Alle inzendingen over ritme

verticale gedachte gestrekte waarneming eindeloze rijen stramme leden bolle bolle helmen rode koppen koppig rood geurig golvend kleurend scharlaken dansend dooreen geelkoperen draden gesteelde dorst neêrbuigend in smachtend verlangen stroom der vergetelheid daar staan ze stijfkoppigen langs 's Hollands kimme de trilling van bollend ritme…

De warmte van de zon verwarmde de zwartheid van zijn gedachten, liet zijn hart opnieuw in ritme kloppen. Hij had nooit gedacht, het verleden vaarwel te kunnen zeggen. Zijn nieuwe levensweg lag open, voor een gelukkiger toekomst.…

Achter een ronde muur blinkt een onneembare burcht zonder vorst, zonder onderdanen, de dagen zijn er brodeloos geteld, klimop tiert daar welig in de scheuren van het aloude ritme, verstikkend het hart dat druivenranken doet verstokken, tijdens het neerlaten van de ophaalbrug met kettingen en ijzeren pinnen verbonden klonk tromgeroffel…

Wat is een prijs die je kan behalen wat is de prijs die je er voor moet betalen Hard werken hiervoor, steeds meer om dat ultieme doel te bereiken zodat andere dingen hierdoor dreigen te bezwijken Je bent zo fanatiek Je hele ritme is naar dit leven daar kan menigeen een voorbeeld aan nemen maar is het 't wel waard dit na te streven…

Je onbekommerd mee te laten voeren vrij zwevend op de vleugels van 't orkest op een van Bruckner's negen symfonieën luister, wees stil, wees open, 't is geen test geef jezelf prijs aan ritme, melodieën en laat je geest zijn eigen wereld dromen sta toe dat kleuren, vormen, fantasieën de plaats innemen van je daagse gnomen ontsnap, ontspan…

Wij dachten aan het begin toen er geen woorden waren, de toon nog niet was aangeraakt, in elke hartkamer de toonaard zichzelf vermaakte en in elke hartklep een ritme van emotie werd bewaard Daarmee toetsten we het bloed beider vermengde choreografie, het geheim ging van mond tot mond, lippen die aan de stilte hingen.…

Laten we dansen op de tonen, van het zoete leven met elkaar, in een eindeloos ritme, tussen onzekerheid en geborgenheid laten we flaneren over de toppen van werelds golven, op een wankel surfboard van de lusten en de lasten balans zonder werkelijk gevoel vanzelfsprekendheid ontstaat niet zonder reflectie van de eigenheid dus laten…

jullie heb ik niet gezien daar diep in het zuiden wel heb ik lang in de oude wereld als verdwaasd vertoefd werd zogezegd gedwongen om veel in mij uit te luiden dat vroeg om actief verzuimen in het heersende ritme van de verslavende gewoonte het was de overdadigheid opgeslagen in hoofd, hart en ziel die mij verplichtte te ordenen; de…

het ijs zingt weer zijn koude lied en kraakt tegen de kanten doorzichtig zwart kruist strakkend blauw uithalend zijn de klanken wind bijt vorst in het gezicht ruggen zijn gebogen mutsen licht berijpt ijzers krassen verderlicht plezier glimt in de ogen bewegen wolkt zijn adem uit in het ritme van bedachtzaam glijden ze zien…

Ik strik mijn armen om de dag, speelse handen fladderen zonder vleugels op het ritme van mijn lach. Maar aan het einde van het muurtje wordt alles weer grijs op zwart, mijn handen gaan weer wennen aan de stilte van een koude nacht… traag wervelen mijn tranen langs oude rimpels op het eenzame en verlaten pad.…

zomerse ambiance lekker uit de bol gaan gutsende regen het kan hen niet deren nattigheid en ellende worden vergeten ze willen alleen maar hun lijf bewegen op het ritme van een festival al klinkt hier en daar wat dronken gelal ze vormen een hechte groep te horen aan hun uitbundig geroep normen en zeden vervagen toch hoor…

verlegen bij vroeg of te laat hij bepaalt onze vrijheden vrij accuraat weet gehaast ons steeds op te zwepen Hij tikt zijn seconde, minuut en het uur raakt niet van slag als wij op hem letten terwijl hij vliegt, kruipt, raast of vergaat maar wie stoort zich niet aan zijn verraad en zou hem niet eeuwig stil willen zetten om te keren naar het ritme…

epos alsof alleen voor haar geschreven zij ziet hem op het witte paard dravend in haar dromen zweven haar vingers herschrijven elke zin om overal en nergens te verdwalen zij diept de peilloze diepte uit de talrijke poëtische verhalen ze is verliefd, niet op mij maar op wat ze vindt in elk woord ze is verder dan het leven zelf heeft het ritme…

De snaren door vilt gedempt Een labo van klanken waar hij woekert De vrije vorm koppelt aan het vingerspel Op zoek naar de fijne, tere toets De verbeelding op de spits gedreven Geschreven voor salonkringen Verdiept, verinnigt hij het stuk Het verhaal dat hij in een lied giet Of een hoofse dans in driekwartmaat De linkerhand houdt het ritme…

