Alle inzendingen over smeltend

moge iedereen ontwaken uit sneeuwbedekt slapen ongerept heeft geen kennis ongeschreven wetten alleen wit, zo wit dat zwart voor ogensneeuw bevlogen taal zoals woorden sporen in maagdelijk van letters geen weten taal maar niet woordelijk verblindende factoren vlieg je aan als jij alleen, onbeschermd op overzeese tochten van smeltend…

Zonder jou kon ik niet leven niet kapot gaan op de hellingen niet schelden op de hitte en op het smeltende asfalt aan mijn benen niet uitpuffen op een terras met matige koffie en een croissant terwijl iedereen die achter lag kwam aanfietsen en iedereen die voorlag al bijna weer vertrok bleef je toch nog even zitten…

Lonkend naar het geheel Zoekende naar waar Sla ik jou open Tastend is mijn oog Adem beroert jouw haar Geen catwalk zal je dragen Mijn intens Rubens vrouw Vol en wulps zijn jouw lijnen Warm klam als pan en duin Waar eb en vloed deinen Geniet ik tot aan horizon Gezicht in struikgewas Smeltend in ademnood Bemin ik jouw zinlijke massa…

hartje winter wens ik zomer smeltend sneeuw plast koude uit 'k was altijd al een dromer met liever warmte op haar huid hartje zomer wil jij winter bevries je stralen tot pegels ijs van zomerregen maak je splinters scherp geslepen, winters grijs hier scheiden dan ook onze wegen herfst en lente zijn te vaag jouw noorden houdt mijn zuiden…

Als smeltend ijswater in de beek, dansen mijn tranen ongeremd om wat eens zo heerlijk leek, in een waterval die ongetemd stort in een meer van verdriet. Mijn tranen blijven altijd hier, ze volgen de rivier verder niet. Geen kabbelend waterplezier zal mijn ogen weer doen stralen en hen, betraand, troostvol drogen.…

Bottende knoppen smeltend ijs, pas gewassen groen bladeren. Achter elke deur tikt de klok die het geluk van thuis wil proeven. De wereld is mooi als je de triestheid wegdenkt woorden vallen stil. De psychiater is zelf niet goed bij zijn hoofd ik schrijf hem rust voor.…

er geen ontdooien ik voel je kou droom witte vachten bij het grijsblauw van je blik in ogen die de verte weten in het sneeuwblinde vergeten het universum kruisen in vertwijfeld zoeken naar wat noorderlicht als tegenwicht nog lacht de poolbeer in zijn laatste vacht onwetend welk vreselijk lot hem wacht kruiend ijs brengt smeltend…

blocnotevellen met lijstjes nog-doen-klussen onzichtbaar waren opgeborgen achter dichte deuren geen doe-eens-wat-geschreeuw te horen die dag dat ik de maatschappij vakantie gaf mezelf wentelde in een leegte zonder moeten die dag dat de tijd van mij was ik tijdloos de lege ruimte vulde met mijn heerlijke vrije uren als chocola smeltend…

Een auto start een hond blaft een deur klapt een kind lacht De ketel fluit de koffie loopt papa schreeuwt mama huilt Een vogel danst het water glanst een boot zinkt een ijsbeer smelt De kachel brandt de vloer kraakt een roos bloost het vuur laait De koek is op de schaal is leeg hond in de pot deur valt in 't slot Ik sla…

Gezichten in het zand Handen verkrampen De kou is tastbaar als smeltend ijs Bloed stroomt op het strand De wonden prikken door het zoute water maar er is alleen de pijn Niet bewust van eigen kreten of van snikken Langzaam glijden ze mee met de woeste golven die met lichamen dollen en verdwijnen in de diepte voor een eeuwig graf…

warmte in mijn lichaam loopt op als ik aan hem denk vingers traag over mijn lijf spannende gedachten passeren zijn rug spieren sterk strak sensationeel een borstkast breed glimmend met twee mooie harde tepels benen keihard, behaard en mega atletisch zijn gelid stijf hard en uitnodigend ogen die stralend, ondeugend kijken naar mij zodat ik smeltend…

Zwoele klanken stromen het zuiden uit, voeren me week en zachtjes dronken Anders dan het Nederlandse ronken is het meest zwoel het Belgische geluid Wieg mij in een eeuwig smeltende slaap, drijvend op een vlot van anti-tutoyeren En verwen mij met uw immer zachte g die mijn oren doorstroomt, zo gedwee Spreek niet in talen uit zonniger oorden…

Hoe waarheid draait in menselijk verkeer de ziel die merkt het telkens weer een vreemd verhaal over moraal een man begrijpt zijn geest niet meer maar toekomst werpt een rechte lijn de winterkou vindt niemand fijn klimaat hangt aan een zijden draad en smeltend ijs ten einde raad zorgt voor extremen in het weer de mens die krijgt geen lente…

Kristallen flonkering flitst het oog als zij haar hals teder over buigt vochtig en krachtig voor hem juicht in een bedwelmende liefdesboog Maar als hij haar lichaam walsen laat in samen smeltende extase dienen smachtende lippen zich aan weten het zoet vocht niet te weerstaan drinken haar, lavend als een dwaze, tot de laatste drup het…

janneke boven haar de blauwe regen in spaarzame trossen achter haar de gele en rode brem ze staat met rechte rug haar hoofd gebogen de armen slap langs haar tengere lijf haar gezicht schuilt achter haar slanke sluike neervallende haren die druipen van de regen het is winter smeltend sneeuw ligt rond haar blote voeten een roodborstje…

