Alle inzendingen over onverstoorbaar

kun je niet langer camoufleren nu het plakkaat sneller loslaat dan je het erop kan aanbrengen arrogantie sijpelt uit jouw pen wat geschreven waarheden overschaduwt, zodat er een andere dimensie ontstaat waarin jij jezelf overschreeuwt om hen te overtuigen van jouw gelijk kijk je hooghartig neer op het plebs buiten vallen de bladeren onverstoorbaar…

onder de hemel in open luchtstromen woorden reizen omhoog als sluimerende schatten voor het hart teder groeit het licht onverstoorbaar, wonderlijk op vleugels van passie de schoonheid ligt vrij met mijn schaduw van de vrouw-ziel warme accenten vallen de dageraad groeit met visie dat waakt over de stappen gekleurd, op levendige manier…

beweging tussen natte muren Franse lelies, manshoog wuiven achter sterren er sijpelt water van de schoor die de ingezakte schedel moet schragen drip drip drup drip drip drup het ritme van leven na de dood gaat onverstoorbaar door de kamers er wordt niets geplooid of glad gestreken ontbering geeft voedsel aan alles wat niet is bezweken…

Stoïcijns en onverstoorbaar, kamde zij haar lange haar. In gedachten, niet verveeld, keek zij naar haar spiegelbeeld. Vroeger was zij mooi, maar de jaren brachten menig plooi. Plots voelde zij twee warme lippen, vluchtig in haar nek, lachend draaide zij zich om, laat dat toch, oude gek.…

inchecken uitchecken bevestiging middels gepiep het gesprek over gebakken lucht gaat onverstoorbaar verder terwijl zij haltes verraadt tikken of getikt worden cijfers of letters boek met blauwe kaft intrigeert, houdt haar gefocust beltoon neemt telefoon op in vreemde taal deuren piepen open deuren sluiten en verder hobbelt hij maar…

alsof het hoogseizoen nog moet beginnen ons dorp in zon en zeebad het strand tot de laatste dag genoten onverstoorbaar bloot en bruin op slippers door reeds afgevallen blad ons dorp is nog even badgast morgenvroeg is weer fris september en ben ik aangenaam verrast dan verwelkom ik de mooie herfst met haar kleuren en haar rust dan…

Het heerlijke van de dood is De rust het onverstoorbare Het eeuwig nachtelijk duister Ervaren het ongekende in overvloed En zoal mocht er zijn een nieuw iets In die onvoorstelbare massa van het heelal Weet dan dat een ieder u benijdt op uw verscheiden Doch in een niet te meten tijd fragment zullen zij volgen Ga en effen het pad der vergetelheid…

ellebogen als verweerde krijtrotsen erosie van huid en psyche schilfers dwarrelend op de grond slagveld waar nagels constant pulken celdeling onverstoorbaar doorgaat op mismaakte knieën aangetaste enkels en steeds die nagels laten bloedsporen na op ellebogen verweerd als krijtrotsen mismaakt ik kijk ernaar en voel de plekken op mijn…

Die eenzame ster, door stapelwolken omhuld, straalt onverstoorbaar. Ik veeg het schuurtje: bonte snippers stuiven op: eens een dagpauwoog... Luide vogelzang vult de vochtige leegte van het maartse bos. Tussen dor lover flonkert het frisse groen van bosbessenstruikjes.…

Gisteren voelde ik me zo goed van binnen Jouw hart stuurde een deurwaarder om mijn liefde te innen Nu, zonder enige vorm van liefde Ik zie hoe de nacht in de dag verward Die zelfde deurwaarder haalde de complete inboedel uit mijn hart Hij klopte op dezelfde manier aan hard en snel, en alles in me trilde Het kloppen galmt onverstoorbaar…

het schip rolt van schots naar scheef de destabilisator geplaagd door een virus, legt het aan met de middeleeuwen en haar houten barken de rotsen onverstoorbaar vlakbij kijken niet naar een eeuw meer of minder evolutie heeft hen slechts bijgebracht dat ze er nog steeds als de klippen bij kunnen zijn in morse en andere code de noodkreten…

door de ganse dag verdeelt hapklaar bros in brokken ‘t zijn voor vele levens breuken vol vierkwartsmaat als dans of duet een laatste traan trekt traag een spoor spat gevallen tot slot uiteen zuchtend zwevend ga ik dan heen wat was het waard was de waarde van wat ik daar heb nagelaten onbetaalbaar mijn tijd tikt weg onverstoorbaar…

onverstoorbaar tegen blauwe lucht recht de meeuw zijn rug en slaat in regelmaat de vleugels uit op warm zand krioelt de mierenhoop geeft winters wit met mate bloot en smeert tegen verschraling in herhaling kuiven golven wit van rollers in de branding bij een door wind gestuurde landing zon en zee een meeuw en blauwe lucht ingrediënten…

