Alle inzendingen over pen aan de wilgen

Blijf moedig ouwe dichter schrijf je pen niet stuk, anders blijven boeken zonder lezers, verlaten onder stof, vergaan tot kruimels van gedachten, die je opveegde voor je ziellepartners weer herhaald op een andere morgen, wachtende op de teksten die je brak in het samenkomen tot een gilde, waarin het nog ongeboren kind van taal…

stormschade in olieverf op doek we kijken naar de zwarte golfbreker basalten wachter aan zee op doek hoe het water beschrijven haar tinten haar tonen met blauwzwarte inkt de schittering van zilveren strepen onder een tere witte lucht hoe de stippen van vermiljoen azuur citroengeel in woorden vangen grote golven met de pen…

Ik neem mijn pen, klaar om weg te dromen, woorden beginnen uit mijn hart te stromen. Ik schrijf over hoe het ooit eens was, toen ik nog mijn leven in jouw ogen las. Ik schrijf over jouw tranen, soms alleen aan mij gericht. Over waar wij samen waren, in het middelpunt van het licht.…

er ligt een hoofd op het flinterdunne ijs midden op de kreek, even voorbij de brug sleepsporen met bloed komen uit het riet een roerdomp staat als een bundel te kijk het hoofd slaapt met open ogen en mond aan de oostkant ingesneeuwd, blond haar in de wilgen schateren roeken het land toe macaber beeld in een kalend landschap één nacht ijs…

En waar het beekje door de weiden Bij els en wilgen henenvliet, Omhelsden wij elkaar en schreiden Vergeet mij niet! Vergeet mij niet!…

vast de hele dag nou de werkelijkheid is anders maar ik deed toch een poging wat werd ik sacherijnig zeg zèlfs tegen mezelf was het een en al sikkeneurigheid tja tot ik weer moest ontdekken dat ik me eigenlijk heel erg thuis voel in mijn wat molligere lijf dus nu de arts tevreden is met mijn acht kilootjes minder hang ik alles in de wilgen…

Zo graag zou ik nog eenmaal daar samen met je lopen langs die rivier genietend van watervogels of planten, met gewoon plezier in alledaagse landschap met koeien kalveren paarden of schapen in de wei wijzend op springende vissen in het water samen kijkend naar vogels in de lucht de verschillende vormen van de wilgen dikwijls denk ik daaraan…

In een blinkend meanderend spoor trekt ze door dit groene landschap Levensbron, en schependrager getemd door rotsige oevers begroeid met wilg en vlier. In je bochten wil ik drijven meegaan met de eindeloze flow dan opnieuw terug naar het begin In, op, en onder u wil ik zijn geen grieven en ook geen pijn.…

De dagen rijgen zich aaneen, met steeds dezelfde rituelen. Ik voel me als een kuddedier. Een beetje opgejaagd door mensen die voor helper spelen. Zij rijgen met minuten en iedere minuut dat is er een. Ik sukkel maar wat mee, dankbaar voor elk gebaar. En volg maar heel gedwee. Ik glimlach maar een beetje over hun bedrijvigheid. Want ik…

dat je me pijn moest doen je vroeg me te dansen terwijl jij niet wilde waarschijnlijk omdat gelijktijdige aanraking ons uit elkaar kan jagen of omdat je mijn benen niet kent ook niet de stilte van mijn ogen mijn denken heeft me verraden Het lot heeft beslist om jou te kennen om jou te verwaaien vangend in mijn hand oplossend in mijn pen…

Dát is mijn wens en heel soms komen die uit, tot zolang doe ik simpelweg mijn best, net als m'n pen en misschien doet mijn inspiratie dan de rest? Maar stel je toch eens voor....…

Is mij een vodderij gevallen uit de pen, (Weet, lezer, dat ik al mijn vodden daar voor ken) Ik sluit ze van mij af en laat ze liggen rotten: Lang, lang na haar geboort onthaal ik ze de motten, En val der met de keur van een vers oog op aan.…

'k Zit verschrikkelijk te gapen, 't is ook allang bedtijd, waarom toch je tijd verslapen, voor je 't weet, ben je vandaag ook weer kwijt, er valt nog zóveel te vertellen, hoe 'k zonder pen moet stellen, hoe vandaag verlopen is, waarom 't nu weer donker is. Ja 'k weet, de nacht is om te slapen, doe 'k ook best, geef me nog even.…

lichaam van zichzelf bewust de stem van het verstand die zachtjes sust en spreekt van hoop met haar verborgen krachten nog draalt de vulpen boven het papier en dwaalt haar geest op zoek naar ware woorden voorbij de lijfwacht van de nachtportier ze hoort de klank van stil vergane oorden en van dit schril en onvertaald gemis verhaalt haar pen…

