Alle inzendingen over spiegeling

Dan zie ik in de ochtend in de spiegel een moe en wit gelaat, Van iemand die het huilen nader dan het lachen staat. Overdag gaat het dan enigszins weer. Maar in de avonden doet het zeer. Dan huilt mijn hart heel zacht, En zoek ik de weg naar het einde van die lange verdrietige nacht.…

In doodse Stilte Raast de Wind Het wijde Landschap door En onontdekt Door Boom noch Blad Blijft zij de Onrust voor Die dra haar Zijn doet voelen De Schaduwen van Wolkomtrekken Raken ‘t platgeblazen Gras Maken Kleur en Vorm en Plekken Waar de Stilte eerst nog was Tot ook ‘t gladde Spiegel water Door onzicht’bre Hand beroert En een blijvend…

tranen van vergeten dromen ik dacht dat het nooit meer zou komen ik zoek jou zo vaak in koesterende woorden stille breekbare letters vloeien uit tot zinnen die onbegrijpelijke gevoelens beantwoorden een zuchten in een teder voelen een eindelijk begrijpen je hebt me mijn dromen teruggegeven onze gedachten dansen samen in een spiegel…

de dag begon zoals een dag begint het vaste ritueel, dezelfde vloeken je bent nog uren naar jezelf aan ‘t zoeken de spiegel huilt, je laat een boer, een wind het leven leek een bokkenpruik met luizen maar dat veranderde die dag spontaan vergeten was de smaak van levertraan en zelfs een grijs Den Haag begon te bruisen wat deden al die ‘pakken…

bespat spiegelen de ramen het licht dat zacht van binnen gloeit en versleten zinnen boeit maar tijdens deze te korte dagen zijn er geen mensen meer om wat glans te vragen zie!…

De tijd van vroeger gaat weer leven je houdt jezelf die spiegel voor maar dat het nooit meer terug komt dat heb je niet zo snel meer door. Dan schrik je opeens van je eigen gedachten en kijkt verwonderd om je heen plots weet je weer waar je écht bent en voelt je dan verloren en alleen.…

bladgoud van mijn levensdagen ligt versplinterd onder het bladtapijt de koningsmantel is nu afgedragen gesloopt de kathedraal van uitbundigheid verdwaalde flarden van een morgenlied ruisen door het dorre bamboeriet Voorbij de oever gloort een morgen dwars door de sluiers van veel later en opgetild uit al mijn zorgen draagt Hij mij weg over ’t spiegelend…

En tussen blauw-groen en spiegel door.. mijn autootje met honderd kilometer per uur door het door mensenhand geschapen landschap. En de mens zag dat het goed was. ------------------------------------------------ Van Almere naar Amersfoort, 9 juni 2005…

Verhuisdoos, ingepakt stuk leven Gevuld met fouten en geluk Vergaarbak van wat je mocht beleven Bevat wat heel is en wat stuk Herinnering voor lang of even Vol lief en leed of een van twee Van wat je kreeg of hebt gegeven Je draagt hem overal met je mee Verhuisdoos, spiegel vol gedachten Van waardevol tot waardeloos Die levenslang op je…

Brechtje neemt me mee naar de binnenkant van m'n hoofd ze heeft een universele sleutel en ze opent elke kamer en ruimt de rommel op en ze zegt hoe ik het zo netjes kan houden en zegt dat ik mag houden van mezelf Brechtje stelt me vragen die ik beantwoord met een spiegel waarin mijn verleden me beangstigt maar de werking van haar woorden…

Zijn beeld vloeit open in de spiegel. Alles wat ooit gelogen was, een logboek vol, wordt langzaam wit. Hij morst nog een beetje waarheid over de rand van zijn aarzelen. Zijn gedachten zinken verder weg, zo verdiept hij zich in duisternis, een verdwaalde wandelaar in de tijd.…

jij glundert omdat het moet van mij ik regel de klaarte van jouw blik die blikkert als een lemmet in zon het brandpunt schuift tot ik klik de straal die ik toeliet glipt door de glazen lens je wil jouw lippen nog tuiten maar te laat elke omtreklijn kantelt de matte spiegel kaatst hem naar een broos vlies van zilver dat oplost zoals…

jij bent in mij raakt met jouw lach mijn ziel je kunt dat niet beletten een schone blik is immers vrij komt door muren heen laat zich niet bezetten ik ben in jou niet omdat jij het wilde of vragen zou ik weerkaats in jouw spiegel een stukje hemels blauw soms gaat licht zijn eigen weg laat zich niet vangen of vermengen door wat Ik zeg…

Boven het dal van tranen wil ik de regenboog zijn de dauw op jouw wimpers bij het eerste ochtendzicht op zwaar bevochten verdriet breng ik een straaltje licht ik wil hét antwoord zijn voor de lach op jouw gezicht ik wil de spiegel van je ziel zijn wanneer jouw ogen stralen de lijntjes om jouw mond tussen sproeten die verdwalen ik wil…

Dromende spiegel zwijgend en afgemat, in lome wiegel glimmend en glad Diep van de wolken dalen de schimmen af, Donker bevolken ´t groot watergraf. Zo wel bevaren, vreugden en leed ontvlucht, doodmoede blaren doodstille lucht. Rimpels verdwijnen, kleuren gaan doelloos om, vluchtende lijnen Keren weerom.…

aarzelend gaan je laden door de nacht je kast gaapt beurtelings met al zijn deuren je koude spiegel twijfelt aan de kleuren die ’t opengaand gordijn niet had verwacht ze wekken met hun ruziënd gefluister mijn aandacht voor jouw zijdezachte rug terwijl jij in mijn ogen veel te vlug je aankleedt in het grijze halfduister mijn adem daalt bevangen…

