Alle inzendingen over verblind door schoon

Ik verblind je met mijn buitenkant. Want binnen is slechts duisternis die men, zelfs door mij te breken, gelukkig nooit zal zien.…

het was geen bliksem die ons verblindde voor de donder waren we niet bang maar als het onweert grijp ik graag jouw hand…

Deze geboren vreemdeling op vijandelijke bodem getogen - terzij van fonkelende zonen neven aangehaakte schonen toont hij zijn wonden spreekt hij zijn woorden dichter zonder landstaal deze blanke zwarte blanke oudere broer van miljoenen deze geboren koning. ---------------------------------------------- uit: 'De 100 beste gedichten van…

Weerkaatsende stem galmt rond en verdeelt de klank met karakter ze vertolkt haar eigenzinnige sfeer en trekt de aandacht, keer op keer Gedreven woorden verlaten haar mond en worden opgenomen door aandachtige oren niet één letter gaat ongehoord voorbij en dwarrelen in beminnende zinnen rond Gebarend vertel ze haar eigen verhaal luchttekenend…

Ik wil u schoon vergeven Omdat ik wonder-schoon bemin; Vergiffenis in liefde Weet ende nog begin Ik wil u schoon vergeven Omdat ik bij mijzelve weet De zwakheid van m'n herte, De diepte van uw leed.…

de wereld is niet te verklaren als de lichten zijn uitgedoofd kom, zo mooi als was je land ben jij mijn Irakese schone vraag niet waarom een foto in de krant je berooft van al je dromen.…

Voorbij schrijdt voor mij de tijd slepend traag in het habijt van uwe onbereikbaarheid. Laat komen tot mij wat alleen in slaap mij dromerig raakt: uwe poedelheid blinkend naakt.…

Haar blauwe kleed ligt losjes om de ranke schouders, de witte kousen glijden langzaam van haar af, jarretels bungelen als een tochtgordijn in de deuropening van haar natte, gezwollen vulva. Elegant beweegt ze met haar slanke benen, brede heupen, losse haren, naar de oever van het gele water (Oeps!, een plasje zeker!). Het jonge lichaam, omgeven…

Ik tover en ik klover Van Hamburg tot Hannover Ik ratel en ik spatel Van Overveen tot Blatel Ik wikkel en ik weeg Ik schrobbel en ik veeg Van Oeteldonk tot Poker Van Levenslust tot Moker De bezems vegen schoon Van Lotjebroek tot Troon De magie reist en tovert Van Hekelburg tot Klovert En kom ik eenmaal thuis Van reizen…

zwaartekracht valt als appels van de boom ongeremd door ongerijmdheid in vrijheid, zoals alleen het luchtledig die kent zonder weet van afstand, bij wijze van spreken ik schijn de middernachtzon te kunnen zien om de hoek in de schaduw van donkere bossen in nieuw licht van oude kennis er gaan dagen voorbij zonder zon, zo op ‘t oog dan vreet…

(Stad zonder rivier*) Deze stad staat droog spoelt niet schoon als de stenen in een rivier die uiteindelijk gevormd van de aarde rollen, terwijl de zon zich spaarzaam laat zien Deze stad danst niet Door trauma van op- gelopen oorlogswonden zuigt misschien wel laatste adem door katoenen lappendeken over haar mooie huid Haar liefde…

het zand stuift argeloos tart bruggen en kastelen mondhoeken worden korsten ach, korrels zijn met velen de vloed heeft sporen gewist om voetstappen te vervloeken ik verdwaal in confectietuinen blijf de wildernis zoeken het water draagt zich naar zee mijn schepen verbrand langs geulen en kreken een pot met as in de hand…

Schone slaapster vrij van last. Blinkend, blakend uitgerust. Draag het schoentje dat je past.…

maar schone klanken groeien bloeien als een bloem in koele wind langs dode wegen naar het hart van de hoge bergen de hand die het hart vasthoudt…

Het licht dat schijnt uit je ogen heeft je verblind hoe anders zag je niet dat een ziel als ik schijnbaar liever in het donker zit?…

Ik ben het kwijt Kan het nergens vinden Ernst zal me verblinden Voor relativiteit Wanhoop heeft het bedolven Onder grote emotionele golven Weggedoken zit het achter verdriet Ook in getob vind ik het niet Overspoeld door dramatiek Houdt het zich schuil achter paniek Maar ik laat me niet verblinden Zal het verdomme weer terugvinden…

De strandgasten in paniek als ik in zwembroek op ‘t strand verschijn; verblind door al dat wit vlucht de zon achter een wolkgordijn…

Verblindend schittert de wijde zandverstuiving; een hoge treurberk glanst luchtig en opwekkend, vol verkwikkende schaduw.…

Die met verblindend licht Het duister splijt in Gelijke delen en Ons het licht uitdeelt Ons deelgenoot maakt Van het eeuwig vergezicht…

zelden zag ik zo een masker vallen in een klucht, ongeschreven, waarin de sterfelijke mens, verblind, voor zijn eigen bevalling vlucht…

En de oudre al wétend Leven; schoon gedwee Van kleine hoop nog, dat hij toch wel vindt Voor 't Eind bevrediging. De al'-oudste, 't wee Van heel een ras in de ogen, staart verblind Van wanhoop 't Raadsel aan .... waar géén van vindt Ooit antwoord ....…

Schoon is het goud, het schoonste der metalen, Schoon 't alebast, en 't luchtige kristal, Schoon is het licht wanneer de zon gaat dalen, Schoon 't elpenbeen, en 't rozenrood koral, Schoon is de mei met bloemen zonder tal, Schoon is de zeeg' met haar bekranste zweerden, Maar, die de kroon moet dragen bovenal, Schoon is de vreê, de schoonste…

in een wereld vol bedrog kwam ik haar tegen de enige vrouw die de waarheid sprak en toch heb ik met haar gebroken verkoos verblind door spiegellicht het duister leven…

In een vraag- en antwoord spel met schoonzoon, weet ik niks te zeggen wanneer hij gewoon zegt, dat doen we gewoon voor je! Ik app hem terug; zit even zonder woorden, krijg een smiley terug met de boodschap, Ma, da's me nog niet eerder overkomen, een schoonma die niet op haar woorden kan komen!…

Wat willen wij met mooie schone woorden Wat willen mooie schone woorden zeggen Wat willen wij met onze schone woorden Wat zeggen schone woorden meer dan wij Maar willen wij meer zeggen dan met woorden Met woorden die meer schoon zeggen dan wij Wij willen mooi zijn met dat schone zeggen Die mooie woorden zijn vaak schone schijn Dat…

streven naar meer geeft minder meer kleuren, meer verblind meer tonen, meer verdoofd de behoefte als grenzeloos verlangen aan de behoefte is snel voldaan eenvoud als basis…

Woorden van troost, zo kwetsbaar broos, verblinden in het oog van het ogenblik. Mettertijd in scherven resterend gesloopt, hoopjes in rouw, nostalgie en doodschrik.…

Aarde is zo schoon, zo schoon, zo schoon!…

Schoon is de dag zonder zorgen Schoon is de dag van de lach Schoon het besef om te leven het besef dat je ook huilen mag...…

Ik wil de schone Muze overal zoeken in het bos op de hei, ergens in het veld ‘t zij als schone maagd of fiere jonge held Ik wil de schone Muze steeds weer zoeken.…