Alle inzendingen over perkament

verkleurd en gerimpeld is de leren huid, diepzwart de letters, met inkt geschreven, waarom zou ik de bladeren perkamenten, waarom zou ik mijn vinger laten strelen langs een geliefd, vurig fragment,citaat? waarom?…

Geen pen met inkt krast door het perkament. Zo’n scherm is een kleed om op te lichten. Het typt het uit: is het zo’n nare vent? ‘Het lijf had lust’: is dat zijn testament? Lyriek is nooit wat er geschreven staat. LAIS is vrij zodra zij het verlaat. Hebben kan hier niet, dus wil het geven.…

het was zijn burcht waarin wit ivoor de torens altijd draaiden richting God met zijn hand op de kantelen bezag hij graag onderwijsgevend het wetenschappelijke land nu drommen mensen naar de ophaalbrug rouwen volle zalen maar zijn stem komt niet meer terug opgebaard in eeuwig zwijgen testament op tijdloos perkament zijn…

Als je morgen doodgaat je glimlach lijkt verstomd je ogen zo verdomd onzichtbaar, je gelaat een dichtgeslagen boek waar ik jouw zinnen zoek in huid van perkament je blikken afgewend naar verder dan het hier waar ik niet reiken kan zo zal ik deel daarvan en immer jou nabij in wat jij schreef en zei je lach een ornament voor morgen…

bleek is zijn verschijning als een gravure in glas de open handen ijsblauw perkament zijn vlassig haar verdraagt de winter niet hij rilt, ziet de mens in vrije val schrijft bedroefd een laatste woord zijn ogen naar boven gericht het licht, zo schrijnend wit hoelang nog zullen engelen zingen van vrede op aarde terwijl zijn kinderen worden…

Breekbaar is zijn verschijning als een gravure in glas de open handen ijsblauw perkament zijn vlassig haar verdraagt de winter niet hij rilt ziet de mens in vrije val en spreekt bedroefd een laatste woord zijn ogen naar boven gericht het licht, zo schrijnend wit hoelang nog, hoort hij aardse machten spreken van vrede op aarde…

zonder een woord vertrek ik naar gister daar lijkt het nog licht en vooral ongestoord o, ik ga maar even wees niet ongerust ben bedreven in het dromen in zijn achteruit soms is het een must: het opgraven van een verborgen buit natuurlijk kan de plek niet worden gevonden waar het eerder werd begraven een liefdevolle wens op een perkamente…

bocht in de rivier, slangenlijf, met ruwijzeren handen weerlegd geledigd lichaam, avondmaal, perkament uit water gedregd heuvelland, golfstroom, reikend naar kalkhoudend smaragd ode aan de stad, honing, avondgloed, aan een hemel gebracht luchtbelijdenis, verzaking, rede, kalme tred met vaste voet aanlandige droom, kortdurig, met…

langzaam verandert tijd in lichaam in huis zonder steen bloemloos gebrandneteld tot eikenhout langzaam verandert een gesprek in roddels bij de koffieautomaat blijkt perkament papier te zijn en een testament zonder wil voorlopig is voortijdig maar eigenlijk nooit wel opnieuw steenloos, alleen gedachte eenparig en op een plek zonder plaats…

ze strijkt met pen teer teder zwijgend precies concies op perkament fragiele streepjes trillen van zonder woestijnen eeuwige stilte verlaten verlangens zanden verstuiven bloem en palm zij tooit zich in roos in jurk eeuwig haar zand nomaden zwerven zwijgend langs haar haar rode rozen ogen geloken versluiering zware gewaden…

wilde narcis bolgewas Griekse praal schittert in het gras je verwacht heel wat maar wat een prutbloem in de vaas slappe was kroon diepgeel toont trompet matgele slippen vormen bloemdek kleurt zoals het voelt alles zo week de schede kan ermee door bruin kleurt van perkament eenmaal gesneden droge doosvrucht ongelogen nat m…

voor Tjitske Voet de wereld binnen handbereik in je eigen achtertuin met de perkament gevleugelden als doorgaande reizigers zoals vlinders die met chronische hang naar nectar even zijn neergestreken op een bloeiende struik...…

Oude mensen kunnen me bekoren Met hun perkament gezicht En die twinkel in de ogen Als het verleden wordt belicht Graag hoor ik de intense verhalen Over hoe hun leven is geweest Wat ze vroeger hebben doorstaan En voel dan de levendige geest Veel leed, liefde en zorgen Passeren dan in zo'n gesprek Ieder beleefde op eigen manier En aan…

groen liegt door bladeren winterbruin en perkament vertellen van in herfst verdwenen dagen karig de grond met sporen van wat zand in voegen tussen stenen aarde lijkt hopeloos het wachten op ’t ontwaken en toch gestreeld door zonbeminde dagen streeft het omhoog in voorjaarslicht als een klein wonder in een godvergeten hoek lieft het de…

Vraag mij niet ooit terug te keren naar onze bloedstollende sleur tussen vergeeld behang verkeren ontneemt het leven elke kleur op kruiend ijs wil ik verdwalen in een vuurrode vlammenzee ik burger in bij kannibalen met negerinnen op de thee vergeet voorgoed alle verhalen uit onze perkamenten rol je zal mijn kruin nimmer zien kalen ik…