Dromen waarin het is volbracht ontmoetingen volledig voltrokken zo kalm als nooit is gedacht op niets meer betrokken doordrongen eeuwige pracht onverstoorbaar, geduwd noch getrokken…

wegvaagt Dat het geweten als licht Protest nog op wil werpen - De nacht is lang en koud, Licht en warmte zo ver weg, En aan het eind van deze nacht, Van elke nacht, waar de donkere Tunnel ophoudt, staat zoals altijd Het konijn met het glazen oog, Dat mij opwacht aan het eind Van deze nacht, van elke nacht, Glazen oog dat mij onverstoorbaar…

grijsheid is niet uit jouw gezicht te vegen toch blijven de denkrimpels intact ritmisch klap je in je handen onverstoorbaar alsof je nog daar bent, daar waar muziek nog muziek was men groot werd gebracht op de tonen der liefde nog schuilde onder moeders rokken, een spelend kind nog gewoon was, tezamen at aan grote tafels die netjes waren bedekt…

daar lig je dan het gedruppel meet zich naar leven en sterven uit een geelachtige stenen muur -waarachter gelijke kamers zich opmaken- ontwaken vogels die onverstoorbaar vliegen door zelfbeklag heen vloeistof zoekt een weg, schept stromen en gedachten en plant giftige vergeet-mij-nietjes langs de vlinder rond mijn hals het verschoonde…

stoïcijns als een volleerde dicht er een mens zijn jeugd onverstoorbaar naar gisteren hij moest volwassen, eindelijk vaarwel aan de eindeloze streken van een jonge-man er heerst stilte aan het front geen schoten, geen inslagen noch invallen, de tijd is bewaakt de grenzen, het fatsoen is nog niet helemaal gestorven leven na de dood en liefde…

Deze stoeltjes vuren salvo's ten afscheid van een zomer zorg, als welkom aan een herfst met tijd voor lang ontbeerde onverstoorbaarheid. Het ritme van herwonnen ruimte davert huiswaarts door de straten tot de terugkeer, klokke twaalf als het gekletter plaats maakt voor geschetter en het kind de boventoon weer krijgt.…

vannacht liep ik schuin door mijn dromen losgelaten stukken vlogen in leegte en in lichte bewegingen onverstoorbaar gaven ze mij plaats om mijn leven uit te bouwen al was het geen night in white satin nieuwe wegen werden geschept in geest en ben ik mens in nieuwe studies des levens unieke feiten voltrokken zich als kind luisterde ik naar…

Onverbiddelijk schijnt ze, onverstoorbaar laat ze zien, dat een plekje overgeslagen is, zag jij dat niet misschien? Onzichtbaar, wanneer ze niet schijnt, maar zichtbaar voor het oog, als je het hoofd nou eens zijwaarts bewoog?…

schuimkoppen vormen zich op grauwe golven witte zeil bolt in de krachtige noordenwind hun fokkenist wordt telken male onder opspattend boegwater bedolven schuin hangt de zeilboot in een poging snelheid aan de wind te maken mast en stagen hoor je knerpen en kraken onverstoorbaar vaart de bemanning door bij 't starteiland gaan ze rap door…

Dat wist je niet aflatend in te prenten, Je werkte onverstoorbaar, onverzaakt. Ik gunde je bij leven meer cliënten, Maar blijf voor altijd door jouw werk geraakt: Een dichterlijke pap met héél veel krenten.…

het gras glijdt mee met gedachten het ademt diep wat te binnen schiet dicht bij de aarde reiken halmen naar de hemel zonder te bewegen liggen tussen de stand van het gras zo vast dat niets de drijvende wolken aantast het gras lijkt meewarig te suizelen dan is het stil een gespannen luisteren door de toppen trekt een golf van onverstoorbaar…

zij zit daar maar stilletjes op de straat temidden van vogels die zij laat eten uit de holte van haar hand onverstoorbaar zijn zij samen het middelpunt dit kind en de vogels om hen heen de wereld gehaaste voetstappen Ieder voor zich god voor ons allen fietsen wachtende kinderen rondjes auto 's in wedloop op weg naar thuis…

het glijdt mee op gedachten en ademt diep wat van binnen opschiet dicht bij de aarde reiken halmen naar de hemel zonder te bewegen liggen tussen de stand van het gras zo vast dat niets de drijvende wolken aantast het gras lijkt meewarig te suizelen dan is het stil een gespannen luisteren door de toppen trekt een golf van onverstoorbaar…

als ik je zie ben jij het beeld waar achter de wereld zich vult met wat is geweest in kleine correcties actualiseert het decor naar vandaag waarin jij zoals altijd de hoofdrol speelt ze hangen aan je lippen dansen en springen door blikken willen je raken om jouw stukjes leven mee te maken onverstoorbaar is de lach die jij hen…

er was eens een groep meeuwen schreeuwend vlogen zij rond de zee bleef onverstoorbaar doorgaan met eb en daarna vloed vijf dichters zaten op een duin pakten papier en pen elk hoorde iets anders in het luide krijsen de eerste schreef een elegie de tweede beweende eenzaamheid de derde zag de wanhoop van een mens de vierde tierde…

tenslotte gelaten liggen gaat langs de kant van de weg kop tussen de poten tong uit de muil jachtig nahijgt het spel niet begrijpt niet begrijpt dat er geen spel is wachten op wat niet meer terugkomt tot de avond valt alleen de maan laag boven de lege vlakte hoort het zachte jammerende janken ook de maan vervolgt haar baan onverstoorbaar…

voorjaars bloemen verwelken slap hangen de kelken de vogels zingen al vroeg in de morgen zij lijken zonder zorgen het voorjaar kan niet in rust ontwaken wanneer het natuurijs kan kraken bloemen niet kunnen bloeien de ijzige kou heeft de prille beginselen van de geboorte van de lente met het einde van de winter samen doen vloeien onverstoorbaar…