Alle inzendingen over sterren tellen

De tijd is kostbaar zonder tellen, tikken of een uur het is er nooit genoeg maar soms dan heb je gewoonweg tijd teveel. Wegdromend in de ramen over iedere avond vol plezier de heldere nachten en een ongekend verlangen telkens maar weer telkens opnieuw 'het' verlangen.…

Men moet zijn zomers nog tellen, zijn vonnis nog vellen, men moet zijn winter nog sneeuwen men moet nog boodschappen doen voor het donker de weg vraagt, zwarte kaarsen voor in de kelder men moet de zonen nog moed inspreken, de dochters een harnas aanmeten, ijswater koken leren men moet de fotograaf nog de bloedplas wijzen zijn huis ontwennen…

tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit; daarachter zal hij later op nog zevenendertig vingers naar weduwen en wezen tellen…

Steevast sta ik seconden te tellen als taal struikelt over z'n zin bungelt huichelt verder knikt Telkens vallen falende stralen middels spraak als hinderlijke steken in de stilte; de ketsende klanken kloppen steeds weer aan het oude zeer van zwak glas en jonge ogen Maar het ligt ook aan mij, leg de dolk naast me neer, ik kijk…

ik heb in het jeugdig verkennen van de ruimte met tijd gespeeld hem vooral vergeten in een gelukzalig opgaan van beleven door er gewoon te zijn pas na jaren kwamen maanden werden dagen belangrijk in hun regelmatigheid nu tellen we uren letten op seconden bij gaan en vertrek is tijd een ijzeren wet hij heeft de regie in ons…

met een handvol woorden loop ik richting zee ze borrelen in mijn handen maar ik sluit mijn vuisten stevig, zo stevig dat ze stikken zonder zuurstof aan de kust laat ik ze los zo dood als de pier waar ik net nog liep om levenslijnen te tellen dwarrelen ze in het schuim waar ze zinken zonder zinnige verbondenheid onbewogen staar ik…

kom kom dan ik zal de dagen tellen terwijl het buiten donker wordt er klinkt geluid uit het landschap dat ik wel begrijp en mij tot volgen stemt de verte roept als een volmaakte liefde werpt volle zeeën wanneer de zon rood ondergaat, met zachte borsten in de nacht en armen, zo lief als warme onschuld kom kom dan, ik zal je…

september zesenveertig in dit huis gaf je mij jouw zegen een leven lang en gelukkig om te herhalen ik herinner me het tellen en de tegels, de kamers die wij nodig hadden genoeg om tot de tijd te fluisteren - nog later dan nu – dat zij niet bestond niet hier niet op de houten vloer in het zonlicht cirkelrond…

Zal de dag de dagen tellen voordat ik de ogen sluit?…

De dagen dat ik niet naar jou verlangde Zijn op 1 hand wel te tellen Misschien is het zelfs minder En kan ik het geen dag zonder jou stellen Misschien is het gelogen Als ik niet naar jou verlang Dit gevoel dat maakt me hulpeloos, Afhankelijk en zelfs bang Stel dat jij iets anders wilt Iets anders zonder mij Kan ik nog functioneren Zonder…

mag ik rustend in jouw okselholte kind zijn vragen stellen over aarde en de dood mag ik grijs jouw haren tellen en je wijsheid drinken als een kalf de melk mag ik – jouw hand in de mijne aan de hele nieuwe wereld wennen en achteraf de troost verkennen van verhalen zonder taal dan mag jij me minder plots verlaten…

, want niemand kent me beter ik ben betoverd door zijn mooie stem en de eenzaamheid besluipt me stil terwijl ik de seconden vermenigvuldig, zonder hem toen de dagen nog roze waren zong ik mijn liedje voor een publiek van gedachten en hoop liefde laat zich niet vangen door woorden net als het verlangen dat van mijn stem af droop de uren tellen…

Ik schrik wakker bij de buis uit de keuken komt vaatgeruis een kopje stoot een schotel aan je stem neuriet met het gaan Buiten bewegen bomen heen en weer door het raam klinkt het verkeer We waren jong, de geest oudsher we tellen nog steeds elke ster Het verlangen is een nacht heelal gevat in kristallicht met jouw ogen op mij…

Hun lege doppen staren naar het kind dat al kon tellen.…

Men moet zijn zomers nog tellen, zijn vonnis nog vellen, men moet zijn winter nog sneeuwen men moet nog boodschappen doen voor het donker de weg vraagt, zwarte kaarsen voor in de kelder men moet de zonen nog moed inspreken, de dochters een harnas aanmeten, ijswater koken leren men moet de fotograaf nog de bloedplas wijzen zijn huis ontwennen…

