Alle inzendingen over schamele

Schamel rest mij 't vuurvaste woord, mijn land.…

Soms loopt hij met de nacht mee over verstilde stenen straten langs rijtjeshuizen waar het duister onbeschaamd aan vensters gaapt een lantaarnpaal buigt schamel schijnsel houdt zijn schaduw even vast vanuit de verte krast een uil verbaast de stilte klinkers klagen slepende alsof ze weten dat haar lach niet licht te dragen is slechts…

Zij zwalkt door de verlaten straten Al het menselijks is uit haar leeggeroofd Wild rukten handen de kleren van haar lijf Haar leven in een seconde van tijd uitgedoofd Haar schoen is zij verloren in het gevecht De tranen zijn stille getuigen in haar bevlekt gezicht Een schamel kledingstuk hult haar blote lijf Totaal verward doolt zij eenzaam…

Nu wij stilaan voor elkaar vervagen, zinkend in de armen van de tijd, rest ons slechts wat schamel praten op de tak van tederheid.…

Soms kan het zijn dat ook dit schamel hart opnieuw wil gaan beminnen, tegen alle beter weten in, want enkel liefde telt en doet de aarde weer een huis zijn om te wonen.…

Bij de avonturen van Tom Poes en heer Bommel geeft iets kleins en nietigs misschien beeldende geest aan de geschiedenis op Bommelsteins eettafel in gerieflijk hotel groot kasteel of schamel hutje staat ergens een korte kaars dik grillig en verschrompeld vol uitstulpend vet spreekt zonder vlam schept bezadigd afwachten rustig…

in doeken en een toefje bont duffeltjes aan met lappen en scheuren, schamel en schunnig, verschoten kleuren, op weg de handen in de broek, de hoofden neer, de schouders zoek en om de neuzen onuitsprekelijk, gedoken musjes bij mekaar, de kleumenskou aanstekelijk en lippenmonden droef en wekelijk klos klos huiverend langs de open dijken schokkende…

hun schamel 'deel van de pijp kaneel' uit oude liedstrofen, vergeelde bladzijden spreekwoorden, gezegden.…

Ze huist mijn lief, ze slaapt naast Hem en heel misschien legt zij Van tijd tot tijd haar armen om Zijn schamel lijf. En dadelijk, als zijn einde komt, Want hij is al lang niet meer zo Jong, dan zal hij niet alleen zijn Met de dood. Ja, soms ben ik wel een beetje Blij met haar...…

heb de centen altijd omgekeerd gespaard met stuivers dubbeltjes en kwartjes de gulden middenweg is goed beheerd de kas was was goed gespekt mijn varkentje een krasse ze bloosde bol tot de euro haar oren heeft gewassen moest verkassen naar een schamel hok europese talen spreken haar financiële toekomst snel vergeten ja wij hebben…

Boeddha zit op een hoefblad Hij draagt een juweel Een licht gesplitst in drie sprankels Een meervoudig kasteel: Zijn les en vlottend lijf en zij Die in een spoor van lotussen lopen Voorbij de stapstenen vol mos Hij verheft de geest tot een gasbel Die opwelt uit het moeras van de schemerlach Waar makkers naar medeleven streven Zoiets schamel…

Maar hoe kan ik het bittere afscheid Dat ik neem van mijn schamele bezit Vergeten, als ook ik word voorgeleid? Haastig stelt gij mij op in uw gelid, Dan klinkt het laatste schot in onze strijd En machteloos delf ik het onderspit.…

Ach Heer, de wetenschap is zo precies beschikt over een absoluut gehoor de oerknal klinkt oneindig door geen spoor van dreigend gehoorverlies Miljoenen, een miljard, of wat jaartjes meer het klinisch rekenwerk zo éénvoudig koel het dient toch slechts een schamel doel wij kunnen, kennen, moeten alles, Heer Uw hand, overbodig bij ons rapen…

waarom zijn wij allen zo beschamend schamele schapen de buik aangevreten steeds stiller blatend gedrongen aan de grasvelden van de zelfkant schamper ziende struisvogels de haartooi geplukt de kop in het zand steeds kaler de aanblik als schriele kippen waar zijn de meutes naartoe steeds slachtend als een roedel wolven die de verdwaalde herders…

streng en somberdonker zo ben je op blijde foto's de wereld rondom je lacht jij blijft somber en stil oude beelden liegen niet ze vertellen mij over de treurende moeder stil innig verdriet huilen zonder tranen leven met pijn gebaard is geknakt en schamele letters op een wit kruis herinneren aan hem die je onder je hart droeg nooit…

iets van mij zich in jou herkende iemand voor de spiegel staat naar de grijze lokken staart een kleurspoeling echt nodig niet zomaar meer een modegril je kijkt hoe de hand omlaag wijst, prikt, tikt en keurt ziet de borsten, buik verward haar om schamel naakt twee handen in elkaar op navel diep in mijn put was jij er altijd een weg naar…

mijn leven met haar schamel toebehoren voelt steeds meer als een klap in het gezicht en toont daarvan de afdruk in de voren als ik mij 's morgens tot de spiegel richt ik krijg al diarree bij 't ochtendlicht, want elke dag tegen mijn zin geboren, met telkens weer die nieuwe levensplicht kan mij op nucht're maag echt niet bekoren.…

