Alle inzendingen over verlamt

Vlak voor ze eeuwig aan randen verlamt…

bloedrood Het bloed van de schaamte Rood van naderende dood Machteloosheid en kalmte Koester ik in mijn schoot Vergeet alles in deze nacht Blijf hopen op een wonder Macht van mijn wilskracht Stuur ik nu in 't bijzonder Naar mijn schoot en wacht Handen strelen weg de pijn Verzachten het verscheiden Van mijn kleine poppedein Verdriet verlamt…

soms als ik andere letteren zie chronologisch gerangschikt tot hedendaags gewaardeerde poëzie realiseer ik me mijn grens ijzeren wilskracht delft het onderspit verlamt zelfs het schrijfvermogen elke zin die dan nog mijn pen verlaat resulteert in een niet passend slap aftreksel van dichterlijke kunst verzen zonder ramend inzicht als…

integriteit aan Het maakt dat je jezelf en anderen verraadt Je verkoopt als het ware Je ziel Dit maakt je nog egocentrischer nog geslotener voor anderen voor jezelf en de universele krachten Je besef van leven en werkelijkheid wordt er minder door Je gaat met gesloten ogen en gebonden handen en voeten door het leven Het verlamt…

Roerloos blijft ze zitten, in het oog van haar orkaan verdwaald in de verhullende mist die niet meer optrekt Ze blijft steeds schreeuwen maar niemand wil verstaan figuren, gestalten, woorden... zo verdraaid en verrekt En terwijl het gevoel verlamt en de herinnering dooft negeert ze onbekende bekenden, defensief agressief Soms spelen kinderliedjes…

Maar mij verlamt de vrees niet gauw Daar ik op hoger macht vertrouw. De Feniks heeft, zoals voorzegd, in Davids stad zijn ei gelegd. En daarmee in de donk're nacht De wereld weer het licht gebracht.…

uit alle hoeken schreeuwt de stilte van de nacht ze vreest de zachte lach en klampt aan angst die iedere beweging doodt je dieper hijgen laat en je verlamt in wazig rood donker licht soms duister op beweegt zich in verstarring dreigen maakt je rust kapot je handen tasten in verwarring ze verliezen zich in vaagheid zonder raken…

Die slaat niet op de vlucht als angst het hart verlamt, maar moed in hem ontvlamt. Een held hijsen we op het schild, door bewonderaars hoog getild.…

duister en de geademde lucht geketend werd door list met de tong aan- gescherpt, verwerpt de zuivere wiel van geest en ziel, waaruit de vrije passie spreekt, zuigt alle energie uit de beelden waarin de helderheid ontbreekt, zijn alleen te pareren met oprechte daden met de drang in stilte te ageren en wordt op dat moment vermoord, verlamt…

in lichtringen, sierstof in stormzicht, vlamflarden, fluwelen denkwee wat je handen niet kunnen vatten, dundoek over je ogen om je nog blinder te stemmen, woorden, die, uitgesproken, bruisend als natrium opgaan in het verlangen naar de heimwee die je nog nooit gevoeld hebt, naar de chromatiek van wensen bij de einder als begeerte je voeten verlamt…

Deze nacht verdonkert en kleurt mijn gevoel als gedachten vertranen in nachtelijk dauw en staar wezenloos, verlamt voor me uit bevangen door sterke innerlijke kou Een eenzame traan zoekt langzaam haar weg schurend door een ijzig landschap van bitter verdriet Mijn gelaat verkrampt, gehard als kristal en toont versleten trekken die niemand…

vergeet even de faraomier Even lekker uit en doorzakken Een lekker wijntje een glas bier Kom neem de duurste chinees Lekker aan een grote ronde tafel Na al die glaasjes dubbel kijken Naar die ene kakkerlak bij het comfoor Een kakkerlak is razend vlug En faraomieren klein als een streep De chinees is vast wel lekker Maar teveel natuur verlamt…

nerven van maarschalk, kolonels luitenants en soldaten slingerstenen werpnetten granaatappels en sikkelzwaarden opgenomen pluimveestapel aangevallen oog van pauwenstaartveer getroffen lijk van bezoedelde maarschalk in rusteloze zee geworpen griffioen krijst sleutelformule naar resterend leger ter wraking van dodenoffers sleutelformule verlamt…

