Alle inzendingen over spiegeling

rond die bomen zong haar huid een wiegenlied zacht gerimpeld tot een plas, waar spiegels helder leken kinderwensen dreven stil vanuit de glans dat zonlicht immer achterliet als sterren, dieper, tot de oorsprong van de dag en schrijvers dansen letters ongedwongen langs de avond, zuiver in het oogpunt van een kleine blonde dood als…

Wie nog tranen over heeft of daar tegen moet weren, zal opgaan in een wereldzee, waar zwarte zwanen leren zich te spiegelen met de sterren mee. Als beleven kijken is, wijkt alles voor het nietig menselijk stof, géén pakkende gelijkenis en worden ideeën snel geschiedenis.…

vol hoekige en hermetische woorden testamenten van dode dichters die spelen met wanhoop en liefde en drentelen achter schuifdeuren In deze verborgen camera obscura dringt nu lentelicht binnen het kruipt over de bladgouden vloer gloeit langs de rand van de rede en lost op in schaduwwater Ik zoek in galmende echo's en achter matglazen spiegels…

Hij staat voor de spiegel, hij het bangst omdat het beeld zich in hem laat betrappen: een schuldig kind dat de rede doorbreekt, uit oude kasten naar taal komt happen. Maar het huis is leeg, niemand spreekt het verleden tot stilstand, geen vader, geen moeder, geen vuist, geen schoot.…

Ik lig naast je en ik slaap Onder een kleurendeken M’n hand is warm, ligt op je rug Dit hoort zo, dat is gebleken Ik wentel me in kleurschakering Vlieg met de sluiers van het licht Ik ontwikkel en trek lering, Terwijl ik kijk naar je gezicht En je ogen spiegelen m’n pad Ik loop op de vlaktes van je ziel Bewonder daar jouw universum…

masker afgezet langzaam maakt aarzeling plaats voor het gezicht dat ik nog herken van verweerde spiegels achter de bar mijn kamer vijf hoog of later uit je brieven masker had mij taal geleerd taal van woede van berusting liefde woord na woord zo ook zwijgen als ik niets meer teweegbracht masker in zand gelaten maan in plooien…

Het beeld laat zich niet vangen in de spiegel van de ziel en de steen der wijzen drukt loodzwaar op het hart Als een gekooide vogel zing ik mijn lied En hoe ik ook zing ik haal de troostende toon net niet Kunstwerk: " Zusterplaneet van Jupiter ", 2011 Kunstenaar: Irmlinda de Vries…

het allang: je hebt gewoon een hekel aan mij Maar dat ben ik al zo ontzettend gewend door de tijd Ik zie wel vaker een jaloerse blik en ik lees heus wel zo af en toe -als ik tijd heb dan hè- die valse geschriften van hen Ik hoor soms ook hun vuige geroddel Maar echt deren,nee dat doet het me niet Het maakt me zelfs blij: want ze spiegelen…

van deze plaats af kan ik alles voelen voel het in winterwind rillende gras ik voel de laaiende liefdes bekoelen steeds voel ik hoe liefde bekoeld was ik heb voor een dans in de spiegel gekozen voel hoe de nacht naar ochtenden kleurt ik voel het geuren van zoetrode rozen steeds voel ik hoe gretig de roos geurt ik kan weer gaan dansen met…

en had je al je patronen nog terwijl je maten stierven werd toen de wereld een tafel met een geknoopt kleed en een stapel kruiswoordpuzzels heb je zo goed leren vissen omdat er toch iets moest zijn dat je mij kon leren heb jij echt een Duitse zoon en was dat om na al die jaren toch de vijand aan te durven zien waarom zie ik in de spiegel…

Ik spiegel mij aan de andere kant, de frontale aanblik pijnigt mijn ogen. Immers, een aanslag op gezond verstand behoeft niet meer dan minzaam gedogen.…

Spiegelingen van verdrongen warmte subtiel geurend in knetterend haardvuur, vlammende liefde doet hartstocht oplaaien eerder buiten nog winters aangekleed. Genietend van geestrijke sappen doet innerlijke naaktheid ontluiken, het warme licht streelt haar vormen rond tijdloze uren van genoeglijk samen zijn.…

Terwijl het besef van alles dat komt en gaat is als een spiegel waarvoor je staat, maar die barst in duizend stukken... Doch de hoop die blijft, want wellicht zal het morgen wel lukken.…

ook draait het om acceptatie dito rond het uiterlijk rimpeling is eveneens aanwinst door het leven om trots op te zijn dus vandaag spiegel ik mij extra hoeveel zijrivieren ik nu weer heb laat je aanzichtland niet ontginnen er zijn rampen genoeg ontstaan…

Oh, dat onvolmaakte verlangen, zo met enig lot verbonden, zacht ontaarde onrust, spiegel in de tweedeling van geaarde geslachten.…

