Alle inzendingen over trossen

Kom, lossen we de trossen, varen weg naar zee nemen alleen al het positieve aan gedachten mee. Geliefde zelfs het zwart van je ogen spreekt boekdelen al draag je ook vaak die onaantastbare melancholie, onze leeftijden we laten ze vanaf nu ongeschoren, herstartten het leven samen als pril en pasgeboren.…

in de klamme hitte groeit jouw moeder onzichtbaar afgebakend door keerkringen het blad verkleurt van zalmroze naar glimmend groen kleine bloemen dragen jouw zoete geur ik dommel in de schaduw van trossen een palet van geel en rood en groen je rijpt aan lange twijgen de ovalen pit verhult de korrel die twee lobben draagt beschut door…

Talloze trossen maretakken zogen de laatste sappen uit de takken der reuzenbomen. Vogels lieten zich niet doen door het gebabbel der wandelaars, of het geknars der tourniquets, van overal weerklonk hun gezang . Het Limburgse Arcadia. Samen met geluid en kleur, beweging en geur, stroomde geluk mijn hart binnen. Volmaakt geluk.…

donkere hal nacht bedekt de aarde door het schijnsel van een lamp wolkt adem van mannen die wachten op trage seconden kort door een explosie ontbonden stort de troep uit de benarde ruimte in het zwarte blok duister langzaam klaart de verste rand over een wijde baan trekken schaatsers groepen lossen van trossen schuiven zon aan de…

Na december gaan de trossen los, op de vlucht gejaagd door de oude woeste horde. Er komt in mij een vreemd soort onbehagen. Een diep in mij knagend gevoel. Dat de poort opent naar nieuwe vragen. Mijn onrust zoekt in december doel. Maar in de schaduw van het oude jaar verlang ik naar december's lichte dagen.…

Nog eenmaal schutten, verderop de trossen sjorren, lossen voor een lading die geduldig wachten kon, op bestemde plaats alsdan te keren en stroom afwaarts gaan vol van hoop, dat stilstaand water nimmer hen verrast...…

' Hoe lokt ons 't wild In luwt' van maagdelijke bossen; — Een ongerepte wereld geeft Aan elk haar tarwe, aan elk haar trossen, Aan ieder wat zij weeldrigst heeft; - Dáár dagen ze op, de Rode Wilden, Maar brengen kostb're pelterij, — Onmenselijke! wie dan gij Stiet ze uit tot zij hun spietsen drilden Op kind en grijze?…

Hijs het anker, trossen los, het is tijd nu om te gaan Niemand weet hoe lang het duurt en waar het einde is. De grote vaart, een laatste groet, de stilte het gemis. De boot vertrekt, de vlag in top, niemand zegt een woord. Wij roepen nog, je hoort het niet, de wind die draagt het voort.…

tot ik in het maatglas de lauwe palmwijn vang die zuinig vloeit uit de vouw die ik zelden zomaar vergeet het veenmos groeit grijsgroen over jouw flanken met de turf die ik uit de lenden steek stook ik ons strobed op dan schranken wij been over been tot een kluwen schuwen de vossenklem die schuilt onder de humus omdat ik niet durf en jij de trossen…

schip lag aangemeerd in jullie haven – de loopplank werd teruggeworpen op het dek het gejubel verstomde toen jullie zagen dat de bemanning gewone simpele zielen waren en werden zelfs de bolders zwart geschilderd met hier en daar een witte vlek als herkenning voor die zeldzame gek wij wilden het water hervaren met nieuwe schepen maar de trossen…

de streek die ik liefheb is een klein lapje grond idyllisch gelegen tussen velden vol zonnebloemen en middeleeuwse dorpen onder blauw azuren hemel daar waar nog de druiven rijpend aan de zon hun wijnstok trossen groeien weelderig de kruiden naast velden geurend vol van knoflook en lavendel daar in la douce france vaandelt naast…

Ontbering kerft m’n leven Door misoogst, honger en dood ben ik naar Amsterdam gedreven Daar is werk, daar is brood Los de trossen, licht het anker Hijs de zeilen, kom we gaan De wind zit in de noordhoek Grijpt het roer, houdt stuurboord aan Het water is groen en slijmig Maden graven in het vlees Luizen kleuren m’n hemd rood Dagelijks…

Door uitdagende, vernieuwende wind stralen knoppen zoveel kracht uit waarbij elk ongekleed plekje van een tak wordt opgevuld met visueel spektakel van lichtroze, halfgevulde bloemen in hangende trossen die stuk voor stuk de show stelen in het prille voorjaar.…

De bloemen stonden, Trossen en kelken, Schommelend en wiegend, Pralend en teder, Terwijl Hij, kijkend, kwam; De duinrand waasde Leeuweriken schoten - Paarlen van klank en Vederen van vreugde - Door de zonnestralen Boven Zijn hoofd.…

Geen hond herinnert zich Herodes Zijn plechtig paleis Waar handlangers graaien naar gerijpte trossen Zich laven aan kamelemelk Knagend aan een vetgefokte os. Hij wenkt Ze brengen hem dood en spelen en het lood zinkt in zijn zolen.…

Voor het schip van staat van wal stak klonk van stuurboord "Trossen los!" De rode vaan werd ras gestreken, Hollands driekleur moest in top. Samen zouden ze het klaren, Diederik en Mark the boss, de klus geleek een kluwen garen: rechts wond links op aan zijn klos. "Join the party!" zei Mark Rutte tegen Samsom, zijn rivaal.…

Altijd op hetzelfde plekje in mei bloeien mijn trossen seringen. Elk jaar lila. Wilde bloemen en planten die spontaan in jouw tuin groeien. Niet aangeplant. Zijn er voor jou. Onze Lieve Heer heeft die planten voor jouw gezondheid van ziel en lichaam daar in het verborgene gezaaid. Bij mij altijd pinksterbloemen en lila seringen.…

Spaanse kraken en kanonnen Volle vaten, proviand Met een zeekaart, geen sextant Aan de overtocht begonnen Trossen los en in het want Pronkt het grootzeil aan de ra's En de mast voor het kasteel Met de voorstag boven 't spant Koersend voor en aan de wind Met jacobsstaf, als Christoforo Naar de goud- en zilvermijnen Van het oud Indianenland…

En dalend trager naar mijn mond zie ik als in een diepe droom, bevangen door een snelle roes, bedwelmd door 't edele aroom, een glooiend landschap waar de zon de jonge trossen rijpen doet, totdat ten langen lest zij zijn zwaar van een bronstig bloed.…

Blauw dreef de zee, het water van de zon Vloot pas en frisser uit de gouden bron, Op woll'ge golven, die zich lieten wassen En zalven met zijn licht, uit open plassen Stonden golven als witte rammen op, Met trossen schuim en horens op de kop.…