Alle inzendingen over sprekend verleden

Een liefdevol hart een lachende mond sprekende ogen, zo zacht in een wereld waarin je stond weg gegaan maar nu alleen zo ver weg en waarheen...…

taalscherven raken soms aan schoonheid te eigenzinnig voor een aan elkaar gelijmd bestaan schitteren ze in onvolkomenheid om rafelig en aangedaan op te lichten in de stroming van sprekende taal…

tussen de woorden die niet van jouw lippen komen lees ik de zinnen die niet gezegd hoeven worden zie in jouw ogen de sprekende beelden en weet de tranen die niet vloeien.…

de woorden die niet van je lippen kunnen komen breng jij tot leven met sprekende handen met jouw ogen vertel je mij meer dan woorden kunnen zeggen met je glimlach schenk je mij de zin van het leven…

Tussen de woorden die niet van jouw lippen komen lees ik de zinnen die niet gezegd hoeven worden zie in jouw ogen de sprekende beelden en weet de tranen die niet vloeien.…

De woorden die niet van je lippen kunnen komen breng jij tot leven met sprekende handen met jouw ogen vertel je mij meer dan woorden kunnen zeggen met je glimlach schenk je mij de zin van het leven.…

Als twee druppels water Samen konden zwemmen Leek dit gedicht nergens op Als twee druppels water Sprekend op elkaar lijken Wordt het tijd om uit te kijken…

ik leg je in een bed van geleende woorden sprekend over jouw liefde de schoonheid die daaruit voort kwam van toen het leven nog zachter kleurde tot vleugels je konden dragen…

zonder geluid die gaven van het mos zijn ongekend allemaal communicatief met onbekende techniek zoals hersengolven, lichaamstaal sprekende muziek elektrische interventie in het elkaar begrijpen en verstaan delen met iedereen en deel zijn van het geheel…

vragen in onbekende talen waar ongevulde magen in sterk vervuilde zalen vol troosteloze kinderen het dromen blijvend hinderen hij droomde honderdduizend gedichten in eindeloze nachten waar sprekende gezichten op een antwoord wachten vol liefde, vertrouwen, hoop ... hij droomt zich in de knoop…

Wat werd ik overvallen door een helder licht De hemel ging open Sprekende ogen en een stralend gezicht Een Engel en de hemel ging weer dicht © C. Estmoi voor: Dezibelle…

woorden, ze zweven tonen zich als een stilleven blijven rusten op het achterste van een tong een gesloten wijsheid in het simpelweg zijn verscholen in de mimiek het sprekende in een gezicht enkel is er het geschrevene een alleszeggend gedicht…

Openbaar kunstbezit: de brandweermannen trainen in de Seine, in het galante park spelen veertig mussen met zondagskinderen, en olie en zand varen gestaag door het dichte net van krioelende mensen Bij de nieuwe brug knijpt een schip twee dekken scholieren uit: een lang lint oranje petjes golft boven de brugleuning naar de overkant en…

De woorden van mijn gedichten spreken mijn hart Waar de mond het niet over zijn lippen krijgt Daar waar het verstand en het hart vechten om elke letter Die verward woorden omzet in decibels Die begrepen worden in misverstanden Daar waar mijn oren woorden ontvangen Waar gedichten geboren worden En misverstanden weer mooi op papier klinken…

één woord zegt niet al te veel maar als de woorden gaan groeperen met elkaar en met tekens voor lezen kunnen zij gaan spreken als een zin je mening is wel degelijk van belang wanneer je hem maar motiveert met zinnen waarschijnlijk kun je nu ook begrijpen dat mijn woorden niet altijd kunnen raken…

De onverwoestbare kracht van haar hart laat hem voelen dat warm en koud samengaan in eeuwig brandend vuur…

Zie door het zachte kaarslicht de schittering in haar ogen de blijheid op haar gezicht wat is ze opgetogen! Zie door het zachte kaarslicht de schittering van een traan de droefheid op haar gezicht wat is ze aangedaan! Zie hoe vreugde en verdriet in haar ogen zichtbaar verschijnen haar emoties zijn niet hypocriet maar kunnen waarheid overseinen…

