Alle inzendingen over spuwen

Wanneer ik stil, in mijn hoofd verkeer, spuw ìk in gedachten, maar mijn ogen vuur.…

Een wirwar kluwen draden spuwen uit spinnenrag wiegt en hangt aan grauwe daken de uitgedroogde hulzen die jij nog wil bewaken zijn grijs gekleed in 't fijnste zilverstof dat jij ooit weefde jij hebt hun ziel in slaap gewiegd om nooit meer te ontwaken je hebt jezelf ook ingepakt als troost voor koude dagen…

levende kustlijn van zand altijd in wording altijd aan het sterven landschap in beweging grillig ruig stelend en vretend onberekenbaar huizen verdwijnen onder bergen zand Charybdis’ wellustige kaken zuigen schepen op om ze dan weer uit te spuwen verslindende Scylla wacht sluw haar kansen af niets niemand blijft gespaard in dit…

auto`s zijn dodelijk spuwen gevaarlijk rook 'Deze auto heeft een lijkenstuur!'…

Je kent ze wel, De kleinzieligen Die alles beter Weten dan jij het Ooit zult weten - Die niet luisteren Maar meteen hun eigen Debiele waarheid Door je heen zullen Schreeuwen - Zij zullen oordelen spuwen Gegrond op minder dan niets - Kleine zielen, Grote monden, Kleingeestigen zijn zij Met grote ronde Scheuren waar…

ik tel de bruine tegels op ’t perron de blauwe de stenen boorden en als ik vertraag laat ik de spanning in de draden zingen en rillen zucht perslucht stop geschokt dan blaas ik alle deuren open en spuw ik mijn verleden uit op ’t perron de blauwe de stenen grenzen worden overschreden door massa’s mensen dan ga ik voort…

Bij het vallen van een gedoemde stad verliet een visser het geweld het vuur zal spuwen iedereen gaat voor 't snelle geld De visser zit aan de waterkant zacht ruist het riet een joint in z'n hand en niemand die klaagt of 'm ziet Een of andere dode zangeres zingt op de radio een lied je moet eerst vangen voor je iets vindt en niemand…

In ’t wit opgebroken schaduw was ik, de fout gelopen wens om één te zijn, gemarteld alleen tot de laatste snik door zwaarlijvige hoeders van de pijn, loeders die spuwen het schurft van hun zijn.…

muren spuwen 't vocht uit dat zich schuilhield achter schilderijen en honderdjarige spiegels zij is zich bewust van het vreemde geluid het kan niet voorkomen worden dat weet ze, ze woont hier al zo lang in deze kamer waar alles sterft woorden die op haar gekromde rug wachtlopen verdrinken in schimmel en schilfers met nagels bekrast…

Er zit mist in mijn hoofd De vangrail dwingt me Hij vangt me niet op Maar duwt me Loodrecht de verkeerde kant op De zon schijnt weer Schijnt Om vervolgens De regen weer op te zuigen En de wolken uit te spuwen Wacht op een afslag Het einde van de tunnel Nadert niet Als je stilstaat Niet links Niet rechts Niet rechtdoor Recht…

zoals het water zoekt neemt en geeft vernielt en bouwt in ijs en land beeldhouwt onderweg is in gouden watervallen waar wonderlijk warm geisers gisten niet te luwen haast huilen en spuwen dansen waterzuilen naar de heldere lucht een weer oude spiegeling in gele en rode bergen zocht Jules Verne hier het middelpunt een…

Dat jij de bodem bent geweest van mijn lichtzinnige bestaan heeft mij vertraagd verrijkt van geest nadat je plotsklaps bent gegaan sinds jouw vertrek spuw ik mijn gal met sterke drank in het café ik leef vanuit een vrije val en sleur de liefste mensen mee uit jouw postume aureool span ik ternauwernood een boog mijn vogelvlucht uit het…

Geef mij de sfeer van havens de zoute lucht van zee witgekleden matrozen van wie ik verder niets weet draaiing van geslagen touwen gummi piepend tussen wal en schip opgedroogde wieren op de kade wespen langs een lijn vol vis Ik leng anijsdrank aan met water spuw de deksels van een pit mompel in de zon iets Grieks Geeft niet waar ik…

Vulkanen hebben namen die ook blijven als ze niet spuwen. Dezelfde naam belooft niet dat je op elkaar lijkt. Water en spoken kunnen door veel dingen heen. Kun je door niets heen kijken? Spoken leven wel en niet. Absent is als je er bent door er niet te zijn. Ik mis je soms ook als je er bent.…

het is de taal in het banale ontdaan van elk spoortje romantiek als bij arbeiders met werkwoorden in zo'n grauwe taalfabriek met schoorstenen die in staccato woorden spuwen voor vertolkers met haastige spoed een mens kan veel verdragen maar er zijn wel grenzen aldus mijn bezwaard gemoed kortom zie dit pamflet als een vorm van weerzin…

vertrokken gastheer wachtend tot al het feestgedruis bedaarde Nog regent het as over vergeten jassen waarin versteende grimassen veel duiden maar niets meer zeggen voor doden stil en niets meer uit te leggen Voor eeuwig lijkt de dis gedekt in kringen lava, in roet gevlekt Ooit zal de kegel die het festijn naar binnen zoog ontwaken en feesten spuwen…

vertrokken gastheer wachtend tot al het feestgedruis bedaarde Nog regent het as over vergeten jassen waarin versteende grimassen veel duiden maar niets meer zeggen voor doden stil en niets meer uit te leggen Voor eeuwig lijkt de dis gedekt in kringen lava, in roet gevlekt Ooit zal de kegel die het festijn naar binnen zoog ontwaken en feesten spuwen…

