Alle inzendingen over slierten

Die neus, dat hoofd, die paardenbek, die ogen en die gierennek dat kraagje en dat bloemkooloor met al je slierten haar er voor. Hoor eens ik wou graag zijn jou, maar het kon niet zijn, het licht is uit, ik zie je alsnog zoals je werkelijk bent.…

Wee mij, nu de poorten sluiten, genadeloos als een mokerslag, nu de tijd in lange slierten langs mijn levensloop zal kruipen, nu de tralies mij omsingelen als een stalen spinnenrag, nu dat wanhoop en illusie als demonen binnensluipen.…

zorgen mocht de hemel jou splijten in waanzin of volkomenheid dan toch geen controverse die de liefde bedaart tegen heel jouw zijn en het kwaad waarvoor ik jou zal behoeden klein van leven voor de dood beducht geen angst voor de nacht die jou baarde zorgen van groter die kleiner lijken te wezen wanneer de regen kleine riviertjes sliert…

Die neus, dat hoofd, die paardenbek, die ogen en die gierennek dat kraagje en dat bloemkooloor met al je slierten haar er voor. Hoor eens ik wou graag zijn jou, maar het kon niet zijn, het licht is uit, ik zie je alsnog zoals je werkelijk bent.…

Opdoemend bevrijding der luchten ziet de nacht, waarin 'k mij boven zee en land verheffen kan, jou strelen met dit lied van git dat in jouw kamer klatert en vlamt en doeken zet in lichterlaaie, zand van rotsen maakt, van tongen tentakels met de kleefgreep van ware verzinsels die mij gaar binden als sliert op een spoel.…

de maan trekt water aan nevels slierten sluierend het vals gezicht dat doodt en grijnst in koplamplicht dauw remt langer in het vochtig glijden op de stille weg, het botsen zal niet stoppen is voorzegd de mist schijnt witter tussen flarden zon en raadselt waar de dag het van het duister won de tijd schraapt zijn seconden, koestert…

ik gooi water in de lucht zwaartekracht sliert druppels in een vlucht ze ronden naar ovale vormen buigen van het licht egale kleuren uit het wit de verte zingt Florence in de zon water valt nu andersom spat op witte broeken de aarde is verrast door het luidruchtige gebed van elementen in hun liederlijk gespet de zon kijkt…

waar mist sliert flarden geluidloos hun nevelig verhaal verkondigen druipen woorden langs het raam somberheid verdicht het minimale zicht waarin licht verstrooid wordt en alleen bewegen nog signalen geeft alsof leven zich afspeelt in een ongeziene vorm van bestaan dat zijn zin verloren heeft strak trekt angst klemmen op de borst…

reeds zijn de gouden zomerdagen verpakt in grijze slierten mist de dagen worden moeilijk wakker nu de kinderen weer elke dag vertrekken alles weer terugvalt in het strakke uurpatroon en september de schooljeugd een uniform aantrekt om ze in't gareel te houden de kleuren van de zomer kruipen in de bomen voorbij de lange trage dagen…

dromen betreden s'nachts het glazen water, het water waar ik naar beneden word gezogen er lijkt geen ontkomen aan ik ben een wankel bootje voortgestuwd door grimmige oceaan aan de hemel hangen slierten sinistere grijze rookwolken ik ruik hun geur tussen smal verlichte neon regenboogstrepen daarwaar elke reddinsboei me ontglipt…

Het kan eenvoudig zijn een simpel Indiaas recept kikkererwtenmeel en uien wat water en olie om te frituren Een mengsel van water en meel kruiden, de verhouding blijft geheim Uien in rafelige slierten gesneden lichtjes door het mengsel gehaald In palmolie gebakken en warm geserveerd een gevoel krijgen dat het zo hoort niet meer…

Dans de herfst in, de bruinkleurige, spit de aarde om, je velgen bespat met slierten in een Ford zonder olievlek de avond in. En antwoord zonder spot, Jack, ontneem de nacht zijn wijzers, voor jou de wissers, vuige kledder over de beslagen ruit, nu bewijzen zich de pedalen en daarmee uit.…

de aardse vlaktes voelden wat bevroren veel grijze lucht met schimmig wit slierten zweefden vanonder naar boven de hemel oneffen, leek omgespit de zon was weg, ik had het koud alles draaide er nu omgekeerd mens en dier waren benauwd de lucht werd ijl, geterroriseerd een engel kwam vertellen in paniek dat we straks allemaal gaan sterven…

niet dat zij zich verschuilt voor mij, zij wil er niet zijn zichzelf niet zien in de ander of de spiegel aan de wand ze voelt zich nederig, zo klein steunend op de vloer, haar land zwart spreidt zich over haar vlakke huid, zacht van aard met diffuus licht in slierten rondom ooit is zij tot minder verklaard in waarde; nutteloos en dom…

