Alle inzendingen over ontluiken natuur

En zeg nou niet, da's de natuur, want DAT weet ik nou wel ik kan er niet tegen, zeg eens eerlijk: WIE WEL?…

belofte van ontluikend groen in allerlei schakeringen ik heb trek het wordt tijd voor prikkelende lente-uitjes…

Het leven is als de seizoenen: Ontluikend als de lente Frivool als de zomer Kleurrijk als de herfst En ingetogen als de winter…

De lente is als een schone jonkvrouw zij tovert zonnestralen, ontluikend groen en bloemenpracht uit haar elegante mouw…

mens nergens gerammel, getoeter of geschreeuw op straat laat het eeuwig zo blijven, ’t is echt mijn enige wens alleen de natuur die de wereld met diffuse stomheid slaat…

de tinten anders te mengen opdat ook jij in kunst beklijft mijn hand dient de passie te verengen * jouw bleke gezicht vereeuwigd in teder ontluikend buitenlicht behoort nu tot mijn wezen kan nu zonder vragen het ademen in je ogen lezen…

tussen grijs en grauw brengt één ijspauw kleur in de morgenstilte.…

sierlijke vleugelslagen maken hevige wind een bruinwitte schicht raast sneller dan het licht Om dan even te zweven, beter dan een vliegtuig enkel wat wolken belemmeren zijn zicht als jager geboren, hangt hij hoog in de lucht Om plots dan in zee te vallen echt doelgericht na weinige tellen schiet hij omhoog met tussen zijn…

o, moeder natuur rein en zo puur de wind en de zee spelen gedwee met aarde en zand scheppen een band de zon en de maan een storm of orkaan bloemen die bloeien dieren die stoeien ze laat alles begaan een hemel op aard is er ontstaan!…

Geef mij de regen een zomerregen waar ik nat kan worden liggend in het gras Laat mij wachten op de regen van de ochtend tot de avond Ik zal wachten als de bladeren van bloemen waarin ik de samenhang kan zijn met alles een ontkiemen een belofte voor de volgende dag Dan zal ik drinken van het water Dan zal ik dichter bij de aarde…

helder ochtendlicht wekt ontluikende liefde met een warme lach zeven hemelen kussen de ontpopte dageraad…

blozende rozen ontluiken alleen aan degene die de geheimen van buiten kent en niet delen zal op doortocht toch geuren zij er niet minder om…

Nu ook februari doodgewoon het weer om gaat slaan, de natuur natuurlijk even bewust voor bevriezen kiest. En al stelt de dag het ook goed, zo nu en dan voelbaar even mistig en kil zonder bodem vertrouw dan op leven. Draag met wederom die een en dezelfde opmerkelijke trui, uitrusting, een lach op je gezicht laat je wangen blozen.…

Een heel aardig meisje in Bagdad Lag met haar vriend in een hangmat Hij zei:"Ik hou van je zus." En gaf haar een kus Toen vroeg ze haar moeder: "Mam mag dat?"…

Bedankt voor de inspiratie Lin, Liefs een dichter vriend met ontluikende passie…

Achter de sluiers van de winter houdt de lente nog even haar adem in voordat ze herrijst als een feniks uit haar as en het zonnelicht de crocussen en narcissen openkust in het gras en de vogels vol overgave zingen uit hun zoetgevoisde keeltjes die als sonates klinken als kleine juweeltjes Alles zal groeien Alles zal bloeien in prachtige…

het fluisteren, het suizen rond de winddansende bomen weet je hoe heerlijk je daar kunt mijmeren, stiekempjes dromen kan luisteren hoe de vogel er klanken van liefde zingt wanneer de ochtendnevel mysterieus de nog grillige takken omringt zie je hoe de zon een verlokkelijke knipoog illustreert in een bonte lucht het is een ontluikende…

