het permanente verblijf van angst
muren spuwen 't vocht uit
dat zich schuilhield achter schilderijen
en honderdjarige spiegels
zij is zich bewust van het vreemde geluid
het kan niet voorkomen worden
dat weet ze, ze woont hier al zo lang
in deze kamer waar alles sterft
woorden die op haar gekromde rug
wachtlopen
verdrinken in schimmel en schilfers
met nagels bekrast
zij ziet nog veel meer
de ramen die door de koude samentrekken
vlekken de vloer
waarover zij telkens
met een vochtig lijf struikelt
Geplaatst in de categorie: psychologie
verdrinkend in al het vocht.
Luisterrijke dichtkunst!
klevende mopjes
scheur ik elke dag hoopvol af -
ze zijn doorweekt