Alle inzendingen over slierten

voordat de blauwe slierten opgaan in het niets dansen ze ineengestrengeld door de kamer een generale repetitie van de laatste ceremonie op de klanken van de telefoon plichtmatig condoleert men mij ze wachten tot ze tachtig kilo hebben maar met een grote hond erbij duurt dat niet lang mijn liefste, licht geworden als een veertje, drukt loodzwaar…

het wildvuur laat een spoor van vernieling na in inkt gedoopt de bast van de bomen de wind trekt slierten van as tussen vermolmde huizen het vuurrood gesteente rouwt zwartgeblakerd droogte en wind het allesverterende vuur verslindt kent geen genade de zon zakt in strepen door het knisperende naaldwoud…

Zij leest haar lijnen in kromme bochten dan eens links, dan weer rechts ongesproken woorden klampen zich vast in gedachten in beeldende golven van nog altijd onwetend gedrag Een vage glimlach verschijnt rond haar mond als kleine slierten wierrook opstijgen in de toch al berookte ruimte en zij zich verdiept in het zicht met ongekende glanzende…

ze graast de dag in haar staart loom omlaag tot in de witte slierten die het gras verhullen hier geen hoeven meer ergens in de verte loeit een bronstige stier de os opzij, het kalf komt in gedachten voorbij de boer die zich in de klauwen wrijft de tijd schrijft hier over koetjes en kalfjes en laat het schillen over aan andere patattenboeren…

Wazig als in dikke mist, met slierten dansend op de wind. Een kreet wringt zich uit mijn mond, een heftige drang tot uiting, maar reeds zijn ze voorbij getrokken, als een lange sliert bonte vlinders. Groot is mijn verlangen in een veelheid van voelens. Buiten mij is er niemand om mijn vlinders te vangen.…

Tussendoor sleep hij een kei tot wapen, vrat vuur uit het hout, in een bed van bladeren schiep hij een bed van meisjes aan zee, en geuren en slierten regen uit hun haar of was het zeewater? Zo versierde hij het leven en de oude boeken deed hij toe.…

in zo'n sliert van aaneengeregen blik valt het altijd tegen met dat stapvoetse geronk op de A9 naast mij hoor ik highway to hell uit een twingo dreunen terwijl een dame in een golf op je t' aime moi non plus ligt te kreunen zelf ga ik voor iets rustgevends achter het stuur met meditatie uit de subwoofers tijdens dit drukke uur…

bloemen slierten tussen geurig groen trillen kleur in spiegels water bloei verlopend in groei omhoog hang naar licht gebogen loof verdwaasd pluk ik in rood en blauw mijn bloemenzee rood golft bloot in blauw de koele ondertoon voor jou je kijkt me aan met het verwelken van de dag zie ik je gaan…

ze hoorde het geluid van monotone drums zag de dans van de geesten in een donkere grot ze draaide wervelend rond tussen vochtige slierten afgrijselijke geluiden weerkaatsten tegen de muren ze viel van grote hoogte in een griezelige diepte het voelde alsof ze was beland in haar ergste nachtmerrie nu weet ze het zeker ze gaat…

terwijl ik in de verte staar naar niemandsland sluip jij nogmaals mijn dromen binnen ik kan je beeltenis niet raken er blijft teveel verborgen omdat de zon zich achter slierten nevelen verschuilt wel hoor ik in zachte bries de klankkleur van je stem met het bekende geruststellende effect waarop mijn gevoel zich met een zucht vertaald…

de stad te zien ontwaken bij Florencia voor de deur terras wordt uitgezet de wind verwaait iedere sleur tram zeventien piept voorbij daarachter kronkelt een sliert auto's al in 'n lange rij zo ontwaakt het schone Haagse terwijl het zonnetje schijnt met uitzicht op de Haagse toren hopend dat deze schoonheid nooit verdwijnt…

Oorlog en vrede, liefde en haat vervagen tussen slierten van mist en nevel een mens ervaart snel wrevel wanneer liefde wordt aangevallen en beschadigd resten alleen nog enkel onbegrip en pijn... Het is zwaar en moeilijk om oorlog om te zetten in vergeven, het is zwaar om een middelpunt te zijn van blijdschap leven.…

Zijn nevels slierten lont doorheen het licht: wat was verstijft, wat komt wordt kaars en luid haar geuren schieten kuit in zijn gedicht.…

Overdag doe je dingen in de wereld ’s Nachts in een droom ren je naar de horizon Wapper je je armen omhoog en omlaag In gedachten kun je als een lange sliert Door het sleutelgat of door het oog van een naald Je stijgt met enige schroom op En voelt de duizeling terwijl je uitdijt (alsof je lief je voor het eerst kust) Je overgave is…

