Alle inzendingen over ouders

'k Gaf hem tekst in al mijn jeugdverhalen hij was mooier dan ik ooit ervaren had 'k Verzon gebaren die ik bleef herhalen om maar te geloven dat ik hem aanbad 'k Vergaf de ruzies en mijn blauwe plekken hij had simpelweg de goede woorden niet 'k Weet, zijn oorlog bleef hem nekken de tranen die ik huilde, waren zijn verdriet 'k Voelde mijn…

Het schip voer af. - Zij oogde ’t na… Het zonlicht ging met hem! Nog hoorde zij het laatste woord Dier jonge, diepe stem: ‘Tot weerziens, Moeder!’ - En zijn kus, Die op haar lippen brandt, Zijn blik, die lang de hare zocht, En ’t wuiven van zijn hand. Zij bergt het alles in heur hart. Geen dag, geen nacht gaat om, Of voor haar ogen rijst…

Voorbeeld, inspiratie, geweten, energie, steun en trots.. Hoeveel woorden waar je 'mijn' voor kunt zetten kunnen een andere persoon beschrijven.…

o Al te kwade boodschapper, die, bitsig als een horselbie; die, stekende als een degenstoot; die, snel gelijk de bliksemslag; die, stom en doof, noodzakelijk, te mijwaard op de snaren komt gevlogen van de tekendraad! Te gauwe, och arme, vindt ge mij en biedt gij, in uw bitsigheid, de boodschap, - en geen troost daartoe! - dat 'vader overleden…

Godallemachtig binnenkort wordt ons ma tachtig. Da's op zich heel goed te hebben. Maar waar ik niet goed tegen ken is dat ik verdorie ook al vijftig ben.…

Kleed je uit. Buig je hoofd. Kijk me aan als ik je met een natte dweil in het gezicht sla. Je denkt dat je een prinses bent een prins zal je komen halen maar alle prinsen op paarden die jou komen halen zullen zijn als ik. ---------------------------------------------------------- uit: 'Het moest maar eens gaan sneeuwen', 2003.…

Mijn vader sloeg planken mis mijn broers glimlachten, schreven elke misslag in een schrift, mijn moeder deed de was of lakte haar nagels mijn vader die zich in leven hield met schaamte, spijt en ongemak, die zich dagelijks gewonnen gaf, die hijgde en onwerkzaam en achterstallig was, die niemand iets te vertellen had, die een spin was…

het werken zit hem in het bloed woorden verspilt hij er niet aan afbreken en opbouwen is een baan die zonder zeuren gebeuren moet de restauratie van het kerkelijk goed vergt handenvol werk dat altijd spontaan en met heel veel plezier wordt gedaan zonder te struikelen over een loonvoet maar niets van dit alles had hij kunnen doen zonder…

De afgelopen dagen denk ik meer en meer aan het eiland van mijn moeder en het huis van haar vader, het had blauwe buitenmuren en geen deuren, zoals de meeste huizen aan de baai. De zee, het blauwe huis op het strand, de boom in de keuken die men uit bijgeloof niet had willen omkappen, er was zelfs een gat gemaakt in het dak - alles komt…

Haar ziel moet wel vleugels hebben gekregen Zij liet haar duiventil voor wat het was In haar huis kwam geen woord Gebaar van haar me tegen Er werd gezwegen als het graf Maar boven haar tuin kon de lucht niet blauwer Het KNMI voorspelde regen Deze zonnige eind-julidag.…

Je leeft je eigen leven. Mijn wereld past niet in die van jou. Als ik nu eens kan vertellen Hoezeer ik van je hou. Frustatie en je woede Die komen op mij neer. Wil dat ik je kon aanraken Wegnemen alle zeer. Puber zijn is niet leuk Puberen doet pijn. Maar weet één ding lieve meid Zal er altijd voor je zijn.…

In mij schemert het rood in stille sintels van extase en brand ik ineen langs het vuur der stervenden. Spiegel der aarde, waar ik vandaan kom, moeder en zoon, een oorsprong zonder einde van woest en onbegrensd verlangen. Een sublieme stilte koortst in het avondlicht waar wij eindelijk samensmelten. De tijd der taal is aangebroken…

Vaders Op straat hield ze me even aan en vertelde zomaar over haar leven ze was toen zes over haar vader zo opeens weg was hij nu al meer dan vijftig jaar geleden begrijpen deed ze het nog steeds niet zei ze en liep door ik bleef staan en keek om begreep het ook nog steeds niet over míjn leven van meer dan vijftig jaar nu…

Een wonder dient zich aan; moeder kijkt naar het geluk; vader heeft haar bij gestaan; even zijn de doktoren nog druk Het kind is kern gezond; moeder is tevreden; geschreeuw komt uit zijn mond; het leed is geleden De melk spuit in zijn ogen; het plast direct omhoog; nog even drogen; het ging met een boog Klaar voor de bokkensprongen…

Je kleine handjes kunnen nog niet slaan, Je kleine tandjes nog niet echt bijten, je mag je jonge leven slijten in liefde en geluk. Je kleine oogjes zien nog geen gevaar Je oortjes horen geen slechte geluiden. Ze horen wel de klokken luiden, voor liefde en geluk Je kleine hoofdje denkt geen slechte dingen je mondje kan nog niet vrolijk…