Een kast vol boeken op de tast jou zoeken Uit de ruggen de keuze gemaakt samen slaan wij bruggen de zoektocht rap gestaakt Onze verhalen komen samen gedachten dwalen smeltende lichamen Geen woorden hoeven verteld geen accoorden moeten gespeld Elk hoofdstuk dat boeit grote indruk die maar groeit Ontelbare bladzijden zacht…

ik langs het pad van bloem naar bloem ben gehuppeld, waar ik besefte hoeveel kleur en warmte het leven om mij heen bevat Ik ben door muren heen gelopen en over vele bergen heen gegaan, ik heb aan afstanden gebouwd en opnieuw weer afgebroken tot ik mezelf uiteindelijk heb verstaan Ik sta nu als gelijk aan de lentezon waarvan ijs al smeltend…

Koud haalt het voorjaar gedachten intens bevroren uit hun historisch verband Smeltende ijzige gevoelens beginnen al dooiend te warmen op weg naar de eindeloze zomer Somberheid verlucht zich en gaat ontluikend over in jubelende versies die haar oorsprong zonovergoten verdund Maar de zomer kan ook verkillend zijn Ontsomberen geeft…

En langzaam drijft, aan 't smeltend blauw der transen, De wind de wolkjes, wit als lammren, weiwaarts.…

Liggend in het licht van de warme zon Die voelt aan als míjn warmte Alleen voor mij, zacht brandend Doortrekt mijn lijf als lief vuur Ogen dicht…alle kou glijdt weg De kou die jouw plaats innam Als een sneeuwbui die binnen hing Toen je je deur voor me sloot Nu smeltend mijn verdriet, wegvloeiend Mijn Hart klopt weer vol, je mág weg zijn…

Wat duurt de winter ellenlang, verstuurt het een gerucht alleen nog uit een zucht, vanuit het borstbeen te horen in een voortvluchtig gericht, de tijd hijgt lichter in ons rond, stikt gaten in de ochtendstond, is amper bij te houden, beweegt verder uit het zicht, schaatsers op smeltende melk, trekken eigenwijs sporen over het…

smeltend ijs, zwart of wit. Geluk is denken in het rond. Is stappen op de stenen. Of is het zijn, al wat het is en is het leven streken. Een kwast die tekent al wat is, wie weet wat het betekent.…

stralende ogen je twinkel behaagt, dat is niet gelogen het donker laat zien wat de klaarte niet kan je neemt me goed vast, wat is dan je plan de maan beslist in naam van de zon bedeesdheid ging falen en durf overwon mijn hand reikte ver… en jij nam het aan we voelden gezamenlijk de lach van de maan betoverend mooi gevoelens die ontstaan door smeltende…

Dingen waarover ik bij regen en wind, tijdens die donkere ochtenden met hagel en smeltende sneeuw, heel lelijke dingen kan zeggen, lijken mij toch minder te raken wanneer ik een vermoeden van lente voel. En de vogels fluiten zelfs voor mijn wekker wakker wordt. Ik bekijk de wereld nu door een roze bril. Elke morgen en avond.…

verijsde in je jeugd de permafrost duurde een half leven waarin je niets kon geven of ontvangen liefdeloos zonder verlangen warmte kon je niet bereiken in het grijze licht van fijne sneeuw zodat het zicht op enig toekomst werd gemist zacht ontlook de lente in je koude huid mijn vingers dooiden ijs dat de seizoenen brak en smeltend…

we hadden vele fijne jaren samen maar de alles smeltende zon en het woest stromende rivierwater was waaraan ook wij niet ontkwamen we gaven elkaar korte namen en toen na jaren kwam je mij weer tegen in een miezerige regen wie er van ons begon weet ik niet meer zij brak onverwacht het wolkendek die lieflijk warme ons omarmende zon en bescheen…

voel jij het ook die tinteling dat feestelijke gevoel die herinnering de verfrissende verkoelende vlokken die je vol optimisme naar buiten lokken sneeuw beschermend rond je te voelen in smeltend ijs je woede koelen witte kristallen uit je knuisten eten het gloeiende gezicht in de zon doen weten met vriendjes spontaan 'sleetje delen' ravotten…

geheimen lichten op in het schalks wegkijken je lach gaat mee naar een niet voor mij weggelegd perspectief in de verte van de tijd nog heb ik jouw hand en vingers vast voel je hart pulseren met vitale warme kracht maar onnavolgbaar zweef je uit mij weg in een lichtend spoor van mystieke onaantastbaarheid ik ben je kwijt zoals smeltend…

in zuiverheid, stond je naam op mijn smeltende huid geschreven je onderhuidse tekening, duurzaam een glazuurachtige laag gemaakt voor het leven haalde als een bedwinger naar mij uit ... in mijn hart, porselein had een bijzondere vorm van keramiek en vrat mijn eenvoudige liefde voor je op als was ze er helemaal niet.…

leven Samen zijn Zich overgeven Moeten zijn Jouw stem Klassieke muziek Vleugel bespelen Ons brein Hemel belooft Het kompas Natte noorden Fluisterend spreken Zonder woorden Mijn handen Jouw huid Die billen Als steen Een beeldhouwer Marmer vormt Naadloos sluitend Een kunstwerk Eeuwig mozaiek Lichaam delen Brandende honger Smeltend…