Alle inzendingen over rivier

Met ochtendoogjes, priemend door flarden stralingsmist, overzie ik de lijdensweg van het landschap, de permanente correcties, oppervlaktepeelings, agrarische tatoeages, ontstoken piercings langs de rivieren, alsook het menselijk skelet dat overal werd ingebed waar wormen knagen en everzwijn wroet.…

vertel het aan de rivieren schreeuw het van de hoogste top fluister het aan de sterrenpracht zet de wereld op zijn kop opzoek naar een teken een seintje of een spoor alles beter dan doodse stilte hoop ik dat ik wat hoor een berichtje, een wens die ik de familie vertellen mag hopend dat degene reageert die Rebecca voor de allerlaatste…

Stroom zoals rivieren doen. Zie gedachten doelloos drijven. Ze komen en gaan in wolkenlicht. Luister naar de dageraad. Zie wat ons te doen staat. Zie wat we moeten laten. Elke dag opnieuw.…

Ik hoor mezelf bezig in de keuken, koken hoort niet zo te klinken Er is voor alles een tijd maar die ligt vast in dagelijkse routines Wanneer het donker wordt kan ik uitblazen, naar buiten kijken, naar de vogels kijken Op vakanties ontdek ik de wereld door de ogen van de jongens die rotsen en rivieren bedwingen De meisjes zijn prinsessen…

De reiger is vindingrijk jaagt op voedsel in weilanden aan rivieren zoekt het desnoods bij drukke stadsgrachten mijdt kieskeurigheid alles wat door zijn keelgat kan verdwijnt snel naar binnen de wilde schrokop ontziet geen enkel klein dier desondanks verlangt de ruwe rakker naar hecht gemeenschapsleven grote groepen nesten…

heuvels mijn naam staat zelden in de krant niemand kent me in dit land doe ik er nog toe de meeste mensen zijn nu moe nog onbekender dan een koe vraagt de storm ten lesten toe tel ik eigenlijk nog mee je bent op dreef, zeg je in fluistertoon terwijl je naar mijn woordenlijf staart je plakt een letter op mijn voorhoofd en ik ga naar de rivieren…

Soms is die doos Vol verdriet Gewoon te zwaar Te zwaar Om te openen Te zwaar Om op te ruimen Te zwaar zelfs Om te verplaatsen Een plek geven Alsof het dan weg is Verdriet Gaat alleen weg Door te huilen Blijven huilen En als de tranen op zijn Nog eens huilen Een rivier vol tranen Stroomt naar de zee Neemt…

heel dit leven is een pogen iets te stamelen iets te schrijven in simpele taal over drijvende wolken blauwe rivieren in slapende verten alles is te hoog gegrepen heel dit leven is een pogen iets te verstaan van de vrees iets te begrijpen van stemmen die verdwijnen het zwartste van de nacht alles is te hoog gegrepen heel dit…

De rivier is nooit dezelfde zoals mijn voeten en mijn handen Steeds weer ander woorden Woorden die stromen over mijn lippen van de dag naar de nacht Als iets verdwijnt dan is het geweest zoals het laatste licht als de dag is weggeslopen En dan over geluk gesproken als het leed al is geschied Ik zou moeten huilen van het lachen…

In de nacht komen herinneringen terug ongrijpbaar als vlinders in gestolen tijd: Aan hoe het ooit was, die liefdesjaren lang geleden, toen we vlinderden vol liefdesdrank in wereldsteden en nooit waren we dichter bij elkaar dan in die amoureuze nachten toen we verder dwaalden in kroegen van het duisterlied aan de kade bij de rivier in…

Ik heb zoveel asfalt gezien Zoveel wegen Zoveel snelheid Zoveel ondoordringbare stenen Ik heb met zachte handen in de verbeelding het landschap uitgedacht Alles was vloeibaar Meerduidig Alleen maar stroming van een rivier naar zee Kijk hoe de kleuren zich vermengen met lucht en water Hoe de horizon verdwijnt Niets is hetzelfde…

van de geknielde vrouw een gebroken vleugel trilt het schors tekent groen afzonderlijke gezichten bereiken de grond waar boomverlatende takken zoeken naar werkelijkheid de dwaas de romanticus ontrouw verliest zich in brandend verlangen de ander bidt tot één G in een onvruchtbaar gebied wassen zij zich handen tot de snelstromende rivier…

de mens is als zijn auto kijkt hij alleen in z'n vooruit de wagen gaat full speed zonder bochten nooit achterwaarts rivier nooit gezien plomp verzopen spieg’lende mens ziet gewonden op de weg verscheurd zet hij zijn auto weg hij gaat zitten bij stille mijm’ring z’n miroir los geschroefd ziet hij aan het water hoe achter hem…

in stof en zand wind en wolken heb ik jouw naam gezocht ik heb gevloekt getierd gehuild gebeden gezwegen en ik ging verder, keek in de eerste tweede derde persoon, zocht zelfs in meervoud maar elk woord bond me vast aan mijn honger ik kuste lippen bomen bloemen de stroom van een rivier verleden en heden en hoorde de toekomst…

