Alle inzendingen over staart weide

Waar horen zij toch heen te gaan Als woorden alsmaar zinken? Waar gaandeweg de zinnen stroken Met een vrolijk plichtsbesef Zal zijn roep weerklinken? Krachtig zwellend ochtendlef Elke dag die onvermoeid Een kreet slaakt die nog sterker groeit Zich aan een schimmig tijdstip schoeit Waar zinnen niet meer slinken Zal zijn roep weerklinken…

Geborgen ligt in eenzaamheid het eiland onder de hemelboog. Onttrokken aan de horizon, bijna verloren voor het oog. Door zeewind voortgedreven, wuiven stralend witte wolken het eiland toe, dat zich slechts door zonderlingen laat bevolken. Alle golven zijn gesmoord die in de branding breken. Zo ver het oog reiken kan, is de wereld er gladgestreken…

het zal toch meer moeten zijn dan een broos bestand van lijven die elkaar schampen in ridderlijk erbarmen verwaaid als de kalkgeur van een slooppand opgelost in zeeën van stevig omarmen we stellen ons niets anders ten doel dan onze voortuinen te ontdoen van uitzicht dat hopeloos is en slechts een voorgevoel dat de gulzige avond ons berooft…

boven het korenblauwe zwerk met engelenwolken zag Hij hoe ik die grazige weiden gevonden had kon ik die schoonheid boven en rond mij vertolken met een gevoel dat ik nu in Zijn eigen sporen zat.…

De ruiter bestijgt het paard Schuift haar laarzen in de beugels De amazone spant de teugels Samen nemen zij de vaart In de open weide en voorbij 't voetbalveld Waar de jongen juichend werd geprezen Door zijn kornuiten; een doelpunt een held Waarvoor bij 't oranje de vlag wordt gehesen Verderop loopt in 't licht der hemelbogen Een man…

een fraai veld vol gras wat kruiden op het menu rasechte schrokop…

Hij hinnikt als een maliepaard, En als het sneeuwt heeft hij een staart. Wanneer die staart zijn kop zou zijn, Was hij precies een spieringzwijn. En als hij zeven staarten had, Een kossosale kolbakrat.…

Veel paardenbloemen in de weiden langs de weg maar weinig paarden.…

Glooiende weiden met paardenbloemen bestrooid lente in mijn hoofd.…

En daar zit zij, ze is, ze staart. Ik laat haar, ga niet weg. Ik hoop en wacht, op liefde en hoe het is met haar. We zien elkaar, zij mij, ik haar, graag, heel graag. En daar zit zij, ze is, ze lacht en staart, ze wacht. Zo mooi.…

En daar zit zij, ze is, ze staart. Ik laat haar, ga niet weg. Ik hoop en wacht, op liefde en hoe het is met haar. We zien elkaar, zij mij, ik haar, graag, heel graag. En daar zit zij, ze is, ze lacht en staart, ze wacht. Zo mooi.…

Onder nazomergloed trilt de weide in de weide trillen de gloeiende bloemen in mijn ogen de gloeiende bloemen een gloeiende bloem een groeiende bloem zoem zoem loeiende bloem groeiende bloeiende ogenbloem in de bloem zoem zoem wil ik zijn zoem zoem in de zuchtende…

Vijf kleine paarden een charme van een weide een bank in de zon…

hij staart naar de vijfde trap hoe die boven achter de vierde schuift en later bij het dalen achter hem er weer bovenop komt hij staart kromgebogen met grip op zwart rubber doelloos omhoog, weer neer…

Jij staart rozen mijn lief en ik weet wat jij denkt wat er door jou heen gaat Jij staart in gedachten van roze en rood in overvloed in bloei Jij denkt mij en ik denk jou mijlenver…

Er loopt een kudde in de velden in een weide vol overvloed. Schapen die de dagen niet telden dat hun herder hen weidt en voedt. Schapen die onder het weiden blaten en vragen om beter en meer. Niet dat ze ooit beter bezaten maar zo is hun rede en leer.…

