Alle inzendingen over verbijten

ik tik de seconden weg verbijt minuten in het wachten op jou mijn ademloze vrouw om je weer te zien maar ik reef de zeilen om een ramkoers te mijden ongrijpbaar ga je voorop met mij in het zog en nog geef ik niet op kom heel even langszij kan je blik niet vangen weet dat jij niet blijft hangen op een ligplaats met mij jij…

Op alle kleuren bloed, ligt de zon uit te rijpen, om je te verbijten. Geloof in zomers, elders valt weer de winter in die we niet kennen. Ongewis prikkeldraad kleverig van angsten verkort verlangen.…

Ik verbijt me keer op keer. Ik verbijt me. Iedere keer weer. Om een zichtbare ademtocht te vermijden stop ik sneeuw in mijn mond. Niemand die het zien mag, dat ik daar ben. In de bittere kou, mijn kameraden, de enigen die ik ken. Ik houd mijn hoofd omlaag en mijn lichaam dicht bij de grond.…

ik verbijt mijn pijn de zure smaak van bloed vergoedt niet jouw afwezig zijn het rot gevoel dat slijten moet ik pak de wind en veeg je paden weer begaanbaar trek wolken uit elkaar en openbaar je aan de lucht ik verkort mijn horizon met vergezichten die jouw blikken laten blozen zo intiem dichtbij kom weer bij me in de opgetrokken…

hij pakt haar hand ze voelt en leest zijn ogen en zijn hart woorden zijn overbodig ze weet dit is een vaarwel niet voor even maar voor eeuwig hij moest een keuze maken deed het met zijn verstand ze verbijt haar tranen met een glimlach wens ze hem alle geluk morgen staat hij op het vliegveld morgen vliegt hij zijn nieuwe bruid tegemoet…

Wie is het naar wie je tracht in deze dagen, voor wie je stralend witte lentes breit van zuiver zilver, dragend als het ijs op de gelagen, te dunne stiltes vol ongeduld verbijt?…

De gedwongen discipline Als een tergende woestijn Je kruipt en verbijt de pijn Onnadenkende machine Zoute druppels - tranen en zweet - Je blik staat strak vooruit De stilte is pijnlijk luid De horizon – oneindig breed – Millimeter lijken kilometers en vormen samen een meter Fata morgana’s fluisteren, ‘Wat een flater!’…

Verbeten verbijt ik de liefdespijn, speel ik door in valse schijn en bedenk hoe ik haar door mijn afwezigheid krenk. Zij is het die ik telkens weer verguis: van stad tot stad trek ik, maar nooit naar huis.…

okselfris nog en in de knop mocht ik al vast aan een lijntje rond de boom huid in de zon die schroeide al dat bloot na een poosje pijnlijk rood ze zeiden zieltje arm kleintje er kwamen toen vlekjes op mijn hoofd armen en benen ik hield me meteen al groot liet het bij diep binnen wenen want over sproetjes dreinen doe je niet je verbijt…

Met de laatste rollende golf slaat het bootje op het zand alle kracht kan niet voorkomen dat een weg terug verzopen is eelt op beide handen toont het knokken tegen de stroom in haar huid, inmiddels licht getint, verbergt bont geslagen blauw lippen gebarsten door verbijten en pijnlijk bijtend zout trekken een harde streep in het eens zo…

een groot kind is wat ik soms vind hier niet alleen op papier maar in de realiteit achter de toetsen probeer ik het leven wat op te poetsen maar raak dat kind niet kwijt vallen en opstaan niet huilen, stoer zijn verbijten die pijn doen alsof het je niet deert zo is 't je immers geleerd…

De geslepene verbijt zich, de koelbloedige smaakt zweet, de dief voelt zich bekeken, de genoegzame krijgt de hik; de moordenaar braakt bloed, de zuinige gaat geven: ziende die glimlach 'doe goed, ontkracht het kwade!'…

Woedend willen letters dansen trappen ongewild de zin zelfs de punten slaan op hol willen terug naar het begin als de komma's ook gaan krijsen trekken strepen stil verdriet zelfs de hoofdletters die buigen zien het uitroepteken niet alle woorden worden vragen machteloosheid verbijt de pijn zwarte lijnen kunnen niet dragen zakken door…

Ik probeer de pijn te verbijten, maar weet niet of die ooit zal slijten. Vrienden blijven we voor het leven, daarvoor zijn onze harten teveel verweven...…

steeds verder voert hem de irritatie zinloze zoektocht naar zijn ware ziet hij zich een slaaf als de hare zijn wezen veroordeeld tot collocatie verbijt hij machteloos verkrampte agitatie doof voor de rondgang van een groeiende mare zoekt hij niet het lichte maar liever nog het zware en vindt slechts in zichzelf de ultieme confrontatie wanneer…

