Alle inzendingen over spreuk

En als ik nou vandaag door niemand opgebeld, gevraagd, geapt of aangesproken wordt Als ik nou vandaag niemand lastig val of blij maak met mijn opmerkingen, niets doorstuur niemand van zijn of haar tijd beroof met een spreuk, een idee van mij niets probeer te ontlokken dan dan is de dag, de tijd voor mezelf en de tijd voor de ander…

Handen op kaart van de wereld, op landen waar een haard die kan branden om te zegenen, om licht door kruin, door lijf, handen op kaart aan landen, aan die mensen als een laser zo eenvoudig als een spreuk onder een vat water, waardoor water blij een liefdevolle aai over een dier, deur openhouden voor een vlieg of spin als 't waar…

uit de categorie van 'alles van waarde is weerloos ' (lucebert) is 'wat blijft komt nooit terug ' (J.Eijkelboom) ook een hele mooie... ik ben nooit jaloers maar hier maak ik een uitzondering voor dit had ik namelijk zelf graag willen schrijven…

'Oost West, thuis best'? Nog een bezopen regeltje: 'Het klokje klinkt toch nergens zoals thuis.' Dat 'huisje boompje beestje' wordt een kruis! En 'Eigen haard is goud waard': weg dat tegeltje! Per dag gooi ik nu één zo'n wijsheid stuk. Zo brengen scherven toch nog wat geluk.…

terug hollend over jarige liefdeslanen en humorgraf lacht ze nog steeds nat rollend uit haar ogen voelt zij zijn geestige adem warm om haar heen als bescherming als zij stilstaat en zweeft door al dat zwart en grijs vertrekt ook haar witte glimlach niet nog steeds draagt zij afscheidslinten in het haar met spreuken en namen die…

de lijnen waarin de kleine meid haar hart heeft uitgestort ze krijt omdat haar zielsverdriet onopgemerkt is weggevaagd de tekening niet is begrepen het leken enkel strepen die ze zomaar had gezet zonder veel benul terwijl zij als een tovenaar de vloek wilde bezweren harde taal verdrijven uit vertrouwde monden de peuter miste spreuken…

Het waren jouw ogen terwijl je spreuk is uitgewerkt rest mij het enige beeld dat ik ongecontroleerd thuis zit van slag.…

Drie eetlepels tranen een snufje verdriet klein beetje woede (maar dat proef je niet) Neem het flesje innerlijke strijd Voeg twee kleine druppels toe Meng het met wat eenzaamheid (wat ik altijd doe) Laat alles zo lang stoven tot je eindelijk iets hebt Iets, om weer in te geloven (dat is mijn kerstrecept)…

Je bent geen spreuk uit oude boeken, noch verbijsterd stil verstand Je bent de waarheid uit de doeken, met het verlangen in de brand. Je bent mijn jeugdig groen verlegen. Je bent mijn kansen, lang verkeken. Je bent mijn dromen nooit ontstegen. Noch om of aan te breken.…

Het vers gemaaide gras smeult als zijnde het laatste leven dat ik benoem met woorden die ik vond langs de leegte van het pad de geur is oud en desastreus, het ettert waar gebeurde momenten uit mijn hand al strijkt de eer slechts door het omber dat zacht doorweekt wordt door woorden van vergiffenis spreuken die het lijden verlichten zijn…

hij schijnt normaal te zijn op één gedragsgebied, althans Doch die indruk is maar schijn dat is simpel zijn schijnbalans Altijd vriendelijk is mijn neef en naar je lachen, doet hij ook Dat is wat ik ruiterlijk toegeef Soms echter, vermoed ik coke Een neef als hij, is stellig leuk altijd dit zachtmoedige gezicht Bij mij echter, hangt de spreuk…

Ik zie mijn opa daar nog hangen In zijn rookstoel bij het raam Zachtjes prevelt hij een naam Zijn blik verhult een groot verlangen De scheurkalender aan de muur Verhaalt een spreuk en bijbelwoord Dat als dagelijks slotakkoord Weerklinkt in ‘t vroege avonduur Ik hoor de gangklok soms nog slaan Als ik stil zit weg te dromen in een haast…

Spreuken 24:11…

ze waren aanwezig, meer in aantal dan het gezwam van onderling bakkeleien wie nu de mooiste kleuren droeg of het groenste blad ja, de viooltjes spraken vannacht de huiskamer vol met eennachts spreuken en onderlinge verwensingen anderzijds werden ze aan schouder gedragen en van snaar tot snaar ontheven van een spectaculair melodieus ontheven…

