Alle inzendingen over schamele

en zonder spijt of aarzeling gooit hij zijn voorbije jeugd in enkele schamele dozen kleding, knuffels en cd's trofeeën van de sportclub passen niet in 't nieuwe leven alsof vroeger nooit bestond niet de spullen zal ik missen maar het aanklevend gevoel die opflitsende beelden uit ons kringloopgeheugen…

Een schamel lichaam dat ik groet hopend voor hem voor mij dat zijn geest voortleeft -ach, de poverheid van taal- in eeuwigheid.…

de mantel van de liefde vertoonde flinke gaten van onmacht overnacht de kilte kroop op koude knieën binnen voelde dat het winter was het schamel kleed trok ieder naar zich toe liet weinig stof nog voor de ander pas toen de waarheid binnen sloop niets om nog te bedekken restte de waakvlam die nog brandde…

Nog fladdert kleur tussen bloem en blad blad en tak Door een wak in de wolkenlucht schijnt mager de zon Valt het schamel licht op een spin die z'n web spon aan de rand van het dak met de regenpijp verbonden Vlinders? ze zijn naar elders gezonden gezanten zijn 't van kleur en licht.…

In schamele hutten wachten rubbertappers met schrijnende ogen op de koelte van het donker. Misschien zal de man uit de stad morgen wel iets meer betalen en misschien kan er dan een nieuwe mangel komen.…

Zielig sta je daar te staan eenzaam starend uit mijn raam Dit is veel te kort dit hoort niet zo te gaan In de stralen van de maan en van schone schijn ontdaan word je een schim van je schamele bestaan Met je laatste restje kracht diepgeworteld, onverwacht beloof je mij dat je nimmer zal vergaan Maar je geel wordt nooit meer groen…

Het ongerijmd verlangen dat glansrijk de schemer bood de dagen mijmerend doen galmen met de ranke souplesse van de nood, laat voldoende ademscheuten om schamelheid te verdringen, een schouwspel adembenemend wanneer men de dichtregels kent, mijn hart zal dan niet nodeloos tikken maar met fantasie krachtiger dan ooit wannneer het de onherroepelijke…

De dingen zijn veranderd onder dezelfde zon de noordenwind voelt vertrouwenwekkend aan Hoe verlies vertrouwen breekt en lijmen een vergeefse poging lijkt, een stap te ver Zelfs liefde een schamele bescherming biedt afstand het enige juiste om jezelf aan te doen poogt weer alleen te zijn zonder haar stem die duizend één verontschuldigingen…

De zinnen van een schrijver zijn al voor de geboorte dood ze worden enkel kleiner en minder devoot De zinnen van een schrijver zijn immer onbevredigd het is hoe hij vooruit kijkt en zijn schamele geest ledigt De zinnen van een schrijver zijn altijd onbeschreven het papier is witter dan wit de tragiek van zijn leven Een zinloze schrijver…

ik stuif melig door de gangen die vandaag nog zijn behangen met wat schamele restjes jou fladder een stofdoek langs gedachten aan de afgelopen nachten, nog ver voor je vertrekken zou nooit eerder was je deelbaar zo weergaloos ongrijpbaar als in het stof dat nu verwaait dromerig verschoon ik de lakens verzet met liefde enkele bakens…

Er schuilt een gedicht in mij als een trage kanker een koekoeksei dat zich laven wil aan het merg van de vredige avonden Zo weeg ik de dagen in mijn handen en dicht van mijn schamel bestaan, van haar hals die vaag geurde naar viooltjes in haar huis onder de magere maan..…

Schamel, en armoedig. Geen uitzicht op beter. Maar wat een stil wonder! Alles delen ze! Ook op de velden van Darfur zijn herders ondergedoken. Ze hebben geen land, geen schapen, geen werk. Maar wel, vriendschap, liefde. Alles geven ze! Hier ver weg van Darfur Vieren we kerstfeest, toch? Er is van alles genoeg.…

Deugdzaam draagt een schamel kleed zacht neuriënd, om meer te verdragen gaat 't door merg en been. Half verzonken de maan, zij levert haar schijnaandeel. De luiken kraken als vanouds, draaiend rond het schurend geluk alvast op een kier gezet.…

op het moment dat het ongeluk even om de hoek woont om uit te rusten of misschien naar een ander werelddeel vertrokken is om genadeloos toe te slaan besluiten wij het schamele geluk eerlijk te delen, samen op te stijgen naar het eenzaam niemandsland, eerzaam in vertrouwen en zonder spijt te vliegen met een brevet van onvermogen in de hand…

Met lichte tred ging ze, frivool maar vastberaden nu, de nacht in die verhullen en vergeven kan, wat losse noten en één schamel dekentje nam ze met zich mee.…