Ik til je op Uit je bed Je volgt me Met je holle ogen Ik was je Fris en schoon Rilling over je rug Een schaduw Van je eens zo Goddelijke lijf Ik kus je zacht Even zie ik Je lieve glimlach De pijn verlamt je Zacht til ik je Weer in bed Je volgt me Met je vermoeide ogen Van je eens zo Flirtende mooie blik Ik lees je voor Uit eigen…

worden, Waar uit het stoute brein een wond're wereld stamt, Waar grote menschen slaan en stormen uit hun orden, Gelijk, ten bergop uit, de bergenziele vlamt; Waar felle boodschap brandt uit goudgevuurde borden, Waar rode razernij op zwarte muren ramt, Waar heldenhanden hoog het heldenzwaard omgorden, En naberouw noch spijt de slaande arm verlamt…

oplichten in woord en gebaren we lijken voedsel en zuurstof te ademen terwijl er op de wanden een projectie van het nieuwe buiten te zien is waarin onze oud aardse begrippen op begrijpelijke wijze zijn getransformeerd naar universele locaties die wij ons soepel eigenen maar het discontinue geeft onzekerheden en angst die het handelen verlamt…

'ik heb altijd gevoeld, zei haar stem terwijl zij zijn handen nam, dat ik eenmaal terugkomen moest als de wanhoop het denken verlamt.' hij zweeg, en zijn arm om haar heen werd het donkerder in zijn hart; hij wist dat ook liefde geen heul voor deze verlatenheid had.…

dat wat moet laat het mindere het kwade het meest volg de impuls de intuïtie het instinct van de ervaring maar wat als al die rituelen geen automatismen meer blijken te zijn je nadenkt over elk vervolg waarom dingen zo gaan zoals ze gaan dan ben je bewust bezig maar alles duurt vier keer zo lang als tenminste twijfel niet verlamt…

terwijl vroeger dan hiervoor fris van groen en bloemen de nieuwe lente zich kondigt spint zich een nieuw virus wereldwijd een eigen web dat overal alles en iedereen verlamt in het doen en laten dat ons altijd vanzelf spreekt geen kruid is nog gewassen dat weerstand bieden kan aan wat onzichtbaar nestelt in de haarvaten van ons zijn dat…

De dagen zijn zo koud en guur sinds jij bent weggegaan, misschien kan 'k op de lange duur wel weer het leven aan; maar even zie 'k geen zon, schijnt alles koud en kil, verdriet kent mededogen noch pardon, 't verlamt mijn geest en steelt mijn wil...…

in mijn lijf Het doet pijn, wat is dat lastig Ik wil het niet, rot op Ik haal diep adem En voel hoe een warme gloed Vanuit mijn samengetrokken buik Langzaam door mijn lichaam trekt Ik kan het niet tegenhouden Ik wil het ook niet meer Het brengt rust en verdriet tegelijk Ik voel de pijn, de zoete pijn De pijn, die mij als een haas verlamt…

Verlamt het verstand, koester dan de waarde van spits schrijven, van kritisch benul Als taalridder als rederijker 2.0 Nog volop levenslustig onderweg maait het noodlot je onverwacht vroeg weg Je wou finaal niet voor je naasten verbitteren Goed en gul voor hen levenslang schitteren…

Ik kerf met priemogen Maar een zalvende tong likt het bloed Schroom verlamt me wanneer pijn vermaak wordt door de lens van een gulzige getuige. Gisteren was ik een bouwvakker met een blote dij in het vizier.…

Het is als omgang met een voze deerne wier wellust u verlamt en die daarna uw levenssap uitzuigt voor eigen nering.…

Helderlicht, verbrand me als ik beef, en verteer me en alles wat ik geef: en het verlamt, maakt blind van staar, maakt gek, maar een mot denkt niet na en denkt alleen: ik leef. En ik leef, al ben ik een eigenlijk allang vergaan. Maar nog niet genoeg, nog niet voldaan want de warmte is te kort, te koud.…