Jij dringt wel voor, maar waarom wil je dat, terwijl -- je ziel achterblijft?…

stuif het water, druppels regen zo spoel je soms mijn tranen weg mijn handen raken enkel nog visioenen ze volgen ieder lijnenspel ik kus nog enkel in verbeelding en voel de huiver in mijn bloed mijn zinnen braken enkel nog sermoenen ze maken soms een woordenspel ik spreek nog enkel tegen muren en galm mijn spreuken tegemoet stuif…

Hoeveel keren liep ik al op een kerkhof rond Eerst voor mijn werk zag ik iedere zerk en las dan al die namen met spreuken, teksten mooie woorden, die bij de overledenen hoorden en al die gestorvenen samen vormden een geheel van wat eens mensen waren het waren er heel veel...…

witte strepen tuimelen vlokken snijden de lucht en de wolken nijd klitten samen tot het wit tapijt git alomvattend wit getooid met zwart dat contrasteert totdat de zon het heeft ontdooid en alles weer opnieuw onteerd kraaien kreten schor vergeten spreuken in de natte westenwind hongerig in kliek getroept bezeten de naakten worden wit…

Uit het boek Spreuken.…

Gebeiteld de spreuken dat wie gelooft voor eeuwig leeft en niet meer hoeft te wenen als je van ’t aardse leven wordt beroofd. Geloof ik graag dat Jezus is verschenen om aan ons absolutie te verlenen, in mij woedt de twijfel onuitgedoofd.…

heb kruiden verzameld van naamloze planten woestijnen doorkruist en bergen beklommen elixers getrokken uit zeldzame wortels gevijzeld gedroogd de hymnen gezongen riten gevolgd en spreuken gezegd stenen in eigen kwartieren van maanlicht gelegd de sterren staan goed het offer bereid als zon’s eerst straal het staal van het beulszwaard…

Die kleine spreuk kan weleens wegdwalen onder weetgierig zoekende ogen of in vluchtige, verstrooide verhalen. Wellicht is dan de eenling opgetogen bij de behouden boodschap, zal meer halen uit sterke Evangelische betogen.…

Het stond op de spiegel geschreven, vannacht nog maar vanmorgen was het er alweer af: “Van gekruid gehakt en tomaten maakt men geen appelmoes, maar het maakt geen fluit, het smaakt nergens naar” Dat heeft die heks gedaan, om mij met deze spreuk van jou te bevrijden, toen jij me achterna zat, met dat stanleymes Al die kastdeurtjes…

Ik ben dankbaar voor dit leven Al het goede op mijn pad Alle lessen mij gegeven Hoeveel wijsheid daarin zat Laat mijn leven steeds vervuld zijn Van de kracht van dankbaarheid Laat haar energie vrij stromen Op mijn zielenreis door tijd…

meer nodig want bij jou zijn is meer dan fijn genoeg kan ik niet zeggen want delen is ook jouw wensen in vervulling laten gaan maar nu zijn vingers ineengeslagen en dansen lippen op elkaar de tijd is nu gekomen om alle schroom weg te slaan en te genieten van je hart ik glij weg in roze gedachten om te kunnen toveren met jou vreemde spreuken…

Je kreeg een stenen hartje, met een spreuk: “Vader is… de sterke man… die alles weet, en alles kan." Het is zo lang geleden, waar zou het ding toch zijn beland? Net als jij, is het verdwenen. Herinneringen nemen nu de overhand. In mijn gedachten leef je verder. Je hebt een plaatsje in mijn hart.…

Hij danst en krijst en roept formules door het open raam, hij kent geheime spreuken uit een zinderend verleden. Hij schreeuwt druïdenwoorden naar de volle maan: kaarslicht en wierook begeleiden zijn gebeden.…

Het zijn maar lichte spreuken, van de regen ver weg, achter zijn rug, een grijs bewegen - een koningsmasker zijn gezicht.…

Iedere spreuk plotseling gedragen door haar idealisme het is een onaangekondigd drift tijdens het mijmeren waar ze door mijn aura het zuurstof door poriën verdeeld.…

drie, dan twee aan 't brein van doctorandus P. ontsproten 't patroon per drietal schuift als 't ware mee de woorden worden in een mal gegoten; Zo halverwege volgt de ommekeer Vrouwelijk en mannelijk rijm zijn echtgenoten de vrouw als Dame en de man als Heer Roos zorgt voor geur en Manus zorgt voor gein Tot slot iets dieps, een spreuk…