Zie op de foto's, dat lachende gezicht zie kracht, in de woorden van een gedicht Zie in de spiegel mijn naakte lichaam Zie daarin hetgeen waar ik me voor schaam Hoor complimenten vanuit iemands hart Hoor die afwijzende stem, heel hard Hoor twijfel, maar ook kracht Hoor niet alleen vervloeking maar ook macht Zie opeens nogmaals mijn spiegelbeeld…

binnen bij de vissenkom telt een grijsaard de seconden 's avonds eet hij kreeft van dik damast en heft zijn kristal naar niets dan kaarslicht in een spiegel. Op straat de lokroep van de haat langs gelaten tralies, ineengedoken Vietnamezen, de slagregen van de skins.…

wij hebben de kleuren niet uitgevonden lieten gewoon gebeuren wat voor handen kwam een sloot met overhangende kanten die spiegelend overgaan in blauwe rimpels van de zomerlucht schaduw geeft wat problemen door de richting van het licht dat als in dromen van alle kanten lijkt te komen ieder legt zijn pad waarbij jij je op…

Daar waar mijn denken het begeeft, toont zich de zin van doen en laten en blijkt hetgeen ik heb beleefd een vage spiegeling van diepe geestesstaten. Wat ik dacht dat rechts was, voelt nu links en voert mij mee langs nieuwe wegen in het doolhof van de oude sfinks wier signatuur mijn lot heeft meegekregen.…

ik voel jou in mijn vingertoppen je woont nog in mijn huid elke kleur draagt jouw geluid in klank hoor ik het kloppen hoeveel tijd is al verleden sinds mijn wereld werd gekanteld en het leven zwart gemanteld in dagen die door nachten gleden in de spiegel zie ik jouw gezicht voel je schaduw achter mij waar ogen branden in het lome licht…

Water, heldere spiegel op bleke bergen koud sterrenlicht Eeuwig maagdelijk water zacht ruisend verhaal tekende zijn verre weg in onmetelijke rust En ik zag de glans van je schreden de wonderlijke gloed van de blauwe maan op je stil gelaat de schaduw van je tere silhouet dansend in het zilver van de fluisterende stroom Nu vraag ik…

Een warme hartelijke hand troost zonder woorden onze innerlijke spiegel. Uren tekort verdovend onverklaarbaar een apart gevoel alsof het nooit anders is geweest.…

in jouw bloedrood zullen hanen kraaien het vileine geel waarmee je stilte schijnt is voor even verleden tijd ik voelde je krachten zag hoe licht verschoof van geel naar rood zich spreidde en jou oplichtte in duister blauw jij kon niet meer de spiegel zijn van het nachtelijk vergeten waarop jij eonen lang in koele rust hebt neergekeken…

de nevel van mijn droom besprenkeld de echtheid samen geknepen tussen wie of wat ik eigenlijk ben soms schuilt echtheid in zorgeloosheid bewust verdrongen, fantaseer ik de angstvallige liefde het verlangen naar een periode die als een spiegel fungeert liefde weerspiegelt die aan elkaar geregen bleek te zijn reeds haperde dit eenzame hart dat…

Je ogen spiegelen Onschuld; ze zien steeds meer. Je wangen bollen Van tevredenheid telkens weer. Je oren staan uit Ze horen mama en papa elke keer. Je haren pieken In de zon schitteren ze zeer. Je ogen glinsteren Olijk; het leven is nog spel. Je wangen glanzen Onbekommerd, het is een guitig stel. Je oren nijgen Horen ze wel alles?…

Je brengt me weer terug naar het in een droom gebrachte ademland, waar ratio en gevoelen samenkomen daar op het kruispunt van droom en werkelijkheid geniet jij mijn spiegel en mijn schaduw, je probeert het moment te vatten, oplettend, het glanzend hemelplafond steeds hoger, fraaier, misschien toeval, je hebt de moed maar voelt je steeds…

het haar omkranste gezicht nog altijd in hetzelfde gelid de tijd was ze kwijt knuffelde met woorden over jaren die waren verloren schikte weer kleertjes van een lang vergeten snit streelde hoofdjes in warm gemis er was geen vergeven in het overbruggen van tijd de schatten hebben altijd al alles geweten haar liefde kon ze weer kwijt spiegelend…

wonderbloemen zijn als veilige berm geplant langs steile paden van ravijnen of in uitzinnigheid te bloeden in de fata morgana van woestijnen, waaruit uitgestoken handen groeien en tranen en geluk over wangen vloeien om in een melancholisch verlangen te verzanden, beweegt het telkens als ik het betast, vult de schroom, om door de mij gebonden spiegels…

Kijk in de spiegel, en je ziet al gauw een glimlach. En zeg: 'Wat een mooie dag'. Tel de sterren de dichte en de verre. Blijf kijken naar de lucht. Adem in.., adem uit..,en zucht.. Luister naar de geluiden van buiten, de wind die blaast,vogeltjes die fluiten. Wat is het mooi..,deze prachtige dag.…