Alle inzendingen over reizen /aan zee / verwondering

Reizen over bergen en diepe dalen door ruïnes met kille massieve wanden dat haar ijzige gil opvangt als een echo. Haar weerkaatsing reist door mijn brein als een reflectie voor mijn gedrag dat is haar souvenir wat gaat als een jojo.…

Als je haren grijzen Is het tijd om te reizen. Om je blik te verruimen Zo vooroordelen op te ruimen Andere landen, andere zienswijzen. Want reizen Doet rijzen.…

Wanneer we overal elders zijn geweest, op zoek naar wat we hier niet vonden. Daar, ver achter onze horizon. Op zoek naar dat grote levensdoel, het verlangen waarnaar we streven. Onvervuld zoeken naar een grote liefde, die achter de horizon nog op ons wacht. Ja dan, wordt het tijd om stil te staan, en onze ogen uit te wrijven. Om te ervaren…

hij reist met een steen in zijn schoen een pijnlijke metgezel op een zware reis in zijn rugzak vechten demonen om de beste plek hij hoort ze proeft hun angst kan ze zelfs ruiken hij zoekt een uitzicht om zijn lange val te breken…

Kennis dier allen, die in weelde-gaard' Of woestenij van stad of zand-zee erven Des levens vonk, uw gave, o Moeder Aard', Uw gave, o Vader Zon. 0 laat mij drinken De blik van ogen, zwart, bruin, hemels-blauw, O laat mij diep in kelk van stem wegzinken, Daar pure ziel als bie puurt honig-dauw...…

Omdat ik aldoor zou denken dat het de laatste kan zijn, maak ik geen grote reizen meer. Ik doezel dicht bij huis wat rond, te voet of op de fiets. Naar de boswachter en terug. Meer niet. Misschien betrap ik de waarheid nog, die immers niet ver verborgen ligt, alhoewel oneindig diep.…

Landen bereizen met je lichaam de halve wereldbol rond zonder ooit te vinden waar je geestelijk naar zocht. Dan maar de andere helft rond? Herinneringen aan wat nooit heeft bestaan: opgravingen in archeologische leegten. Jij steunt er mijn heelal.…

de eerste reizen met een driewieler gemaakt zijn van lange duur…

hoog opvliegend zand verontrusten mensen op de dijk wolken zweven snel voorbij de wind zingt een droevig lied “waarom geen respect” versta ik in haar woorden de middag kleurt van blauw naar zwart water klotst nu op het strand maar het komt niet allemaal van zee… de wind start volop met huilen haar weeën ze kan ze niet meer…

Zweef over de grote zee door de wind gedragen golven brengen me weer aan land waar ik mijn woorden neerzet op papier.…

laat ons reizen naar een land. Een land van dromen.. waar ik zonder jou..nooit zou komen. Neem mijn hand, neem mij mee, ver over zee, laat ons aanspoelen in dat land... ...ons dromenstrand. Met jou wil ik gaan.. ver over die horizon het punt waar mijn leven stopt.. en jouw leven begon..…

Taalkundig maak je altijd wel eens brokken. Ik irriteer me als men 'zich beseft' - Een taalfout die mij wederkerend treft, Bewust ben ik van al die struikelblokken. Wat vaak gebeurd is indentificeren, Dat moet natuurlijk zijn legimiteren.…

waar dan ook ver weg van huis zoekend naar een veilig thuis sinds de hoop hem heeft onthuld en verlangen werd vervuld zal ik nooit meer eenzaam zijn ‘k ben van hem en hij is mijn die mijn ziel zo diep ontroert en mijn hart nog steeds vervoert zacht en vol van tederheid liefdevol en toegewijd sinds ik liefde onderging weet ik van verwondering…

hocus-pocus van liefde bezwering in grote ogen van een kleine wereld verwondering en ik ben er weer zonder antwoorden op alle vragen zorgeloos verdwaald, het kind.…

In gedachten verzonken gaat de dag aan mij voorbij, 'k zie één voor één de beelden en ik verwonder mij hierbij. Die bloem, wat eerst een knopje was siert nu een stukje van de tuin. het is of het me aankijkt zo mooi met z'n kopje schuin. Die hele kleine groene sprietjes morgen weer bedekt met dauw.…

