Alle inzendingen over sijpelen

mijn steen is gebroken door de tijd van voorheen in zon en door wind heeft vocht mij sijpelend gewroken water is mooier dan ijs in de hand van ontdooier je wacht tot de nacht en mijn breuk is dan je voltooier in heldere maan oogt de kou, zij vriest in seconden de monden die zeggen dat ik van je houd gespleten ontwaak ik en ruim…

Sijpelend vakjargon, toestand, vorm, wezen, gestalten of gelach, nihilist, profiteur, ketter, enkelvoudig cordon sanitaire, vermommingen, verbuigingen, ware toedracht. Enfin, gulzig verschalkte tekeningen, prent het eens in, dwaas, of gek, of lieve lieveling.…

ik lik een hangende druppel weg onderaan een jong kastanjeblad trots op zijn vijf vingers toont hij mij de bloeiende kaarsen zwaar geurend overhangend van sijpelend hemelwater een natte hommel doet zoemend zijn werk ik lik mijn lippen probeer de geur te vangen die verlangen in mij wakker roept ruik ik dat achter jouw oren dan raak…

De tranen van verdriet sijpelen tussen de gletscherspleten. Hoogteziekte deed je lichaam falen. Eric Arnold, we zullen je niet vergeten. De top gehaald, het gezwoeg niet beloond. 22 mei 2016…

laten wij samen gezellig nutteloos zonder begin-zonder einde niet verder kijken dan onze neus lang is laten we leven van vandaag tot morgen met een vooruitzicht van hooguit een meter laten we lopen door de stromende regen water sijpelend door gespreide vingers laten we tot aan de horizon van dag tot dag samen genieten wat daarachter…

Er sluimeren wanen in kussens grif strooien nachten met uren en als het gezicht verschijnt in lang geleden verloren licht vangt morgenrood vocht als bloed sijpelend langs grieven snijdt zij lijnen en tekent ouderdom in geslepen taal alleen de punt ligt dwars en stremt beelden als strepen op de snelweg zij ziet de vluchtstrook schudt…

zullen rivieren verdiepen waardoor stroming zich zal versnellen als je weg zou vallen zullen grote donk're wolken samen pakken en dreigen voor de dag van morgen als je weg zou vallen zullen bomen en bloemen nederig buigen voor een grootheid zoals jij als je weg zou vallen zullen er onmetelijk grote gaten ontstaan waaruit het gemis zal sijpelen…

woorden radbraken gebroken ijsblokken uit mijn mond kus ze tot zoetwatertaal drink me strelend langs je tong voel me naar je hoofd stijgen ik lig zwaar op de maag mijn woorden sijpelen nu stroomopwaarts in je bloedbaan en kneden je hart tot het mijne alles wordt stil nu ik snuffel in je romp en passages neerpoot op elk orgaan rood…

heb de lijnen zien lopen tot aan de horizon waar zij samen verdwijnen er was geen ander perspectief het transparante random bestond toen nog niet al generaties lang hadden zij de verre blik in het zien van gods oneindigheid tot hun wereldbeeld van rechtschapen zijn en onvoorwaardelijke trouw in korte tijd schiftte twijfels sijpelen…

Misschien heeft de dood zich al genesteld onderhuids, sijpelen de uren zich door de vragen, gevangen wat nog niet geschreven of beluisterd werd, een misplaatste grap, barsten in kristal waaraan je hebt bezeerd.…

in schoot beginnend kozen moeders strelend troetelend moeders drogen als tranen sijpelen alle kinderlijk verdriet grenzeloos verduldig luisteren moeders naar liefdes en smarten moeders hartstochten met warme omhelzing hun bakermat van leven wereldwijd voelbaar koesteren moeders met altijddurende liefde moeders antwoorden…

koude huid op de te warme stenen, zelfs de zon spaarde zijn stralen, schoonheid lag te sterven, een sculptuur vormend waar was haar bloeiakker gebleven dat massief met de witte weiden, de uitzichten over gebroken landerijen schip met steven en grote diepgang donkeren bergen omhelzen het einde haar graf zal opgaan in de kiezelstenen sijpelen…

Zo stil, de open hand Het sijpelen Doorweekt de kleding al Levenskracht bevloeit straattegels Weg, weg, gebaren uniforme handen Lint bakent af: rood wit rood wit rood wit Op de vlucht, de hand met het puntige staal En ergens een moeder, onwetend nog Verbaasd beziet hij zijn lichaam; de chaos Zijn bleke, zwarte gezicht Zo zit het dus Dan…

Water Bron opwellend ontstaan geklater Luister ruisend druppels pletsende schittering van zilver Bruisend fris frissend verfrissend Dorst verkwikkend vormenloos speels sijpelend Oase lessend blessend groengerand levensgevend bevruchten Erosie uithollende woestheid glad polijsten spuiten spelonkerig nauw Kringende uitdeining rimpeloos…

om en je wordt ergens in de ruimte aan jezelf of in iemand hebt gespiegeld je volgt een reepje pijnloos licht, waarin je probeert weg te glippen, je verkleint het doel zonder dat je de dromen hebt verteert, in een bekend gezicht dat tegen zichzelf en tegen de ochtendspiegel keert, heeft de dood zich al onderhuids genesteld, sijpelen…

lieve fee van de vervulling trek je toverstafje aan want ik doe je een onthulling ik wil de zon en ook de maan ik wil sijpelend van regen dansend naar de hemel rijken ik wil op een zeemeeuw lijken wil op golven voortbewegen ik wil zilte zwoele zanden aan een eindeloze zee ik wil blote voeten stranden en ik wil mijn hondje mee ik wil…

godengelijk te wezen, Die van tegenover gezeten toehoort Hoe gij vlak nabij in uw zoete stemval Over en weer praat En verlangenstekelend lacht, wat noodschiks In mijn borst het hart mij in angsten opjaagt; Immers amper zie ik U aan - geen woord meer Laat zich verklanken, Maar mijn tong blijft star en gebroken; aanstonds Onderloopt een sijpelend…