Er hangt een kleur verschoten laken aan de lijn waaruit het water zich een weg naar aarde baant -gelijk de regen druilend uit haar buien traant- denk ik spelend met het slot van dit kwatrijn de buurman buigt voorover uit het raamkozijn hij roept me toe zeg op mijn scherpe blik afgaand verdient je waskunst niet het predikaat hoogstaand mij…

het liep hier de spuygaethen uit een en al drassige troep dichting kwam ongekluisterde vrijsters met breekbare geloften legden geulen aan ter droging ook voor 't weids uitzicht maakten er een tuintje van verse groentjes voor de zieken nee geen dansmariekes geen dollemina's ze heetten begijnen naar hun hofje plus kapel later bezet…

heb het voor u vannacht bijgehouden alleen femke halsema gaf te kennen vluchten naar je weet niet waar naar toe weg komen betekent bijna altijd met hulp van leugen en bedrog leren overleven je leert te liegen je eigen ik verbergen als manier van leven misschien had zij Het Dodenschip van Ben Traven wel gelezen een kat in het nauw…

ze klikten kordaat op hoge pootjes ging zij haar eigen weg onverwacht stopte ze draaide zich om wuifde haar laatste emoties pal in de zon ontging mij haar sprekende mimiek ik zag slechts de glimp van een gebeeldhouwd gezicht later heb ik haar nog gesproken maar de spoken zijn gebleven wij konden er niet mee leven ieder zijn…

Vroeger spraken haar ogen En vertelden zo hele verhalen Van liefde, onuitsprekelijk geluk Badend in een zee van zonnestralen Slechts één blik in haar ogen Gaf een ultiem gevoel van zielerust Deed zorgen moeiteloos verdrinken In een bruisende bron van levenslust Niets of niemand kon vermoeden Dat haar ogen ooit zouden zwijgen Of het boek…

kinderhandjes spelen met licht tekenen uit schaduwen een sprekend gezicht ogen gefascineerd door het vingerspel in klein bewegen schrijft motoriek het eerste coördinatie lied een mantra vol tevredenheid in het tijdloze moment van leren en weer proberen dan breekt de lach alle concentratie in het zorgenvrij gebied er is geen…

Hoe hij levenloos wordt met elke stap dichter aan de mensenkant en het zijwaarts blikken alsof hij de huid draagt van het beest hoe hij trekt om gezien te worden slepend met gewicht alsof hij boekdelen uitdeelt en zij vluchtend in een wegwimpelen op haar bovenbalkon het omfloersen omringd met ijsgladiolen haar glazen beschutting het…

ogen vertellen liefde in alle talen zo grenzeloos mooi…

jij en ik zegt mijn steen hebben best veel gemeen aan het uiterlijk kan je immers ons innerlijk niet ontlenen waarom koos jij juist mij weerspiegel ik jouw ziel zag je mij in perspectief word ik nu de dief van jouw diepste emoties opdat jouw pantser breekt en oud verdriet heelt? met de vijl in je vuisten verwijder je mijn…

dit gedicht schreef ik tgv de expositie van de beeldhouwersgroep onder leiding van Antoinet Verhagen expositie vanaf vanmiddag 15.00 uur te bezichtigen op landgoed de grote beek in het bestuursgebouw, 1e verdieping. er worden 22 beelden geexposeerd. enkele stenen zijn te koop. jij en ik zegt mijn steen hebben best veel gemeen aan het…

tussen ons, een berg van spreken een hand vol taal en aan het eind een gebed zonder reliëf de trog lek geschoten door een vleugwalm van nihilisme, deze scherpte snijdt niet maar stompt af in dialoog en weer ons, ons van de zijnen gevuld met lavawater en sprekend steen leidt het poreuze weten om naar de weg die niet weet…

Ze zei: ”Sorry, het is nu zo stil in huis”. En de klok tikt in instemmend geruis. Kalm rusten haar bevende handen op de zachte leuning van de lege stoel en tikken vingers trillend zonder doel. Naast het grauwe doorgezeten zitbankje zijn geknutseld pijnappel bijzettafeltje, met daarop een bierglas zonder bier, een souvenir, over wild sexy…

in jouw ogen zie ik de zon de sterren en de maan alle seizoenen van het jaar ik zie jouw mededogen jouw lach verdriet berusting en hoop ik zie een heel genoten leven in die ogen voorbijgaan weerspiegelend dat wat je als je intenser kijkt pas ziet ik hoop dat het mij is gegeven het ontwarren van die gordiaanse knoop zie ik een einde daarin…