Alle inzendingen over schijn ophouden

Als ik mijn handen ophoud, vult Gij ze met Uw liefde en gena! Als ik mijn handen vouw, luistert Gij geduldig naar mijn gebed!! Dus,... anders dan danken kán ik U niet!…

stel dat etmalen ophouden te bestaan onverbrande schepen achterblijven stel dat de aarde linksaf zou slaan er geen landen waren om in te lijven stel er was geen heengaan of wederkeren wat zou ik dan nog vragen stel er was niets om te haten of begeren kwam er dan nog iemand opdagen…

Al die mensen die zeggen: Je moet ophouden met die onzin, eindelijk ouder worden. Zie je die gezichten. Dat zijn nou de gezichten van mensen die ouder zijn geworden. Opgehouden met die onzin. ---------------------------------------- uit: 'De dagen van Leopold Mangelman. Brief aan M. Schoonheid en bier', 1993.…

En vergeet vaak te vinden wat ik zonder ophouden zoek. Ik ben de strijder tegen wat de wereld aan recht wordt ontzegd. Mijn bedoeling heeft voordat mijn mond het heeft uitgelegd; zich sneller dan het licht met mijn wapens van de mimiek beslecht.…

Laat ik ophouden. Want alles wat ik wil en dat jij dan ook hebt, op me af laten komen Het laat me niet koud namelijk...…

het is koud mijn handen sneeuwen vogels en nachten, zonder ophouden melaats over het land van magere lichamen ik leg de aarde stil als stenen op mijn schouder en herhaal de winter keer op keer vergeet mijn naaktheid sterven is liefhebben, zonder ogen…

zij probeerde pilletjes en drankjes om het vallen te stoppen zij probeerde rust maar niets hielp het vallen bleef aanhouden zo viel zij van de fiets van de hoop dat het op zou ophouden en van het geloof in haar kunnen nog twee dagen geeft zij zichzelf en haar tovenaars het voordeel van de twijfel dan moet ze wel………

Na de tijd van waanzin Waarin zij die hem zo Nabij waren door redeloos Geweld waren weggenomen, Werd wat er van zijn ik over was Alle kanten op gesmeten, immers het hart Van de mens die hij werd Was er uit gerukt, Leegte die vanaf toen In hem woonde, en hem Zonder ophouden achtervolgde, In elk land van Europa waar Hij zijn toevlucht…

Starend naar de overkant lijkt de rivier oeverloos hoor je alleen het water zonder ophouden stromen een sprong met ogen dicht brengt het koude water een tijdlang tot leven in één keer onder water tot aan de overkant dat is het heilig streven maar of het lukt weet alleen de rivier…

De geknotte wilg Die geen tranen Bloedt, maar Uitlopers kent Die door winterzon En waterig winterweer Nu al vooruitlopen Op wat komen gaat - Lentevogels die In struik en gras Van geen ophouden Weten en zingen Alsof hun leven Er nu al vanaf hangt: Zwijgend glimlach ik Bij zoveel vrolijkheid Hun en mijn nieuwe Leven tegemoet…

De schijn van rose in een roes van slapen Zo volkomen volkomen stil Wind en wind blazen rose van zacht naar kunstig wit Hand en hand strengelen samen geboetseerd in rust Oog en oog herbergen samen de loutering van licht Muur en muur werpen schaduw op de laatste blik De schijn van rose in een kist van crêpe Zo ongrijpbaar…

Toen brandde een blos van toorn op mijn gelaat, En 'k vroeg: - ‘Hoe brengt mijn goede gids mij hier, Waar al wat is, geen wezen heeft, maar schijn?’ ‘Opdat uw lied,’ sprak hij, ‘geen logen vier', Opdat uw hand zich niet verleiden laat De Waan te plukken voor het ware Zijn!’…

Naakt laat je me zelden naderen Dan werp je de handdoek over mijn kop Alsof er achter het netvlies Een papegaai schatert Met een braakbal in de krop Toch gniffel je in een klam vuistje Als jouw schoot sneller ademt Met wankele zwier Met de heupen van een ballerina Mijn verzengend vlees Mijn verzadigde leeuwin Zo schenk je jouw vezels…

