Alle inzendingen over schijn

Ik zou me bijna schamen om een nederlander te zijn vraag me af; waar moet dat heen leven wij hier onder het mom van schijn ?…

Blanke manen stillen ogen, bij-licht, gedimd tot zwart Ik jubel dan zeer ingetogen als zij vragen om mijn part In de rondte schijnen zonnen, steeds groter, feller, over zee Telkens geef ik me gewonnen; ze deinen toch zo lekker mee en draaien dag en nacht voorbij, doen mij hen soms wat knijpen Ik voel ze graag en allebei, omdat ze mij…

door de nacht in doeken gewikkeld sluipt zijn vlammende staart voor eens volgde ik het spetterende schijnen want vonken weersprongen of verzon ik ze het was een reis over uitgevlakte meren waar de moeraskoning het licht uit deed zelfs het zwijgen liet verdwijnen alleen in zacht, haast stil gekrijs klonk de roep van tere tongen ----…

Mijn binnenwereld heeft vele deuren waarvan er soms maar eentje open gaat de rest blijft dicht er kan mij niets gebeuren toch laat ik er wel eens een paar open en mag de buitenwereld binnen lopen maar die is vaak schijn dan sluit ik snel m'n deuren en bescherm mij tegen pijn Ik ben in m'n eigen kosmos gevangen in m'n verdriet en is er niemand…

Zoals de zee met haar eeuwige getijden is altijd alles in beweging: de liefde, de haat, het begeren; de stilte en de rust ondanks alle schijn van het tegendeel. Alles komt en gaat, wordt geboren en sterft weer: de glimlach en de grimassen, de tederheid en het mededogen, alles komt en gaat en niets is hier bestendig.…

Laat mijn handen je innerlijke voel betasten en strelen geef vanuit je hart warmte en liefde mee Uiterlijk is schijn wanneer het innerlijk straalt omarm me en voel de fluistering van de wind spelend met je haar strelend over je natte wang je ogen kussend Vanuit donkerte en schemering lacht mijn schaduw je wolvend toe krachtig…

De zon zou schijnen, de storm verdwijnen. Maar diep in mijn gedachten, wacht ik op de storm. De storm die raast over het zand. Hij pakt alles mee, behalve mij. Want ik wacht, op die storm. Die storm van het strand.…

Jij vertelt over de lente terwijl regensluiers kindergezichten verbergen achter schampere schijn van schuldig verlangen hink, stap, sprong, hink, stap, sprong, laten hakken op grijze stoeptegels klakken een touw draait gevlochten bochten en als inspin nogmaals de grond raakt vertel jij weer over de lente maar nu over onschuldig verlangen…

jouw stem kon mij strelen in jouw ogen zag ik zuiver wie ik was wat nu van die spiegel rest is glas in scherven op de grond als ik die laat liggen draait mijn wereld nooit meer rond dus rapen maar en lijmen tot een kleurig mozaïek waarin de stukjes weder schijnen barstens vol geluk verdriet al hetgeen ons samenbond ik kus ze als kuste…

achter coulissen lukte het tenslotte de maskers te ontdoen en van onzalig opgehouden schijn de schoonheid af te strippen de moede ogen niet meer aangezet toonden gedoofd het heilig vuur van bloedeloze lippen was het schromelijk taalgebruik verdwenen maar onder aangebrachte lagen toonde de huid zich kwetsbaar zacht liet zich de ziel doorzichtig…

zomer voorbij droef stemmende herfstwind een lange winter voor de deur mijmerende avondwandeling over schone larie en duister zeer vanavond geen maan de schijn ligt ergens verscholen in 't glimmende gras ook als 't lichaam rust verdient is het voor het hoofd vaak moeilijk wennen het is nacht en donker ik denk niet dat hij het merkt…

het mooiste moment van de dag is ontwaken als licht zijn boodschap brengt na het slapen ragfijne sluiers verdwijnen als de zon zijn eerste stralen over de donkere wereld laat schijnen in het nog warme welbevinden komen met een herkennende lach de leukste dingen van gisteren binnen de nacht glijdt van ons af in het hopelijk uitgerust…

Wie kent ze niet, de zo gedweeë die buigt en eert, maar toch niet slaafs zich onderwerpt aan wat er komt, zonder te breken, zonder schijn haar plaats kent en haar eigen tijd?…

het broze leven herkent de zwaluw die aflatend het tij laat vieren om dan toch te vluchten daar de nieuwe kou te striemend voor hem zal wezen de dood als een concept in een oude jas kleedt de jaren magerder dan de tekenen van de herfst die de bladeren ontdoen van de titel dat schoon ook schijn kan zijn geen minachting van het seizoen…

gele bladeren dansen wild over de straten bomen kreunen onder de hevige wind weer een nieuw seizoen dat arriveert ik kijk nu al uit naar een windstille dag, waarop de zon schijnt in milde herfstglorie bladeren in geel, rood oranje en bruin kraken zachtjes onder mijn voeten witte lichtstralen schijnen bescheiden door de torenhoge…

