Alle inzendingen over onverdraaglijk

van de gewone wereld, hier begint het geluk en ginds moet wel de poort zijn maar daar wil ik nog niet heen Laat me langzaam lopen en genieten van bomen vol roze koeken Laat me wegvliegen uit pijn en misselijkheid uit de heilige drie-eenheid van mijn gedachten, mijn organen en de rest, mijn wanhoop, verdriet en angst voor het onverdraaglijke…

O pijnlijk is het, onverdraaglijk, het weinig zichtbare verschil dat soms bestaat tussen de dierbaarste momenten en de desolaatste. --------------------------------------------------------- Uit: 'Afstand', 1978.…

opnieuw na meer dan zestig jaar verdriet en tragiek op ooghoogte in beeld gebracht een heimelijk teder gebaar verdrinkt zichtbaar in nog steeds niet voor te stellen wreed gedrag Polanski’s kijk op eeuwig menselijk tekort en toch zo tijdgebonden onverdraaglijk wee in Warschau gesymboliseerd door het leven van pianist Wladek Szpilman overlevend…

Een snedig vers is op wietsenderwijze gevallen ten prooi aan muskieten der pers zij waren op heterdaad op plaats delict toen twee zonen der muze elkander bestreden om 't meest onverdraaglijke 't minste behagende normenverlagende deeghouwersvers twee koekjes van eigen deeg zo van de slager de deeghouwersslager gesneden en…

Het zou ook oneerlijk zijn, ja onverdraaglijk, als sprookjes echt zouden kunnen zijn Mijn vrienden gun ik alles zolang we bij elkaar passen en ze niet te koop lopen met hun kinderen schaapjes op het droge of andere voorspoed Ik mijd buren en collega's die graag opscheppen over aanwinsten en snufjes Die spullen kan ik missen maar…

Onverdraaglijk in het zicht. Dus ligt het nu verscholen. In het duister van mijn kast. Te wachten op jouw hand. Mijn wit zacht stukje pijn.…

golvende water de klokslag op dit late uur Waar rook is is vuur er vonkt nog wat liefde tussen zure druiven Ik zie het riet zacht wuiven naar een stervende maan waar de kraters groter ogen dan een verloren satelliet De morgen trekt een muur van eenzaamheid op als het slot de sleutel breekt als jouw pijn de nekslag smeekt zo onverdraaglijk…

Het verleden roept naar mij Steeds harder Steeds scheller Het verleden lacht mij uit Steeds luider Steeds sneller Mijn verleden doet mij pijn Soms onverdraaglijk Soms zacht Mijn verleden daagt mij uit Soms plotseling Soms verwacht Het verleden blijft mij plagen, zelfs nu ik volwassen ben Vluchten of vechten helpt niet echt Toch kan…

Een huls Niet van mij Mij is vermeden Mij is versneden Tot gruis In stof Verwijderd, verdrongen, vergeten Wat is eigen Wat is ik Ik is verdwenen Lang geleden Een gat, een diepte Een verlaten schelp De stille getuige Gebarsten Gebroken Huil, schreeuw, schuil Ik bent naakt In de diepte geraakt Onverdedigd, onbeschermd Onverdragen…

zich gereed want wie de satan looft is kansloos, die passie kent geen enkel verweer de overweldigende gedachten deden haar zeer maar smoorde in de kiem al de morele bezwaren het was niet wie of wat, maar wanneer ze kreeg haar bezwete borsten, de lange losgeslagen haren en het allesoverheersende dat ze verzweeg; dat al haar kleren haar onverdraaglijk…

de bewegingen van het water is daar de onveranderlijkheid van de dingen van rusteloze mensen die komen en altijd weer gaan er is het weerloze weten van de immense schoonheid van het bestaan hij schreef haar: het weten van liefde dát is geluk er is het herhaalde weten van meeslepende draaikolken in verlies en verraad er is het onverdraaglijke…

ik kijk naar buiten, zoek het antwoord tussen de versteende kleuren die als stilte tussen lage bomen en mijn adem liggen heimwee en dit beeld dat ik niet beschrijven kan vochtige aarde, de onverdraaglijke eeuwigheid waarin de dood het licht laat opbranden soms roerloos wacht en wensen breekt in het niet willen schreien een boom…

nog groter dan de neerwaartse gloed tussen leven en onbegrepen graven waar kraaien om zich heen kijken naderbij tot in mijn aardse spiegel een rij mensen met bewaarde ogen geloven even in zichzelf, lijfelijk en laatst tot plicht, vredig in zicht het huis is rommelig en huivert bloemen tot oude kransen - de aarde is koud een onverdraaglijk…

Tijd valt uit elkaar in onverdraaglijk getel. ---------------------------------------------- uit: 'Toverdraad van dagverblijf', 1986.…

Behoefte aan informatie, zwarte details maken de pijn onverdraaglijk. Het koude huis waar haar huls rust blijft stil. Rustig, door de pijn van anderen heen, ontsnapt ze naar de vredige hemel…

zuchtend, haast onverdraaglijk stiller het maatwerk dat gelijke kansen biedt schaamteloosheid kwelde de tijd, die hardnekkig ervoor gaat.... met een ijzig zwijgen ging zij voort.…

