Alle inzendingen over stille tijd

stil zijn in woord, gedicht in heel mijn wezen laat maar even spreken kan altijd er hoeft niets bewezen stille tijd eindigheid dankbaarheid verloren maar niet kwijt stil blijven niets herschrijven in stilte beginnen dan een paar woorden opgeschreven zinnen genoeg…

Elke dag voel ik het Dat ene stukje hoop Wanneer ik naar jou kijk Het leven heeft geen stille tijd, Maar onze liefde wel, Want het is al tijden zo Tijden veranderen, Maar deze liefde niet, Want de snee zit al diep in het hout Elke dag weer een streep Die ik op de boom zet, Want zo lang is het al Vandaag stonden er al 3800, Maar…

alles wat je bent heb je al gegeven met je aanwezigheid opvoeding opleiding en levenservaring in meerwaarde weggedaan en dan je eigen leven dat wat jij nog in stille tijden even zelf wilde beleven in los zijn van de wereld voor zover mogelijk opgebouwd in eigen bestaan met zuivere gedachten zonder al dat gedoe van goed dat…

jaar Stille nacht zal het zijn een stille tijd voor velen die sommigen worden gegeven in hun leven, in al hun pijn Het nieuwe jaar dat zal komen zal het vrede geven overal in de harten van de mensen door dat kindje geboren in een kribbe geboren in een stal…

Geen tijd!…

De laatste ster maakt de ochtend hoewel vogels nachtbrakers fluitend naar bed begeleiden Voor even stond de tijd toen stil... Duizelend brokkelde steen van sterren die wensen stillen Tijd in het heelal verstilde toen de klap de aarde schudde waardoor het zoeklicht doofde…

lange straten spreken telkens in de taal der trottoirs tegen het beeld dat ik volg, terzijde van de lantaarns die mij de schaduw geven van mijn vlucht ik hunker naar stille tijden waar het bewegen gewaarborgd ijlt in de koorts die mijn lichaam warmt, het sterven slaakt een kreet van herkenning de gang van het alledaags verlangen ontdoet…

Een herder in de uitgestrekte heide Hij overdenkt al z’n stille tijden De hond is hem eindeloos trouw Samen worstelend door de kou Oog hebbend voor het heidebeheer De dynamiek waarop hij zich oriënteert Grasmozaïeken onderscheiden In droge en de nattere tijden Zijn tochten langs de nederzettingen van weleer Een kreupel beest wordt geobserveerd…

De vleermuizen razen De wereld is verlaten Vergooi je leven niet met poezie Zei Komrij zie je dat dan niet De vuurkolf danst Zoals de muggen zouden dansen In trance En het vergaat Zo ook de woorden En was een lach Die sprak zonder te horen…

Lief, lief tantetje vijf dagen heb je daar gezeten samen met de doodse dood die stille tijd gesleten waarom ontluistering jouw deel?…

"Een volgende keer zou zich niet meer aankondigen; nooit meer, zó ik besloot tijdens die secondes, de stille tijd die wegtikte..." Er was geen plek om in te leven, zodat ik mezelf leerde in de beleving van mijn hoofd te leven. Al levend te leren. Dichterbij mijn ziel, die ik gewoontegetrouw blijkbaar nog beter kennen moest!…

De vraag waarom ik schrijf zal ooit een antwoord krijgen Zolang ‘t denken stil in binnenst gesloten blijft Dan zullen woorden, zinnen nooit tot daden rijgen Omdat geen mens het doel van werk en leven beschrijft Misschien ligt in ’t vragen naar ’t waarom beschreven Het alom weten van een steeds verzwegen woord Als oorzaak vanuit een stille tijd…

onverwacht hoorde ik de nacht gewillig, boven alles uit getuigen dat de dag mij drie zonen zou baren ik was onwetend en keek omlaag naar m’ n zwellende meisjesbuik en de donkere vlekken die ik als zwarte vlinders verborgen hield achter een dode stem; ontroostbaar in ieder sussend woord van onschuld…

En boven mij de hemel Met al zijn eindeloos verschiet, Met al zijn eindeloze licht- En boven mij de stille tijd, En boven mij de eeuwigheid,- En 'k luister, luister naar haar lied, Haar eeuwig - eeuwig - eeuwig lied - Beduidt het iet-? Ik weet het niet- Ik weet het niet!…