Ach wat heerlijk boeken te kunnen lezen een nieuw boek, veel mooier dan een nieuw lief immers bij hen ben ik immer op mijn qui-vive tussen de letters kan ik echter onbevreesd wezen Ach wat heerlijk boeken te kunnen schrijven worstelend met pen, letters, inkt en papier over heden, verleden, toekomst, nu en hier Veel mooier nog dan schilderen…

de macht gebroken hij heeft hun diepste angsten en boosheid geroken die in confronterende zinnen gegoten hun gedachten gepeild en bespreekbaar gemaakt in haat tegen vooral de anderen ten eigen baat de trend gevoeld van engelsen die voor eigen mensen kozen veel nieuwkomers snel willen lozen nog is het wachten op de fransen van le pen…

Dat voelde ook wel veilig, want er groeiden veel geheimen leerde opa mij, zoals kroten die gekookt toch rode bietjes bleken, penen en ajuin; wortels, ui met piepers hutspot, al dat vreemds heb ik gezien in opa’s tuin.…

Gewapend met zijn pen en blocknote in zomers shirt en korte broek loopt hij in de richting van het park want de inspiratie is ver zoek Misschien ziet hij in bomen en planten iets wat zijn schrijversgeest boeit zodat er willekeurige woorden ontstaan en tot een pracht gedicht weer bloeit Of ziet hij op dat bankje misschien een verliefd…

Geen heeft de pen in eigen hand. En als we weer eens zijn gestrand is huilen, lachen om het even. Eens leer ik me niet te verzetten, ontvang ik met een open hand wat me terloops gegeven wordt. Net als de koeien in het land stil grazen voor het gras verdort. Ik hoef alleen maar op te letten.…

Ze ontwaart een golfbeweging: het maanloos eb en dan de vloedgolf de pen die haar gedachten achterna hinkt verzinsels die in warrige kluwens over mekaar rollen richting --------------------------------------------------------- van: Poëzie-leestafel.…

Een volheid die de lust lessen zal onder duizend pluizen op het marmer van de nacht en de rust in evenwicht met licht betaald, de echte werkelijkheid schuilt in de schoonheid en uit dichters pen waaruit verwondering stroomt .…

Mijn pen dirigeert de eeuwigheid. Een openstaand hart vol euforie bonzend achter een laagje huid. Hartstocht die in de kamer schuilt.…

ik heb alles al klaar peen en haver voor de schimmel en een heerlijke taart voor Pietermanknecht voor de Sint zing ik een liedje ja, dat doe ik echt de Sint kan niet komen dat begrijpt toch geen kind ja, Hans van de buren en de conciërge op school maar ik heb alles al klaar dat is toch vreselijk naar!…

op 14 februari elk jaar is het valentijn, ook voor jou mijn schat, op deze dag willen we extra samenzijn, pratend over wat we zoal hebben gehad, nog steeds als ik in je ogen kijk, denk ik bij mijn eigen, tjonge wat ben ik toch rijk, sinds ik dit lief mens heb kunnen krijgen, jij betekent zoveel mijn lief, mijn pen kan het moeilijk omschrijven…

Dan trekken kou en regen diepe sporen door al mijn mooie dromen van die nacht en mijn pen houdt die dag stil de wacht.…

vanaf de Fondamenta degli Incurabili staar je over het water naar het stille dodenrijk zijn boot zal je brengen, daar waar je zal rusten in nabijheid van haar, je geliefde Venetië dampende mist, de sfeer van stilte dragend het water, de tijd, licht en donker heden en verleden, verlangen en vervulling steen en vlees, liefde en afscheid taal en…

Hobbelend zat ik daar in die ballonversierde huifkar dat te vieren wat je viert als je van school verdronken bent loze beloftes aan de wilgen schooldiploma nog op schoot zomaar genietend van de wolken en Freeks' leven na de dood En in de verte klonk nog iets van automatische transmissie Het kwam met plankgas dichterbij en sloot genoegelijk…

Nu volg ik de voetstappen tot de dijk, gewapend met schrijfgerei en lees in de wilg jouw naam, die ik ooit hartstochtelijk schreef, ieder voorjaar met een geslepen mes, tot ook jij weer overdreef. Getuigen en geluiden zijn verdwenen, maar het wonder niet voorbij.…

Ode aan Bok de Korver Leg bloemen tulpen rozen boeketten Neer op zijn graf Want daar rust een held Die zijn leven op het Kasteel voor Sparta gaf…

Hier zien we, mijnheren! een leerrijk geval Hoe gaat het moedertje, schikt het nog al? Ach danke, Herr Doctor, Sie sehen Es köntte etwas besser gehen. Kom! moedertje, kom! tevreden maar zijn! Wij zien mijne heren, naar alle schijn Zal de vita weinige uren Of hoogstens een etmaal nog duren. Ach lieber Doctor! ein Augenblick Kehr ich zu Halberstadt…