit nog herdenken die onmenselijke volkerenmoord we zijn bijna ver genoeg om te vergeten hopelijk duurt dat nog heel lang heel lang velen leven opnieuw in angst zijn weer als toen voorzichtig bang…

ze was thuis, in het paradijs voor de komst van de mannen die je wreed gebruiken tot ze je afdanken en de bezemsteel, oma's wandelstok, hun bajonet of een kogel in je spietsen De vrouw met het geweer wil weer slapen, weer de warmte van de zon te voelen Ze wil een nieuw paradijs verdedigen, wakker zijn uit de nachtmerrie van onmenselijkheid…

Zoektocht naar mezelf Mijn persoonlijkheid verloren In het doolhof van gevoel Onderdrukt verlangen Sluimering van constante Climax Bij alles wat ik doe Denk ik aan jou Mijn hart slaat Een race tegen de klok En dan weer stilte Alleen een harde steek De leegte is Onmenselijk Gemeen en Onnatuurlijk Zo is het niet bedoeld Liever duizend…

zo adem ik grijs naar binnen ervaar de heerlijke smaak van genadeloos vergif ook al heb ik vaak verloren het kleurt toch de geur van overwinnen zo kan ik ook borsten in onbestemde omvang wellustig bekoren hoe weet mijn gedachte lelijkheid te overtreffen en toch een ziel te zien in de beul die mijn naaste heet het is haast onmenselijk…

apocalyps Tegemoet draait, Een eind maakt aan Nutteloze zorgen en zuchten, Zie ik in het verste Hemelrijk een gouden Zwaan die met haar Schitterende vlerken Een donker zwerk doorklieft En sneller dan de aarde Ooit aan zichzelf Ten onder kan gaan Slaat ze haar verblindend Mooie vleugels om me heen En brengt ze me met Onmenselijke…

Alle mensen kijken naar mij maar er is niemand die mij ziet Hun blikken stoppen bij hun fantasie Zo is het om bijna een godin te zijn onmenselijk, een beeld, een avatar om mijn lichaam verhullend dat ik besta en verhinderend dat ik sterf ofschoon iedereen me wil vermoorden om wat Het heeft aangericht in zijn scheppingsdrift waaruit…

Ogen als regenschaduw* Uiterlijk beslist uitgehuild Die tijd in jaren was echt hard Eventueel gebrek Een nijpend tekort Oprechte liefde Vliegt ongrijpbaar door toorn Niet te stoppen kwaad Van een onbespied' duivelskunstenaar Daarna zijn kunsten rucksichtslos uit Onmenselijk, maar waarom? Nou daarom...…

een tijd van vertrouwen tussen mens en dier er is nu veel veranderd jij daar en ik hier vriendschap en vertrouwen kan de mens niet aan zelfs met de eigen soort leidt zij een onmenselijk bestaan de mens vecht sinds eeuwen om vrede een dodelijke strijd vriendschap en vertrouwen er was eens een tijd ...…

Wat er vooraf ging werd onmenselijk een feit De Zoon van God heeft voor ons moeten lijden in Zijn en onze levensstrijd. Pinksteren: bevrijdend wonder Iedereen valt nu op zijn plaats en geloven kan niet zonder ookal lijkt het tegendraads.…

namen nee namen werden er geen namen genoemd alhoewel nummers wel nummers nummers werden er afgeroepen staand in rijen van tien leven geen leven nee er was geen leven er werd overleefd jouw leven of 't zijne het kon de hogere macht niet schelen werk te werk gesteld met verstand op nul blik op oneindig aangezien het werk te onmenselijk…

1095 dagen en nachten blijft het muis en muisstil geluidloos huilen onzer harten daar wij nog altijd op jou wachten op een bericht of een kreet roepen wij met klem iedereen op die een hart heeft naar voren komt daar iemand hier toch iets van af weet waar onze lief is gebleven wat is er met Rebecca gebeurt het niet weten is onmenselijk…

(...die echt bijna niemand kan beantwoorden...,...) ...want waarom zingen wij 'Vrede op aarde' terwijl de wereld immens brandt misverstanden alom veel meer dan aanwezig zijn het ene geloof onmenselijk het andere onthoofdt?…

Ik praat niet graag in grote mensentaal, zal me er nooit in willen geven, hun klanken vertelden mij zo vaak zo'n onmenselijk verhaal.…

