Alle inzendingen over ontsluiting

jouw lach ontsluit zoveel plezier en baart humor in twinkelende ogen golft door de ruimte in een aanstekelijk ritme op een melodie die al eeuwenlang hout zaagt en waarvan de teksten in alle talen meegezongen worden in generatieve herkenbaarheid die uit voeten komt die staan in een wereldcyclus…

vlieg niet maar fladder als een vlinder in mei vlieg al die fraaie bloemetjes niet zomaar voorbij ontsluit haar liefdeskelken en zoek haar liefdevolle hart voor het te laat is en ze alleen nog maar staan te verwelken ze lokken je niet voor niets met hun heerlijke geuren tast toe voor je zelf verstart laat de liefde harten kleuren…

Niets dan de wijde, de grote rust: eenzaamheid zachtjes in slaap gekust; niets dan het sluimren van 't levend Al, dat straks weer de ogen ontsluiten zal; niets dan de hemel, die ogend waakt, zolang lome aarde het waken staakt; niets dan wat wijde oneindigheid, in Nachts zachte armen rustig gevlijd.…

voor de eerste keer in die troosteloze klas werd ik overspoeld door een groot geluk de letters werden woorden ik zag wat er stond ik kon echt lezen een fundament werd gelegd een diepe liefde voor de ontsluiting van boeken en verhalen het geheim onthuld plotseling inzicht in die troosteloze klas in mij scheen de zon…

In de vroege ochtend wandelt alles in mij, in de vroege ochtend voeren mijn benen mij naar de stilte van buiten, die met zachte bries getooid, gevoelens weet te ontsluiten en gedachten ontplooit. Benen, gevoelens, gedachten, dwalend door de stille straten, die even alle zorgen verzachten als de nacht het etmaal heeft verlaten.…

De ondergaande zon veegt schaduwen weg penseelt in roze draperieën een luchtig aquarel Traag baant zij haar weg langs aardse curve duister verslaapt zich in rood koperen gloed Aan gene zijde ontsluit zij vurig Morpheus’ armen doorbreekt met zilverwit de barricades van illusie…

gekooid en gekluisterd lamgeslagen vlagen van gedachten serviel en murw die geen uitweg weten gebeten honden vleugellammen die zich minzaam lieten knechten en nu vechten voor hun vrijheid en niet weten hoe zichzelf te ontsluiten buiten in de strakke lucht kijkt een koppel vogels licht meewarig met gespreide vleugels…

nog ben je onvolgroeid maar schopt en stoeit om ruimte want het bollend buikje is je al te klein nog onvoldragen speel je zonder vragen met de navelstreng geen zorgen over morgen want jouw lucht en voedsel is er wel toch daal je langzaam in en nadert het begin van eigen leven de eerste kreet na het ontsluiten zet jou op de nieuwe…

je hand slankt vingers in muzikale boventonen je touché voelt als een goddelijk onderkomen snaart direct in een finaal akkoord na langzame préludes raak je een hemel de zevende heb ik gehoord nu sta ik aan de poort vraag petrus om ontsluiten hij laat ons niet buiten weet dat ik met jou het paradijs en het hiernamaals heb gescoord…

ik kon niet wachten tot de zon je openvouwde als een bloem je steelde al te lang in groen en loze knoppen mijn lichte lente zal de klokken vroeger stellen op ontluiken dan kun jij eindelijk je hart in eigen kleur volledig weer ontsluiten samen voor het eerst naar buiten proberen om het zachte zomeren te leren…

Bij het ritme van de branding Welke dwingend mij ontsluit Vloeit het warme nat samen Beeld ik mij overmand door de zeenimf Dan voel ik haar slanke vingers in mij En als mijn schacht soepel deze omklemd Perst het zilte nat ritmisch ons samen En glijden wij weg over de toppen der baren © schrijver Ivan Grud…

De zware deur zou je willen openen ontsluiten Binnen kunnen gaan na een handdruk kus,omarmen Een ruiker in cellofaan bied je -vriendelijk- aan Je wilt je kunnen verwarmen aan de haard want buiten heeft zon je in de steek gelaten Je wilt bijpraten al is het maar over koetjes en kalfjes Halfjes....…

ik wist dat als de luiken door het eerste licht en warmte de nacht ontsluitten zij langzaam in opengaan de wereld toestemming gaven om voorzichtig binnen te dringen daar waar alle deuren kierden om met stukjes huis de kamers in aparte stijl te kunnen versieren een warme meegaandheid vroeg om vriendelijke bevestiging van deze…

je loopt me voor mijn hand in de jouwe sensueel de trap op waarbij je halverwege inhoudt en stilte zoekt in mijn ogen neen spanning overheerst gezonde spanning waarbij onze handen rusteloos in elkaar spelen visueel ook tastend verkennen stof heeft nu geen nut meer plagen ontsluiten heerlijk zacht je huid verwent me…

Mooi en ontgerenoveerd Nimmer verbouwd Tussen weelderig groen Ontvankelijk en vertrouwd De drang was nu immens Weliswaar niet ongevraagd Het was wat onpersoonlijk Ontvankelijk was zij belaagd Maar nu de gevolgen met drang Er was geen tijd te verliezen Haar ontsluitend lichaam Maakte haar vreselijk bang En als zij neerstrijkt Op…

