Alle inzendingen over onvruchtbaar

Nu pas denk ik aan je, nu een nacht duistere schachten over mijn hoofd heeft geworpen: vluchtig verlangen, boom zonder wortels, onvruchtbare aarde. Nu pas word je zichtbaar.…

Soms, wanneer ik in schemerlicht peins over het alleen zijn vrees ik weer de eenzaamheid die tijdens mijn adolescentie zo onvruchtbaar voelbaar was in eigenzinnigheid van dromen ik keer dan terug in de wilde rozentuin probeer gevoelens over diep verlangen in brieven te omschrijven na iedere zin voel ik de droomvlucht erotiek van…

Wolken kunstsneeuw drijven behoedzaam binnen, het zijn de souvenirs van onze openbaringen, de wereld lijkt onvruchtbaar in mijn glazen aardbol tussen beide polen wordt hij gevuld met winterlicht, in omwentelingen van de mooiste wensen ontkiemt in het Noorder – en het Zuiderlicht gebloesemde herinneringen van een laatste rustplaats…

Niet meer dan wat wol aan mijn voeten, hetzij wat katoen als de winter haar vacht weer intrekt en ik een insteek heb aan de wereld waarom trekt de lucht zich samen in 't blauw met zwijgzame strepen het gesprokene is nog niet koud als de donderwolken zich verweiden Aan elke druppel hangt een wit woord dat ik in onvruchtbare grond gezaaid…

Ik wil alleen nog schaamtevol dit kindekind vermelden nee wacht natuurlijk ook de moeder zo kortgeleden nog dezelfde ademtocht nu dan opnieuw verbonden door de zoog zoog zonder zog moeder-kind als bitter kleur- tableau van magerte neergezogen voor verdorring tussen wijs- en middelvinger zie een verdroogde onvrucht toegang tot de melkeloze…

blijft en wanneer ik jou mijn gedachten geef zal de akker dan, waar wij ooit druiven plukten, opnieuw in alle heftigheid kleuren mengen van verschroeid bruin naar warm rood zal jij dan nog in mijn waanzin willen wonen kussenzacht, mij geluidloos begrijpen of zal tijd gewoon een toeval worden in het huis van stilte; het zware onvruchtbare…

De zandgrond en de stenen doen onvruchtbaarheid vermoeden. De jonge, Koerdische vrouw in het rood-blauw lijkt op een Franse filmster, zo met die zwarte lok voor haar linkeroog en het profiel van een Italiaans beeld van Canova. Half uit de tent gelokt staat zij daar als een beeldschone Julia op een antiek en wankel balkon.…

De laatste druppel aan het hangend blad valt langzaam naar beneden De zon schijnt in het vallend nat spiegelt beelden uit het verleden Verloren gegaande dorre gebieden kwetsbaar aangetast door droog klimaat Geen water voorhanden, alzo geschiede meedogenloos in de zon gebraad Thans veranderd in onvruchtbare woestijnen duinen van…

Het ongelijk van zaden, uitbottend in onvruchtbare grond. De knoken in handen van de hongerigen in het natte slib van de graven. Het ongelijk van een koude lente na een warme winter. Van splinters in een kleuterduim, de pleisters op de stigmata. Betten van een wonde. Het ongelijk van de havelozen.…

Na al die jaren staat het volkstuinhuisje op instorten en is de bodem zo goed als onvruchtbaar geworden. De winde en onkruidwortels vieren feest en de grond is of kletsnat of kurkdroog. De ontruiming is inmiddels begonnen en de aasgieren hijgen in mijn speknek. Azend op meer grond en een verruiming van hun territorium.…

botsten en het onzichtbare reveille kraaide toen de dageraad zich voor het eerst liet zien het eindigt omdat het begin van elke cyclus vol is van onwetendheid het zal eindigen wanneer het baken zwelt oceanen verdampen, lichtflitsen een gewelddadig sterven melden en niets meer meetbaar is en wanneer stilte zich verspreidt het laatste ei onvruchtbaar…

Met het operatiehemd om haar naakte lijf bidt zij dat alles maar voorspoedig mag verlopen Het vrouwelijk orgaan eens een beschutte plek voor haar beide zonen nu verworden tot een onaangename last Nog even dan is het zover en glijdt zij weg in een slapende roes om geen getuige te hoeve zijn Van een ingreep die de weg naar…

De ezel balkte, de vis staarde: hun land nu zonder wormen bleek in het geheel onvruchtbaar. En het bleef maar stormen. Wat toonden jaren van afbraakbeleid? Wel dit: de wormen in Naarden spiegelden in al hun poverheid de ware normen en waarden.…

kolkende hemel ratelende echo's ontstellen het heidendom zo bang gebogen en gebukt onder het kerkedak banken vol zwart als de vreeze die hen dagelijks omhult nog steeds bang voor hemelse dreiging stug volk van een schrale witte zandbodem met paarse heide en donkere jeneverbessen witte wieven des heeren onfeilbaar woord somber starend naar de onvruchtbare…

o Eeuwig, eeuwig oude onpeilbaar donkere, diepe afgrondigheid, waarin mijne oge onvruchtbaar dwaalt, en niets ontdekken kan, ‘t en ware ik eerst ontsliepe uit deze blinde nacht, waarin geen licht en straalt.…

Minder gelukkig dan zij, o, genieten wij 't ijdel genoegen Van ene onvruchtbare min, zo ons 't genot is verboôn!…

Hoe zere vallen ze af, onhoorbaar in de lochten, en schier onzichtbaar, in de natte nevelvochten der droeve maand, die, 't ijzervaste speur, ontembaar ingetreden, die al de onvruchtbaarheid, die al de onvriendlijkheden des Winters baant!…

De dichter Anthonie Donker beschouwde dit als het ‘einde der poëzie', de taal is leeg (...) het is een onvruchtbare navolging der muziek’. Voorstanders kwamen woorden te kort om de muzikaliteit van het gedicht te beschrijven.…

Maar 'k heb, bij 't oefengraag verstand, Mijn Dichterlijke luit ter hand, En niet geheel onvruchtbare ader. Zie daar mijn aanzien, schat en lust: Zie daar de bloemhof van mijn rust, Waar uit ik 's levens honing gader!…

’t Mochte zijn, dat een winter voorbij waar gevaren, en haar ijs bij de stralen der lentezon smolt; — dat — een reeks van onvruchtbaar vervlotene jaren door één oogst voor het minst al die dorheid vergold! Neen! de mens mag zijn lente geen tweedemaal smaken; op zijn winter volgt nooit weer herleving en groei!…

Profeet van Pâturages en zuiderzonminnaar, maar meer dan dit: diepbewogen dichter die de zware dingen van buiten licht schiep, herschiep als de kompleet blauwe lucht, - herder die het onvruchtbare gebeuren van buiten, naar het grote centrum dreef, de oasis, de keure van frisheid...…

En spaar uzelf ’t onvruchtbaar leed Der distelige paân, Die de eerzucht op doet gaan. Geslacht, dat niet gewaardigd zijt Tot Phebus’* hoge luit! Verslijt De tijd Met veêl*- gespeel; Beschouw de houten kermisfluit Als uw gerechte deel; Maar strek, in onbesuisde vaart, Geen handen naar de citer uit, Voor waardiger bewaard!…

De dennen, wier ruisen in de nachten scheen de vraag van de zee aan het land, dekkend met hun groene vrachten het dorre, onvruchtbare zand. God stuurde zon hun en regen jaar op jaar dichter werd het net der wortels langs paden en wegen; het stuifzand werd vastgezet.…