Alle inzendingen over verdwijnen

Gooi alle heimwee overboord natuur in de natuur geworden waandroom van een trouwe vriend hier in mijn stoel, met betraande ogen voor het vage beeldscherm waar iemand mij vertelde dat huilen ook bidden is ben nog ik nog vrij om na te denken het allemaal anders te zien, wil je mijn vaste land vasthouden mijn wereld nieuwe horizon geven verdwijnen…

als je nietsvermoedend je voordeur opendoet en ogen van liefde stralen je lachend tegemoet handen van tederheid door je haren kroelen warme armen om je heen je gelukkig doen voelen dan is de jonge dag al mooi voor hij begint alle zorgen, alle plannen, verdwijnen als de wind niets is belangrijk, nee… niets meer van belang het enige wat telt,…

is het dan voorbij ligt de klim nu achter mij gaat het verder bergaf richting een grijs dal een open graf waarin leven slechts wacht op het verlossende eind nee het is nog lang geen eeuwige nacht voor ik ga kwijnen verdwijnen als in een dikke mist ontvlamt mijn haard en baart mijn brein verstilde wolken van verwondering word…

Het gaat sneeuwen de indrukken in het wit gemaakt vullen zich met vers en zacht vlokken kosmische deeltjes Geen weg terug hemel en aarde even blank Het grote verdwijnen kan gaan beginnen Er groeien vleugels zachtaardig met donzige veertjes uit de huid De zon geeft licht en is ver weg Aarde en warmte duwen hem omhoog De zee spint haar…

op een nieuwe tijd stralend vanuit ons gouden hart wetend in de kosmische cyclus lijdend door de pijn verward hopend op een nieuw leven strijdend door de duisternis wakend over liefde en leven biddend voor de Apocalyps stervend in de ban der tijden vechtend in het hemelvuur hopend op een goede afloop terugkerend naar de natuur verdwijnend…

maar niet stopt want de beesten zijn nog los maar in demping van gevoelens krimpt de tijd tot een meedogenloos vervelen omdat niets je meer kan schelen bent je dieptepunten kwijt in de roetsbaan van het leven ook de hoogtepunten zijn vergeven wat blijft lijkt slechts eentonigheid wat is jou de medicatie waard als hel en hemel gaan verdwijnen…

Waar land en taal elkander raken Carine Mette wordt verzandt een baken in haar vragen herderen sporen als een hond oefenen zwaluwen hun vertrek op lijnen waar was is ingehaald verdwijnen mensen in stervende woorden verliest oom Joseph gekoesterde taal koestert het nichtje zijn woordenschat waar gezocht wordt naar een raakvlak…

oprukkende betonjungels waar deuren verdwijnen wind transparante naaktheid slaat in hoeken van digitaal leven vanachter lichtende schermen stroomt chemo door aderen van geleende tijd gif licht op in elke cel modderpoelen en draaikolken van leugens leugens om bestwil en eigenbelang om landsbelang en geld wij zijn verloren gelovigen…

als een magneet aan een roestig geraamte dat het levendige gevoel maar niet terug kan vinden grijze plicht die roept dat het leven plicht is benevelt alle kleuren tot ze donkergrijs zijn als een slapeloze nacht nachtvlinders fladderen rond de betraliede lamp tot ze samen besluiten dat verder gefladder alleen maar zinloos is ze verdwijnen…

Wereldheerschappijen verdwijnen, China slaat spijkers op z’n kop. Het schijnt fascinerend, Het lijkt onschuldig. Het blijkt destabiliserend, Machtzucht is ongeduldig. Russen drijven op machismo, Chinezen op materialisme. Is dit echt zo verrassend, Of historisch determinisme? Het botst in het Westen, De Krim verdween.…

het kaalgevreten land draagt niets dan ganzenvoeten en een eend hoekwaarts staat een paal, met slechts één tureluur hij roept zichzelf nog, om het uur totdat het zonlicht breekt voor korte duur en de disputen van de vogel als een kogel door de kerk verdwijnen, in het riet verderop dwaalt nog een boer, hij speelt vergeet-me-niet en heel…

Even glanzen zij en zij verdwijnen, Als de glimlach om zijn zachte mond. En de werelden, die langs hem rollen, (Duizendvoude flonkering verschiet) Zijn hem, of een kind gekleurde bollen Regenbogend ving en vallen liet. En der aarde wrevele versmachten Kwelt hem nooit met schendend ongeduld, Want hij kán niet wensen en verwachten.…

de zeis gewet met keihard ijs gaat doden in de tuin ik ben het sterven zat verdwijnen zal dat puin granieten bloemen hakken zich in steen in zwartbasalten dromen zal lava tot zijn stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het…

Sommige mensen zullen je steunen in moeilijke tijden Terwijl een ander niet weet hoe snel ze moet verdwijnen Dit soort mensen daar heb je niks aan...…

Langzaam loop jij op mij af, Knuffel van gemis, Doet twijfel verdwijnen, Argeloze aanraking, Brengt onvergankelijke gevoel met zich mee. Teder beroer jij mijn wang, Liefdevolle kus, Bezegelt de liefde, Hartstocht verhit mijn aderen, Als een onsterfelijk vuur.…

storm in dansende golven die bruisend wit schuim over geribd strand blaast woest stuivend zand waar meeuwen vluchten schreeuwend in grijze lucht harde wind bespeelt stoere vlaggenmasten met klepperende lijnen striemend zand verblindt half dichtgeknepen ogen onder een wollen muts voetstappen verdwijnen onder een verse laag opgejaagd…