Zo stil als liefde kan ontwaken en uit een droom kan worden geboren slechts door zachtjes aan te raken en als een fluistering te horen als een ruisend riet of als de vleugels van een vlinder, net uit haar cocon bevrijd en langzaam groeiend in de tijd. Zullen wij in elkaar verzinken de liefde met hart en ziel indrinken als nooit ervaren in…

heeft geen handen en voeten meer zij werden afgeschoten voor ze konden werken en lopen het gouden moment snel neergepend in gloedvolle woorden verliest meteen zijn glans reflecteert nog eenmaal in verbleken en laat ons slechts de vage schijn van hoe het ooit had willen zijn het is als glas nog buigzaam transparant schoonheid in ontluikende…

zij kleurde uit een witte achtergrond ontluikend rood haar ronde vorm gaf eindelijk het onbegrensde bloot mysterieus in voelen naar het einde rolt magie tussen de lijnen van hand naar voet omhoog omlaag een bal die aandacht vraagt…

waren we hier al geweest waren we eerder onszelf in afstand, nabijheid in gezamenlijk verliezen hebben we nooit bestaan na afscheid, herinnering vergeeld vervagen, vergeten in dozen op verlaten zolders in avondlicht langs kale muren als huisraad zonder handen zullen we elkaar ooit weerzien ergens aan zwaarte voorbij zomaar,…

ik zie je in mijn hand ontluiken jouw lente binnen en de winter buiten een pril begin in teder groen mijn blindzijn kon er jaren niets mee doen ik heb je kleur ontdekt het groeien in de warmte je hebt een geur gelekt die voorjaar zacht omarmde we stuiven mails hopen op bevruchten maar msn is niet zo snel zij speelt met onze lusten…

Pril in het ontwaken van het ochtendgloren dacht hij nog na over de droomcyclus die hem zo had weten te ontroeren in het duister een ontluikende dagdroom viel hem ten deel op het bord, met zijn ontbijt naast een spiegelei ontwaarde hij zich een innerlijke bespiegeling zuinig in huisvlijt nijverig in eenvoud in dat bijzondere…

en sierlijk Wachtend op het licht, dat hen wekt Dan openen ze langzaam hun kelken En tonen hun schoonheid, puur en perfect Ze geuren zoet, als een zachte bries Ze kleuren het meer, met wit en roze Ze dansen zacht, op de golven mee Ze stralen vreugde, uit elke pose Ze zijn een symbool, van zuiverheid en liefde Ze zijn een geschenk, van de natuur…

toen ik die zonnige dag ineens die bloemen zag tussen kreupelhout en ontluikend groen, ... hoe zes narcissen het daar kunnen doen.…

De vogel die gaat zingen in een verkilde nacht, je hart dat weer gaat gloeien terwijl je ’t niet verwacht, een bloem die gaat ontluiken als groet voor jou en mij, dat is naast vele zorgen: de hemel dicht nabij! Kijk niet alleen naar boven, maar heel goed om je heen, schenk anderen wat vreugde, die bang zijn en alleen.…

De harpen hangen als koude koorden in al te naakte bomen en schuifelend aan mijn oor het schuchter snarenspel van bloemen op de akker de krokus wordt geboren de wind hangt zeilen uit. Wat wij zelden horen het rillen van de huid het geuren van de liefde als een blank boeket camelia naar méér nog of in elk geval naar evenveel. --…

Murmelend water spetterend licht kinderogen klein gedicht, adem van verre groet van nabij fris ontluiken lied in mij, bron van vertrouwen teder en goed woord dat zuivert leven doet.…

De nacht nadien verdween, een ontluikend begin alsof de wereld haar noden nooit gekend heeft, mijn boodschap niet had mogen ontvangen. De eerste voorzichtige schreden vervolgen het verdwijnen.. hoe kon ik denken, dat haar adem ons weer feilloos zou vinden, mijn besef voorgoed zou veranderen..…

Eer het groen ontluikt glanst het licht rond de bomen en wekt tot leven.…