In slierten waaien nevels langs de randen van al in diepe schemering gehulde landen, in ijle mist gaan lome koeien langzaam zweven, alleen in ademwolken leeft hun stille leven. Hun laatste nacht - morgen gaan ze eraan. Uit verre wei komt klacht tot hier: de stier.…

onder de grijze slierten schuift de zilverblauwe rivier boven de bergen schuift het oog van de zon de bron rijzend uit de zilverblauwe rivier peinzend rust mijn oog op het watervlak wenend om de schone lelies die zijn gebroken om haar witte hart dat voor de wereld niet bestaat ontwaakt, blij ontwaakt omdat…

de lucht boven de kleine haven bezwangerd met tranen en blauwe slierten verlangen en altijd daar beneden de drentelende mensen die naar verre witte zeilen en hun vuurtoren turen altijd zijn er de scharrelende mensen nabij de grijze hoekige blokken van basalt de ouden mijmeren op verweerde groene banken en altijd kleine…

Ik heb de eenvoud van het leven lief het wuivend riet langs de waterkant slierten ochtendnevel over het land een nieuwe dageraad breekt aan 's avonds als de zon ter kimme neigt de schemering met zijn zachtheid de scherpe kantjes verhuld voelt het leven aan als bevrijd de nacht is als een schilderij gekleed in zwart fluweel laat ik de…

Stukje aarde drijvend op hoop dobberend op water zoekend, tastend naar de juiste richting zorgzaam gehuld in wazige slierten zon en dauw klein sprietje gras komt voorzichtig tevoorschijn plots overwoekerd door de schaduw van vluchtig onbegrip zonder mededogen, in één oogwenk verwoest de aarde nu dor en korrelig vertrappeld…

ik kijk je weg in golven donder je zout water krachteloos tot slierten wit je trekt het zand onder me uit ziedend wenk je fluistert overgave ik groet de wind het kale zand een vage duinenrij met meeuwen op het strand was een voetstap die door vloed werd afgeschuimd mijn sporen ben ik kwijt je overweldigt me met zee verwatert…

je danste met de eerste regensluiers in je haar nog was het droog op blonde hoogte maar druppels holden achter elkaar aan en slierten in het snel naar beneden gaan water in je nek je lachte schudde miezer in het rond op de draaiende beweging als hond de warme bui gaf je een tweede huid die als gegoten zat waarin jouw…

Tussen de stilte lispelen golfjes onder welluidend vogelgezang fluisteren rietkragen wind over land grazen koelbloedige Belgische paarden in kwelders achter de wakerdijk waden kinderen door het slijk wandelaars kijken hun ogen uit, vormen een kleurige sliert door de polder lucht ademt nodigend Rottumeroog, de waker geleidt je indachtig…

een volle maan op halve kracht verlicht een sprookjesbos witte smog in slierten spoken tussen bladeren twee dieren van de nacht kunnen zich niet bedwingen een wolf huilt zijn serenade de uil doet zijn best om mee te zingen het geritsel van de bladeren, het gekraak van dorre takken met de wind als dirigent en bomen als muzikanten…

vaak als ik in de polder verblijf hoor ik in de verte de melodie van het ijs staande achter geel groene kragen zingt het glijden in de wissels van slagen gedragen komt die muziek dichterbij in een rij stoere gasten en meiden een kleurige sliert die lichtjes dansend de ijsvloer versiert met vrolijke lijnen en krullen nog is…

Ik rook dus ik besta verdwijn in walmen in slierten en kringen filosofische wolken. Ik rook dus ik verga teer de wegen zwart zuig etherische dampen ver het lijf in en leg plat. Ik rook dus ik verteer alle foute moleculen word sterk en recycle alles wat mij ontzet.…

een poëtische scène die circuleert in de lucht met zachte dansbewegingen stille intimiteit scheert voorwaarts terwijl de hemel opentrekt in een sliert Fries licht op ledematen vliegen valt niet te leren met veren getooid ik ben geen dier van dons waaruit je kunt ontsnappen vederlicht hoog boven de grond even teder als vogels die elkaar…

Schimmen deemsteren tussen uiteenbarstende slierten rook, alles vermorzelend op hun pad. Een lichtstraal wordt langzaam gewurgd: nooit bereikt hij zijn doel. De zwarte nevel trekt op en laat kale, grijze muren achter: duisternis, leegte en kille dood.…

ze hebben me heel zachtjes dood gemaakt rood kon ik verwassen witter nog dan bleker blauw van binnen ijzigde de kou vuil heb ik eraf geschrobd ik voel betast en vies zie mijn haren niet het piekt als slierten om mijn nek tot zwarte vlek ik wilde niet ik gilde maar ze braken in hun vingers waren overal ik brandde spuugde gal en sloot…

ze hebben me heel zachtjes dood gemaakt rood kon ik verwassen witter nog dan bleker blauw van binnen ijzigde de kou vuil heb ik eraf geschrobd ik voel betast en vies zie mijn haren niet het piekt als slierten om mijn nek tot zwarte vlek ik wilde niet ik gilde maar ze braken in hun vingers waren overal ik brandde spuugde gal en sloot…

Ik kijk naar jou, je donker haar hangt als slierten om je hoofd, je blik oneindig ver, maar in jouw ogen zie ik een ster van herkenning. Jij kijkt mij aan, je ogen zeggen wat je mond niet spreekt. Het leven doet pijn, ik wil liever alleen zijn, heb geduld! Onze ogen zoeken elkaar in vertrouwen.…