Want dat tussen ons was enkel schijn. Ik schreeuw maar heb geen stem. Ik kijk om me heen met m'n ogen dicht. De adem in m'n keel zit klem. Dat wat ik zie is een donker licht. Misschien moet ik toch doorgaan met m'n leven. Al weet ik niet waarom. Misschien moet ik m'n dromen toch nastreven. Juist, daarom..…

als de zon schijnt, schijnt de zon voor jou, als de lucht blauw is denk ik aan jou, je hebt van die hele mooie ogen, waar ik altijd aan moet denken, daarom is dit speciaal voor jou, daarom schijnt de zon speciaal voor jou, daarom is de lucht zo mooi, aleen voor jou, als de zon schijnt…

Vandaag heb ik een bezoek gebracht aan mijn verre vriend de zon die vreselijk heeft moeten lachen om mijn soortgenoten hier op aarde die tegen beter weten in maar blijven denken dat hij in de ochtend opkomt om zich bij het vallen van de avond te verschuilen achter een naar hem vernoemde horizon en toen ik hem vertelde dat wij ook nog denken…

bleke lippen in de ruiten maanden haar geluidloos de luiken vroeg te sluiten ze hoorde niets maar knikte zacht, haar evenbeeld had nee verwacht de nacht –van plan naar binnen te vliegen- bleef stomverbaasd hangen voor het kozijn zag haar blonde manen de zijne bedriegen, schaterend om zijn ontspiegelde schijn…

De schone schijn van de façade waarachter onzekerheid de fundamenten langzaam ondermijnt van het twijfelachtig gebouw van gemorste letters gespleten woorden zinnen zonder zin tot zwijgens toe ontroerend maar toch schijn…

mijn spiegel is aangetast door de jaren waar ik nu in kijk is verworden tot doorzichtig glas, aan een loep gelijk, doch zonder dat hij de afstand naar mijzelf kan verklaren een schild dat niet meer weerkaatst en het innerlijke naar uiterlijkheden verplaatst door een filter die steeds grotere gaten vertoont opdat de werkelijkheid…

wolken schuiven samen waardoor contouren langzaam duidelijker worden staan ze oppermachtig hoog aan de blauwe hemel licht grijze randen kleuren donkerder verraad eveneens de wind het naderend onheil die de was harder doet wapperen aan strak gespannen lijnen speelt de zon haar laatste troef uit keert hen de rug toe, en tovert een regenboog…

onverhoeds geraakt en overhoop gehaald schijnorde blijkt zijnschaos ten onder of toe gang…

jouw integriteit bleek een façade met het naken van de winter viel jouw masker als krakelee uiteen in ontelbare stukken schone schijn welke het daglicht niet kon verdragen je verpulverde zienderogen langzaam daalde het stof neer…

troost nader tot elkaar onder de maskerade van de horizon waar alles eindigt of ontstaat neemt hij ons de maat, verwoord in alle gaven die we zijn en tijd in de verlichting van het hart voor elk lichaam aan te raden, de kern blijft vriendschap die men levenslang met zich draagt ook in een afscheid, als laatste kus, die alle schijn…

die ongewild altijd komt, een laatste kus die de schijn doorboort?…

Ja, een zonnetje in huis wil iedereen wel – dus: schijn je zelf al?…

kuisheid lichter, neemt ons de maat, verstoort contouren van het hart vermomming van de toekomst we keerden de gaven en de tijd in de lichtheid van de tranen die uit elk lichaam valt te raden, vriendschap is de levensvorm die men meedraagt in een afscheid van het onvermijdelijke, een blijvende boodschap in een kus die alle schijn…

Denk aan mijn lippen die van geen ophouden weten als ze jou kussen. Als je eenzaam bent, en je kan er niets aan doen denk dan aan mij. Denk aan de woorden die ik je altijd blijf zeggen… Ik hou van jou!…

Mijn thuis als het nog bestaat in de rimpels en grijze haren waar ik uitrust Mijn lijf stram van de jaren, alles zo lang geleden, ook jij mijn lieve onbekende Mijn ziel vol tranen, herinneringen aan jouw zoete lippen om nooit te vergeten Mijn lied mijn adem, die nog zingt waar ik ophoud terug te komen…

Waar wolken verscheuren, stortregens ophouden te bestaan, dáár breekt onze zon door, in wel duizend kleuren. Kom bij mij terug, voortaan.…

Ophouden met koortsachtig zoeken is een must, en wellicht dan vind je de oplossing in alle rust.…