Zijn aardse huis heeft hij in zwijgen verlaten De Ander had het laatste woord Zijn bed vreemd leeg 't tafelblad vol medicijnen De laatste uren kon hij niet meer praten Ik las z'n gebaren in z'n hand te korte levenslijnen Hij wuifde en wees naar raam en muren Het kon beslist niet lang meer duren: Deze reis naar 't onbekendste…

ik heb geen vogel meer in de hand ze zijn vertrokken laagvliegend over het land natuurlijk heb ik ze geleerd zich weg te scheren pas na een puberaal proberen begonnen zij dat te leren toch zie ik ze graag cirkelen boven het oude nest maar het te vaak landen geeft soms wat stress uitgevlogen naar eigen huis en haard…

Al jaren dood gaat zij nog elke dag een heel eind om in mij. Ik zie haar na het scheren elke morgen voor me, en sta een voetstap in haar schaduw stil. Haar lach tast mij in oog en mondhoek aan, breekt uit zijn glazen kooi de kamer in en zwijgt wat aldoor was verzwegen: dat ze begraven lag onder de duim van een man, in een gat waar een bouwvallige…

Moeder sprak de wijze woorden als je niets te wensen hebt is je leven toch zo leeg. Moeder sprak de wijze woorden in de wetenschap dat men met weinig dingen al tevreden zijn kan. Moeder was een wijze vrouw die er al lang niet meer is, maar ze sprak toen wijze woorden: Als je niets meer te wensen hebt, is je leven toch zo leeg…

Zou ik niet mijn moeder eren, Ach, wat doet ze niet voor mij? Wat mij nut is, mag ik leren; Ben ik vrolijk, zij is blij. Ben ik ziek, ik hoor haar klagen; En wanneer zij bij mij zit Met het oog omhoog geslagen, Dan geloof ik, dat zij bidt. Ja, dan bidt zij, dat ik spoedig Mag bevrijd zijn van mijn smart; Word ik beter, hoe blijmoedig…

Ze zat zomaar te zitten, zomaar te zijn, zomaar te kijken zonder te zien. De laatste jaren van haar leven. Ik dacht het kan niet erger, maar het kon wel elke dag wat minder haar kind te zijn.…

Wezenloos starend witgebluste muren om nu en dan naar zijn voeten te turen Nagellak schreef bloedrode teksten die de sfeer hier meestal beheksten Voeten petsend plakkend op en neer in een steeds droger wordende plas bloed merkt hij op met een mondhoek lachend mijn grote teen kan het ook Ach wel minder goed van vette letters naar driebaans…

Vertel me nog een keer dat verhaaltje van Repelsteeltje of dat andere sprookje dat beter eindigde ga nog eens neuriënd aan de was staan of geef me straf omdat ik in het water viel zing van here zegen lof en prei laat me uit de kamer weggaan omdat sinterklaas je nog wat te zeggen heeft roep me vóór het eten wees nog één keer m'n moeder dan zal…

het druppen van de kraan heeft de klok doen roesten minuten duurden langer vielen uiteindelijk stil water kan de tijd niet stoppen slechts de maat valt weg de duur van het verloop telkens dezelfde druppel die op dezelfde plaats valt holt de hardste steensoort uit zo voed je op, zei vader even zag ik weer zijn handen verweerd, vol sproeten…

Zondagmiddag, de krekels naaien de stilte. Ik volg de spoorbaan, de brandnetels bloeien, de bramen smaken naar niets en naar bloed. Het dorp ligt verscholen in dichte grijzen. Ik herken het, dit lopen: zo kwam ik thuis. Van het nog warme huis staan de ramen wijd open. Het bijna doorzichtige hoofd in de kamer is van mijn vader, hij kijkt niet…

Elke zondag rookt hij zijn Toscaanse pijp Heel veel mensen zeggen dat ik op hem lijk “Sprekend je vader, je hebt echt zijn gezicht” Papa schrijft dan stiekem wat, in een klein gedicht Ik zal hem alles gunnen Maar als hij dingen schrijft die niet, of nog niet kunnen Dan vind ik dat hij te ver gaat, Omdat ik er nog niet ben, zijn kind nog niet…

koffie druppelde rustig en donker geurig in een bruin potje…

Na tweëendertig jaar uit krakend ijs, Adolfine Pakistaanse olie en citroenzure watten ben ik herrezen met loodzware vleugels om niet meer te vrezen het witte paard met de losse teugels het leven schoon als een baby de wedstrijd te hervatten Dankzij Willem J. en moeder tevree Lieve Floor ga ik nu schrijvend en…

Voor 't open raam, omrankt van wilde wingerd - Een loverlijst, begloord door de avondzon - Zit, mijmrend, Grootmoe met haar oude bijbel. De koperen sloten vonklen in het zonnelicht En 't koeltje krult een hoek van 't gele blad om, Waarop, gevouwen, 't handenpaar nu rust. Op 't vensterbankje, in rode potten, bloeien Geranium, goudsbloem en…

Ik weet nog dat ik naar haar keek en dacht wat is ze bleek de haren zijn niet goed gekamd volgens mij droeg ze de scheiding toch wat lager die lok over het voorhoofd lag er nooit en de glimlach doet me denken aan de laatste keer dat ze me kuste op mijn wang wat was ik bang toen om te gruwen van het Keulse water dat de geur van kwijnen…