Netgedichten

netgedicht (nr. 45.873):

Zwartewater

Het Zwartewater
Wild en donker, dan weer kalm schitterend zilver.
woest en ruig soms, of lief kabbelend
Oh rivier van mijn jeugd, en nu nog .
De felle gloed bij het vertrekken van de dag
na stralend in mijn hoofd.

In een blinkend meanderend spoor
trekt ze door dit groene landschap
Levensbron, en schependrager
getemd door rotsige oevers
begroeid met wilg en vlier.

In je bochten wil ik drijven
meegaan met de eindeloze flow
dan opnieuw terug naar het begin
In, op, en onder u wil ik zijn
geen grieven en ook geen pijn.

Markeerder van het vaste land
zwevend boven uw golven
zie ik van een afstand
uw ritmisch bewegen
alleen op de oever slaat het patroon stuk
snel geruisloos klapwiekend.

Wild, schoon woestmooi
Minnaar, doet je hart bonken
Als de wind je oppervlak verstoort
Draag me mee tot het einde
begraaf me aan je oever
opdat ik je altijd kan voelen.