Standbeelden, stille getuigen van een verloren verleden; versteende gedachten, staand in het nu, het heden Feilloos weggevaagde geschiedenis, rondwarend in een oorverdovende stilte, zichzelf aanhorend bij gebrek aan aandacht.…

Bij dankend en vragend bidden wegduiken in een woeste melkbeek, die zingend spat. Het reine, gezonde wit, helend nat, laat Hemels brood vol genade ruiken. Luchtig schuim springt naar de oeverstruiken van het hoopvol wachtende "hoe en wat?" Dan wiegelt en ritselt een levenswijs blad om krachtig geloof te doen ontluiken. Over de stroom, tussen…

nu is het stil wind weet van geen richting meer bloemknop blijft gesloten vogel strijkt geluidloos neer heel de schepping weet… het voorhangsel gescheurd de band is weer hersteld de sleutel omgedraaid morgen zal het anders zijn dan komt de dood tot leven…

Ik ben de dame met lichte geest en heldere ogen die in stille liefde van haar priester houdt nog het meest.…

…’k Voel me zo vreemd, – zo vreemd bevángen zijn… Uw stille stemme fleemt als zoete wijn.…

Lichte krullen bloeide lente rond mijn mond zomer warmde mij een glimlach klein, maar toch waait de herfst in blije bui mij kleuren stil, wat winter brengen zal ik heb zoveel gekregen al of kan het nog?…

de stille gedachten in een klein gebied waarop men levende letters in het leven ziet stroomt langzaam samen tot een klinkend rijm aan de gedroomde grenzen van het zwijgend zijn…

En nog eens overviel Die stille stem mijn ziel: Daartoe ben Ik gekomen.…

rustige biartstraat werd deze nacht een helse meir door borrelpartij bij jonge dertigers. gekir,geluid,gebral vanaf twaalf tot vier. feest en drink wij waren ooit ook jong. heb tenminste empathie voor die mensen die daar in nottebohm sereen op de dood liggen te wachten en niet kunnen slapen. kan dat niet minder en anders, jonge buren…

Na warme dagen volgen koude nachten. Als lakens ligt de dauw op bleek en haag Versteven naar wat zonneschijn te wachten En slaat in wolken op en regent traag. De struiken tinkelen met haarfijn ijzel. En in de hof, de dragende appelaar Komt uit de damp reusachtig te verrijzen, Met ronde konen en veel grijzend haar. O eedle boom, die, boven…

O Heer, hoe vreeslijk zijn de dagen, Nu heel de wereld schreeuwt van nood, Naar uwe hemel waaien vlagen Kreten om bloed, klachten om brood. Gij geeft, en men verdelgt uw spijze, Verwekt kunstmatig hongersnood, En stilt op uitgezochte wijze Wanhopigen met lust en dood. De vlakten liggen braak en bloedig, 't Zaad en de zaaier sloeg terneer…

De lucht betrekt, het zand stuift op, Hoog torent zich de donderkop, Die blauw als lei, en koperrood, Dreigt met vernieling en met dood. De bliksem, kort en lang van lijn, Gelijk een zenuwachtig sein, Meldt ademloos: wie vloeke of kniel', Gedenk uw zonden, red uw ziel! Een windstoot, water, vlam, een knal, Alsof de hemel barsten zal…

Ook nu het avond wordt, Heer blijven we op U hopen, Het winterdaglicht kort, Hoe traag de dagen kropen. Het water is zo diep En donker, de lantaren Beschampt de oeroude baren, Waarin de wereld sliep. En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Hoe hoog de golven sprongen, Van u komt heil en heul…

In wildernissen en plantsoenen Begint het lentelijk geluid Van nestelen, en de blazoenen Van alle bomen hangen uit. ’t Is groen met geluwe schakering In kruinen en vlak langs de grond. En in de tuin en langs de wering Pronkt perk en gras met bloemen bont. De mensen zijn weer jong geworden. Hun stap, gebaren en gelaat, Ook van de droeven…

vandaag stroomt het water van niets naar niets het slaapt in de schoot van zwaartekracht er flitst een zilverwinde als een hinde in het struikgewas 'het komt door de zon', fluistert het water zijdezacht ik wist dat de rivier praten kon, een koe in het gras een vogel in de lucht en hier een dikke vlieg het water herhaalt zijn loop vanuit…

Ik lig in het lied, het lied van liefde en tijd – een stille uithoek.…