Alle inzendingen over onverzettelijkheid

sta niet stil in deze stad waar afval lawaaiig aan de muren kleeft kijk niet naar boven in deze stad waar torenhoge titanen onbewogen neerzien op het minuscule leven dat krioelt aan hun onverzettelijke voeten van steen kijk niet vooruit in deze stad waar de morgen al voor haar ontwaken tot het verleden behoort kijk niet achterom in…

Denkend aan Fryslân Met zijn brede weiden Waar ’t vee graast in stille rust Een zwaluw die in brede vlucht De einder kust Frysk Gea, wat vlak en wijds En onverzettelijk van aard Historie heeft bewaard Uw glorie en uw trots Onwankelbare rots Denkend aan Fryslân Uw wijds vlak, schoon en stil In mijn hart draag ik u mee Verblijven daar…

een berg is gestolde wijsheid van een millennium en meer inspiratie van eeuwen de berg draagt de kunstenaar in zich met onverzettelijke kracht rijst hij waardig boven ons uit met al wat wij nastreven en zouden willen bezitten daarom beklimmen wij hem trachten wij hem te bedwingen daagt hij ons uit om zijn top te bereiken om daar te…

heb de klei te lang gekneed toen ik jou vorm wilde geven ben zijn karakter vergeten juist in cruciale afwerking kwam ik mijn fout pas tegen jouw fierheid werd als was in warme handen in postuur en statigheid kon ik gebogen lijnen niet goed kwijt jouw onverzettelijkheid in klei bleek slechts een flauwe pose toch heb ik je…

Jacob's ladder hoge monoliet uit één blok gehouwen geboetseerd door het ijs geworteld in oude aarde halsreikend zoekt hij een raakpunt met de hemelse breedte eenvoudig is zijn moeder aarde taal onverzettelijk is hij en fier onbeduidend ben ik mijn ogen omhelzen hem urenlang naakt tegenover elkaar een geduldig…

zijn voeten blijven onverzettelijk in kleilagen van vele eeuwen her nog kijken zijn ogen lichtblauw ver onverschrokken naar de horizon zonder obstakels de rechtlijnigheid van het land verankert zijn karakter wortelend in normen en waarden die geen tolerantie aarden omdat toegeven wennen is aan zonde een ongekende boze binnenlaat…

ik wis nog niets van de dood, ondanks dat ik veel verloor te groot is het besef dit decennium gaf lef en schreef geschiedenis mijn worsteling blijft immer vol met missen haken, in mijn opengesperd gemoed ruimte leeft het heeft me al gebracht waar ik – nochtans - wezen wil kil- en onverzettelijk stond tijd in rauwe blokken stil mokken…

Ze draagt de mand van onverzettelijkheid haar lijden begraaft ze in de vruchtbare grond van haar dromen en onder het mos waarmee de onschuld van de tijden zijn begroeid.…

Mijn woede wilde ik koelen Temmen mijn boosheid ....kwaad zijn Ik trok het bos in liep 'n pad af Het rook naar regen naar den,spar Wat kon ik star en onverzettelijk zijn Was het wijs voet bij stuk te houden? De lijn vast houden door glazen gaan?…

zeldzaam ondoordringbaar de gelaatstrekken diep verstopt onder het wangvet torst ze zich over de straat het dikste meisje van de klas zelfs van het vervallen woonblok in de kamer met geelbruin verkleurd, vettig behang verzwaart de moeder niet het schuim van de zee - ze kan het niet laten - de fragiele vleugels van het kind traag, onverzettelijk…

nog zijn de heuvels rond zacht en glooiend in het geel dat bloeit in koolzaads zon maar aan de flanken is de rots nog heel jouw trots en onverzettelijkheid in steen al generaties vastgelegd je hebt het mij gezegd en laten blijken nee onze liefde kent geen lijken wij zien de bergen hoog hun kammen scherp en scheidend in eerlijkheid kiest…

Alleen in het bed van liefde in haar lucide dromen ben jij jezelf trots en onverzettelijk op zoek naar nieuwe liefde.…

Opkomend licht valt neer veranderd landschap in nieuw gezicht nog altijd staande hoog in kracht vereeuwigt in wortelsterke aarde groeiend, verslaat hij zijn oude leven nog altijd sterk onverzettelijk nog door seizoenen heen winters landschap liet hem kaal achter door witte deken omarmt tijden verschoven in smeltend water…

Op wat groot en onverzettelijk was: het kruis, de helden in hun graf. Je wist, ze stierven niet alleen voor ’t vaderland, ze stierven ook voor mij. Twee bochten lang dacht je het antwoord te weten op de vraag wat goed is en wat kwaad, wat trouw is en verraad.…

een boom onverzettelijk ferm majestueus en toch zo kwetsbaar geeft zich over aan het leven een vlinder levenslustig teer en prachtig toch zo kwetsbaar kent geen buitenissigheden in haar streven een bloem geurt en kleurt ten dienste van een ieder weet wat haar staat te doen omarmt en verwarmt laat het leven beleven een dier kent…