Daar sta je dan, zo eenzaam in het wit zwart en naakt, nog knisperend vers van vorm volkomen naamloos weggefilterd uit de storm van al mijn talmen, natrillend in de juiste snit Met ritme langs jouw ranke klanken glijdt mijn oog over het gevulde veld jij staat verhoogd, ik weer op nul gesteld en weet je, onbeholpen, nu nog niet te danken…

De horizon ontwaakt in vroege stilte In een zachte waas van licht Langzaam vangt de zon de aarde Lichtbundels strepen vanuit de hemel De zachte dauwdruppels nevelen Geruisloos laten zij zich drogen Op het ritme van de warme zon Al het zwarte van de nacht lost op...…

Haar ogen zeggen mij dat de zomer gaat beginnen Haar ogen geven aan hoe warm het wordt Haar ogen peilen de diepte van mijn hart Haar ogen dansen op het ritme van mijn ademhaling Haar ogen spreken de waarheid Ogen als een grasgroen edelgesteente, ogen als smaragd Ze kijken naar mij vol verlangen Ze staren naar mij vol verwachting Zij dringt…

Mijn handen om haar ranke hals haar heupen licht rakend lach ik, flirt ik, dans mijn wals volle lippen, zaligmakend een spoor, waar ik haar kuste haar lieve buik, oh, warme dijen mag mijn hand er laten rusten waar lijven zich nader vlijen ritme, de zwoelte, doet tijd vervagen genot is hoorbaar, zo is haar zucht adem aan adem, samen vertragen…

Als na een dagenlange reis de geur van oleander mijn hoofd omringt het azuurblauw mijn ogen binnendringt mijn smaakt ontwaakt door stracciatella-ijs dan klopt mijn hart een warmer ritme het landschap danst dan dankt en bidt ze Als door de vroege geur van cappuccino de ranke zeilen langs de kim flaneren de cipressen hun schaduw…

van gedichten ongenadig vet tegen de stralende wolkenranden en probeer daarbij de ruige regen in je handen te verzamelen voor mij ongesproken stad van klanken, draag je verzen voor, roep de rijmen van de planken, ruw en ongehoord tegen de heldere flatgebouwen en begin gewoon de weke woorden uit te vouwen, te voorzien van ritm…

Mijn tong trekt een spoor van genot Op satijnen lakens lig jij Bij het schijnsel van de maan Zie ik de contouren van je naakte lichaam ik kruip er zachtjes tegenaan Een huivering, van ons twee de wind streelt mee door het open raam Twee lijven in elkaar verweven dartelen samen op in het ritme van de nacht Vurig verlangen in harten gevangen…

geluiden zijn gestorven – geen wakker worden meer in de vroege morgen niet meer bijtend op de tong het potlood leeg geen verhalen meer jouw eigen verhaal geschiedenis buren zien je niet meer laat in de nacht typen in silhouet van gordijnen jouw dwalende gedachten gebroken in het ritme van de dood moe is het lichaam vingers zullen bladzijden…

Robert Long In een draaikolk vol van liefde Weggezogen van elke werkelijkheid Strelen onze handen verdrinken ogen Jouw zwoele blik die mij telkens verleidt Verborgen achter de oktoberzon Kreun je zacht met je grappige accent Zo vertrouwd en oneindig lekker Als jij de passie in mij weer herkent Lijven en geuren smelten ineen In het ritme…

Voel het ritme steeds versnellen En geef je over aan deze nacht. Dan volgen fantastische fonteinen, Die, ongeremd ontploffend, fluitend, Onbeschaamd, orgastisch spuitend, In de hemel van onze liefde verdwijnen.…

de pas ontloken zomer kent al een weelderige bladertooi als een overrijpe puber te vroeg volwassen nu al aangrijpbaar mooi het doet mij even verwarren dit ritme van de natuur zal het lover nu eerder vallen heeft de koude dag nog rust voor een vredig openhaard vuur?…

op een berg in mijn verbeelding reik ik met jou naar de lucht we kunnen de wolken bijna raken er is geen wind vandaag die zucht zij ligt stil en diep verscholen in het dal tussen al het groen van de bomen waarop wij neerzien dit hadden we eerder moeten doen op de berg van mijn verbeelding waar de tijd haar eigen ritme kent warmt de zon…

meanderende lokroep van rode aarde ontsproten uit jouw schoot land van wanhoop en van hoop onder medogenloze zon ben ik de mankepoot die struikelend en dansend naar ebbenhouten heupvleiende geoliede vrouwen haar melkwitte stijfgeslagen lichaam in stinkende stoffige stad de ruimte laat terwijl sabar en djembee onbehouwen opzwepend ritme…

in een grijze nevel gehuld raakten handen, lippen en stemmen elkaar in emotionele tonen dirigeren ons hart op 't ritme in een dichterlijk gemoed ben ik vindingrijk aan de slag gegaan om woorden op waarde te schatten in een zalig ontluiken liet het ontpoppen in een spinnenweb van traagheid met grote loomheid in allerlei kronkels puur…

wordt door het wentelende wiel dat zoekend en zuchtend zoals ook liefde zich herhaalt en ik herhaal schreeuw jouw naam over de eindeloze verzameling aan grafstenen tot wij, elkander kruisen in de eeuwig weelderige stad waar stilte is gestorven waar leven leeft, werkt en sterft dag en nacht ons leidt, in een adembenemend ritme…

alles heeft ritme, hemel en aarde bewegen ik zie een ster, rechtop in de wind maar waar is de zon?…