Alle inzendingen over verdorde wortels

mijn glimlach voedt verdorde wortels welke lang het licht moesten ontberen ik vroeg me af komt er nog zicht op leven uit droge grond als het slechts op tranen kon teren ik koester de nog schuchtere scheuten blaas een zachte woordenwind langs het tere groen ik weet het zeker niets weerhoudt nog de langzame weg naar…

mijn lach herbergt de diepte van het zwart verbloemt als het ware de levenszijde van smart mijn stem spreekt niet van verloren eigenwaarde immers hoe zijn de verdorde wortels van mijn bestaan te begrijpen wie is immers in staat het eigen sterven te verstaan of machteloos nieuw leven te laten rijpen ik grijp nog wel…

de wortels van een dragende boom zijn verdord de oude vogel verlaat zijn nest omdat zijn beschutting de koude niet langer kan weren * de aarde vangt al snel ontheemde grijze veren…

Na een eindeloze stilte bewoog er eindelijk iets, wat volgde is niet te beschrijven, en in drie, vier dagen tijd was alles anders. En alles wat groen kon worden of roze, of wat kon fluiten of dansen op ragfijne vleugels, werd groen of roze, floot, en danste op ragfijne vleugels. Opeens deed alles alles wat het wist, geschokt…

Ik moet denken en benoemen in de junizon en ik herken de buizerd aan zijn staart ver boven mij, hij weet niet van thermiek en doet niet meer dan wat hij is (maar vliegt!): een zwevende belevende Maar ik moet denken en benoemen, ik sluit mijn ogen even, open ze en vraag me dan al af of ik genoot.…

De dauw parelt, op verdorde bladeren. De bleke ochtendzon, wil je sterken. De wortels zijn verdroogd, je takken hebben, hun kracht verloren. De imposante fierheid, is verdwenen. Je hebt de nacht, niet overleefd. Keer terug naar de aarde, voedt de bodem. Leef voort, in een nieuwe, generatie...…

innig als een schaduw die bij de wortels slaapt hoor ik bij de boom navel muskusgeur en witte rozen winden zich rond een rotonde zij wordt in oldenzaal en niet in amsterdam vermoord in het trapportaal boomtoppen zwaaien een jongen slaat de trommel alles in de wind naar de verdorden waar mijn bloei schoon is geweest verwijzen woorden…

je hebt het goed gedaan ook ik was opgesloten jij hebt mij gebroken uit de sleet van het bestaan samen verder gaan de wortels weer gescheiden zonder snoeien konden we niet bloeien, verdorden we binnen het jaar jij durfde te snijden liefde pijn te laten lijden om zo te overleven met elkaar Ik dank je voor dit liefdevol…

Berust in mijn gedachten achterwege de lange nachten van achter de coniferen mijn hoofd aan het verweren wortels in mijn ziel verstrikt als een debiel verweven in lange melancholie was ik maar als A. Jolie…

Als alle bladeren zijn gevallen en de boom weer leeg is dan vult mijn brein zich met wortels vanuit de grond van mijn hart het verleden verlaten alle gedachtes in het hier en nu maar herinneringen blijven van de bomen die tegen over mij stonden die ik zag, toen ik het licht zag de wortels van de bomen zijn spiegels van mijzelf al zijn…

nog altijd woon jij in mij en ik weet dat je nooit vertrekt wij zijn samen een geweest twee handen op een buik vier handen uit een buik dezelfde haren gelijkenis op bijna ieder vlak en nu jij dood bent leef ik met de herinnering jij blijft mijn wortel ik jouw tak…

toch ontstond er twijfel wantrouwen groeide aan de boom die zijn wortels onder haar voeten had gevestigd zij brak een tak nam een blad las de nerf en begreep…

De kale bomen en verdorde bladeren. Ook een kleurenpracht.…

Ik genoot van de bloeiende rozemarijn die nu verdord is...…

Het deksel gaat dicht, het lijk is weg, eindelijk – kan ik rondkijken.…

Wie op het schoolplein voor de pesters juicht Zal men maar zelden strafwerk toebedelen Terwijl (zoals het helen leidt tot stelen) Zo'n pester voor gejuich altijd weer buigt Een voetbalbond die optreedt tegen koren Is dus niet vreemd. Maar domweg naar behoren…

Tussen twee snelwegen in staat de oudste boom van Amsterdam Z'n stam kent alle stemmen en alle graveertechnieken Z'n takken kennen alle winden en hebben oude fietsen, hevig onweer en kerstverlichting doorstaan Deze boom wil z'n leven in het rijke bos, waar hij vandaan kwam Het kwam er nog niet van en het zal niet snel gebeuren Z'n…

Een poging om zich uit te spreken in een zon beladen droom, wordt het begraven , in de zoom van het getij, waar het z’n voeten heeft geplant, proeft het van de natte klei, waarop de groene zoden waken, gevormd door de wortels van de tijd, die het zoeken naar de doden heeft gestaakt.…

Voor Omke Boom van machtige statuur, Wortels die zo diep in de Bodem verankerd waren, Reus die leefde van alle moois Om zich heen hier op dit Prachtige land, ons mooie Westerkwartier - Neergehaald door een Vroege najaarsstorm die Zich onverwacht liet gelden, Maar zijn schoonheid blijft, Laat voorgoed zijn sporen achter…

Ik kom uit bij de wortel En verdeel mezelf Onberekenbaar Spijt kan nooit vergaan Verdriet blijft al keer ik terug Oorsprong beheers ik niet Eenzaamheid ook niet Zelfs mijn eigen lichaam Weet niet van mijn bestaan Dit leven ken ik op mijn duim Dat zuig je er niet zomaar uit Maar leef altijd nog met de dag In mijn hart spreek ik Geef…

over velden met blauw bloesemend vlas worden schaduwen van de zonsondergang langer de beek legt de wortels van de oude boom bloot ik denk alles dichtbij weinig is onwrikbaar…

Als bloemen zijn verdord, is niet per definitie de gift aan gort!…

lage winterzon, vanuit verdorde struiken klinkt een roodborstje…

[Haiku] verdorde takken uitgestrekt naar de hemel een grotesk gebed…

Verveeld je Blik verdord Als vlas Je haar Vergeten die Mens die ooit Begeerte was…

De avond viel er was niets dat haar schoonheid overtrof totdat in het pastel een gors haar glimlach verdorde.…

Aan het einde van het pad tussen bloeiende bloemen en verdorde bomen ligt het einde.…

Ze was een prachtige dame, een schoonheid die zich horizontaal .. staande moest houden Van haar onschuld nam ze al eerder afscheid haar vriend gaf haar een horloge een gouden Ze hield van wandelen derhalve tippelde zij; zo lokte ze vele mannen in haar heerlijke net Die verlangden warempel een kus op hun dij waarna ze liefde zochten met de…

Hoewel triestig verdorde het gebied verder. Onherbergzaam voor mens en dier. Verlaten. Geen hoop meer op beterschap integendeel. Het zal nog erger worden net als het schijnende gebied van een maanlandschap.…

Blaadje, door de noordse vlagen Van de stengel afgeslagen, Werwaards gaat gij? " 'k Weet het niet! Wind en Zefier doen mij dwalen Naar een onbekend verschiet, Van de bergen naar de dalen, Van de vlakte naar het riet: Nu eens in de zonnestralen, Dan eens waar de regen giet. 'k Mag niet vragen En niet klagen: 'k Ga waar àlles heen moet…