In de straatjes van verzoening de worsteling met une nuit blanche Strijdtonelen woelen gejaagd onder deze blinde nacht Onder deze zwarte aarde graaft iedere duisternis zich in Het geheel is veel meer dan de som der delen Schraap af de bovenste laag Van het beschreven perkament schrijf schilder zing Telkens opnieuw een…

ik leg jouw naam in blauwe krullen op het parelmoer papier strijk voorzichtig als was het perkament mijn hand over het vel ik blaas jouw naam in witte krullen over de bloeiende zee die eindeloos zal golven tot daar waar ogen de einder raken ik plant jouw naam in rode krullen rond de oude plataan waar lelietjes der dalen hun kopjes…

Vroeger schreef ik als een erudiete vorst met een gouden pen op de duurste perkamenten. Nu kras ik, armer dan de armsten, in de basten van bomen mijn roemloze klachten in de natte modder van verpauperde dromen.…

een morgenstroom van nog te vinden eigenwaarden, als de teksten geschreven zijn die al achterhaald of de inkt nog nat, lijkt de kern en daad te zijn vergeten, om waan en waarheid te scheiden, wat overblijft zijn alleen de korsten van het avondbrood, waarin de schrift bakzeil heeft gehaald, vergroot de kruimels op het perkament…

maan schijnt op haar verleidelijke vormen Voor haar pracht ben ik gezwicht Brengt mijn hoofd tot stormen Een stem als een slag op kristal Een huid als een perzik zo zacht een lach als een waterval Haar haar in al haar pracht Maar schoonheid is niet voor altijd De pracht en praal is niet permanent Haar huid ooit wit als krijt Vergaat als perkament…

Ik koester geen romantische gevoelens tegenover het bestaan van de zwaan het zwanenmeer was in mijn jeugd spiegelmeer van angst en doodsverlangen mijn vader was een schizofrene zigeuner die langs de oevers liep om verzameld hout mijn moeder continu in perkament blies kleine veertjes van zijn schaduw er vielen soms dauwdruppels van mijn…

In een perkamenten lichaam blijft het kind een kind en de milde regen blust verdroogde kelen. Aan de oevers van stilstaande eeuwigheid wacht de verlossing uit het lijden. De dagen zijn geteld als de slapende bron een laatste maal vloeit. Het leven is vloeibaar als kwik tussen hoop en aambeeld.…

Waarin ik werd verleid door de geletterde schoonheid, vergeten geluk op de huid van een versleten perkament, altijd aanwezig maar blijft het cursief, gespiegeld in het thema van mijn onvolkomenheid.…

de pen was een ganzenveer papier was perkament en de pen die je hoorde krassen en krassen de inktpot bijna leeg keek je naar buiten vanuit het klooster en eeuwen later protestants het klaslokaal met hoge ramen je verlangde naar buiten rennen in je korte broek tot in november de pennetjes bleven krassen elk moment kon er een…

zit nog akelig rechtop met een strakke ongedurigheid die kou uitstraalt gebeeldhouwd vinden ze jouw gezicht waarin de lijnen door de tijd zijn gegrift je bewegen volgt de metronomische tik van je leeftijd waardoor alles op protocol wordt verricht je lach klinkt hoog en wat verdroogd waar ooit zachtheid schaduwde spant perkament…

je haren in een permanent de krullers vertellen me de jaren ik moet er telkens weer naar staren liever dan naar het perkament dat kreukelig mijn ogen kwelt vertelt van eeuwen lang terug over “zullen we nog even vlug hier stiekem in het open veld” waar we verdronken in het spel van ‘t glijden op elkanders vel tot tijd ons golvend overspoelde…

sliert die gedag als verwelkende boterbloemen zegt aan de nachtegalen ruiselaars van leeglekkend wilgenhout aan de haren van moeder aarde waar vissen zweven en wolken heiligschennis zijn aan de uitgeschoten mensenknollen, hen laat hij hun betraliede winterkoppen houden, hen laat hij rusten in de kelder, met zijn tweeën gedraaid in perkamenten…

Voor ik word vermoord door de lafaard zal mijn haar groeien tot aan de voeten Jurken van perkament zal ik dragen dat het water zuigt tot aan de lippen Met zingende bomen stook ik hoge vuren braad met blote handen zeven dove hanen Aan de voet van de berg moet graniet geraapt havenloze dieren het wijde watervat gewezen Doofstom en moe…

is levenslot de gang naar het spektakel waarin onze vingers haken in het steengruis van onze verbintenis, die een deel van ons leven herinnert in hoop en vrees monumentale gedenken, de hoeksteen van ons tweeën kunnen we dichten in een perkamenten boek, want oud worden is een keus maar het gerezen verdriet watertandt in een drieluik van besef…

Gedoopt in trots en twijfel maakt het subjectief om het pad alleen te gaan over de naakte pagina’s van een laatste hoofdstuk en dunt mijn eigen taal langzaam uit om steeds in vol ornaat weer op te staan ik werd herhaald verleid door haar verpletterende schoonheid, getatoeëerd geluk op de huid van het oudste perkament, die schrift…