Met geheven hoofd een trotse blik in de spiegel Alleen jij kent je strijd en vaak en vaak was die erg wiebel. De rozentuin werd ons nooit of te nimmer beloofd Hoofdzaak blijft dat is dat ik in mezelf heb geloofd. Sereniteit? Ik ben op weg.…

en luwte immer samenspanden Kastanjes langs de oevers knarsetanden Hun schaduwen gehuld in stemmig grijs De vijver geeft aan stemmen geen gehoor Hij is een wijze zwijgende getuige Lijkt lichtelijk vermoeid, doch rimpelt niet Een spiedend oog, nog scherp, dat alles ziet Volharden zal hij, voor geen wanen buigen Hij houdt de politiek een spiegel…

van loswal en kadekant raakt het wonderwerk op drift een onhoorbaar ijle wind suist door onzichtbare zeilen over de kleurloze stilte vallen de schaduwen van niet nagekomen beloftes zwijgend vormen zich de patronen aan iedere vorm kleeft een stem die als een paukenslag droomtijd versplintert tegen de horizon verrijst een matglazen spiegel…

Een stil kind steekt de oosterkim over het stapt een ander hoofd binnen een kamer zonder vensters, waar niets begint, ook niets eindigt alles is er vederlicht zoals jonge wijn van de eerste pluk de dunne wanden transparant takken van buiten spiegelen als ranke balken tegen de zoldering alleen een verlaten schommel vult de ruimte met…

Onze handen boden een stuk oneindige eeuwigheid waarbij het intense innige zwijgen in de spiegeling van onze ogen een eigen wervelend beeld beschreef, uit het ons onzichtbare weten ontstaan...…

Rimpeling en spiegeling is het water van de beek. Wandel met al je zintuigen ten einde toe en zeg tegen Tatanga Mani, de wijze: ”Ik heb geluisterd. Overal vernam ik gefluister. Over het weer. Over de dieren. Over de Grote Geest.”…

De spiegel toont me jouw gezicht. Ik voel je schaduw achter mij. Waar ogen branden in het licht verschijnen tekens op het raam - toe schat, keer nú het droeve tij geef liefde wederom een naam -…

Tunnels naar het huis van de verbeelding, spiegels van de zoektocht. Kijk mijn vriend, dat wat we gemeen hebben, is wat we ontberen. De paden die we bewandelen, zijn de mythische muren die we slechten. Ik spoel de schelpen in de golven, verzamel ze op de terugweg.…

lichtvoetig trippel je de heuvel af voeten zijn onzichtbaar in het hoge gras je opent hekjes die spontaan weer vallen in passeren koeien kunnen dat nooit leren jouw rood laat groen nog malser lijken we rusten op een uitzicht met stilte in begrijpen jij was weer de berg opgegaan ik ben je nagekomen zag je ogen spiegelen…

Het uitgebeten kruis laag afgezakt, de sleetse dunne kont glimt als een spiegel, de rits doet het alleen na veel gepriegel, geen lusje op de band is nog intact. De achterzak zo lek als een vergiet en onder in de omslag zitten gaten. Twee bulten waar voorheen de vouwen zaten; het dragen waard? dat is maar hoe je ’t ziet.…

Het gebruik van riten en symbolen oneindige creaties van de geest, vaak gestuurd in kwetsbaarheid, een troost of eeuwenoude vloek, is mij om het even, een bestaan tussen mijn uiterste polen, in de draaikolk van de realiteit de queeste van verlossing komt de spiegel van vergankelijkheid voorbij, even lijkt ik te zijn verlost van mijzelf…

drijvende ode verschijning als lichtgedicht schoonheid in de gracht talloze snaren symbolisch in de spiegel speels in de speeltuin onzichtbare band bindt mensen en culturen verschillend van vorm echt of illusie het gesprek doet de ronde voor identiteit dromen door het licht beste vriend van de mensheid hoe vreemd het ook lijkt…

De zon zakt Stil in de zee En gedwee Ga ik mee Spiegeling In het water Helder, bijzonder Vogels koppig en uitgelaten De zon gaat onder!…

Het was alsof ik in een spiegel keek De allereerste keer dat ik je zag Het was een onvergetelijke dag Qua levenswijsheid was ik nog een leek Ik was verbijsterd en totaal van streek Ik voer nog lang niet onder eigen vlag De dichter die in mij te slapen lag Ontwaakte en waagde de oversteek Het is nu alweer dertig jaar geleden Dat ik verliefd…

De glans van een ander De stijl van de tweede Hem, zij, ik verander Zo ben ik tevreden Tevreden in leegte Een gapend gat Verborgen met een spiegel Waan, woestijn, waardeloos, waardevol Een huls Niet van mij Mij is vermeden Mij is versneden Tot gruis In stof Verwijderd, verdrongen, vergeten Wat is eigen Wat is ik Ik is verdwenen…