Alle inzendingen over ontheemde wekt schaa

Weinig geleerd, veel gefraudeerd. Leerlingen geterroriseerd. Leraren grijnzend geschoffeerd. ´s Nachts in de school gepenetreerd, obsceniteiten geënsceneerd, tot in detail geregistreerd, geürineerd, geruïneerd, bureaus met kots en poep besmeerd en zich in alles uitgeleefd wat ooit een god verboden heeft. Zijn positie? Onaantastbaar. Directie…

Ik was gestorven Van minneweelde; En lag begraven In liefjes armen; En zie, daar wekten Me opeens haar kusjes, En in haar oogjes Zag ik de hemel.…

O wek me, Hartendief Kus me wakker, Mijn engel Duizendmaal liever Dat jij me wekt Dan die wekker Met zijn eeuwige Gejengel…

ach het nadert onontkoombaar als de nieuwe maan onomkeerbaar als dood na leven nog zijn wij ontheemd door pijn te verstrikt in het verleden te gehecht aan het heden om het te kunnen accepteren dat verlangen naar het pijnloze die beleving van de stilte als troost voor het einde…

morfosen aanspoelend adem zilvergrijze luchten glijden sopranende zuchten saxend water zand en luchten zingt in tinten zo zachtaardig klankt vis en vogel waardig zie de golven ploegen aarde bewegen zicht ademend verglijdt de strijd in ontheemde tijd…

Ik slaap dromen langs verlangen, hunker met ontheemde heimwee naar intensiteit van vergeten liefde in het huis liggen rozen, van voor jouw dood op de kale berg slaapt een ezel waar de nachtvracht ligt begraven staat een naakt verbeeldend schilderij waar niemand op hoeft te wachten aan de muren van jouw kasteel hangen overal naakten dichters…

bloemen ‘t landlicht van buren wat komt als trouwsel naar mij toe dorens uit voeten het satijn aan doe het dwalen langs distelhellingen moe naar ‘t vredige landschap room van de koe haar zwervende naam in de bries van een bruid ‘t land intens en zacht als ‘t licht binnenvalt tijdloos hemelblauw boven de rots en ‘t kruid waar ontheemde…

hart ondanks het vele falen het hapert af en toe hij heeft de stiltes aan mij doorgegeven hij wekt mijn wrevel op…

mijn taal staat in de kinderschoenen met bezeerde knieën en altijd onderweg mijn taal is de afgebroken tak gevallen en voorgoed ontheemd mijn taal heeft geen verhaal is met stomheid geslagen in een onbeschreven land mijn taal komt en blijft zelden thuis…

het was weer stormachtig vannacht de ontwortelde bomen waaiden tot waar de wind hen bracht alwaar ze zich ontheemd hebben neergelegd de kruinen diep verscholen in de nog volle bladerpracht maar zó kwetsbaar als een prooi voor elke onverlaat…

met het lege gevoel dat ontheemden eigen is tast ik op zoek naar tederheid vooralsnog in het duister goddank wijst iemand die Braille beheerst mij de weg naar het ochtendgloren…

Maar toch, het weer dat kwakkelt en zeurt, wekt diep in mij de heimwee naar lente.…

(tanka) De regenboog glanst, wekt grote kijkvreugde op door zijn plotseling verschijnen en weer snel gaan, steeds ongenaakbaar blijven.…

ik vouw mijn handen en sla mijn wimperbogen op naar 't licht van Zijn ogen gedenk de wolken van doodsangst die boven de bergen hangen ruik de doodsgeur dat met zijn schaduw door de geschiedenis van het ontheemde volk gaat onder het gewicht van bloed dat zinloos is weggestroomd…

Voor dat gij neerligt in de rust Waaruit geen God u wekt. ---------------------------------- uit: Kwatrijnen (1924)…

Ze draagt bloemen die niet meer zouden kunnen maar haar wiegen wekt roosjes en ander lief blad tot leven, haar jurk en ik kleuren ervan Geen wasmiddel kan daar tegenop…

De kerel ontdekt, doordat iemand hem wekt, dat z'n droom werk'lijk uit is gekomen.…

Fluister haar je dromen en ze luistert ook al is het nog zo duister ze zal ze vangen de lichtpuntjes ook al zijn ze nog zo schaars als ze je dan wekt vertelt ze over de lichtjes de dieptepunten ben je snel vergeten tot de volgende nacht…

“Het is de dure menselijke plicht, Ontheemden op de aarde op te vangen.” “Welnee! Straks komt, - ik voel de bui al hangen, - De hele wereld binnen. Grenzen dicht!” Zo is, nu wij elkaar hierom vervloeken, De Europese eenheid ver te zoeken.…

Je waaiert als het riet in mij ontkiemend zaad in rode aarde de vrucht die bloesem achterlaat wekt mij uit mijn diepe slaap dorstige liefde steel speel…

haar trage streling wekt een wild verlangen naar de zomer die me kust en lacht zij omarmt, verwarmt mijn lijf en maakt me wakker ik geef mij over aan de lente en verwacht……

[Perzisch kwatrijn] De eindeloze oceaan wekt weemoed nu mijn voeten staan waar blanke zeilen bolden bij 't licht van deze lage maan.…

spitsuur schijnt het in het gehucht St.André de Vezines één kerkje drie boerenhuizen en een oude herberg het is een drukte van belang want er wordt vandaag getrouwd en dat gaan ze vieren van verre zijn ze gekomen om hier de bruiloft mee te maken wij de ontheemden laten ons verbazen…

Zelfs aandelen die veel verwachting wekten Zijn nu opeens toch boemerangeffecten.…

mijn huis is behangen met woorden zinnen die spelen met de gedachte dat de muze van de nacht hen wekt om in uren naar het ochtendlicht mijn catastrofes om te smeden tot een tijdloos dicht met allure…

grauwe avondlucht zwanger van regen donkere dennen kraaien krassen de dag nog tot weemoed vlokken roet die de grijze avond proberen te rekken met hun ontheemd geroep enkele vinden een plek de rest zal wel blijven vliegen in de zwarte nacht…

(bij een teveel aan letters) tegen 5 december weet de dichter zich ontheemd blijkt het pijnlijk gemis aan bloemrijke verzen... deze tijd van frivole rijmelarij maakt de dichter juist neerslachtig het teveel aan letters van banket heeft hem voor enkele dagen op dood spoor gezet…

Voegt zich ten einde raad naar ‘t burgerlijk fatsoen, vlucht ontheemd naar ‘t “Burger King - plantsoen.”…

En altijd weer verhuizen met pappa en mamma mee wat moet ik met plavuizen op een onbekende stee mijn vriendjes en vriendinnen denken dat ik hier leuk speel ik lees hun korte zinnen in de chatbox en mijn mail op school ben ik een vreemde voor de hele klas en mij ik voel mij een ontheemde ouders maken mij onvrij.…

ze weten zich ontheemd iemand vergat de weg terug te markeren... regen maakt het bos grijs en achter elke boom een andere boom vanwaar ze kwamen dat willen ze niet weten en het doel doet er niet toe want wat is toekomst nog wanneer je geen hand voor ogen meer kunt zien…