ik schijn maan op je goudblonde haar zij is in haar laatste kwartier pluk stralende sterren en twinkel het licht in je groen blauwe ogen jij ademt bloemen wijst mij hun kleuren in bedwelmende geuren in het kwijnend licht van de dalende zon kus ik teder je bloedrode mond jij bent mijn hemel en ik jouw heelal onze liefde gedijt…

laten we eenmaal achter de maan kijken om te zien waar het licht vandaan komt laten we eenmaal uit de lucht samenvallen om het logge lichaam in tijd en ruimte te verliezen laten we eenmaal het licht schijnen op het ijzig nog ongevormde hart laten we eenmaal de hemel bestormen en opgaan in een eindeloze sterrenregen…

Zeg maar niets en hou de schijn op beter dat men nog niets weet maak geen zorgen het wordt beter geen problemen dus vergeet. Alle leugens, alle onzin, maken dat ik sterk vermoed, dat al heel snel zal gebeuren wat een ieder heel die tijd al vreest en geleuter niet kan verhelen dat je echt niet meer geneest.…

als ik niet meer zal zijn in duistere zwarte nachten is het gele licht niet mijn de wind zal blijven waaien door de bomen, over het gewas de krakende zwiepende takken vertellen hoe het eens bij mij was het water zal blijven vallen uit de donkere wolkenlucht het leven duurt maar even in gedachten waarvoor ik vlucht de zon zal blijven schijnen…

ik deed een kleine stap naar links, opdat de duif mij niet zou zien zijn lichte buikje stootte zacht tegen het glas ik- beschermvrouwe der duif, zoek vrede in een mooi moment mijn tuin bloeit roze nog zolang het zomer is een kleine bel luidt onmiskenbaar aan de buitenlamp de schijn bedriegt, en wendbaar vliegt een witte vlinder boven…

samen hoorden we de trommels in het donker fout zagen dwaze manen schijnen sterren langzaam aan verdwijnen toen het witte paard verscheen zij standbeeldde in steen kwam in ons leven begon ritmisch warmte af te geven in muziek voor twee in haar licht bewegen neem ik jou mee mijn fee in onze eerste nacht voor twee…

Gecamoufleerd in beweging op het pad door de tunnel van het perspectief schijnen zijwegen in een ander daglicht voor de hersenspinsels van het moraal.…

vrije dag een glimlach in de agenda diepere betekenis verloren vrije dagen geboren Als kind wist ik van varen op de wolken een geest die brandend in mensen hun passie zou vertolken Zonder passie als drijfveer Blijft een onvervuld verlangen Knagend, meer, steeds meer verstillen onze innerlijke zangen Het zonlicht zal over de dagen schijnen…

Inspirerend inzicht informeert en eloquent geformuleerd gegoten in hongerend gehoor een bijeenkomst op het forum van wijsheid, zich lavend aan deze bron, een revelatie als een rijzende zon, velen zich koesterend in diens schijn. Ja, zo zou het kunnen zijn. Een man, een vrouw, alleen een stem om te boeien, die zet hen klem.…

ik kan niet voor je denken je zekerheid en al mijn liefde schenken dat is vertrouwen tussen twee in ontmoeten las ik meer dan groeten je warmte nam me mee we paddestoelden snel ons huis en voelden ons er eindelijk thuis nu hangen er gordijnen die slechts de late avondzon laat schijnen de bosrand wordt te druk want als…

De nacht is duister en diep En spaarzaam schijnen lantarens In de mistige natte steeg Waar ik diep in mijn kraag verscholen Over ’t glanzend nat plaveisel ga Troosteloos staren donker ramen Als koolzwarte niets ziende ogen Gevat in gevels als kale doodskoppen Mij angstwekkend luguber aan En ik heb geen wens dan deze Doodse stad zo snel mogelijk…

Winters ochtendgloren Een sfeer van rouw Een nieuwe dag zojuist geboren Een laagje ijs en soms wat dauw Een dode boom ligt er te kwijnen Natuur dirigeert de afbouw Als het zonnetje gaat schijnen Walmt het hout al gauw Zon en kou strijden In de harmonie van Zen Walmen die zich vanaf de stam scheiden Natuur dirigeert en ment…

Ik proef een eeuwige gouden schijn, streel wat rest in relikwieën en verdwaal als licht in de verte.…

Soms wil de zon nog even schijnen. De warmte voelt weldadig aan. Voor even zal de kou verdwijnen, maar langzaam sluipt in haar bestaan de winter haast onmerkbaar binnen, knaagt de tijd zich ongestoord verder in haar voort, slaat gaten in haar zinnen tot ze verzucht: "Ik ben zo moe". Dan dekt de sneeuw haar toe.…

Ik word wakker van 't eerste ochtendlicht, stap uit bed en open de gordijnen om de zon in onze kamer te laten schijnen.…