Het gordijn van nevel opentrekken de herinneringen ontsluiten durven omhelzen wat eens was achter elke traan een voltooide tijd niets keert weer alles is eindig met trillende handen de foto’s bekijken van het lijkt een veel te ver verleden leren dealen met het heden waarin het martelend besef van niet meer nooit meer een terugreis…

een heimelijke leugenworp in mijn open aandachtskorf loopt als zemelen zo hard in de gaten en valt al klamp je angstvallig aan bang bedekkend je motieven mijn scherpgerande mazen klieven in illusies en verloochening elk spinsel straf gezift vat ik bewust gedachtezaad dat samenhang ontsluiten laat en als klare vreugdekern opgetogen…

voor je open gaan er welkome gastheren achter die deuren staan Die de deur ontsluiten zal de kier.... groter zal maken Zal de deur dan piepen of kraken? of geluidloos uitzicht geven op gang of hal? Misschien..... is het er een Augiasstal of is de vloer geboend gestoft de lambrisering?…

Ontsluit hij het versteende hart? Of schuift met de schaduw de grendel voorgoed voor mijn zerk? Daar bij de kerk van Sint-Pieter op de terp.…

Deuren wil ik openen poorten wil ik ontsluiten Sleutels in het slot steken van buiten naar binnen Als woorden in zinnen die zich neerleggen of juist opstaan Wind en regen willen me achtervolgen tot aan de drempel Warempel..... het is de vraag of zon nog schijnsel heeft In voorraad? in kindermaat?…

Zal ik de mij in mij ooit vinden en leiden naar de plek waar ik gedij weet ik mijn eigen kooi te ontsluiten laat ik mezelf ooit nog eens vrij?…

zij heeft erotiek verwoord in gevoel en laat dansende vingers ontsluiten ze jaagt melodie door het bloed in een passie die zich niet meer laat stuiten in brabants hees wordt de liefde geprezen als het bourgondische feest ze drinken en klinken haar woorden tot boek en ze glanst want die eer doet haar goed zij wist hoe het moest…

rondeel Aanstonds, toen ik wakker werd, Scheen de zon mij in de ruiten En de vogeltjes daarbuiten, Van nabij en in de vert, Sloegen, 't bekje opgesperd, Aan het zingen en het fluiten, - Aanstonds, toen ik wakker werd - Dat de englen met hun luiten Niet zo vrij en onbenerd*, - Als de doden 't oog ontsluiten - Hunne vreugde kunnen uiten…

zielen in gewas,zand en sneeuw hoe mooi schijnt de zon op het omgebogen graan in het gouden landschap je ontstaan is verstopt in wonderlijke licht magie ik vlieg over je heen aanschouw de geometrie in zijn prachtige vormen ik wacht op een teken vanuit jouw schepping de geheime boodschap in wiskundig denken die het mysterie ontsluit…

aanwezigheid laat voelen schaaft hij aan leven steelt een lach zal een deel van mij bekoelen ik herinner de weelde bewust geklemd in gedachten totdat zij als zand door de vingers glippen zij hebben nagelaten de pijn te verzachten * ik maak de dood tot mijn lief om eindeloos te beminnen zullen dan grenzen zich langzaam ontsluiten…

jij concert je muziek op papier preludeert uitbundig op a-vier dirigeert het zwart van inkt op maagdelijk wit dat eindelijk conceptie vindt ontsluit met onverwacht akkoord de symfonie van negen maanden woord de partus was een generaal pardon omdat het kind niet huilen kon je muziek wordt veel gelezen de melodie voegt warmte…

Als zij opstaat komt de kracht terug De weg opgaat over de brug naar een plaats waar alle geliefden komen bij elkaar Haar brug ontsluit mijn gehele ziel Haar tocht door mijn geest scherpt hem verruimt hem Zorgen en zonden verdwijnen Kwaadheid maakt plaats Zij verruilt alle pijn voor een bevrijdend blijvend bestand tussen liefde en natuur…

Maar iedereen wordt het, haar vondeling, die niet bestond, maar toch begon, de ring die ’t wijzen naar een ander zelf besluit met de spiegel die het tot hen ontsluit. ’t Kleven en beven dat lippen nog doen, wordt snakken dan naar een gedaan geluid dat straks de wereld eindigt met een zoen.…

langs zonnig venster scheert gracieus de meeuw omhoog naar Lokkende lonkende luchten uitgestrekt en eindeloos ontsluit zich een zee dobberend blauw wiegt zij wattige hemel en in 't brandpunt van het deelbare vallen zij heel even samen het kind in de vrouw en het kind in de man pannenkoek met appel en rozijntjes zegt de man…

nog zijn je longetjes in rust maar je lijfje voelt wat mama doet je schopt en rekt wendt en keert weet je gevoed door warme moederkoek pas als jouw dagen naken en de weeën gaan ontsluiten zal er een einde komen aan jouw prenatale dromen als de navelstreng is afgesloten gaan jouw longen eindelijk open kan het huilen beginnen om…