Alle inzendingen over verblind door schoon

Teveel en te vaak neem ik een pose aan, waarmee ik de mensen om me heen en mezelf verblind. Ik zou me binnenste buiten willen keren, om willen keren. Maar in plaats daarvan houd ik met een glimlach de schone schijn op. Ik laat de dingen onuitgesproken en de lading wordt groter. Ik kijk naar buiten en zie kinderen spelen.…

van uw sterrenstof zie ik stralen Verblindend maneschijn en hemellichamen Helaas kan uw schoonheid niet onsterflijk zijn Doch zal naar ik hoop dit lied vertalen En na jaren nog steeds uw glans beamen Herinnerend uw sprankeling als zoete wijn.…

verwachtingsvol zoekt men het sneeuwwitte begin verblind door de tijd…

Het zonlicht verblind mij sprak zij verwonderd Zie jij nog iets?…

En in mijn ziel waar zoveel smarten bronnen Rijst zacht geluid, een stem van stil berusten: - Toch, één ding bleef: de schone erinnering.’…

zocht het verleden te vullen om opnieuw mijn oude ziel te binden beloofde me gouden bergen droomde van zuiver geluk maar de waarheid wenste mij vooral te tergen mijn ogen te openen met een dwingende druk ik draag de leegte onder mijn armen als een onzichtbaar bezwaard gewicht maar neem mijn adem nog steeds gewaar voortdurend op verblindend…

Behaagzieke Ans uit Stavoren wou gaarne een macho bekoren. D'r schoonheid en stem overweldigden hem en hij kon 'r niet zien en niet horen. Het ging deze dame echt boven 't verstand. Het was weinig belovend: ze miste d'r kans. Oogverblindend was Ans en d'r stemgeluid was oorverdovend. Z'n reactie vond Ans ongepast en ze was dan ook danig…

(voor Lillie Langtry) Opgegroeid op het prachtige eiland Jersey, was je schoner dan het eiland zelf en dat wil heel wat zeggen. Je was een professionele toneelspeelster met wereldwijde successen en je perfecte schoonheid brak menige harten. Je stal de harten van rijke mannen, want je wilde vooral rijkdom verwerven via je pure lichaamsuitstraling…

soms schittert zon op het lemmet van een mes snijdt licht verblindend vals langs de hals van een prooi kaatst terug op de loop van een geweer dat rokend vogels doodt de bosrand geeft zo zijn signalen af de stropers zijn op pad…

juist in het heel licht raken van jouw huid knetterden kleine vonkjes met een verrassend geluid ook onze blikken sloten vaak kort in lichte verblinding en wegdromende ogen voor een klein liefdevol moment heel even dicht om met verbazing weer te openen pas later zijn deze eigenschappen verdwenen toen volwassenheid voorzichtig…

Verblindende zon werpt donkere schaduwen op de witte grond…

Verblind betoverd aangesproken in de trein volg het volgend spoor.…

Ik heb er schoon genoeg van, riep de man Bij harde vakbondsacties in de schoonmaak Vandaar dat ik hier fel over mijn loon waak Want dat is iets dat best royaler kan En toen ik naar zijn inkomenseis vroeg Toen zei hij kort en bondig: schoon genoeg…

Als huisman met een ijzeren plichtsgevoel Moet ik per dag 10 kilometer joggen En ook nog eens een aardig stukje bloggen Ik laat de boel geregeld dus de boel Nou hoor ik laatst mijn buurvrouw, per abuis; 'Zó smerig , 't is daar net 'n ziekenhuis !…

niet al dat gezeur wil je weg ook uit de sleur van dagelijkse beslommering en goed bedoelde bekommering even alleen zijn en alleen met enkel jezelf om je heen voor rust en denken maar ook bezinning en weg te doen wat bagage uit je rugzak want ook die raakt ooit te vol is het tijd die wat te legen dat wil dus zeggen je hoofd schoon…

Hoe schone is Moeders tranenlach, wanneer het kindje teer haar zoent en stamelt: “Moeder!” ach, de aldereerste keer!…

Zoete geur vol verleiding lokt me dichter sluit mijn ogen laat me meevoeren naar daar waar liefde door de kanalen stroomt wilgen niet meer treuren maar de verrukking omarmen bloemen aanlokkelijk hun kelk heffen vlinders het hoofd op hol brengen zoemt blijdschap tierig rond in deze weelde wiegen bladeren op het ritme…

De waarheid bij nacht heeft hier niet veel om het lijf nu je naast mij ligt blijf je voortaan onzichtbaar licht in tijdsverblijf schoon in jouw vergankelijkheid neem ik ontvangst van jouw muze met kleine gebaren omring ik de liederlijke lethargie van jouw ontheemde bestaan iets in de intensiteit heeft een vacuüm doen ontstaan terwijl…

ziljoen zeepbellen spoelen wassende wolken soppen de aarde…

hoe schoon is het wanneer de dag zich opkrult in de nacht zodat ze precies in mijn handpalm past met mijn andere hand strooi ik dromen van ver die alleen zijn weggelegd voor hen die ze willen ontwaren…

En daarom stellen zij nu aan de kaak Mijn honderdveertig pond schoon aan de haak.…

En mijn schone zelf.…

onder de grijze lucht van de stad voorbij de zwarte gebouwde gebergten het kerkhof gras overwoekert een eenzaam kruis als een goddelijke ingreep daalde hier een regen van gloeiend lood neer het schone schemert in het verval…

ik wist de wereld van glas breekbaar tot de laatste scherf heb me verwond aan het scherp dat ook voor mij onbuigzaam was verblind door glamour en glitter dacht ik het bestaan transparant zonder mededogen schoof gebrek aan succes mij terug naar de kant waar jouw helpende hand het prikkeldraad streelt een nieuw leven opent en mijn wanhoop…

twijfels worden bevestigd je hart wordt in duizend stukken gebroken je ziel in tig stukken gescheurd de verblindheid is weg Daar sta je weer iedere keer wordt de muur om je hart alsmaar dikker en hoger opgetrokken totdat ie ondoordringbaar is geworden…

Gisteren zag ik hem nog op weg naar Utrecht langs de N11 een robuuste rammelaar zo op het oog vrolijk huppelend in de voorjaarszon in een weiland nabij een heg Vandaag zag ik hem weer als een verblind konijn naar de hazenhemel gereden iets wat hij niet bedenken kon toen hij de moer van zijn leven zag luttele meters van hem verwijderd aan…

Schrijdend van de trap met een sluier van kant als een waterval tapijt. Stralend bereikbaar voor haar verbluffende wachtende hoffelijkheid. Oogverblindend ziet hij zijn aankomend sprookje als een blijvend moment. Adembenemende romantiek wat hij zal blijven ademen. Gevoel dat voelt als ongekend.…

Op de top van de duinen kleurrijk afgebeeld in silhouet daar werd ons gevoel geboren door een samengesteld bouquet Maar de aarde kan zo schudden maar het moment niet vertragen. Zo liet de zon de kleurenglans aan de horizon vervagen. Het daglicht verblindt mijn pupil de schaduw van mijn dagdromen. Ik beschilder jouw contouren om toch…

zij te hard, teveel naar rechts Waar zij te laat uitweek Voor motorgajes met groot licht Waar zij verblind naar keek?…

Pour lui Mademoiselle Groust de la Fontaine 'k Aenbid uw schoon gelaet in zweymeltael Mitsgaders uw orael verteld verhael 'k En viel voor u van stond af aen, Ghislaine Hoe 't kwam?…