Toch staat ook hier een kerstboom, met lichtjes aan Zelfs een prachtige boog, staat in het raam Het gevoel van kerst mag toch niet verdwijnen Omdat onverlaten het trachten te verstieren? Ik wens daarom iedereen een vredevolle kerst, waar je ook bent, want vrede zit van binnen en als je jezelf kent: Weet je dat zelf ook.…

Allemachtig wat prachtig als de zonnestralen schijnen en er is geen regen en je zorgen verdwijnen Allemachtig wat prachtig als je gezond mag zijn voor de rest van je leven dat is pas echt fijn Allemachtig wat prachtig dat er samen geleefd kan worden dat we elkaar niet vermoorden helemaal geen gestoorden Allemachtig wat prachtig alle…

Zij waren bij het leven betrokken tot op zekere dag; toen hun verdwijnen een wanhoop baarde dat slechts in verdriet voorzag. Wat bleef was de onrust in oprechte spijt, dat zij slechts in persoon een leven met ons deelde in gedeelde tijd. Zij die verdwenen. De vervaging aan hun herinnering is nu bijna dood.…

De nacht langs het sparrenbos Herten treden uit De maan en sterren boven ons Een laatste roodborst fluit Je voelt je op elkaar aangewezen Samen heb je de nacht geprezen Het schouwspel vanuit het heelal Maanlicht boven het dal Schimmige contouren van wilde zwijnen Een das die de velden in zal verdwijnen Je voelt een hand En brengt elkaar…

Als de neus krult verdwijnen ook de zorgen. Staat daar een bereidwillig mens die zich aan zijn medemens verplicht. Angst kent niet de morgen. Wees dus dankbaar met de hele dag. Als de schoenen beginnen te knellen, zoekt het hart steun waar het ruimte vindt in het vooruitzicht dat het vrolijk leven mag.…

Door de mooie Nederlandse taal geweld aan te doen is de totale verdwijning van het woord gedoemd tot waanzinnig misbruik. Verkrachte vervoegingen, de dt staarten kwispelen niet meer, de hoofdletters hebben hun kop vergeten, leestekens verlaten hun lijnen steken over waar het niet moet. Er gebeuren handmatige 'misunderstanding' situaties.…

ik leer mijzelf om in gedachten dood te gaan langzaam de tijd te doen verdwijnen dromend over te gaan naar dieper denken wazige beelden dwingen mij onvermijdelijk tot het bewuster worden van mijn eigen eindigheid vreemd voel ik de oevervage overkant, verkerend in een perfect bewegende balans een onbeschrijfelijke vrijheid beheerst…

Ik vang de zon om te kunnen schijnen val op sterren om alles te mogen wensen en op klavertjes maar wel die van vier Leer van de maan hoe op tijd te verdwijnen van de regen in een malle bui het wellustig plenzen in het moment zijn van ieder willekeurig dier De druif proeft me al haar wijnen van mensen leren kennen ken ik mensen het leven…

Als de broer onverhoopt Van zijn geliefde familie gestroopt Tot een verdwijnende stip wordt En in de vergetelheid stort En snode sujetten en viswijven Vingerwijzend de joden de schuld aanwrijven Verguldt met de tot in de puntjes uitgevoerde wetten Waarmee soldaten hatelijk hun een hak zetten Ziet zijn zus ineens aan zijn rug als hij wegloopt…

Het kleurde alles wit onaantastbaar, z’n hopeloze strijd tegen elk kleurloos tijdsbederf met een zelfde spiegelbeeld maar altijd in het voorste gelid, bleekt het de barrières weg op kaarsrechte wegen te verdwijnen als stip aan een ongebroken horizon in nog niet ontdekte dromen en het pas gevonden opnieuw begon een voorgeschreven optocht…

Schepsels die verdwijnen, als energie en als stof, worden onzichtbaar. Zij zijn niet dood. Gestorven schepsels blijven, in gedachten en in ideeën, die onsterfelijk voortbestaan. De dood dient het tijdloos spel, dat toeval en bedoeling, ondeelbaar samen spelen. Zo wisselen we onze stoffen uit, waaruit nieuw leven kan ontstaan.…

ik zag de bergen langzaam aan verdwijnen heuvels glooiden nog maar kaalheid was aan het verschijnen we klommen vroeger hand in hand en steen voor steen geen pas was ons te smal we gingen samen er doorheen tot jij je eigen paden koos mij wenkte om te komen eerst was ik boos want we hadden samen onze dromen ook ik dacht aan omhoog…

decemberdagen tooien zich overal met licht alle huizen, gebouwen, torens en pleinen schitteren in een oogverblindend zicht die het duister van midwinter doen verdwijnen het licht dat ons aanzet tot verwachten en dromen dat er weldra iets groots staat te gebeuren...…

ooit van mijn zweet geweten ik struinde door het hoge gras van eeuwig glooiende savannen herkende je in takkenbreuk en pas en dacht je jagend zo te vangen in bergen vond ik je profiel maar je wilde niet verschijnen ik hoorde echo's in ravijnen alsof je verder naar beneden viel ik moest je houwen uit de rots je was versteend in het verdwijnen…