Mijn kind, dít droomde ik: je schamele geboorte en je open blik… En dat je spreken ging en ik je vóór kwam zingen: Zeg ken jij wel de mosselman, die woont in Scheveningen…? Maar ook vertelde ik je in de tuin over de dwergen van Svart Alfa Heim, bewaarders van de schat der Nibelungen.…

zichtbaar voorportaal de kerk kiert open een norse portier portretteert mijn trekken fragieler dan ze eigenlijk zijn ik ken de woorden die mij toegang kunnen verschaffen maar ze stokken in gestamel in zegging wil ik mooi, hard en schoon doch mijn schalmei klinkt schamel duidelijk, ik kom niet binnen foutgekleurd verzet ik mijn zinnen…

adieu 2006, je hebt je kranig gedragen toppunten afgewisseld met routine matige schamele genoegens goed om even terug te denken de oude dichter sleept zich voort langs ramen met beplakte historie hij vult teksten in opvulling van nieuwe bladzijden lichtzinnig in bespeling van prachtklievende poëzie klaarzettend…

-ode aan een viooltje- niet te geloven hoe jij in die smalle ruimte tussen twee plavuizen jezelf naar boven stuwt een schamele plek in het zonlicht bevecht waar jij zo fragiel als je bent de kunst van overleven verstaat waarom je hier elk jaar weet te ontluiken, zo trouw je stekje vindt zolang de zomer duurt zo sierlijk…

het was geen luchtkasteel daarvoor waren wij er met te veel in samen stukjes werkelijkheid vervlechten begrepen wij elkaar maakten tastbaar waarom wij anders vol emoties zouden vechten het breken hebben wij gelukkig achter ons gelaten gezond verstand verlengt de dagen waarin wij toch met onze schamele zaken af en toe de hemel willen…

Het lijden maakt mij stom en stil Wat moet ik met een voederbak Een zuigeling, een schamel dak Met zo een hemelsbreed verschil? Met kerst en kruis en Christuskind Met hebt u en uw naasten lief Zinloos geweld en ongerief Met zoek tot u de waarheid vindt?…

Ver ten oosten van hoofdstad Groningen ligt in uitgestrekte groene velden, het nauwelijks waard hier te vermelden, een oud cluster schamele woningen Eens heeft het pronkjewail zich rijk gewaand en vormde Ganzedijk haar golden raand --------------------------------------------- (Alle 57 arbeiderswoningen van het gehucht Ganzedijk worden…

een schrale plant de verfloze buitenkant vertelt het onbevolkt zijn het schamel dak knarsetandt in een verwrongen lijn de zon licht spinseldraden op een zilveren prentje bij een troosteloos aanzicht in een fractie klapt de wind de deur voor altijd dicht het huis dat staat zo men het achterlaat in heimelijk verdriet het afbrokkelen…

In volle vlucht door de vroege lucht als jachttoestellen in een formatie vliegen ze in het vredesteken elke vleugelslag met een gratie die de kribben doen verbleken Het kale water weerkaatst gesnater de sonar van de ganzengroep de uiterwaarden liggen leeg langs de rivier een groene stoep de dijken als lange rollen deeg Eén schamel schot…

Holle ogen in schamele karkassen de winterjassen weggerukt markeringen zijn aangebracht uit de hemel gegriste sterren pijnlijk zichtbaar in hun ziel ge-etst Met ijle rompen en kale schedels wachten ze op het bevel voor de eerste stap naar later Ze reizen zonder vervoersbewijs de locomotief rookt weg nu zij nog, doch ze weten niet…

mensen van een bepaald allooi alles ligt binnen hun bereik hier op straat poets ik hun schoenen blinkend als sterren in het heelal voor slechts een schamele fooi en in het donker van de nacht zie ik hem onbereikbaar oplichtend aan de hemel staan alleen al met dit beeld voor ogen voel ik me minstens even zo rijk…

van jouw uithalen kan ik balen als een vreemde stekker met drie pinnen, je bent zo kleurrijk in je zinnen, dat ik verga tot de grijze muis die ik al altijd moet zijn geweest zo mooi als jij de wereld vat in enkele lijnen met een kleur op elk detail en dan nog durven beweren dat het allemaal niet lukt zit ik daar schamel te wezen een…

op hun sokkel al eeuwen aan pilaren hangen rook de geur van dennenbomen tussen wierook en de hoogste orgeltonen bad zonder te denken de vertrouwde woorden zat en knielde naar het ritueel behoren maar mijn geest vloog als een vredesduif de brandhaarden voorbij waar kerst kapot geschoten was en ieder in gebrekkig onderdak bij schamel…

( pa ) leven in het voel van verlaten wuivend op een kaal heideveld zoals het dorre dopjesgras gevangen in een wirwar als van zwevend spinrag over het koude moeras een dof berkenblad in ongedurigheid cirkelend rond verarmde grond gelijk de nijverige herder die een schamele kudde drijft in eenzaamheid verstomt de staf als…

haast radeloos de vrouw vervuld vän twijfels Het daglicht schamel ..... waar de herberg? waar het haardvuur? Het uur van baren?…