Zijn ogen, helder.. als blauwe diamanten ik was de planeet om een prachtige zon Winterwarm hand in hand, zonder wanten de liefdevolle evolutie van onze oorsprong Blauwe ogen.. omgesmolten, glanzend staal de stervende planeet draait om dode zon Mijn liefde gever blijkt 'n wrede kannibaal pijn zonder weerga, onverzettelijk als beton Blauwe…

Zie haar daar zitten onverzettelijk Zij is een vrouw die ik totaal niet ben Een en al vruchtbaarheid die ik verken Haar kracht is hopelijk besmettelijk Hoe vlezig zijn haar rug en buik en armen Hoe stoicijns berust ze in haar lot Ervaart ze in de zon wat zingenot? Ze heeft voldoende huid om te verwarmen .…

Opstaan, uit de as herrezen vanuit een stoel zonder gebruik die er gewoon staat onverzettelijk, onwankelbaar heel vanzelfsprekend, aan het eind van de mahoniehouten tafel. Opstaan, overeind staan de hoopvolle blik naar buiten..…

Het draagt de mand van onverzettelijkheid het lijden begraven we in vruchtbare grond van aller dromen en met het mos waarmee de onschuld van de tijden zijn begroeid.…

Onverzettelijk onverbiddelijk te blijven staan waar ik sta te blijven zitten waar ik zit de tijd nemen die vertraagd is. Geen treinen razen me voorbij nee ze kruipen voor mijn voeten ze smachten dat ik ze zegen pet op, fluit uit met spiegelei. Hoi, ben jij er ook? wat doe je hier?…

Onverzettelijk van streek Gebracht, ontketend zich Gesteente uiteinde, Zich ondermijnende zelf. Verweerd een zwerfkei En gespleten in den vreemde, Breekt en geeft een grimas Meeuwenlach als delfstof prijs.…

Ik kwam laatst een steen tegen en die zei “Ik ben rots, ik ben steen ik ben de onverzettelijkheid” Ik werd bang en vluchtte Ik keek nog achterom maar ik zag hem gelukkig niet meer Er lag een blad op mijn pad Eens was ie met velen Genietend in de zon Maar het licht dimde De warmte werd koud en het blad viel “Let maar niet op mij…

Onverzettelijke objecten Dienen veroordeeld te worden Wegens moord of poging tot moord.…

met liefde buigzaam als het riet, zachtmoedig de stilte beleven in de binnenkamer rondom herinneringen o goud gele gloed o vurige troost, o blijde hoop voor het verdrietig gemoed laten we in voor en tegenspoed elkaar de hand reiken noch afwijken naar links of rechts in het sneeuwlandschap vol met krakende voetstappen sterk en onverzettelijk…

Alles overheersend moe Man met de spreekwoordelijke houten hamer Dreunt op hersenpan Duizenden bakstenen Hangen met touwtjes Omlaag aan wimpers Krampachtige kaken Stijf en onverzettelijk Schieten vonken van kiezen Slaap valt aan, trekt zich terug En beukt met hernieuwde kracht Tegen het heftig tegenspartelende lichaam Overwinnen…

onbeweeglijk en rotsvast, zonder brokken of barsten sterker dan het ijzeren gordijn van weleer of de onverzettelijke muur van berlijn. en je ziet wel, niet alles verloopt zoals je dat plant!…

een dak, waarbinnen leeftijden verbleken, haarfijn afgewogen de prijs dat ze bestaan terwijl liefde op beide benen balanceert, blijven ze het levende bewijs, niet uit te wissen sporen trekkend in ontwapenend vertier bij het kleinste detail staan ze stil, het was de wil om hen te dragen naar zelfstandigheid, misschien de schijn van onverzettelijkheid…

met de durf te accepteren wat niet in mogelijk is de kracht om alles te doen wat in hun vermogen ligt omdat zij hun gedachten niet gevangen laten zetten werpt dit weten dijken van moed op tegen de tiran wie denkt te kunnen bevelen wat ieder moet geloven zal uiteindelijk de prooi worden van oproerige grauw gestookt met brandstof van ferme onverzettelijkheid…

Uw liefde die lijkt fijn en dun zoals een koord het lijkt, alsof zij breken moet bij het geringste woord versmaad is zij en zij wordt nauw'lijks gehoord een kruis afzichtig en ontluisterd en geknakt steeds ongewenst en voor de eerste toets gezakt maar hoop alleen voor ieder die naar leven snakt Afwezig, onverzettelijk en toch merkbaar Jezus…

Loos kroost dat eenmaal gedaald een ander of niet; zo niet deze slak die onverzettelijk bedaard zijn weg uitstippelt. ‘Ga maar,’ zeg ik, ‘het is zomer.’ Maar eigenlijk: ‘Heb mij nodig!’ Een slak luistert niet en ook de zomer haalt niets overhoop. Alles gaat zijn eigen gang. Bomen blijven op de horizon, de zee een eindeloos vlak.…