Alle inzendingen over vangen

is er water op een planeet dat niet lijkt op zinsbegoocheling ik weet niet eens wat een planetoïde is, ik denk een soort halfzus opgetrokken uit verkoold waterstof en verstrengeld in ketenen bij gebrek aan een dwangmatige definitie noemen we haar 'leven' elke fantasie wandelt de ruimte in (gedachten laten zich niet vangen) een steen…

Soms kan ik wat gedachten vangen. Kan ik ze dwingen in een vorm. Dan veranderen zwevende gedachten, in gedichten. Mijn gedachten passen niet, passen niet in mijn schedel. Ik zie ze naar jou toe gaan. Jouw gedachten bereiken mij. Ben ik gek aan het worden? Ben jij het die gek geworden is? Ik denk te weten wat normaal is.…

Je ziet me op het bankje, Op jóuw bankje, met papier en pen In de weer, vraagt wat ik aan het doen ben, Op jóuw vaste woon- en verblijfplaats, Ik zeg dat ik de stad, jóuw stad, In woorden vangen wil, in regels, In zinnen, in een vers - Je ontbloot je half vergane Tanden, en zegt, terwijl je kegel Mij omverblaast: Zoek niet verder, Je…

Hij zit, zeer wit, tussen de scherpe stenen van de eindmorene, zijn oren gespitst vangen de stilte, het geluidloos zwerven van de poolvos boven hem op de gletsjer het zweven van de sneeuwuil in de schemer. Dit is zijn wereld, hij is tevreden met zijn vacht. Zijn sterke achterpoten trommelen bij gevaar.…

“Ik probeer de muis te vangen die óns eten heeft als menu En als ik hem gevangen heb, mag hij weer vrij” (weliswaar met gebroken nekje maar dat vertel ik er niet bij) Oh, dan is het goed, zei ze zonder het helemaal te begrijpen Want muisjes zijn haar lief en waarom zou ik in haar kinderzieltje nijpen?…

warm welkom voorbereid jij verkiest door hard te lopen jouw eigen weg in eenzaamheid Ooit zal ik de woorden spreken in de letters van de tijd eens zal ik de draden breken in strakke lijnen van de strijd Beide oren willen horen ied’re klankkleur in jouw stem weer kan ritme mij bekoren ook al zette het mij klem Ooit zal ik jouw tranen vangen…

Voedster, droog de natte wangen, Tuur niet op de dode pop, Blijf niet aan het webje hangen: 't Vlindertje is niet weer te vangen: 's Hemels englen vingen 't op.…

zitten komt samen vanavond blijkbaar of zoekt naar volle maan weerwolf dat is een ander verhaal dat snapt een kind een gevonden hand ergens in een lange lijst anders wordt ik gek bloot gelegd in de goot op het grijs graffiti van rode snippers het bleek lid leden maten aan elkaar verwant blindvangers en vlinderwoorden die wilden vangen…

lente zag een glinstering in oogcontact de groet die kaatst in spiegels van de ruiten die buiten door het eerste prille groen van bomen raast de takken af en dan op straat licht echoot in het water van de wallekant waar ook de zon zich glinsterend laat zien in de nog wat frisse ochtenddauw ik weet dat jij je nooit laat vangen…

wanneer het jaar zijn laatste dagen slijt en nevelsluiers zelfs mijn geest behangen kan mij een vreemd vertrouwde pijn bevangen die ik aan de vervlogen jaren wijt ik raakte veel van mijn illusies kwijt met stille weemoed en een vaag verlangen zou ik nu alle tranen willen vangen die in het leven door mij zijn geschreid maar als de lange nachten…

Een verwachting is iets wat jij creeërt vanuit je gevoel en verlangen Als het tegenvalt is dat vervelend maar laat je daar niet door vangen Stel je verwachtingen bij misschien teleurstellingen kun je vermijden Door minder van iets te verwachten zul je er dan minder onder lijden Des te hoger je jezelf laat stijgen des te dieper is daarna…

Nacht ik zit gebogen, mijn kronkels reflecteren jou 't is net of 'k jou hoor roepen, het duizelt in mijn hoofd Uit de rilling, die mij opwarmt vang ik restjes kracht, die ik meega ombuig, tot een straaltje zon ach, ik mis je zo Vol je Bordelaise kelder, leeg, je holle mond soms voel ik je adem(t), lik je aan mijn wond…

Me weten te troosten, de tranen op te vangen als ik huil? Zou je de eenzaamheid willen zijn als ik me alleen voel? Zou je durven leven in mijn levensdagboek?…

