Alle inzendingen over ontsluiting

Zachtjes deinend op het water Ontsluit zij traag haar schoonheid Gelijk met de eerste zonnestralen Haar hele pracht en openheid Bewaart zij voor de dag iets later Dan in al haar kwetsbare schoonheid Laat ze haar hele pracht ontluiken Haar hart vol stuifmeelstampers Voor snoepers die haar ongezien ruiken Gulzig smullend van haar heerlijkheid…

zacht klingelt illusie in de top van de boom schitteren sterretjes in alle kleuren van je mooiste droom golft engelenhaar op de weerkaatsing van geweven licht versluiert en warmt zij de plaats waar het kindeke nu is magisch is de zang waarin het diepgevoeld verwachten klinkt tot eindelijk ontsluiting de tijd verdrijft met…

ik heb je gewekt je laten komen en koester je de saaie dromen je verlegen lach je weet dat ik je mag je boeit me mateloos in jou ontsluiten ga ik me ongeremd te buiten ik heb het kind in je gezien het oogt zo schoon zonder volwassen schroom we zijn versmolten in het rood van passie en van bloed de nieuwe waarheid voelt zo goed…

De contouren zijn grijs en zwart Ze doen denken aan de sluier rondom mijn geest aan de afgrond waarin ik ben geweest Maar deze donkere kleuren ontleden alle smart Zij ontsluiten het zuiverste licht Haar gedeeltelijk verschijnen Alle pijn gaat verdwijnen Door haar vage gestalte een nieuw leven gesticht Raden naar hoe zij is in het echt heeft…

ik heb de lente weer ontdekt maar weet de plek waar grond geen bloemen gaf zij is door groen gedekt zon noch warmte brengt bloei wel groei in steeds ontluiken moet ik echt wachten tot de eerste bloem zich ooit zal gaan ontsluiten ik zie ze kleuren om me heen knoppen die me raken wil geen groen alleen maar juist de nectar van…

Bloei het leven maar Laat de knop maar ontspruiten Geef je vriendelijke gebaar De wereld voor jou mag ontsluiten Laat je liefde maar twinkelen Straks spelen en met andere kinderen hinkelen Lach maar kleine schavuit Wees maar die heerlijke spruit Fleur met vrolijkheid maar op Ook al zit je leventje nog in de knop Beleef je de jaren als…

Ik hou toch zo van meringen met van die fluppen aan elke kant Ze kruipen als gewone bleringen maar verslonsen ieder argeloos kwasant De vuurtoren aan scheepse kraven spuit zijn licht naar ’t grobuit wanneer het volmondig langs komt traven en hun wapkleppen ontsluit Dan is de welling in het slonder en de mering geeft half stok Ik neem mijn…

samenvoegt, de grootheid van versmolten delen, lijkt anders dan ze samen waren, leidt tot een nieuw geheel, gesnoeide echo’s van vervallen koninkrijken, brengen tijdperken van bloei en wat niet meer is, gaat niet verloren, de kern van de essentie te vergelijken, van wat men in het hart wil dragen, wat verder gaat dan wat men al bezit, ontsluit…

je lacht en je stem fluistert zachte tonen terwijl woorden zich op liefdevolle wijze schikken in de melodie van de muziek die je uitstraalt in je lach wordt het refrein geboren dat steeds weet te bekoren door de subtiele wisseling van akkoorden die de nieuwe conceptie verrassend ontsluiten nog magistreren je ogen de kleuren…

Jouw handen willen vangen verscheuren geleefde tijd zij vlechten stil verlangen vingers verstrengeld in strijd Mijn handen gebaren zacht raken jou heel even aan jij schrikt terug, onverwacht verkrampt door herleefde waan Onze handen vouwen verward ontsluiten nog te leven tijd vereelt geraakt tot in het hart verzachten gestreden strijd…

zag bloemen reiken langs de ranke lijnen van jouw aandachtsveld zij hadden snel hun hartjes open gesteld in het weerkaatsten van de mooiste kleuren wiegend op de wind musiceerden zij schoonheid en pracht die je nergens vindt jij danste vogelvrij blij lachend in een eldorado van de heerlijkste lentegeuren jij gaat deuren ontsluiten…

Verbeelding zorgt voor macht ontsluit tot nu gesloten ramen de letters juist bijeen gebracht voegen gevoel en beeld tezamen tot een onweerstaanbare kracht geschreven om aan te gehoorzamen.…

ik zie je na de lange nacht het leven scheppen jij geeft groen aan gras en boom schemert blauw de lucht laat in wit de wolken komen dromend op hun vlucht opent bloemen in de kleur van het seizoen ontsluit het donkere van toen jij schenkt ziel aan alles om je heen zonder jou ben ik in kou alleen jij bent de godin die leven schept…

ô Welkom, schone Dageraad, Die uit een gulden kamer gaat, Met glans van held're stralen; 'k Ontsluit mijn venster voor uw licht, Om met een vrolijk aangezicht U minnelijk in te halen.…

