Alle inzendingen over ontroering OR verbazing OR bewustzijn

Al zou ik willen dan kan ik niet je gedachten zo maar veranderen. Woorden krijgen andere waarden nu zij in jouw aders gaan leven. Pijnloos verder daar ieder hart zijn eigen kuil graaft.…

vergeef me, maar ik voel je zo dichtbij, je blonde, zachte lokken geuren, vol van lente, de wind speelt golvend langs je haar, ik proef het zwoel van koriander en thijm, ik proef je stille, zoete, zachte adem, strelend langs mijn huid en lichaam, stil en verlegen, zoeken je handen, je vingers tasten naar zoet en teer, naar warmte, borsten…

ik dacht dat verbazing eigen is aan het kind zijn daarom twijfel ik aan mijn volwassen brein maar mijn medemens bezorgt mij elke dag een raadsel waarnaar ik altijd gissen mag het waarom dingen gebeuren die mijn verbazing wekken doet mij steevast denken ik leef in een wereld van gekken…

Pijnbomen beven; rauwe stemmen roepen hard: reigerruzie woedt! Voort, door het moeras. Ploeteren... Verlichtend blauw! Kijk, gentiaantjes. Na de fikse regen blinkt het bos verblindend.…

ik reed vanmiddag door de kerkstraat en wie schetst mijn verbazing, daar stond een kerk. ik reed verder en kwam terecht in een dorp en wie schetst mijn verbazing, op het bord stond: dorpstraat. ik sloeg rechtsaf en kwam in de esdoornstraat en wie schetst mijn verbazing, er stond niet één esdoorn.…

Dat gewone mensen tot de meest wrede dingen in staat zijn, je gelooft het niet Maar gebeurt elke keer weer dus de verbazing is eerder dat zulke wrede mensen zo normaal kunnen leven wachtend op een kans die voor de meesten nooit komt het bestaat dan slechts in hun hoofd maar gaat het los, dan zijn zij de eersten om te bevestigen dat…

Wat kan het ontroerend zijn De geboorte van een kind Door de ouders zo bemind Een kind heel mooi en klein.…

ontroer(ing) zonder mij dacht ze, ze is mijn hart dat me beweegt, me complimenteert, me laat verdwijnen als de massa waakzaam scharrelt langs hun eigen inbreng ze dwingt aan op mijn vertrek, legt een zilte vilt op het voorhoofd en dirigeert mijn adem langs de finish die ik nooit zal halen steeds harder slaat haar betoog in het ritme waarmee…

tranen zijn bitter of zilt maar soms ook zoet in blijdschap geplengd…

Als jonge ouder wilde ik de afwas niet doen als mijn baby in zijn kamer ernaast de slaap vatten moest want eindelijk hield hij eens koest. Nu liep ik op de brug boven 't IJsselmeer. Er raasden links auto's en motoren naast me op en af. Oorverdovend 't lawaai! Maar rechts stond de paardebloem veldkers, hondsdraf, kleine plantjes tegen…

't Zou me niets verbazen Kom, neem een tweede glas, 't is druivensap waarvan de diep verborgen eigenschappen tevoorschijn zijn gelokt, ja reuze-knap door 't fermenteerproces, nu niet verslappen! Een trage loomheid neemt van mij bezit een onverschilligheid: zal ik gaan pitten?…

Hoe het begint en hoe het eindigt de rode lucht en daarvóór in zwart de lijnen van zijn hand: het probeert een tekening te maken van zijn werkelijkheid, die de onze wordt maar die we maar niet kunnen begrijpen in het licht van de dag. Het is de schilder van brekende kleuren en wij zijn zijn ogen, sprakeloos zien wij alles groeien en verdwijnen…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

zeg ik terwijl jij nog natrilt want er komt vocht uit mijn ogen o dat geeft niet hoor, zeg jij maar jouw ogen zoeken je schoenen…

