Alle inzendingen over schreien OR lachen OR eeuwen

Sinds eeuwen wordt het gefluisterd En het wordt vast beluisterd. Een lach of een traan, ik dacht er steeds aan Bergen, kon ik beklimmen, kon ' alles ' aan. Geen uur in mijn leven, was ik eenzaam Een trouwe getuige volgde mijn bestaan. Tot mijn laatste snik zal ik prevelen: Ik Geloof.…

Soms als het regent in jouw nacht daken misnoegend schreien de wind strepen maakt op het veld dan zijn je wangen de uiterwaarden van al jouw verdriet al zou je willen vlieden voor instortende oevers, dan nog ben jij het waaiend riet dat buigzaam haar nest beschermt tegen de degens die jou voortijdig al hadden bekrast jij leeft voort in…

, niet te schreien, zonder tranen niets vermorst, niet toegankelijk voor mij.…

Neem Uw harp en speel voor mij, Laat trillen de tonen, luid en blij, Want in mij brandt der liefde felste gloed, Toe speel, speel voor mij luid en zacht en zoet, En dan weer hartstochtelijk, wild en vol vuur, Zodat ik lachen en schreien moet, en o, dat op dit uur Ook in hem de liefde ontbranden moet, Ontbranden zoals mijner liefde felste…

stille tranen vallen op het roze marmer van je graf vervlogen beelden flitsen herinneringen je bent ... niet meer maar toch ..aanwezig gisteren eeuwen geleden en toch dichtbij morgen onzeker gisteren verleden waar lach en traan verweven zijn © marijket…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

; het zinberovend schreien van de tijd…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Als de blauwe boot over een vlakke groene zee in blauwgroen water staart en alle ogen van de witte huizen azuur luiken vist de kademuur eeuwen lang verhalen de boom zo sappig in blad grillig zijn handen uitstrekt hoor je een lach op Olympus.…

Regen zal in trage tranen om je schreien. Vaarwel.…

en juist nu zie ik die lach wanneer ik het leven vier…

Het wordt tijd voor een vrolijk gedicht ik wil weer een lach zien op jouw gezicht kijk daar bloeien de rozen in de sneeuw dat deden ze lang niet, zeker niet in deze eeuw in de dierentuin gaapt de koning der dieren, de leeuw de buurman wacht rustig op de tram zonder een geeuw te slaken. Zie ik daar een lach verschijnen?…

je gevraagd om te komen maar je durfde niet uit bescheidenheid ik ken je tranen al schrei je nooit tenminste niet als ik in je ogen blik…

Er was eens een slager uit Strijen, zijn ega moest af en toe schreien. Want zij had het koud, daarop sprak hij bout: Als je nou eens ging balkenbreien. Happyturf…

In je schreien en in je lachen adem je een warmte uit, zacht wiegend in mijn huid. Steeds heb je zachte woorden klaar. Je bent je er zelf niet van bewust, maar je schenkt mij een vertederende rust. In jou vind ik een vriend, een veelkleurige aanwezigheid. Ook al vind je jezelf maar een gewoon mens, Voor mij ben je . . .…

jij en ik groeiden aan de zonzijde van het vrijgekomen land de nacht viel langs glooiende trechterheuvels enkel ons einde droeg een krans van stenen in de oase van samenhorigheid stapte ik over ijzige dagen en zag hoe vlak keien mijn graf omsloten in de weidsheid van stilte vlak voor het portaal naar een vrije wereld…

rusteloos beweegt mijn adem ergens laag boven de grond of is het mijn stem die niet meer bestaat omdat ik zwijg onder natte rouwkransen van gras en water te vroeg komt elk geluid, als hagel op getelde uren alsof duizend nachten drukken op het landschap van één dag ingezwachteld onafgebroken stil draag ik de transparante…

verdriet klaagt wee in de valleien laagland strandt zee, in schuimkoppend schreien en ik, duidt het mij niet euvel ik glimlach mij een heuvel ja, het is erg ik schater mij een berg…

arm om arm en lach om lach dichtbij elkaar te horen te ruiken en te voelen, te genieten van de warmte, te rillen van de kou en soms samen te huilen van verdriet in een vol leven…

Lachen dat eigenlijk schreien wilde zijn. Maar niemand hoorde het toen haar mond geen geluid meer maakte.…

Neptunus die haar als maagd wou nemen, zijn drietand ontbloot die fier ten hemel rees, doch zij herlaadde haar wapen en ontschoot in een hemelse lach kijk dat is nu mijn zee, geen gemaar maar klare taal op weg naar een tijdloze hereniging naar mij als haar toekomstige gemaal…

als mijn moedertje huilt is het meer schamen om verdriet huilen is haar niet geleerd dat doet een moeder niet zachtjes schreien dat mag wel stilletjes in jezelf daar heb je dan een zakdoekje voor en een flesje 4711…

Die onbedaarlijke lach, die ik zo zelden zag, is terug vanwaar hij was, de onstopbare lach, die zeg maar - slappe lach, is terug in ons midden. Die glimlach, die zachte lach die lieve lach is tussen ons een stilzwijgende overeenkomst, want; Het zal ons een worst zijn! Wat jij!…

Het maakt me verdrietig dat ik even schrei....…

Ik weet niet veel, ik ben niet dapper of heel sterk maar nu de herfst komt met zijn gouden kleuren nu zie ik weer dat lachen kan, dat onverwachts veel gaat gebeuren, maar merk ik ook dat harten schreien om wat niet gezegd werd, niet gezien, en dat er weemoed hangt tussen de huizen om zomers die voorbij zijn, kansen weg, en klanken die niet…

'n Gouden hartje heeft mijn hond, Ieder mag hem dolgraag lij'en, Tussenbeide kan hij vleien, Hij kan lachen, hij kan schreien, Ieder mag hem dolgraag lij'en, 'n Gouden hartje heeft mijn hond.…

Lief, ik ben zo bang Nu daar blijft schreien, trots mijn vreugd-verlang' Die wrede erinring altijd door me heen... Ze maakt zo moe: die dode, dode pijn, Die àl maar klaagt hierbinnen, nacht en dag; Die niet wil zwijgen voor uw liefste lach Die niet wil wijken voor uw bij-me-zijn....…