Alle inzendingen over onze dag

Daar gaan ze onze dagen Ze palmden allengs ons leven in Ze begonnen er aarzelend aan Tegenover een klein wezen met een immens speels ego kwamen ze nietig en weifelend schoorvoetend aan de deur kloppen We herkenden ze eerst niet als dagen Zoals we achteloos onze tijd namen Daagse geldingsdrang doet ons groeien Kleine mensen worden gestaag…

Onze dagen worden langer, onze nachten worden klein onze stiltes worden dieper zou ik liever bij jou zijn wonen mensen altijd samen die elkaar steeds lieven hebben vogels nog een nest als alles anders is?…

ik open het raam voor een vroege lentegroet van mijn merelvriend zijn vrolijk getjilp ontnuchtert slaapdronkenheid ogenblikkelijk zacht fluit ik terug met een tweestemmig concert begint onze dag ~~~…

O dromend hart, kies u een nieuw vertier in vrouwenwang en purpren eglantier; licht als kwikzilver vlieten onze dagen, de pracht der jeugd zinkt als een bergrivier.…

Het algoritme van het brein als machinekamer dendert voort Nooit was de vernietiging zo groot De schoonste bloem vermaalt in rekenkundige modellen Een mooie wereld ging ten onder Een starre geest telt onze dagen af…

zo willekeurig, en toch een simpel samenzijn de ontmoeting en daarna verder we kropen levens bij elkaar verloren geen tel uit het oog zo aangetrokken en nooit meer vertrokken onze dagen toen en nu en nooit meer…

0 dromend hart, kies u een nieuw vertier in vrouwenwang en purpren eglantier; licht als kwikzilver vlieten onze dagen, de pracht der jeugd zinkt als een bergrivier. ------------------------------ 'Uit de Rubaijat' (1914)…

Onze omgeving is goed verzorgd. Alleen de sterren zien, des avonds, is onmogelijk vanwege het licht, door mensen aangebracht - uit angst - op palen. Sociale onveiligheid, het noodlotsthema van onze dagen, waardoor de lieve duisternis een vijand wordt.…

Mag ik nu eindelijk gaan slapen want deze dag duurt veel te lang. Het was geen dag van makke schapen en er stond wanhoop in de gang. Dus kan ik nu mijn ogen sluiten; ik leid mijn schapen naar hun wei. De maan schijnt schuchter door de ruiten, jij vlijt je zachtjes tegen mij. Zo tuigen we onze dag af, we likken onze wonden.…

draai de kraan maar open en laat het lekker stromen straks mag u water kopen of er alleen van dromen vul maar vast wat grote flessen want onze dagen zijn zo geteld en dan is de dorst alleen te lessen voor hen die zwemmen in het geld…

Ademt de lente Al onze dagen zijn als in april. Wij hebben de liefde als onze grootste schat. Dit is pas leven. Jij in mijn hart, en ik in de jouwe. Onze nachten als parels. Onze dagen, fris en fonkelend. Een zachte bries en tedere woorden. Het leven is...fantastisch. Je overtreft al mijn dromen.…

Onze omgeving is goed verzorgd. Alleen de sterren zien, des avonds, is onmogelijk vanwege het licht, door mensen aangebracht - uit angst - op palen, langs straten niet alleen maar ook in velden, parken en plantsoenen. Sociale onveiligheid, het noodlotsthema van onze dagen, waardoor de lieve duisternis een vijand wordt.…

Jouw stille woord van angst dwingt mij tot nader denken over het verstrijken van de dagen, terwijl nu, op dit moment, de tijd langs het balkon vervliegt, in de ijle, kringelende rook van onze laatste sigaret. Iedere dag ligt vast en strak verankerd, in het eeuwig herhaalde ritme dat onze dagen deelt.…

achter onze daagse gezichten en zuinige woorden net boven de aarde kondigden naderende wolken voor alles wat leeft en gist de neerslag aan met krijt trokken we een onvaste streep door onze kamer wat over bleef tussen hemel en aarde was een fladderende vogel die het luchtruim zocht of remde hij af voor de landing?…

ik raap de voetstappen waar je ook gaat het pleintje rond de kleine straat waar rechtuit in bochtjes gaat het terrasje lokt met koffie of een slok en keuvelig gepraat zet ze voor je bed als jij de benen hebt gestrekt zij tonen je de weg die onze dag heeft afgelegd…

je broer, zijn vrouw en onze ouders, ooit mijn lief is onze dag weer Hemelsblauw…