Toen de meiden zongen bij het verzorgen van de gebroken veren van een verdwaalde meeuw beider ogen gericht als heldere meren de haren licht als sneeuw nooit zag ik ze dichter bij het morgenlicht Geen andere ontroering dan die waarin ze zich veilig waanden en nimmer werden bedrogen op de wieken van eerste licht in een adem opgestegen…

liefdevol zacht schurend langs je jas of toch de pas gerijpte velden met een daarboven aarzelende zon de zo vertrouwde horizon uit je jeugd de grijze toren zou het dan de rilling zijn de sensatie die muziek je geeft als bij herkenning een gevoelen van diep weten wat zou je antwoord zijn geweest als ik je vroeg naar wat het meest ontroering…

als de dood dichtbij komt en liefde verder weg schuil ik, mijn vriend daar waar de schoonheid woont mijn hart een plek aangeeft waar kracht is terug te vinden brengt de muziek mij bij de bron ontroering bij het leven…

Mijn hart, dat ontroering kent om de lach van een kind het weerzien na lange tijd met een goede vriendin. Mijn hart, dat zo vaak geen antwoord weet maar dan stil is en meedraagt het verdriet van een medemens. Mijn hart, dat kent herinnering de pijn voelt van oude wonden eenzaamheid maar ook van liefde om wat ooit is geweest.…

Er is de vraag gerezen Te luisteren naar dit lied Het richt zich op jouw wezen Eenvoudiger kan het niet Het pakt je bij je klad En voert je op haar wil Zacht als wat Naar de bron van alle stil Ergens daarbinnen het daarom van leven Je huilt van blij Al duurt het maar heel even Je was er wel dichtbij Je kijkt op Ook de ander heeft…

Boek ligt open Links bevat de tekst Rechts is blanco Drie vingers beroeren het wit onder de woorden Rechterhand kruist de linker Hier gaat het om Ze verdwijnt even in de letters En komt er nog steeds gehavend uit Maar nu kamt ze haar haren…

tot in het kleinste detail wist jij ons vaak onmerkbaar te ontroeren beheerste het actie reactie model in liefdevol fingerspitzengefühl jij was in staat de wereld binnenste buiten te keren om hen emoties te leren met je goddelijke lach zal jij ook hen op het verkeerde been zetten en laten staan vol verbazing over hun eigen…

Dat dichter komt in de morgen met het eerste vogellied verlaat ook in de avond niet geheel de doorgang naar de nacht Waaruit ontwaakt, nieuwgemaakt, gedragen, dankbaar en voldongen Zo had ik u gedacht…

De storm luwt niet niet meer als de woorden eindelijk wat vleugels in de lucht beschrijven. De rups kent de weg ik volg vandaag trek ik mijn lichthuid aan.…

Kort en hevig, los en tevens standvastig zijn het mijn gedachten, gevoelens die verstillen in de schaduw van mijn wezen. En alles is niets meer dan een vluchtig moment dat tijdloos is in ruimte waar ik even mezelf ben... Als een druppel regen, als mijn naam en een woord geschreven in het zand. Waar dan een golf van de zee de betekenis…

Het bewuste zijn moet er zijn om zich bewust te kunnen zijn. De dieren daarentegen hebben geen zelfbewustzijn meegekregen, maar zijn wel bewust. Ik ben me zeg maar gerust, bewust, bewust.…

Het verdriet, de wanhoop en de pijn, het bracht me verder tot een nieuw besef van gelukkig zijn.…

ik denk dus ik ben lijkt me onvoldoende ik zie olifanten hun jong redden uit de enorme kaken van een hongerige krokodil olifanten kunnen niet denken dacht ik maar als je dat ziet evengoed zijn ze nogal zwijgzaam waardoor een mens zich vergist zoals door alle eeuwen heen een soort vloek van het bewustzijn en de taal…

Kan het net niet raken Als een druppel olie in een glas water Iets duwt mij, verheft mij boven de dagelijkse beslommeringen Ik zie het scherp van de snede Het contrast van een blad aan een boom met de lucht De tak waaraan hij hangt Het bestaan in al zijn facetten ontdaan van conclusies uit handelingen beweegredenen door gevoelens Ik…

Terwijl ons aller bewustzijn, gewoon zijn gang blijft gaan.…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…