Door zeeën, rivieren en wolken opzoek Naar haar, de prinses, godin Van mijn ongeschreven boek. In haar ogen herken ik god -In Haar pracht raak ik verloren. Zij is boven de hemel verheven, uit schoonheid geboren. Ik keer terug en denk nog even, Aan toen, toen ik en zij, Samen gelukkig waren.…

toen ik omkeek zag ik een man en in de leesbaarheid van zijn rivieren kwam ik poëzie tegen niet in schalen of langs de zee maar in alles wat mijn woorden overbodig maakten het werd winter tijdens zijn reizen en ik liep met hem doorheen de stilte passeerde schemeringen, rondgezonden door oude vloedlijnen dichterbij en soms weer…

volgt mijn bewegingen ik je ogen geen idee wat je van me vindt stoer of aardig misschien wel drie keer niks Nee, daar kijk je te lief voor meestal word ik nerveus als iemand lang naar me kijkt nu helemaal niet, gek is dat af en toe kijk ik wel over je schouder naar buiten om mijn ogen niet teveel te verwennen het is druk op de brede rivier…

Toen we jou gedachten jij ons koningskind, verdronken in de rivier der stilte, restten ons enkel bittere tranen en een droom vol nachtbloemen Want je sliep al zolang En de roep van het leven kon je niet meer wekken Helaas Je rustte eindeloos mooi met gesloten ogen En in onze herinnering klonk je lied zo kristalhelder zo bronnenklaar…

Rivier die je bent, stroom op, stroom af, kolk, vloed, eb en weer vloed, wat 't met me doet, zien alleen de vissen. Zilveren deken, zo achteloos, zo zuiver, (al ben je vervuild) vervuld ben ik, van de emoties die je toont.…

gebruik je mij voor je vlinders om je weer even gelukkiger te voelen daarna als oud vuil langs de straat op naar de volgende vlinder terwijl…………… als ik naar je toe rij de weg verandert in een zilveren rivier als ik naar je kijken mag je pupillen zich openen als diepe tunnels als ik alleen je stem al hoor je lippen zie bewegen…

zing luidkeels mee: tot angst verdwijnt, dans , dans naar het einde van de straat, tot het vredesplein om brood te strooien voor de duiven, laat zien dat de aarde vruchtbaar is ook al vreet pijn diep, littekens zal zon doen smelten het treurige hart openbreken, wanhoopvergif laten stromen in de rivier…

Rivier vergeten, meandert tussen borsten, haar melk wordt honing. Hun godin is in de golven ongebroken, in aarde ongewroken. Onder zand en as geslapen, wel duizend jaar, hij stond op, was klaar. Waait stof langs de kust van zielen en van sterren, kust licht van verre.…

Als een uitspansel ontvouwen wordt grond klei is die kneedbaar is de bedding van de rivier droog staat iets nog getrimd mag groeien toon jij ooit de kleur ook van mijn hand en mijn wangen alles gaat goed we hadden nog veel tegoed.…

Ik zie meanderende rivieren die stromen tot een waterval doorkruisen wouden en landerijen en vullen zeeën van kust tot kust. Dit is een wereld waar ik wil dromen van elfen en feeën mijn wereld vol fantasie die ik nooit in werkelijkheid zie.…

Maar de rivieren vertrekken alvast. Ze hebben het geruis uit de zilverfabriek van de zee gehoord. Dochter naast me voor het raam. Van haar houden is de gemakkelijkste manier om dit alles te onthouden. Vogels vinden in de smidse van hun geluid uit, uit, uit. ------------------------- uit: 'Ons Erfdeel', 1997.…

bewegingen ik je ogen geen idee wat je van me vindt stoer of aardig misschien wel drie keer niks Nee, daar kijk je te lief voor meestal word ik nerveus als iemand lang naar me kijkt nu helemaal niet, gek is dat af en toe kijk ik wel over je schouder naar buiten, om mijn ogen niet teveel te verwennen het is druk op de brede rivier…

mij over de bloemen of de dromen die doen vergeten als een minnaar, dichtbij want meer, veel meer verdwijn ik in de dagen erna in een dag nooit gemaakt een achtste of een negende waar het antwoord slechts bevrucht wordt met verte en nimmer uit mijn zwijgen glijdt alsof ik vergeet wie ik ben wie de vreemdeling is die de rivier…

de deur van kunst staat open en ik ben naar binnen gelopen en wandel nieuwsgierig door de kamers en lange gangen met imponerende doeken en in leer gebonden boeken op de tafel van wortelnoothout ligt een witte veder ik hoor het ruisen van mijn bloed warm en zoet dat als een rivier door woorden stroomt klei in hand van de…

” “ Liefde wordt een gewone rivier, als deze zich niet verdiept en vrij kan uitstromen."…

Een koor van engelen bedekte met hun gezang de vleselijke rivier van onze naaktheid. De horde van reusachtige viervoeters deed onze lijven van binnen dreunen. Met de vuurspuwende ogen bedreven we liefde zoals onze voorouders onder de waterval van de rondspattend zweet…