Nu onze dagen zijn geteld in het bittere vooruitzicht blijft alles wat je hebt verteld verstenen in het tijdsgewricht zielsbesef in krijt gehouwen uit steile wanden van de rots teken van fossiel vertrouwen gebeiteld met genade Gods wat wij in het leven zochten verglijdt van bergen in een stroom eeuwig met elkaar vervlochten in oude wortels…

Ze laten ons fronsend nadenken, over de wanen van onze dagen, en de zinnen van ons bestaan.…

wind de laatste blaadjes in de luwte heeft geveegd vertellen wij hoe onze dag is geweest…

gordels vast riep de nostradame nazomer en de kraaien kriskras door onze dagen volautomatisch van wat moet dat moet en door naar de finale grootste begrafenis stroomopwaarts met stekeblinde snavels slagschaduwen over de blauwbedroefde aarde morgen as versplinterd glas morgen zal niets meer zijn zoals het was - en de kraaien de kraaien…

Samen lezen, eten, slapen, ieder ons eigen werk, onze eigen zinnen en nog vinden we elkaar in onze dromen dieper nog onder de zon dan de sterren – hun licht jonger dan onze dagen, zo lijkt het. Woorden waren er, worden geboren, reiken elkaar de hand en gaan huns weegs door de dagen van ons leven.…

Zie, de dagen worden langer. De lente is alweer in aantocht. Voorbij de dagen van ons leven. Alle dagen voor onze geboorte. Alle dagen na ons voortbestaan. Voorbij de wanen van onze dagen, begint het eindeloze leven, elke dag, elk moment, opnieuw. Het leven is onze bestemming.…

De stilte na de dood, maar niet in onze dagen van kopen en rennen, van presteren, maar zo dikwijls zonder hoop. De stilte na de dood, wachtend, vertwijfeld, maar toch zoals de graankorrel in de grond sterven, vol van hoop.…

Waar wij licht ontsteken wordt ook de schaduw groter ademloos kijk ik hoor ik voel ik mee met de pijn van al die levens uit het lood dan sla ik dicht om het verdriet de bange vragen zonder antwoord om verloren dromen om het verlangen naar vrede in onze dagen om dat verdriet afgetekend tegen het licht dat…

ik besef nu pas hoe fijn het is om deze vrije dag samen te delen zon schijnt ons toe de bloei zit erin waar de natuur kijkt en vogels fluiten jij zit nu elders na ons avondmaal onze wegen scheidden tot voor kort onze dag ik besef nu pas dat ik van je hou niet omdat ik je zo mis het is de herinnering telkens siert die glimlach…

teleurstellingen in onze dagen blijven ons plagen, in het diepste dal komen de echte emoties zoals het komen zal.…

Zoals een trage tuinslak die spoorloos verder glijdt, verdwijnen onze dagen, stil, langzaam in de tijd. Verstrengeld onze handen, gekoesterd, lijf aan lijf bezweren we de angsten: blijf bij me, liefste, blijf!…

dagen doek dus de flappentap maar op en zoek naar toekomst voor het kind…

Ik zweer dan ook de goden bij mijn woord tot onze dag de liefdesdaad te staken. Mijn hart hangt kwetsbaar aan uw gouden koord. Ik zal de eed met heel mijn ziel bewaken. Nu is de liefde door een slang vermoord en heb ik een belofte moeten maken.…

Alleen God weet waarom in 't best van onze dagen Dikwijls zoveel smart, zorg en stof tot klagen In tranen door 't groot verdriet, de jammerlijke plagen Toch zijt Gij o Heer, van d'aller-vroegste jaren Voor ons geweest een toevlucht in gevaren Onze Here Here, die wij ootmoedig eren Ook al schijnt ons niets te deren Kan in een wenk de mens…