Verwonderd sta ik aan de kant, de rand, die aarde en water scheidt. Een spiegeling van wolken,wind en water, later nog een regenboog. Ik kijk, ik zoek de kracht die tranen droogt, verdriet verzacht. Waar ben je? Zie mij staan. Kom te voorschijn, geef het antwoord, want de zin van het leven, lijkt aan mij voorbij te gaan…

de overbodigheid van vragen het onbestendige verlangen opgeslagen in het archief van al wat is geweest en dan tóch bij vlagen de grote verwondering van de dichter verwondering om dat wat ik dacht dat niet was er toch blijkt te zijn het geluk die zucht van blijdschap om een tinteling in het bloed die mij doet beseffen dat ik leef…

onder donkere wolken ga ik slagregens liggen achter mij zonlicht straalt mij tegemoet van noord tot zuid spant zich een majestueuze hemelboog…

gemodelleerde stenen een roodborstje op de stoelkroon de Vlaamse gaai uit de dennenboom madeliefjes en boterbloemen laten de insecten zoemen een merel is geland op het ongemaaide grasland een dikke duif zit te schranzen het pikken laat zijn hals glanzen in het gouden licht tussen de bomen lijkt de natuur weg te dromen de verwondering…

vers gevallen sneeuw op oude grond herinnering herleeft hoopvol tuur ik in de verte... misschien zit er wel iets van verdraagzaamheid verscholen achter de gindse horizon Lejo van Kuijeren…

morgen ga ik er weer voor, mens helpen vegen, kloppen, zuigen ik zou er bij willen blijven maar ik moet achterlaten dat is mijn lot ik doe mijn ding en toch gaat er iets kapot…

Zeg me, fluisterde ze wat is het verhaal van je tranen zeg me, wat is het geheim van jouw warme lach vertel me, waarom je mij terug kwam zoeken haar ogen, even donker als de zijne, blikten hem aan in verwondering…

de geur van artsen en van angst hangt nog lang na zelfs bij het diep dóórzuchten de echo van de narigheid klinkt nog lang na behoeft ook meer dan tijd de toon en lichaamstaal die doen vermoeden dat het vluchten niet meer gaat dat alles zoekt zijn weg en vindt uiteindelijk toch de grond om stevig op te staan…

Met verwondering kijken we naar de lucht Wanneer de zon in de morgen opkomt En heldere wolken zijn samen gedromd Als de donkere nacht voor de zon is gevlucht. Met verwondering kijken we naar al wat leeft Naar de natuur die God ons heeft gegeven Naar bloemen, planten en het dierenleven Het is God die deze mooie schepping ons geeft.…

De bezigheden in het daagse leven, die als vanzelf voortgaan, zijn elke dag weer een gunst van onze Hemelvader.…

verwondering , ik ving aan in je ogen stralend door de iris van schemer waarin je ogen open gingen en dan te bedenken hoe wij nu leven de taal in jou sprak met mij het strooit woorden in mijn poëzie als druppels water van liefde als teken van leven…

ik zie de confrontatie al voor mij een holenmens en een wegwerpaansteker de uitvinder van het wiel en een Porsche Carrera verwondering in optima forma een oude dichter en de nieuwste flessenopener verwondering alom niet te filmen, zo stom…

Zoals de zon hier naar links afbuigt stammen langer doet lijken Is het gebedel er niet minder door geworden de schoonheid wel Vol ongeloof ontluiken zij die ik allang voor dood had gehouden…

Al weet je niet waarom, je bent er altijd naar op zoek, en het zoekt jou het kent je twijfels al te goed het deelt je angst en toont zich pas wanneer je roerloos durft te blijven kijken het is al lang en breed verdwenen vóór je dacht te kunnen zeggen wat het is het is zo stil, zo klein, zo echt en het gebeurt verwonderlijk dichtbij…

ik zag de eerste pasjes dacht hem wereldkampioen maar wist van toen trots en de verwondering van staan en gaan op eigen benen in groeien en ontdekken van steeds meer nieuwe plekken de verbazing is gebleven tot hunkering geworden naar het volgend doel in dit nu al te korte leven…