De slaap ontwijkt in deze lichte tijden. De schemering verdiept tot donkerblauw, En vóór dit zwart wordt, komt het morgengrauw Reeds als een rook de hemel overglijden. Klopt ’t bloed zo zwaar door onze ontruste rust? Zijn het de maaiers die hun zeisen haren*? Valt er een schaduw binnen van de blâren? Is dit een droom? Spoken hier dood en lust…

ik lees het bos dat landschap opzuigt uit de aarde sprieten reiken nietigheid in hun hoop de hemel te bewegen wortels zoeken in de kale grond naar water om te leven op hun papier schrijf ik mijn afscheid letters hier gedoopt in inkt van zwarte vennen wil mijn pen niet wennen aan de voetangels en klemmen van de vele jagers…

Veegt een niet te stuiten wind het lange zwijgen weg, bundelen duiven hun witte lelies tot een eindeloze droom, de verdeling van gestolen buit, heersers wagen te blijven zitten, leveren zich niet uit in hun moraal, maar een springtij is niet te stoppen, vertakt de aarde zich in ons aller mededogen, groene weiden worden autonoom. ” De aardse…

nog effe dan is het lente met alle gemekker van lammetjes in de weide die worden versneden tot kroket of in de soep geholpen nagekeken door de ooi die haar jas kwijt is…

Het grazige verzuurd door de aanzwellende zomer onder romige luchten zwenken zwaluwen door de geopende gordijnen van het uitrustende voorjaar De wind geeft gul een geluid aan alles wat stemloos leeft niets blijft zonder ontdekking Al mijn vragen verwaaien – zonder beantwoord te zijn – in het overvolle landschap terwijl het een uitnodigende…

Het paard van ome Lou was altijd moe niet vooruit te branden Hij at zelfs langzaam zeer bedachtzaam en met lange tanden Lou wilde zo graag hopperdehop een eindje rijden in galop maar het gebeurde niet Zelfs een rustige draf kon er echt niet af Lou had verdriet Maar op een dag wat hij toen zag zijn paard ging heel hard rennen…

Onder de Bredase hemel, diep blauwzwart, staat de blanke toren met warm aangezicht. Omhuld door versnipperd, mild schijnend licht, geeft hij geborgenheid aan het stadshart. Die glanzende druipsteenzuil vorst en tart het verre duister, dat soms twinkelt of weerlicht, houdt zijn spitse top krachtig opgericht naar het hoge grottendak, ijl - nooit…

jij wilde dat ik galoppeerde de ogen wild en staart gestrekt de zomer tegemoet heb je in een late lente ooit ontmoet we graasden van het malse gras wist niet dat jij een voorkeur voor paardenbloemen had ik schurkte in mijn stal de onrust weg naar morgen wilde met je draven weg van alle zorgen in het stille groen wat aandacht…

Het torenvalkje zit op een paal, kijkt rond, wacht, en duikt naar het gras.…

Zwitserse koeien kuieren lustig grazend rond op bloeiende berghellingen zoek tussen 't hoge gras de allerbeste plantjes die weldra hun melk des te fijnere smaak geeft tot eer van kaasgeschiedenis pittige GRUYERE wentelt zich smeltend om in de proevende mond brengt langs tong en kiezen een door zon gerijpte geurende kruidentuin zoete…

grijp het najaarsooft, Laat wijn en wingerd om uw schansen glijden En zet een krans op 't vastberaden hoofd; Druk uw bewuste zin in 't jaargetijde, Dat met zijn kloeke wind uw vlagge looft, Dat waait uw woord langs Hollands vlakke weiden!…

Hoogbouwen hakten als zonnewijzers op wijkende weiden.…

De paarden renden in galop uitgelaten in de grote wei rennend, springend, vrij verleidden ze mij tot een stop Ik keek naar hun kleuren zag de fiere manen staan trokken zij zich van mij iets aan, roken zij soms mensengeuren? Ze gaan met snelle benen elegant over het veld vol gras slechts een moment dat ik er was maar dat beeld is nooit…

De stier kuiert rond, ontziet smakelijk grazend alle bloempollen.…