Dat je 'twee' zei, 'ik ben even mijn man kwijt', en dat die laatste tien jaar dan niet hoefden mee te tellen. Of dat je, in plaats van te sterven, gewoon verstoppertje speelde en dat we je nog steeds niet hadden gevonden. ------------------------- uit: 'Gedichten', 1998.…

Ze happen lucht die grauwt : voor de toekomst kan dat tellen. Waarom huilt het in de druilavond, waarom op de keien ? De regen glanst. In scholen volgen we intens hoe het moet : luisteren, praten, vragen. We kruisen onze handen en volgen de stoet van goed fatsoen. Zwijgen en verwijten binnensmonds, dichtgeschroeid.…

Gisteren galoppeerde er een nachtmerrie door mijn dromen over de bruine paarden die buiten stonden onder de regen van de nacht ik liet haar teugels los draafde met een volle blaas naar de toiletpot die onder een wolkenveld lag te snurken in haar bed slapend kon ik schaapjes tellen en wolven want die waren er ook toen mijn nachtmerrie…

ondanks het besluit te zwijgen - geen woord voor aarde of vergaan voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk te verkroppen dat winterbloemen bloeien, roekeloos ontknoppen harten schaamteloos openstaan waar narcissen gedijen onder sneeuw wie zal straks de schoonheid tellen de woeker van het groen beheren as blazen in de prille zachte voorjaarswind…

is niet echt een vraag echt niet want niemand is werkelijk geïnteresseerd hoe het met je gaat helemaal niet wanneer het kut met je gaat vreselijk kut wie is dan wel echt daar om te luisteren naar hoe kut het met jou gaat die zijn op één hand te tellen (als je mazzel hebt) die zeldzame zielen die weten wat pijn is zetten jou daarom niet…

ondanks het besluit te zwijgen -geen woord voor aarde of vergaan voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk te verkroppen dat winterbloemen bloeien, roekeloos ontknoppen harten schaamteloos openstaan waar narcissen gedijen onder sneeuw wie zal straks de schoonheid tellen de woeker van het groen beheren as blazen in prille zachte voorjaarswind…

De weidse gebaren van jouw golfstroom beademen het voorjaar met nieuwe zomer in de stilte van die heimwee ben ik het kind van de duinen te klein om de horizon te aanschouwen te groot om de zandkorrels te tellen in de verte van dat grote verlangen zeevriend, leen mij de weemoed in jouw ogen laat het land van mijn hart jouw schip zijn de…

Wat werd bewaard ook vandaag als herinnering opgespeld tellen alle dagen als medailles. Al is het een comfortabele dag ik treed niet binnen, laat deze voorbijgaan. Mijn denkvermogen rammelt vandaag, beweegt mijn tong en oor. Alles over vrouwen komt voor.…

maar in je lach voelde ik altijd het warme bij je zijn je liet in zacht gebaar ontdekken wie je was ik volgde, zag je openen in woorden die ik las liep door je seizoenen wist lente met je zomerzoenen maar oogstte misverstand met jouw mysterie in mijn hand weer zijn we een winter ingegaan en hopen op een vroeg voorjaar, jaren tellen…

heb nog nooit op zijn grachten gevaren Op het Amsterdamse water zijn grachten Noch zout, noch bitter Zoet, kleurt het water bruin langs de tweede kostverlorenkade Het water nooit betreden, nooit geroken, geproefd Zijn geur test mijn reukvermogen niet, langs de kade Stuit genesteld op een bankje Starend de korte golfjes zien Die ik niet kan tellen…

weet je nog dat we ergens naar zochten een gedachte een vermoeden een boek vragen zonder antwoord dat we steeds meer verdwaalden tussen zinnen en beelden dat we onze gezichten hadden afgewend weet je nog dat we ergens wel wisten dat tellen en meten ons niet verder brengt dat de kraai altijd de vogels verjaagt dat de wereld een landschap…

In 't land van de gele Chinezen worden de toiletten misprezen. Twee vliegen ? OK. Maar doet één meer mee dan wordt het closet afgewezen.…

De sterren zijn met veel, vanavond. Grote ogen in de nacht: een meisje zwiert haar rok tot bloemen op een dansfeest aan de gracht. Een jongen wankelt door de stad. Zijn benen slepen uit de maat. De stoep ligt slordig langs de straat. Hij heeft zijn flessen leeggedacht.…

Wanneer ik dus alleen ben, En kijk naar de sterren in de nacht. Dan weet ik dat die ene ster, Mijn opa is die naar me lacht!…

zachtjes droom ik weg in de volle maan waar woeste golven de nacht omhelzen, waar de wind het water even streelt als een fluwelen nachtgordijn dansend laat het licht de sterren gloeien in de nacht vol passie en gevoel, waar het toneel bespeeld wordt door de vallende sterren uit de belichte hemel want, het toneel is zo gekleurd door het…