Kwel sijpelend vanuit de bodem De vorming van een beek Glinsterspiegels die samenkomen Stroming die je nakeek Dubbelloofvarens aan de oeverkant groeiend In een zweem van zacht groene lagen Het water zal hier langzaam vloeien Voorjaarsgeuren innerlijk behagen Een beek die zoveel schoonheid geeft Waar libellen wieken boven de beek Menig…

De koude messen snijden kil door een gestolde melk Aftandse boezem met gebogen tepelkloven trilt Stil, doch week geknepen Dril de verse room – drink uit de moederkelk Gespeende verlangens sijpelen over De buik als gouden boterberg Bedekkend de bron van zuivelheid Zoals met traag veel tekens een Oosters wijsje bepleit: Och arme mocht gij…

Het was liefde vonken sloegen over de brandstof, die de liefde gaf was genoeg om ons elkaars heelal te laten doorkruisen Bij elke zoen elke blik in elkaars ogen werden woestijnen groen won het hart aan gezichtsvermogen Maar de brandstof, die de liefde gaf bleek na jaren door een stilletjes ontstaan zwart gat naar buiten te sijpelen…

Bloedrood sijpelende druppels kleuren de doornen, neerwaarts stromend de immer zuigende zwarte aarde in. Zoete luchten bedwelmend zwanger laag hangend en wee, leiden omringend naar verleiding en vervoeren een zalige diepe droom mee.…

Ver van de onvindbare bron hijgt het water, van sijpelen en stromen moe, ruggelings uit eenzaam onder de door de dag getrokken spijlen strenge bomen als stille bewakers gewapend met het zwaard van de stilte bladeren baden roerloos als drijvende lijken van verloren seizoenen traag kleedt de gloed zich met krimpend licht het geluid van…

klauwen en haken zich in jouw kleren maar je beseft nog steeds niet welk verdriet je sticht- “Hou op met die komedie…” mijn stem versmelt met de koude van jouw hand -Je handen gevouwen op je schoot maken geen teken van herkenning maar vormen een ijspatroon- “…waarom…” een laatste woord strompelt ontstelt mijn mond uit -Mijn tranen sijpelen…

grote ogen worden natte dromen, vlinders kleuren haar onderbuik rood in lichaamslente ontluikt een vrouwenlijf ze groeit met grillige stuiptrekkingen bloeit open in ogen op horizon, tongval taal verraadt kolkend bloed onder nagels - kan niet kruipen. kannen en kruiken van haar kind-zijn barsten onder regen van druppels levensdrang; sijpelen…

van heuvelachtig wulps verlangend vlees jouw schaduw voelt jouw lippen door schaamte die doorkijkt, doortastend is jouw beweging als een bewegend licht met kleuren die op klanken lijken, we worden verliefd ik zie jouw hand langs mijn begeerte glijden ik voel het voorvocht van een uitgesponnen droom langzaam naar de rivier sijpelen…

Regendruppels sijpelen langs mijn ramen. Als tranen komen zij beneden samen. De hemel huilt mee met mijn verdriet Om wat alleen de hemel ziet. Sneeuwvlokken witten een wintertafereel. Duizenden kristallen sluiten zich aaneen tot een geheel.…

het is een magisch onweerlicht geboren tussen elfenkoren gezeten op mijn troon vannacht staar ik onbewogen naar gezichten die mij smeken met stemmen zacht en groene ogen die fel oplichten ik ben de Oberon van Avalon de elfenkoning zonder weerga bedachtzaam weef ik waan met het schijnsel van de maan en resten van de zonnekracht die sijpelen…

Ontdooide tranen laten sijpelend als regen door zand haar gedachten geankerd aan distelpluis wegdrijven. Gedragen door de vleugels van haar dromenvlucht slaakt ze haar laatste ademzucht. De wereld mag verder verstillen insluimerend onder het deken van zwart satijn...…

je baby brabbelbrij brengt een lach, ieder is blij omdat jij in ons midden bent jouw levensweg ligt open geen steen verspert het pad niemand die het ooit betrad enkel jij kunt het belopen blij en vrij in zonneschijn sterk in storm of tegenwind wat je op je weg ook vindt jij zult nimmer eenzaam zijn het water heeft jou aangeraakt sijpelend…

'k Lijn jouw figuur in delen Zie kracht in jouw pracht-kijkers Verwen mijn ogen Verlaat en verdiend maar tijdig doch zeer zeker Weet de vogel hoed en rand Zonnestraalt het zand Het nat heeft gegriend Druppelsgewijs afdruipen Oprecht en vroom sijpelend De weg naar jouw hart In dromen voorbij de evenaar Groot cirkel Midden…