Ik wil niet dood, ik wil niet weg maar deze pijn is onmenselijk redt me uit deze krankzinnige hel help me, oh help me snel. De morfine werd extra verhoogd langzaam zakte ze weg ik wil niet, sprak ze nog 1 keer hij hield haar vast, En liet haar gaan...…

Eigenlijk is het onmenselijk, dit innige verdriet. De wereld in onzekerheid, we moeten de hoop zien te behouden, maar hoe eigenlijk? Het vertrouwen is voor veel mensen weggevaagd. Het verdriet is groot, laten we hopen en bidden dat er een wonder mag komen. Verdriet…

Hij heeft het leven in de keel van een hond gelegd het huigt er in een grommen het onmenselijke schurkt er aan de waarheid al de rest zijn dode huidcellen onder zijn vel woont een porceleinen pop die het briesen van de maskers schraapt een boom wordt omgelegd in zijn oren kreunt een mastodont het reptiel in zijn aderen ook…

September doorsteekt mijn ogen met gouden messen, die scherp geslepen stralen van de Zonnegod, en zij bekleedt al wat groen is, met donker brons, een totaal mislukte Oidipous, zo voel ik me, die eerst de Zomer, mijn van god gegeven vader, heeft dood geslagen op een onmenselijke tweesprong, en vervolgens slaapt met de Herfst, mijn moeder,…

Angstig kijkt hij in de camera van een fotograaf; voordat hij met vele anderen een geschiedenis zal worden van onmenselijke herinneringen. Zoals deze kleine Poolse jongen in het menselijk collectieve geheugen staat gegrift. Als icoon van de weerloosheid die waarde kreeg tegen de kwade alles vernietigende oorlogsdrift.…

De maan maakt helse uren door tussen het hemelvuur van de demonen niemand heeft de leugen terug gepraat en de lammeren blaten tussen de bomen het bomenlandschap ligt onder het sterrenbeeld van de duivel die denkt dat hij gewoon mens is maar niets onmenselijks is de mensheid vreemd wanneer hij zich misvormd in eigen wanen woede kijkt voor…

leiding meer ieder gaat apart mensen zijn verdwaasd ineens verstoken van hun speeltjes nog zijn er enkele enclaves die digitaaltjes vragen zij schermen zich af willen niets meer met anderen te maken hebben communiceren gaat weer als vanouds met ogen stem en lichaamstaal er zijn geen misverstanden in verbinden alles doet onmenselijk…

De zee nam meedogenloos Dit keer van het land Ineens met grote kracht Op gruwelijke wijze Meedogenloos Het werd immens verdriet Wereldomvattend Onbeschrijfelijke onmacht De wereld weent Weet niet hoe Gezichten grauw en verdoofd In hun ogen de gruwel De onmenselijke schreeuw Koortsachtig zoekend naar anderen Hoop Kinderharten verschrompeld…

bedek jij alle wandaden Door jou bedacht en uitgevoerd Onder een mantel van zacht Omfloerste ogen, keurige lok, En aan je hand kinderhanden Die van de prins geen kwaad bewust Zich aan jou toevertrouwen - De hond trouw aan je voeten, Hondstrouw tot het bittere eind; Dit ideale plaatje bedekt Zichtbaar de walmende beerput Van je onmenselijke…

dagelijks dragen de kranten en gooit de lezer op de buis ellende in mijn huis, als 's werelds afgezanten van onmenselijkheid en leed. wat ik daarvan niet vergeet is vaak niet te dragen, doordat ik mij onmachtig weet en schuldgevoel gaat knagen.…

Hier is alles vernietigd en verlaten, slechts een erfenis van het onmenselijke.…

ik weet: mislukking verdeelt nationalisten in fanaten en fantasten, hun bitterheid likken ze achter muren van verstokte hoop, ontevreden met een goed leven, ik weet het al 1000 jaar vechten ze in de naam van de Kracht van hun verlangen vorstelijk te genieten negerend dat vrede niet gratis is en er geen onmensen…

Beheerste treurnis bij sterven op hoge gezegende leeftijd; de verwerking is gespreid, de dood is doodgewoon doch onmenselijk als de stervende lijdt. Ontspanning dat stervenslijden voorbij is, wordt uitvaart weerzien van familie en vrienden; de dood leeft sterk en ze komen van heinde en ver afscheid nemen.…