Wat wij kunnen: meeneuriën, nors voor ons uitkijken, energiek of juist bedremmeld protesteren - maar achter alles zingt de zinloosheid haar kalme, onopvallende lied, dat elke stilte die we laten vallen onverdraaglijk maakt. Niet mooi is die muziek! Maar zo groot onze hang naar de schoonheid: willoos laten we ons grijpen.…

knie Geen krul meer in m'n haar Geen lach hoor ik meer in m'n huis Jij was de vrolijkste vandaar Dat ik je missen zal Ik mis je armen om me heen Ik mis je warme, tedere blik Verhip, zonder jou voel ik mij alleen Ik mis jou helemaal Ik zal verdrinken van verdriet Mijn hart zal zinken in die zee Het is zo zwaar als steen De pijn is onverdragelijk…

Soms ben ik onverdraaglijk, wil ik mezelf kwijt.…

werkelijkheid bewaart, geluidloosheid als oog van een orkaan, ik kan er moeilijk tegen dat je van gedaante wisselt, daarvan ik vrijwillig moest vervreemden, windstilte waaruit ik de kracht van je moest lenen, niet uitlegbaar dat zaken ook onbegrijpelijk kan zijn, de vrijheid te ontlenen niet alles te begrijpen, hoe het komt dat ik jouw vertrek onverdraaglijk…

Zo terneergeslagen voeten wroeten in zand zo'n dag met ergens in je iets aan de hand Pijnlijk vuur vanbinnen dieper dan het hart waar geen geest kan reiken maakt het verward Verdwaald zijn in nevels nog amper denken kan willoos overgeleverd geheel in de ban Muziek onverdraaglijk schoonheid doet pijn herinnert met smart aan wat nooit was…

Selma, snoepje van me, wat smaak je ineens zuur, ineens ben je weer ver weg als een zwart gat en is de leegte onverdraaglijk eenzaam als een graf. Kan ik als astronaut je gedaante nog bereiken of kan ik beter met seances het contact herstellen?…

De pijn en het niet meer weten wordt onverdraaglijk. Mijn mimiek spreekt boekdelen, littekens proberen steeds de nieuwe wonden te helen. Steeds wordt dezelfde vraag herhaald, is dit het leven waar ik in wil leven.…

Wat ik voel vandaag is zowat onverdraaglijk, Zoveel pijn dat dit mij doet! Ik dacht hier sla ik mij wel doorheen, Dit komt wel weer goed! Veel heb ik niet gevoeld, Toch mis ik je ontzettend veel, Je was niets..echt heel weinig, Toch waren wij een geheel! Ik heb je niet gezien, Ik heb je niet gevoeld.…

moordend werkt, schimmen die langs mij gierend van gekte omhoog willen, zwaarmoedig daal ik af, rook een joint, klok uit een fles Teachers, eet Ierse biefstuk tegen de kou, val soms als een voetbal naar beneden, stuiter tegen andere dwazen, lach tegen even eenzame jongedames met flair, snij tenslotte de vleugels van mijn lijf, omdat de vliegpijn onverdraaglijk…

Tandenpoetsen, eten, zelfs zitten is al zwaar, Maar ik laat me niet kisten, alleen op dit moment is het onverdraagbaar. Ik ben zo moe. O wat is het koud. Ik sta te rillen op mijn benen. De kou trekt door tot in mijn botten. Ik ben zelfs met koorts vertrokken naar bed, want daar is het warm en fijn. Daar heb je weer die maagpijn.…

Zij zijn maatvast en doen de laadstok deinen Het ritme van hun draftred doet 't gewicht Half zweven door de lucht, de schouderpijnen Zijn minder onverdraaglijk, bijna licht... Zij leven, eten, slapen op de lichters, Eten verslindend, slapen zwaar in zwijm.…

onvoltooide tijd tikt onder haar rokje maar ik ben niet gek weet heus wel dat als tijd onvoltooid is, in een toestand verkeert van onafgemaakt zijn getik nooit weerklinkt IV we krijgen twee pillen om 's nachts in te slapen om angst af te schillen en dromen te schrapen van bladderende muren of van de beslagen ruiten die onverdraaglijke…

Haar kracht was onverdragelijk. Ze greep mijn naakte voeten en smeedde er ketens omheen. En onder die ketens zette ze een ketting vast met een verschrikkelijk zwaar gewicht van lood. Ze legde mijn voeten weer in het water en meteen daarop begon ik te zinken. Mijn hoofd hield ze nog even in haar handen. Haar ogen waren wondermooi.…

Wie is die dichter(es) Die fraaie poëtes Beschermvrouwe prinses Der dichters patrones? Zij leidt de dichterschaar Van 't Vaderland, voorwaar En Vlaanderland, nietwaar 'k Heb medelij met haar Want één ding zit me dwars Als Neêrlands dichteres Had lichtgewicht miss Lieke Te weinig in haar mars Zij is meer dan een 'zes' Maar ging…