Geen witte bollende zeilen vriendelijke wollige schapen zwevend weidend door diep blauw maar rollend grauwe golven donkere draken blazen koude adem spuwen vuur over verdronken land flets waterig schijnen lichtstralen zwak pogend herinnering te bewaren worden door jagende schaduwen gewist die ’s avonds licht steeds vroeger vervagen dat ‘…

Ik denk aan roze dieren wanneer jij in het darmvlies prikt: ze sissen, spuwen naar de vork die jij nu anders vasthoudt, hoger, dan straks aan tafel, als je eet. ------------------------------ Uit: ‘Slapen bij een warme man’, 2008.…

Ik doe niet veel Eerst moedwillig, dagelijkse oefeningen en meditatie, mijn lichaam vroeg erom Aandacht Esther bestreek mijn huid, hij streelt die, hij vangt mijn navelpluis Gek doen, flauwe grappen Giechelen als een lama Knuffelen, energie van de zon achter mijn wolken Vrede van aan- en uitknoppen Het langzamere zuigen en spuwen…

De eenzaamheid met lege gevoelens Donder en bliksem heersen overal Een mol kan zijn weg niet vinden De nacht vol met zwarte sterren Een regen van orkanen valt Het grijze water is bevroren Vulkanen spuwen donkere assen De lava stroomt door de straten Een vallende glinstering Zonnestralen verwarmen de dorre aarde De ark begint te werken De…

De dikste kloostermuren zijn bezeten En spuwen kruis en krans en kralensnoer. Hoe vaak hebt gij mij ‘t zangersfeest verweten? Komaan, ‘k verkoop u aan een herenboer Die met twee gouden hammen heeft ontbeten! Ontucht’ge padden spieden door de reten Naar de geliefde van een troubadour De dikste kloostermuren zijn bezeten!…

Roodverlichte, zwarte hemel, spuwen vuur van kanonnen, in hypocriet gefemel, dat er een heilige oorlog is begonnen... Glinstering in beide ogen, zilte tranen in vrije loop, stremming van gezichtsvermogen, beelden van waanzin en hoop...…

Ze spuwen hun gal, met een zwart hart in het heelal. Zo komt het eeuwig terug. Vleermuis, vlieg naar huis, daar waar het behaaglijk warm is. Begrijp toch eindelijk dat dit plekje, diep in jou van binnen te vinden is.…

de oude kar kraakt in dezelfde voegen als haar duwer, ze smeekt om nieuw bloed, een laagje lak aan antiek, de toekomst is aan de jeugd, vers hout de zwoegende man vloekt op het weerbarstig hout dat gebarsten wielen blokkeert en zijn geleende schoenen spuwen op zijn verweerde blaren eigen vocht eerst schreeuwt hij en ploetert verder door…

De zon straalt een ware schijn in een tel vervaagt ons bestaan floreert een minuut beschaving spuwen vulkanen leeg in een uur. Dit is haar dag: een spetteren van vlekken op haar huid. Lussen die de hemel likken in vuurtongen te pletter gaan.…

Illusies niet meer van gewicht sluit ik 't venster voor de dromen waarvoor ik toch niet langer zwicht en spuw de leegte die gaat komen mijn laatste levensdrang in het gezicht.…

met voorbedachte rade heeft de dood het schaduwnaakt van uitgebraakt bloed op de grond geworpen longen spuwen gal en gif op haar lijf haar minnaar breekt haar tong, ze is de schaamte voorbij hij snijdt het spreken uit haar mond martelt de woorden in haar schoot waar ze zwijgt in de kelder ontkleed en beroofd ik schreeuw barsten…

spiritualiteit De warme gloed, de vuurzee zo onstuimig mooi Het maakt me week, zwoel, een gewillige prooi Even volop fantaseren me door jou intens laten penetreren De haard brandt net als mijn verlangen Parels zweet glijden langs ons lichaam door vervoering bevangen Silhouetten van 2 kussende schaduwen op de muur Bezieling hartstocht en het spuwen…

Met de gordijnen doen we de dag toe De avond pakt ons langzaam in Gestaag gaapt slaap ons moe De radio zwijgt opvallend De TV sluit haar venster Computer zoemt zacht De deuren gaan op slot en de verwarming tikt zich stil De wereld raast buiten door We draaien het vuil van onze tanden en spuwen het terug de aarde in Ons gebit is nu om…