Alle inzendingen over onzegbare

nog in het vroege langzaam kleurend uur gedompeld wacht ik geduldig op wind en vuur bij wat onzegbaar blijft haast tastbaar in mijn schoot geworpen wat zich schoorvoetend baren laat louter in schemerige woorden schuilen wil in zachte geluiden nog wazige beelden geborgen…

bijna altijd alleen is hij in zijn boekwinkel met woorden op papier biedt hij vensters op de wereld de stilte in het oude pand ademt verlatenheid het ondraaglijke bestrijdt hij met een scherp sissen onophoudelijk blaast hij het onzegbare krachtig uit zijn mond ik kan het niet verdragen: het bittere snijden door de…

Het onzeglijke. Het normloze. Het ontelbare. Het oeverloze. Het zelveloze. Het zedeloze. Het radeloze. Het redeloze. Het peilloze. Het zinloze. Vrijheid. Het paradoxale. Bron van Angst. Bron van Moed.…

woorden zijn krom en leeg zij vormen en misleiden steeds verder van de onzegbare werkelijkheid zij verstikken en maken onzichtbaar als een sluier van dikke mist boven de nevel is de leegte: klaar en helder er is geen zicht en niets is er te beluisteren geuren zijn er nooit geweest, en ook de smaak voelt weldadig afwezig hier wordt de…

nooit schreef ik bij nacht zo rood een supplicatie op spiegelzilver zacht een verzoek om gratie nooit heb ik iemand zo onzeglijk liefgehad de uren van de nacht hebben wij opgebrand nog gloeit de sintel te onblusbaar na ik kus je zichtbaar door de spiegel heen als het vuur van timanfaya uit gestolde lava dat nooit meer nooit meer…

stilaan wijkt het licht kleuren vervalen tegen het venster tekent jouw silhouet zich af contouren vervagen in het onmerkbaar overgaan van licht naar donker onzegbaar denken van woorden die oplossen in de schemering en mijn gelaat doch niet mijn tranen toont in jou zocht ik mijzelf maar vond slechts ledigheid…

ogen kan ik je raken, aanraken en mogen of mijn blik kan dit ook verzaken, wegkijken van je ziel doch niets gaat boven het gewicht van de diepte als ik echt naar binnenkijk het doet al het andere doven, maakt het onstoffelijke zo rijk het kleedt je naakte lijf en maakt de zucht gering als ik meedrijf in wederkerigheid; en over iets onzegbaars…

in de diepste meanders van ons bestaan leunen we aan tegen wie we wezenlijk zijn sluimeren schoonheid en wilde dromen pakken we uit met onze kwetsbaarheid reizen gedachten over de pijngrens heen vinden we weidse horizonten zeggen we het onzegbare in onze blikken schuilt de tweespalt die ons zal verscheuren…

de zon baant zich voor dag en dauw een weg naar een wolkeloze hemel eenden liggen nog diep in hun veren verscholen tussen het riet een meerkoet duikt onafgebroken in het rimpelend water hoe ik deze gewone, aardse beelden in houdbare woorden verzamelen wil hoe zij onzegbaar verborgen blijven mijn schuchter pogen ver te boven…

Poëzie is het oud abattoir dat het vlees van de onslachtbaren snijdt het Absolute in de vleesmolen draait de slachter die ontwijdt een oor afsnijdt er een paar onzegbaarheden in prevelt uit ranzigheid zijn mond in kiepert op de verspreking sjiekt waarna hij enige eeuwigheid schendt worst voorschotelt in kerstboomschelletjes een variatie op…

mijn toekomstige gedichten zijn nu nog ongeschreven maar ik voel ze in me leven als volhardende intentie met het hevige verlangen op te lichten tot presentie tussen het toetje en de vaat is bijvoorbeeld zo’n moment waarop het woordenloze woord ineens precies zijn letters kent de deur naar het onzegbare staat dan even op een kier en leegte…

ik oefen voor het meesterschap in het vinden van het onzegbare dat ik tot op het bot ontkleden wil ik wroet met beide handen in dorre aarde naar wat niet gezegd kan worden tot de kale essentie het daglicht verdragen kan zal ik snoeien en temmen met schaarste moet ik haar voeden totdat een kleurrijke helderheid zich ontpoppen…

Woorden ruisen in de golfstroom van haar lippen, de draaiingen van haar handen beschrijven wat onzegbaar is. En elke uiting legt een andere waarheid bloot. Haar gebaren wankelen, keren zich tegen wat zij denkt. Spreken van oker, van jasmijn en fluisteren haar stil verlangen.…

de dag afwachtten, muren van prikkeldraad niet zagen verdwijnen eenzaam als de dood, zelfs de andere kant van het draad was zonder licht ze hebben getracht een eigen kamer in de wereld te zoeken uitzicht op vrijheid , plafond en die binten kregen ze nooit meer uit hun ogen gewreven en ook vandaag gedenk ik de uitgesneden regel, het onzegbare…

Verliefdheid maakt meedogenloos diegenen die er door bevangen met roze vleugels zijn behangen en niet aanspreekbaar zijn, een poos waar alle anderen staan te springen laat Amor liefdes snaren zingen voor slechts die ene nog die telt die daarmee alle anderen velt hij weet het niet, het blijft verborgen tot het niet meer onzegbaar is: zo…