Ik heb je weer ontmoet en in je moede ogen de beelden gezien van een lang vervlogen tijd: de duisternis vol gevaren en bij het haardvuur gefluisterde verhalen, de lange harde dagen van arbeid voor 't schamele brood, de zorgen om de kinderen later.…

Voortschrijdend is de strijd, Tegen het vertragende gevecht, In het moment voor het geschrevene, Weerbarstig klimt de schamele moed omhoog langs groeiende veerkracht, En spant de bogen der opwellingen, Onder druk druipt het brein droog het stof tot nadenken, Bruisend borrelt de beroering, Dwalend drapeert mistige muze de pilaren…

van verre ten hemel rijzend het einddoel van de pelgrim die onder in de stille reus schamele heilige resten aanbad engelen van de kerk daarboven die met hun zachte glimlach de oude mystiek beschermden tegen barbaarse granaatscherven in de hoge gewelven is de schemer speelt het orgel een tere fantasie daaronder fluisteren kleine mensen…

Zijn schamel wiegje was een houten kratje, hij kreeg van huis-uit nog geen stuiver mee Zijn moeder had niet eens een port’monnee en vaak ontbeerde hij zijn droog en natje. Hij groeide op tot man en wist van wanten, het zaken doen dat lukte hem voor twee en alles liep gesmeerd wat hij ook dee; zijn saldi groeiden aan, van alle kanten.…

voor hun gang naar de dodenweg trekt een aangeslagen vader traag de schoenen uit van zijn kleine zoon scheert een ander in schamele tijd de meisjes en de vrouwen kaal op de grond buiten ziet hij het groene jasje van Tamara -mama had het nog vermaakt- de blauw-wit gestreepte rok van Itta ligt er verloren naast het versperde hart laat geen…

Mijn hart klopt, mét atriumfibrillatie en ondanks een schamel pompvermogen van 36 procent, nog steeds elke seconde van de dag; en voor allen die ik lief heb klopt het altijd en intens nog voor jou.…

ik zag de buien komen wolken groeiden wit gezicht grijze randen, zwarte kanten meegenomen op hun snelle drift ik zag je takken breken, zwaaien in een schamel evenwicht meegaan en nog verder buigen doodgaan zonder tegenwicht ik fluister storm in je zwijgen toch ben je door de wind geveld we hadden samen kunnen blijven als jouw stilte…

smetteloos wit verwatert vuil/grauw wordt haar speelgrond modderig haar paden al worden handen haar zacht opgelegd kan zij haar blik niet afwenden haar stervende geliefde het gelaat dat haar zo dierbaar wil zij behouden met handen en voeten hart en buik in eeuwige omstrengeling desnoods samen sterven begerig en vurig wil zij zijn schamele…

Als het kerstavond is dan zullen we de kaarsen ontsteken, gedenken het lichtende teken, de glans van hemelgloed tot in verre streken Bethlehem waar Gods Woord heeft geklonken voor een duistere wereld in zonde gezonken de Koning van ‘t heelal geboren in een kribbe in een schamele stal de hemel openging en herders kwamen toegesneld…

o Vrouwen-leed in liefde-ontvangen en leven-telen, dat, dankend om een lange blik, uw wee vergéet: hoe brandt geen schaamte, hoe stokt geen traan in mijne kele om de eigen-baat'ge schamelheid van eígen leed?...…

vlees het rode vocht gúlpt naar buiten de kiezen verscheuren, vermalen de prooi je hoort het kraken als de kaken sluiten De vermorzelde vlezige pulp voelt zacht de tong tongggleert het, loom ontsteelt de laatste druppels vocht zonder ook maar enige schroom Een simpele slok bezegelt dan het lot levert ter vernietiging aan de maag het schamele…

losbandig scharlaken avondlicht dan weer ingetogen in krijtstreepjes van pastel elk schijnsel wacht geduldig op wiekslagen en reeënsporen - taal van passages - sprokkelaars en eekschillers verzamelaars van karigheid zwoegen er zwijgend sprengen springen uit sompig mos schenken klaar water en luchtspiegelingen oude paden scharrelen schamel…

De weg is traag, schier oneindig onbestemd gebroken zijn hart, gescheurd zijn schamel hemd. Waartoe, waarom ? Hij slaat geen acht op het doorgeroeste ossenpaar dat de voren door het korenland al niet meer trekt. Moren en Arabieren zetten hun gezangen stop. Ontkooit de vleugels, draagt de duiven opwaarts naar het hof.…