Alle inzendingen over ruimte

is het de ruimte die ons bindt waarin afstand direct voelbaar dichterbij is is het lucht waarin woorden zinnen dansen op de wind die waait tussen jou en mij is het licht dat warmte leidt die van mijn blikken langs je glijdt of zijn het handen die elkaar voelen en onfeilbaar samen bedoelen…

Maar, zolang de tijd, zolang de hoop, ééns weer door opening ruimten te ontsluiten.…

Ruimte zat, plaats genoeg! Ze zegt niet: het is niet eerlijk, ze zegt niets. Er is nog plek zat in die notendop…

ik plakte pleisters zocht verwaaide verbanden hechtte jouw lippen vond zeven doekjes voor het stelpen van het bloed ik leidde je hart van a naar beter dichtte je verwondering met nietjes en lijm depte je tranen deed een greep naar het compres dat geen ruimte liet…

je hebt je kleiner gemaakt waardoor het leek dat ik kon groeien maar wel in onbalans de ruimte die jij gaf bleek ik te moeten delen met velen zo voelde dat omdat jij geen eigen plaats bezat ik weet je groter dan dat je zelf ooit hebt gedacht accepteer toch die talenten het zijn geschenken die je altijd al in je had…

met kabels als vleugels tart je de zwaartekracht vallen is vliegen als je geboren bent om te vliegen wandel in de lucht loop over glas van de hemel naar de aarde spring van de brug zweef en beweeg in ruimte en tijd go to the edge and peer over it wie ben je?…

waar licht ruimte en tijd leven beheerst wordt magie schroomvallig ingetogen geboren begeeft zich als bijzondere ervaring onder ons om begeerte onomlijnd te begrijpen een verkenningsmissie die het Eden van weleer overtreft intuïtie één en al verwondering de verantwoordelijkheid over liefde neemt een eigen keuze…

jouw lach ontsluit zoveel plezier en baart humor in twinkelende ogen golft door de ruimte in een aanstekelijk ritme op een melodie die al eeuwenlang hout zaagt en waarvan de teksten in alle talen meegezongen worden in generatieve herkenbaarheid die uit voeten komt die staan in een wereldcyclus…

De dode wekker ratelt mij tot leven als elke morgenstonde even streelt mijn rechterhand de lege ruimte tot bedaren de andere hand zoekt tevergeefs de linkerkant daar waar mijn liefde lag ontdaan en wezenloos verlaat ik mijn halve sponde en pluk gedachteloos de nieuwe dag…

stel je zou buiten het kader treden van de kaart verdwijnen naar een tongbrekend oord en in het water van mond en glimlach zou een zee van ruimte galmen tussen onze wangen konden we dan nog kusten verleggen, lijmen desnoods, om afstand te slechten en samen te binden zonder klef te worden?…

Er komt een yoghurtdrank voor hoger opgeleiden Pastoor die over water loopt, geeft plots een gil En wordt, hoe triest, verslonden door een krokodil Verdomd, op dertien juni is het eind der tijden Snif, ‘k heb van nepnieuws een sonnettenkrans geschreven Voor dat juweel wou men mij hier géén ruimte geven!…

ik wil helemaal opnieuw beginnen een eigen wereld van de grond af opbouwen mijn krachten vrijmaken mijn zicht veranderen de ruimte anders ervaren weerstand ontmoeten ik ben Sisyphus de man die een steen tegen de heuvel op blijft duwen ik ben een werkwoord alles wat ik doe is absurd maar ik vind er geluk in…

In de aardkorst, een uitgestrekte ruimte, waar de grenzeloze tijd, de afgrond van het hart, het onpeilbare gevoel, geen grenzen kent. De rampzalige toestand, van diepe ellende.…

de lucht is stil en hoog de zon laat de aarde schitteren de oerboom omsluit de wereld ruimte licht en stilte alles is zoals het is ze voelt de littekens op haar huid wie maakt haar vrij van de ingeslagen scherven ik kan haar kloppen met een veer de lucht is stil en hoog zoals de oerboom…

