Alle inzendingen over ontheemde wekt schaa

Droomverdrijvend dier wekt mij op jubeltonen om kwart over vier…

Wie hier wakker wordt, wekt de vlinders uit hun slaap -- op zijn warme wang.…

Vergeef ergens zwerf jij in mijn wereld ondervoed, ontheemd en bang ik zie de televisiebeelden..... meestal kijk ik niet zo lang.…

in liggende en staande beelden verstard, schijnbaar bevroren kijken ze me aan met uitgebluste ogen waarin elk verlangen naar toendra en oerwoud, steppe en oceaan, al jaren gestorven is…

steen en sterk Uit diepe gewelven Stof en gruis van het zware werk Eeuwig rots delven Donker en koud is zijn bestaan Van aarde is hij een slaaf Met pikhouweel gehard van het slaan Een zware opgaaf Altijd op zoek naar glans Gesleten steen Een ritmische dans Al slaand om zich heen Wilskracht is hem niet vreemd Waar is de zon Van huis ontheemd…

In het snijpunt waar mensen van zichzelf vervreemden, kreunt de eik in ziel van het geaarde kind ademt de geest de spreuk der ontheemden, onafhankelijk bemind. In het licht van weerbarstige levens, kinderen van zon en aardse bomen, met de vingers naar de hemel geheven, tredmolens van een nog te dromen droom.…

er lag iets in de lijn der verwachting op de weg die bestemmingen verbindt ik zag eerst niet goed wat het was het bleek zo te zijn, zoals ik altijd al dacht mijn verbeelding trekt in cirkels rond de polen door een onbeantwoorde weg gescheiden van de plek die lichtjaren voortduurt van het continent dat verlangen voortstuwt met aarden…

Verdwaald, zoekend, zweeft de blauwe waterjuffer langs huisdeuren.…

• Een dennegeur verdwaast de orang oetans In hersenpan en onderbuikgevoel Odeur van penetrante girondijnen Geen alfaman wordt blind door impotentie Maar door obesitas en corpulentie In schaduw van de matglanszijderups In orang oetans lebensraumurgentie Rust een taboe op woudkapinterventie • De nacht passeert…

van een moedergodin ze knielt en voedt haar kind in een vergeten land achter enorme oceanen ontheemde bloemen overal.…

Ik ben als een hert gevlucht voor de jager ontheemd beroofd loop ik op glibberige paden het plateau een onderaardse- gang met heksenbezems de route is een omweg naar het doel van mijn bestemming…

De laatste glimp van 't avondrood Vloeit langs de strakke muur, En schuchter duikt de maanschijf op Aan 't bleek en fijn azuur Wat wekt ge, sombre steenkolos! Die van uw glans verviel, En eenzaam op de rotspunt rust, Wat wekt gij in mijn ziel? Versteende stem van vroeger tijd!…

Eer het groen ontluikt glanst het licht rond de bomen en wekt tot leven.…

daar waar rond plat bijna banaal maakt ontheemd uitgedroogd op zoek naar een zee van adem waar lucht het licht nooit meer zal raken ja daar daar slaapt zij zwart…

Dit is de nachtvogel die zwijgt en zweet in het geweten van nooit vergeten eenzaamheid in het land van de vreemde theepotten daar is de brandnetel die groeit op de puinhopen van de ontheemde ziel die nacht van zondeloze wanhoop.…

beide bewaar ik als herinnering aan het kind in mij dat zich bij vlagen nog wel eens ontheemd voelt…

beide bewaar ik als herinnering aan het kind in mij dat zich bij vlagen wel eens ontheemd voelt…

beide bewaar ik als herinnering aan het kind in mij dat zich bij vlagen nog wel eens ontheemd voelt…

Benedictus van het Vaticaan wekte vandaag enige argwaan. Is het zorgbarend om op Kerstavond met de kippetjes op stok te gaan ?…

Ik voel me dan ook ongehoord ontheemd. Geen auto vóór me, ook geen op mijn hielen, o God, wat mis ik mijn vertrouwde file !…

Het is goeddeels aan mij voorbijgegaan Ik heb er hoogstens vaag iets van vernomen Wanneer ik ook vandaag zo door mag komen Was mijn retraite goed om te doorstaan 't Is kiezen: kluizenaar zijn of ontheemde Wanneer je ooit van carnaval vervreemdde…

Lekkages ... tijdelijk verblijf ... ontheemd; die thema’s klinken eigenlijk niet vreemd.…

waarom bidden wij niet als wij toch al bidden met Noorse boeren in de taiga om beteugeling van de warg - niet de wolf van Tolkien nooit in het echt gezien - laatste van het geslacht Gulo Gulo hier meest bekend als veelvraat* mannetjes marter tot veertig kilo beschermde soort in arctische staat ze rukken onweerstaanbaar op vroeger lekker…

het laatste flonkerende vlammetje wekt geen opmerken meer te laat gezien maar in ruste gekeerd blaast hij in vrede zijn kaarsje uit…

Onze tuinmerel wekt ons zijn sterven en opvolger zien wij niet, zijn lied - blijft en dat maakt hem onsterfelijk; want hij is voor ons het merellied…

helder ochtendlicht wekt ontluikende liefde met een warme lach zeven hemelen kussen de ontpopte dageraad…

De eerste leefdag in het nieuwe jaar Is tevens ook een fijne wereldvreemde Vol onverwachte rust en met ontheemde Niet afgestoken pijlen op 't trottoir Voor ons en alle skiërs op de schans Is dit de ware dag van de balans…

ontheemd belanden we in een landschap van zwijgen lamgeslagen woorden houden de kaken op elkaar we wachten op een verborgen taal die de brug zal slaan naar de maat der dingen terwijl de tijd verstrijkt…

Het beeld van de ontheemde heeft zich stil in ’t hart gebrand van Hollands huis en haard. Het maakt nu niet meer uit of je verklaart dat je ertegen bent of helpen wil. Het beeld vraagt elk van ons: “Ben je bereid te kijken naar je eigen breekbaarheid?”…

Weinig geleerd, veel gefraudeerd. Leerlingen geterroriseerd. Leraren grijnzend geschoffeerd. ´s Nachts in de school gepenetreerd, obsceniteiten geënsceneerd, tot in detail geregistreerd, geürineerd, geruïneerd, bureaus met kots en poep besmeerd en zich in alles uitgeleefd wat ooit een god verboden heeft. Zijn positie? Onaantastbaar. Directie…