Ik wil niet lijden aan een droom, die de geest verwart, verbijt mijn pijn, ik schenk je in een dubbelleven een ander hart, dat jouw realisme tart, om je ontrouw te vermijden.…

Ik wil niet lijden aan een droom, die de geest verwart, verbijt de pijn, schenk je in een dubbelleven in een ander hart, dat het realisme tart, om de rouw te vermijden.…

zit zich te verbijten op zoek naar een uitweg langzaam valt de avond geruisloos sluit ik de piano kon ik hem maar helpen voet voor voet vier passen tot achter zijn stoel, voorzichtig raak ik hem aan, streel een arm, hij legt het scherm weg en leunt achterover, laat me mijn armen om hem heen slaan legt stil zijn handen op de mijne…

Een ochtend onheilspellend stil Eenzaam in mijn bed verlaten De angst verlammend, akelig kil In stilte lig ik, snik ik, bid De engelen ongenadig Leven en dood in hun bezit Het bed voelt koud, mijn wereld klein Roerloos verbijt ik de krampen Onheil spreekt in snijdende pijn Dan breekt er iets binnen, subtiel Warm vocht verdrijft…

bedekte blootgelegde schuur en vuur vonkstenen Onomstreden onheilspellend krassend over de pas gestopte tot flinterdun vloeipapier versleten aangevreten schimmelpanelen Het zand tussen de aangeslagen stukgebeten pijpsteel tanden wrijft langs de ontblote zenuw einden teneinde de herinnering van heel vroeger vreugdevol op te roepen Verbijt…

De kracht van de natuur verbijt haar angst, in elk woord ligt ongekende kracht gruwelijk moordend. Huilend, voel ik de zachte wolvenvacht.…

Ik wil niet lijden aan een verwachting, die de geest verwart, vermijd de pijn, schenk je zuurstof uit de beide boezem - kamers van het hart, de ene kamer net gewit, de ander zwart, die de nachtrust tart, om de rouw maar te verbijten.…

Soms denk ik: ‘k wou dat ik dat kreng niet had gehoord, of dat dat rot signaal ook zelf een keer te moe was om te starten en mijn ochtendhum te tarten door haar onophoudelijk, oorverdovend gillen op een uur dat ik mij liever nog eens omdraai om te chillen, mij verbijtend, zelfverwijtend dat ik vóór het slapen gaan dat stomme ding weer heb geduld…

Om de pijn te verbijten heb ik het eigen bloed geproefd Het lot heeft mij de strot geknepen en angst de meerpaal tot een kolk geroerd Hier wacht de stad een wiegendood Hier ijlt de nacht haar morgenrood * * * Om het aangezicht te redden heb ik de nagel van de kist geslagen De traan heeft het hart verstikt en rouw een muur…

Vandaag hebben ze ons liggen, tussen scherven, zien ons verbijten door de kogelgaten in rolluiken, de builen in onze harten. Maar plooien doen we niet. We buigen stram de rug, tot krakens toe. Als het moet, slachten we de vroege varkens, eten zuur het roggebrood.…

Hij deed wat het hele kroost uit zijn vermaledijde gezin deed: verbijten en vertrekken zo snel hij kon. Als familie erfstuk begon hij te drinken. Hij zou geen vlieg kwaad doen als hij in zijn roes nog had gekund. De drank was sterk en hij ging drugs proberen. Leefde in kraakpanden, metrokokers. Overal waar hij niet werd weggejaagd.…

Ik wil niet lijden aan dromen, die de gaven van de geest verwart, verbijt de pijn, ik schenk je een dubbelleven in een ander hart, dat jouw realisme tart, om een ontrouw te vermijden.…

ik snel een kus op je gezicht in mijn blik vooruit zie ik overal je ogen je lichaam nodigt uit een hand die wuift je felle blonde haar gouden krullen zullen altijd je aanwezigheid onthullen een stralend middelpunt die aandacht is gegund ik heb je steeds gemogen en wil altijd bij je zijn door je lach heen kijken weten wat je moet verbijten…

alomvattend spat de honingzachte gedachte uiteen Als een zeepbel gezwollen en wit schitterend in toepasselijk linnen geschilderd verbindend de aanraking de koestering van de vorming van verveling Pastelblauwe luchten Voortstuwend Opstijgend Teugel vierend Licht vogellijf Verenlatende tijd Verleden is omstreden Zuchtend Gestrikt Verbijten…

Zelfs haar speels verbijtende lippen schuiven op zijn ijzige stilte uit. Ze spreekt betraand van vroeger. Hij breekt zijn ogen open en valt kapot.…