Het gepolitoerde mahonie houten paneel In die deur met zijn duizenden draaien Nu een glans en troosteloos geheel Zou geen zacht zijden rokken meer aaien Gefluisterde geheimen aanhoord Gesloten om weer heimelijk te ontsluiten Begeleidde hij in liefdevolle momenten Glimmend lachend in onschuld naar buiten Moeizaam kreunend dient hij nog…

Zware wind bruist door boom en kruin schaduwen dansen spelend, vliegend zon en blad, op de wind wiegend stoeien en sterven in Eden's tuin Groter wordt de donkere projectie het opent nieuwe perspectieven ontrafelt onderliggende motieven en ontsluit een tedere affectie Licht wordt donker natuur wordt poëzie ontdaan van alle schijn blijft…

Of vind je mij een muggenzifter, die zich niet helemaal ontsluit en op al jouw slakken zoutzakken leeg. Kom, leg het me dan nog eens uit. Het was toch jouw besluit, die Tsunami; of ben je niet almachtig? Waarom blies je niet even van te voren op je fluit? Of wist je misschien niet dat het komen zo? En ben je niet alwetend?…

tref jij dichte deuren ontsluit dan je hart: zeg je zegje in kleuren in plaats van in zwart heb jij gif te lozen verbloem dan je toorn: zeg je zegje in rozen in plaats van een doorn maak jij valse starten herzie dan je stijl: zeg je zegje in harten in plaats van een pijl mis jij stro en halmen hervorm…

geef me geen naam want ik ben de dwaas achter muren van de wereld en durf amper op te kijken naar de reiziger die zich vonkloos, onherkenbaar spiegelt aan mij voor het oor van herkomst verwant met het stilste raadsel, ter verklaring van mijn uit het lijf getrokken ziel ontsluit duizend ogen verhelder water met zonlicht draai…

Wachtend op de dageraad, dankzij mijn penselen en wat streken waterverf, ontsluit de intimiteit het duister, als rusteloos wiel op het deinend canvas. Op de vleugels van de tijd koestert het mijn gevangen lichaam, gebaard achter gouden tralies van de moegestreden horizon.…

Gejuicht en gezwaaid mantels en twijgen op de weg bezaaid konden niet zwijgen Ontsluit voor Hem Jeruzalem mijn hart, als woning voor onze Hemelkoning Door 't kruis gedragen gekroond op Golgotha om zonden te verjagen werd Hosanna openbaar! (Mattheus 21:1-17)…

van veel vlinders vogels bomen en bloemen ken ik de namen niet net als van al die naamloos mooie vrouwen die ik al genietend zie ik hoef ze niet te benoemen mijn oog vertelt me wel wat het ziet en gaat mij dat in beeld toevertrouwen hun schoonheid ontsluit in mij een geluidloos lied gecomponeerd met de prachtigste niet bestaande…

stoten tegen glas dichtbij en onbereikbaar je zien bewegen zonder touwen in vreemde handen op de maat van radeloos het schreeuwen wordt gefluister en de huiver is je angst dat jij het niet meer bent jezelf niet meer kent en naar die ander kijkt die op je lijkt maar zonder hart dat klopt nog in je eigen lijf kom breek het glas ontsluit…

is lust voor haar een lot dat zich ontsluit? (2017 - rev. 2020 - CCb)…

Niet in staat te geven: liefde ben ik opgesloten in mijn hart Harde woorden, verdriet en pijn keren het tij Delen wil ik liefde, warm gevoel oneindig veel met jou Bereid te leren, aan te passen, te veranderen Ontsluit jij de gedachten van mijn hart?…

Een vrouw ademt de verwachting uit na de ontsluiting telt men de uren tot de eerste schreeuw komt toch nog onverwacht een voetje op zoek naar steun vindt de schaar, waarmee zij net drie keer ingeknipt is zij wacht totdat haar boreling op haar rust, bloed, taai slijm bevochtigen haar uitgezakte buik de zachte onderkant van een stad waar…

De zwachtels van de dood omsluiten vaak het leven: de tranen om de moederschoot onvruchtbaar steeds gebleven; de armoe van de woorden die het diepste niet ontsluiten, de vriendschap die niet bloeien kan want tederheid blijft buiten.…

Grauw is 't over nacht gevrozen ; over dag, van 's morgens vroeg, viert en vonkt het zonneblozen fel, maar nog niet fel genoeg, om het koele graf te ontsluiten, waarin 't zaad geborgen ligt, wachtende, om opnieuw te spruiten, Lente, naar uw zonnelicht. --------------------------- doom: damp, mist, nevel…

Wordt dan voor immer mijn geboeid verlangen gevoed door een seizoen en door zijn kleur, is dit de kooi waarin ik ben gevangen, waar is het slot en wie ontsluit de deur?…

Onnavolgbaar ogenblik waarin sterren hem te binnen schoten en de uitgesleten drempel vonkte onder zijn allereerste stap: hij was alleen en de ontsluiting vond plaats. De hand van de uitgedreven geliefde cirkelde boven het pasgeboren lijk. Hij was gesloten. ---------------------------- uit: 'Niemand wint', 1992.…