Alle inzendingen over onzegbare

Blootshoofds prijkt ze daar als een prachtig bloemgebaar, voor het eerst vertrouwend op het onzegbare van de wind meedeinend in wat die er op dat moment van vindt. Onwezenlijk maar behoeftig zoals iedereen op deze dagen die aan oorlog herinneren en om de ultieme vrede vragen.…

tollend de gedachten herhalen van uur tot uur zich de herinneringen naast de zorgen ook in moeilijke tijden als je vast wilt houden wat jou innig lief is is het lastig slapen hopeloos is het denken als het weten onontkoombaar stil onzegbaar dat fluistert wat jij niet horen wilt geïnspireerd door de liefde waarin jij je wortels…

hoe kan een mens zwijgen als hij schrijven moet over alle nachten waarin jouw ogen naar onzegbare letterloze plekken van het verleden reizen over hoe de oorlog steeds dichterbij sluipt over oud stil en roerloos verdriet hoe kan een mens zwijgen als hij vanuit de diepten stamelend schreeuwen moet in uitgebeende taal schrijven…

is ’t het onzegbare van die haren na een lange wandeling over straat toen je door de regen had gewaad en de wind maar woei zonder bedaren? - is ’t het sierlijke van je gebaren? de grote schoonheid van je gelaat? terloops met zachte stem gegeven raad? het uit het raam weemoedig staren?…

in de kast staan boeken om woorden te voegen bij de daad ik las een gedicht en hoorde daarin het onzegbare spreken we schrijven over de drie-eenheid van cortex, vlees en zaad was de tijd al rijp om stukjes waarheid van het gelijk los te weken?…

Het is beter dat het onzegbare zwijgt het is beter dat de mens niet alles begrijpt het is beter dat een vrucht langzaam rijpt Het is beter dat je rustig blijft het is beter dat je niet naar een ander wijst het is beter dat je naar je eigen boezem grijpt Het is beter dat je voor een ander geen kuil graaft het is beter als de ander jou geen stuipen…

in de schuur onderbreken trage seconden de slaperige stilte een dorre knak de zwaluw zoekt de hemel een stoel klettert op de stenen vloer buiten kraait de haan hij hield van ze misschien meer dan het hart dragen kon hij torste zijn geheim die logge loden last het onzegbare ontsnapte slechts een keer aan zijn lippen het geheim…

de armen gekruisd wolken rook uitstoten zeven oude bomen niets vermoedend van de kap in stille overmoed nog met kale armen naar de hemel reikend de diepe plof van onze wijnfles op de de bodem van de glasbak de laatste kerstkoekjes tegen dumpprijzen het gekreukte meisje met twee blikjes huismerk bier en een vale giropas het onzegbaar…

knoeierige bomen hangt, verloren liefdes alsof het niets is wissend en die met heel die beeldenstormneurose zelden getuigt van authenticiteit, maar bepleit dat vooral gedeeld moet worden met de meute omdat de wet nu eenmaal dwingend voorschrijft: `Ik zie er net zo uit als jij, omdat wij vinden dat dat zo moet zijn en samen hebben we het onzegbaar…

Ga nu maar, onzegbaar kind, ploeg akkers en lijd honger laat je bijten door de noorderwind maar schop de jakhals van je vege lijf. Ga nu en word verteerd, er is geen weg terug.…

verpakt in ferme woorden Maar gaandeweg vindt hij de juiste toon De media die zijn massaal gekomen Emotie klinkt door elke microfoon… Hij heeft zich na de eerste schok hervonden Het komt nu aan op visie en beleid En morgen rijdt de metro weer door Londen Want “doorgaan” is een wapen in de strijd… De stad treurt om haar doden en gewonden Onzegbaar…

Waar men u deze dagen meed zal de ware vriend niet van u wijken en, u behoedend voor bezwijken aan 't onzegbaar grote leed uw toegewijde steun zal blijken, elke zware dag voor u gereed.…

Het is er teveel aan, soms het onzegbare (met klompen aan de vingers) hoe de jonge veulens alles liggen op te hopen in het verslijten op heuvels van morgen en hoe ik daar mijn tanden op gebroken heb ergens hier waart het in alledaagse gestaltes het herkennen in de vlakte van de poëzie hoe het trekt aan het panorama (het zich tot vleugels…

Deze zaterdag speelde met de schaduw Niemand verlangde naar tranen Het onzegbare werd werkelijkheid In een hele korte seconden aan tijd. Tijd wrikte graszoden uit de grond Sloot van ontzetting menig mond Geschokt van ongeloof van het leven Hebben secondes vele doden en slachtoffers gegeven.…

verbindt komt kinderen, komt, en luister naar 't geluid van vogels de raaf - de mus - de merel - hoe verschillend dat zij zingen 't hart hoe droef en eenzaam ook in huizen waar 't wenen lachen schijnt maar plotseling ontweken door 't vuur en vlammend suizen van de wind waarin 't kind gedragen door de wind is vrij onzegbaar…

ken ik nog de weg naar huis als mijn denken zich verschuilt achter een vertraagde dauw heb jij ooit gekropen door een buis waar voortgang je gevoel bevuilt en het einde vol besneeuwd lijkt met rouw het was een droom, ooit een wonder boven wonder maar naarmate de tijd vervliet gaat het onzegbare ten onder; allengs van genadevolle fleur…

er werd mij in één der kamers van mijn hart op een vergeten dag of uur een zachtaardig kind gebaard daar gooide het zijn anker uit en sloot de ingang af met elf stoere sloten wij wisten niets van een grimmig lot dat het plots zijn lijftijd zou ontnemen noch van onzegbaar verdriet dat condenseert in alle kamers op gezette tijden klop…

Voort vlieg ’k, in vreemd verlangen naar iets — onzegbaar, tijdloos: liefde-en-dood.…

Mijn liefste, Wat ben je dichtbij en zo onzegbaar ver weg. Het gemis doet pijn, maar de leegte zou oneindig veel groter zijn zonder jouw beeld. Ik staar de nacht in terwijl de wind mijn gezicht beroerd. De herinnering tovert een lach op mijn mond Bitter en zoet tegelijk. Mijn liefste, ik heb je lief.…

Wat behelst onzegbaarheid, als je al naar de randen van de aarde bent geleid, daar waar het eerst pikdonker is en dan weer licht, alles ook klaarheid geeft aan een echt open gezicht. Niet als gebeiteld gelaat al gevat in marmer of leisteen want ook jij, hoe zeg je dat, gaat nog niet elders heen.…

Het was een straat als alle andere straten Ik zag een heilsoldaat, hoe hij Haast jubelend zong, of hij 't nooit meer zou laten, hij keek omhoog en leek onzegbaar blij.…

stel ik met jou waarom moeten mensen dood waarom - waarom nu waarom deze mens vragen duizend-en-een keer op keer het antwoord weet ik zal niet komen nooit hier sta ik dan zonder antwoord zoals jij hier staat in de donkerste dagen aan het mens-zijn verbonden en sluit verslagen aan in de stilte van het onbeschrijfelijke het onzegbare…

kwesties redenerend de hoofden en de harten lijnrecht kunnen botsen tegen en ook met elkaar dankbaar is de liefde die zich tevreden weet met de schatten van elkaar die in gedeelde zoektocht zich vinden lieten en laten hartelijk horend is de liefde als er geen woorden zijn voor wat de een de ander fluisterend vertellen wil zelfs als het onzegbaar…