Liggend in mijn bedstee Onschuldig ogend Makjes en gedwee Gluur ik stiekumjes naar jou Een lekker ding Mijn mooie vrouw Die naast mij ligt in bed Zondig zijn mijn gedachten Ik wil je vangen met een net Je op me slepen Beminnen en verkrachten Kamasutra, alle grepen Heftig hijgen in je nek Onvermoeibaar Onverdroten Tekeer…

duikend met veel geschreeuw brullend als een zeeleeuw de zandplaat is droog gevallen met vele aangespoelde kwallen zeehonden aan het zonnebaden op de nieuwe wadden kade strand in grillig wadden water tijdelijk eiland met veel gesnater de natte vloedlijn vol voedsel voor het binnenduin broedsel meeuwen vissen achter de boot sommigen vangen…

ik heb het landschap uitvergroot groen in duizend tinten op maagdelijk linnen gladgestreken maar aan pigmenten kleefde dood wilde het vitale en de oerkracht van de zee weergeven golven vangen in hun schuimig grijs zelfs geen waterspat bleef hangen zag de storm schimmig jagen voelde uit donkere wolken regen vlagen striemend pal in mijn…

die bladeren om je heen steeds meer verzamelen ze zich alsof ze hebben afgesproken dat het nu de tijd is zie je dat de kleuren van de bladeren verspringen van goud naar geel en dan weer goud het is de zon die dat doet zie je dat weet je dat dit jaar nu al meer bladeren zijn gevallen doordat het even harder waaide de kastanjes kon je vangen…

Ik bereid me steeds voor op vluchten en tuchten geen vis meer te vangen zo voel ik me gevangen en ben vogelvrij.…

uitgestrekt en loom ze glanst zowaar oogstrelend mooi ze heeft geen doel gaat op gevoel ze eet, ze slaapt, ze rekt en gaapt in trage tred gaat zij van huis sluipt in de nacht is ’s ochtends thuis wrijft langs je been je moet dan mee loopt voor je uit, jij volgt gedwee als ze dan zit en langs je kijkt vang…

Dat ik eenzaam alle stralen wilde vangen, verder smeden tot het gouden geluk, als kleistaven in de hand van de pottenbakker. Laat de maan maar varen, die maar weigerde om rond de aarde te draaien, als zou hij willen doorgronden hij vertelde dat liefde, niet altijd op dezelfde manier als de sterren, ten dienste op de aarde kan vallen.…

voel me in de wilgen vang me met de wind laten we donderjagen als 't onbevangen kind voel me in het zonlicht ruik me in de zee in liefde worden herenigd ga jij nu alvast maar mee voel me in de regen schilder me in het gras ook al zal niets zo blijven en nooit meer worden zoals het was voel me zonder woorden koester mooie tijden met…

zachtjes waaien klanken over duinen vang ik woorden in jouw voetsporen kleuren treden donker waar stemmen praten schep ik water in de nacht wijl zee mijn enkels drinkt huilen vissen het verdriet in het rode licht van de toren schaduwen flessen op 't zand rond mijn middel kiemen algen laatste stukjes huid reizen af de ochtend vecht…

vingers naar het meilicht droomt meer dan zijn kruin verwachten kan meer dan ooit voorbij het zachte weer beweegt zijn bloesems blijmoedig naar mijn bankje ik vraag hem niet naar zijn naam welke beelden hij ziet of zijn verdwenen in het lied van de zuidertoren blauw en wit boven de tuin ik drenk mijn handen in wat volgt vang…

Jullie vangen mij op, verzorgen mijn wonden. En het mooist van alles, iets waar ik nog zo’n reis voor zou maken jullie houden van me.…

Waar zijt gij nu, mijn kleinood, Die licht te vangen waart en te ontroeren, En die ik als een duif kon laten koeren, Als ik u vaster in mijn armen sloot? Ik mis haar daaglijks, meer dan spijs en drank, Die zoete stroom van onverstaanbre klank.…

Mijn gedachten laten zich niet vangen hoe ouder ik word hoe meer het er zijn, er zijn veel vragen er is veel verlangen gedachten soms lieflijk, soms vol pijn. Vele vragen uit een heel ver verleden het leven wordt dag na dag ingevuld, vaak vind ik de antwoorden in't heden het leven vraagt een leven lang geduld.…

Mijn gedachten laten zich niet vangen hoe ouder ik word hoe meer het er zijn, er zijn veel vragen er is veel verlangen gedachten soms lieflijk, soms vol pijn. Vele vragen uit een heel ver verleden het leven wordt dag na dag ingevuld, vaak vind ik de antwoorden in 't heden het leven vraagt een leven lang geduld.…

Vanmorgen klonk het zingen van een vroege vogel zo zorgeloos, het verlangen dat daarin verborgen lag, die wens om te vliegen, haast onzichtbaar te landen in de belofte van een nieuwe dag ik probeer dat gevoel in tijd te vangen, raak een verloren vrijheid aan voor een enkel moment valt het licht uiteen in schaduwen die ik nooit…

naar jou omdat we elkaar vangen…

witte zomergoed de huid omhult met nevel bij stilte tussen eb en vloed de tram rijdt door het raam dwars door ’t glas ik weet dat het een leugen is er zijn geen scherven toch is daar telkens weer het kerven in bitterzoet verlangen schuim ik alle kasten af jasmijn, dennen, rozemarijn maar zeelucht, nee die laat zich niet in een flesje vangen…