niets gooit zich weg en bewaren is geen optie plastic en blik op maandag verzameld werk in een spoor van achterlaten; lege dozen een notitieblok zonder aantekeningen een gedicht aan de rand van taal twee helften van hetzelfde potlood bossen zonder uitgang een huis dat zich ruimt voor een dood die wacht…

waai mijn blosjes weg bevries de glimlach breek mijn lippen is er meer ijzig is je adem je kille stem verschraalt mijn lijf de verliezer thuis muren zonder kamers handen afgekapt ogen die verbouwden alles wat ik was je ruimte stond me aan ze liet me gaan ik droom niet meer om koud te wonen…

ik dacht ik wacht totdat je komt vannacht als licht de duisternis die dromen achterliet verzacht mijn liefde tevergeefs op antwoord wacht verliest de stille vraag van het verlangen voor immer al haar kracht vannacht groeit onverwacht die ruimte tot een nieuw begin een and're nacht?…

Wetend dat ik moet zoeken naar een plek, die me de ruimte biedt om alle mooie momenten op te bergen. Ik kan schreeuwen, smeken om weer terug te gaan, naar al die mooie momenten waarvan ik weet dat ze nooit meer hetzelfde zijn.…

Geen ruimte meer is voor aardse zekerheid. Dan gaan wij alles met andere ogen bekijken. Dán is de tijd, aan Gods ééuwigheid gewijd.…

Geen ruimte voor niets doen? Geen ruimte voor wie jij mag zijn? Jou denken laat je dat denken vastleggen Jou denken controleert alles Als jij denkt dan is het gevoel verdwenen En jij zegt dat je voelt?…

We ontstaan uit kosmische ruimte. Vertraag daarom. Vertraag uw tijd. Besef dat mensen kinderen blijven. Kinderen die samen spelen mogen. Kinderen tot in eeuwigheid.…

hand behalve jou jou ben ik kwijt ik heb je nooit gehad omdat ik slechts mezelf steeds zag jouw ruimte was mijn huis niet ingericht voor al je mogelijkheden je liefde ging voorbij in onbewoonbaarheid tot beider spijt…

steeds zie ik je weer in de tuin waar je wachtte, waar je huilde, lachte waar je tranen zout brachten tot de aarde om jou daarna op te nemen waar je lach weerklonk door hemelse ruimte van waaruit je nu op mij neerziet steeds... zie ik weer nog steeds... dichtbij…

ruimte genoeg voor eigen inbreng, wie o wie komt er bij…

Er komen nieuwe ruimten bij. Soms ben ik bang. Ik begrijp het niet goed. Hoe volmaakt is een god die veranderen moet? ------------------------------------------- uit: 'Stem onder mijn bed', 1988.…

Tijdloos projecteer ik de ruimte als vlak het vlak als lijn de lijn als punt onvoorstelbaar klein zonder begin ook eindeloos het oneindige zijn waarin ik ben binnengestapt in de kern van mijn bestaan waarin ik kan toeven als ik dreig mis te gaan waar ik de horizon snij ligt mijn verdwijnpunt buiten de tijd…

Schiet me als een pijl omhoog de koude ruimte in opdat ik, met mijn diep-blauwe handen, de verstikking van deze kermende aarde kan scheuren.…

ik woon niet in armen noch in een gedicht een beslapen ruimte in woorden mond aan mond niet in een landschap van zon en wolken geledigde letters in gloeiende wind ik kan ook nog minder wensen een zwijgende morgen - achter ramen begoten - zin zonder zin in het sterfhuis van dit leven long naar long…

geef ze vrijheid om te kiezen geef ze de tijd om mens te zijn geen beperkende belemmeringen laat ze fungeren in zelfverwerkelijking heb lef en ambitie gooi je voelsprieten open toon je impulsen en benut je meerwaarde laat niets onbenut beklim die bergtop wees geen standaardvrouw maar benut je eigen ruimte…

De sluipende eenzaamheid Zonder alleen Verlamt verlangens Drijft drift uiteen De bomvolle leegte Onbeschreven Ontbeert ruimte Vulling te geven Wat zijn zal vergt De moed van het heden Hier, vandaag Toekomend verleden De leegte leegvegen, de eenzaamheid alleen Dromen doen, daar ligt de eerste steen…