Zondoorschenen bewolking sluiert, vlindervriendelijk opgelost in ijle slierten. Aanrollend, donderwolkend grijsgifgroen, smijtend met vuurlansen, aarde geselend. Beneveld bos, kletterend, klaterend zingt de zilveren beek zich een weg door mos.…

woekerend met geduld op de kale rotsflank de grafzerk die schuin zakt een ijswand in het hoge noorden her worden ze niet verdrongen maar dringen door de fijnste porie zelfs verdord slaapt het door tot de dauwdruppel hem weer wekt sporen reizen op wind niets krijgt hem klein alleen zwaveldamp en bleekwater dat door lucht drijft in slierten…

Terwijl hij onduidelijke lettercombinaties stommelt verschuilt hij zich achter vette slierten haar. Zij die zich het zicht lieten belemmeren door knoestige knokkels van verouderde handen waren wellicht wijzer.…

paarsberookt mijn lucht zijn afgeschenen podium de sliert die gedag als verwelkende boterbloemen zegt aan de nachtegalen ruiselaars van leeglekkend wilgenhout aan de haren van moeder aarde waar vissen zweven en wolken heiligschennis zijn aan de uitgeschoten mensenknollen, hen laat hij hun betraliede winterkoppen houden, hen laat hij…

vanmorgen vroeg was er een lange sliert van nevel die over de witte daken trok het nieuwe daglicht schilderde onnavolgbare kleuren licht aan de horizon bijna sprookjesachtige sfeerbeelden en de maan was vannacht flonkerend zilverwit werd ik al vroeg overmand door het witte grasbeeld en door silhouetten van de magnolia die steeds meer…

ik loop de ondergaande zon tegemoet de mist plakt aan mij als natte lucht mijn haren hangen als slierten zeewier langs mijn vermoeide gezicht mijn kleren wapperen als zeilen in de wind wolken hangen uitgerafeld in een stille schemering de lucht een baldakijn van grijs in 't westen een smalle strook oranjerood met een vage streep blauw…

Het is schemerig stil en koud op de heide waar een eenzame berk buigt in de straffe noordenwind bladeren dalen neer op de grond richt mijn hoofd op en zie in de verte een vrouw lopen met een kind flitsen voor mijn ogen licht en donker spookt weer in mijn hoofd dat nu wat zwaar weegt gedachten slierten en vreemde beelden…

hoogte geeft geluid zijn stilte terug mensen buigen in gebed generaties litanieën hebben heiligen met rozenkransen neergezet beelden gapen op pilaren ogen navelstaren en hun handen reiken naar de Heer de zon mat kleuren door het glas in lood, verlicht het bidden voor de dood stofjes dansen heel devoot in slierten rook van…

Of frank en vrij haar slijtplek tonen vinden zij Kleurloze naden van garen wat gelijk mens, geld en regels naait verstoppen de lerende zelfkant vinden zij Boetekleden van vacht, stof of sliert passen noch staan in het openbaar en niemand die het maatkostuum ziet vinden ...…

woelende gedachten slapeloze nachten zoekend naar een stilte zwerft mijn blik naar de lucht de avond beneemt mijn adem de maan geeft me rust een witte sliert wolken verhult de parelwitte glans en schildert trotse bomen met een zilvergrijze rand harde woorden vluchten weg in de nacht wanneer ik zie dat de maan naar me lacht beladen…

op de verste horizon bubbelde loeiend heet licht van het zwart dat transparant blauw tot kern had het regende zonder zich tot bui te transformeren druppelde slierten rook uit kleine afvalproducten op de grond die als sterretjes nog even flikkerden voordat zij sissend doofden in na gloeiend rood in dit contrastenspel…

het vet van de bloesem het zweet van de steenvrucht ik week het los met stoom drijf het door kolfglas tot één kleffe druppel lekt het vloeit in noten open als een lied langs neusvleugels de citrus die haastig verdampt door bloemen verdrongen tot het hars van mirre blijft een tong van slierten likt aan de korst van de kosmos de…

De zuil brandt offers slierten rooksignalen zwalmen zwijgzaam. Er is iemand per fiets banden hard opgepompt, harder dan de longen aan nicotine zuigen, zuurstof er gratis bij. In de kreukvrije zone wordt ongeduld gebeden; zonder stress stolt de trein rekken de wagons zich uit houdt god een plaats vrij.…

ziener het venster met oude webben gesponnen in een oud en stoffig verleden openbaart onder luide weeën een vergezicht bolle waterogen in slierten gespannen tussen daken van stilte vliegende bacillen van azuurblauw gehuld in grijze nevel als vruchtwater van ouderdom gestold braakselmassief in druipende grotten verborgen maar stinkend…

het venster met oude webben gesponnen in een oud en stoffig verleden openbaart onder luide weeën een vergezicht bolle waterogen in slierten gespannen tussen daken van stilte vliegende bacillen van azuurblauw gehuld in grijze nevel als vruchtwater van ouderdom gestold braakselmassief in druipende grotten verborgen maar stinkend opkruipend…

Een sliert aalscholvers slingert boven een horizon van nevel. Een gat in de wolken lijkt een blauw meer, omringd door fjorden. Warme lucht dekt ons als een deken. Zacht ligt het gemaaide gras op de dijk, maar rechtop nog staat fluitenkruid, te kijken!…