In het Woord, aan ons gegeven is 't onzegbare beschreven en het helpt ons te beleven wat ver boven, buiten is. Bij een volk met vreemde zeden, levend in een ver verleden, kwam dit Woord als naar beneden, toen reeds een geheimenis. Daarom valt niet te vermijden, dat het vaak, in later tijden, vrees en tegenstand verwekt.…

Onmiskenbaar maar dun en onzegbaar ziet het waar het voor zwicht. En dan verdwijnt het weer in haar gezicht. Geen traan sist weg met zoute bitterheid. Ongelovig ziet het hoe het haar belijdt: zij is geloof waarin het dol verkeert, verstrengelt lust met tressen walg en nijd, verguist de hoop tot die niet wederkeert.…

knarsend neer bruusk dient oud zich aan het verlangen gaat altijd weer stromen er is geen geduldige tijd de spanning groeit en haast zich kleuren dringen zich op het gaat vanzelf de rode draad spreekt over het tragisch lot van goed en kwaad gehoorzaam aan afzondering groeit het rusteloze verlangen naar de schepping van het onzegbare…

Een vuile bek zoekt in de laden naar onzegbaarheden. Alles wat toonbaar is moet overschreven, ieder gedicht gewassen in inkt die blind van de moerassen zingt, waarvan men ziende niets kan weten.…

's avonds raast de wind langs krimpende daken kaarsen weren duisternis en ver open ramen ik dompel me onder in onzegbare woorden verzamel letters en assen en oude paragrafen ik veer op uit de sluimer het tikken sterft weg herinneringen en liefde ooit samen oprecht de kamer blijft rustig, verwonderd kijk ik rond maar zelfs…

laten we zoeken en nog meer vinden ontdekken en ervaren wat ons mag binden hardop zwijgen wij horen slechts onszelf wervelend schiet alles door lijf,door merg en been van hoofd tot buik tot teen als binnen een galmend gewelf dat het onzegbare weerkaatst jij door mij, ik door jou door beiden spiegelend heen the spring is alive…

In welke schuwe, onzegbare woorden? Of sliep zij, schoof in haar slaap zijn hand op de tast? Het was zomer, met open ramen. Zij hoorden het erf, het gerucht van de hond, het donker gestamp van onrustige paarden. Lagen zij naakt, het dek weggeschopt, speelde hij tot zij duizelig werd en heel zacht?…

Hardheid glanst Donkerte verzet zich Weerschijn roept zwart op: de maan zoekt een rivier in de zwemmende nacht Het huis is vensterloos De bewoners leven van vergrendeling In de bloemen zijn de kleuren vermengd en gesloten in hun kelken Ook de lippen laten slechts vermoeden wat hen onzegbaar als gemompel toe en talig…

Eén schaduw teveel In gebroken verlangen Eén droom teveel In een leven lang Vier woorden Goed bewaard In beslag genomen Jou gevraagd Verradend beminnen Zwervend in gevoel In woorden gebladerd Onzegbaar verkoeld Donker verdriet Steeds weer herhaald Een hart van morgen Begraven vandaag Hand zonder hand Eén schaduw te weinig…

die om een hals zich snoert Is wel een band, maar niet voor het geweten: Zij kunnen zalig zijn van de aarde ontvoerd, En verder nooit iets van elkander weten, Maar eenmaal komt een zomernacht als deze Dat ze in een ster of in een vogelkreet Het uur herkennen dat geheel hun wezen Deed rillen van een bovenaards genot, Om te verkeren in ‘t onzegbaar…

als woorden behoorden tot verafgelegen oorden en stilte de ruimte zou zijn van het hier zouden dan mijn gedachten nog langer wachten om als melodie te klinken als prelude van vertier de tonen zouden dansen op een verkwikkend ritme van scheppende kansen klanken speels en stuwend in de open speeltuin van mijn innerlijk heelal met onzegbare…

Onzegbaar mooi blijven de dakkapellen van je ogen. Ook hoor ik na zoveel jaar van de liefde boventonen. En altijd ligt onuitsprekelijk gevlijd jouw lichaam in een feest van ronde vorm te slapen op de bank. Zo wil ik dat. Daar lig je dan, mijn liefste, landschap van mijn leven, huis van mijn lust en liefde, bewoonbaarheid.…

Wat verruwprachtig hoortoneel, wat zielverrukkend zingestreel, o vlaamse tale, uw kunste ontplooit wanneer zij ‘t al vol leven strooit en vol onzegbaar schoonzijn, dat, lijk wolken wierooks, welt uit uw zoet wierookvat! ------------------------------- verruwprachtig - kleurrijk…

Op het spoor van een onzegbaar geheim komt de stilte bij je naar binnen. Op zo’n moment weet je dat er wel duizenden soorten stiltes bestaan. Maar deze stilte heeft je ... lief!…

Wat verruwprachtig hoortoneel, wat zielverrukkend zingestreel o vlaamse tale uw kunst ontplooit, wanneer zij 't al vol leven strooit en vol 't onzegbaar schoon-zijn, dat lijk wolken wierooks welt uit uw zoet wierookvat!…