Alle inzendingen over vermomming

een hongerige wolf wou geitjes eten die zich verschansten in een grote klok hij droeg een hoofddoek en een ruime rok maar die vermomming heeft hem wel gespeten hij werd gezien en achternagezeten door boze dienders met een lange stok zo werd de arme wolf een zondebok een hoofddoek ... tja ... hij had het kunnen weten voor hem geen mals en…

woorden vallen zacht in warme regen dicht bij de dagelijksheid, gedateerd en waarin ik me stil houd waar stromen ze heen, waar zullen ze geven zonder het ultieme te verlaten zal jij ze leren zingen, de tijd er uit verdringen vermommen als herinneringen verzen die ik uit mijn lichaam heb geschreven met één grote beweging van het hart…

jouw roedel maakt de oorsprong in delen van mijn gelaat zichtbaar, de intrede van herfst verlaat zich op mijn angst en breekt de nerven alvorens de dood zich heeft bekwaamd in het strijken van een gerimpeld blad hoe moedig is de wens telkens als het geluid verstomt en breekbare vermommingen het beeld verhullen dat zonder glans het tij laat…

Wie is de lafaard onder zijn vermomming, bloeddorstig, niets, niemand ontziend, die als een beest tekeergaat, kapotmakend uit pure wraak? Schiet je tekort als je niet hebt geschoten, schiet je door schieten ergens iets mee op? Biedt dat geloof van zoveel lotgenoten dan toch de Held die kwaadheid overwon?…

Ik ben gekropen in jouw huid, gerimpeld en gebogen, mijn jaren ver vooruit, keek ik met jouw ogen, leefde ik jouw leven. Je zou mij nooit vergeven, wanneer ik opeens verdween en als mijzelf verscheen. --------------------------------------------- uit: 'Over de zee sprak het water niet', 1990.…

Waar alles mee begint is meer dan een woord of taal die men in een zin benoemt en wat een gedachte uitdrukt en wat verder reikt dan de blauwdruk van het leven, en wat zich uitspreekt in een streven, in vermomming tussen zin of regel kruipt, sluipt door het luie oog van het bestaan om met tomeloos geduld weer op te staan, zichzelf…

Uit de chaos van het vuurwerk de flappen en de bollen, met een voorgevoel opgestaan, zintuigen en gordijnen open om het wereldnieuws weer op te slaan, filterend licht breekt door om de geluiden te verstommen, met een helder doel de eerste dag te verslaan, gister bleek de toekomst zich achter voornemens te vermommen, vandaag komt het…

Wat is er mooier op deze wereld dan je te vermommen met een rode neus? De mens te laten lachen om je ongemakken; te laten schateren om je ongewone keus. Wat is er mooier op deze wereld dan te doen denken dat je Pias August wilt zijn De mensen te laten lachen om je domheid; terwijl het eigenlijk hun eigen leven zijn.…

een toekomst samen, nogmaals in de handen van deze tere geest Al wat leefde tussen hen is vermomming Is de gedeelde discrepantie Een vacuüm der ontkenning Ditmaal zal de Hemel zich voorgoed van de Wereld scheiden De brug bezwijkt onder een torso van machteloosheid Want waar de herinnering aan beter ligt begraven rest slechts het kruim…

Daar slaapt de onrust van mijn vrede als niche in mij vereend, het snakt naar lucht, stuwt lijf en brein naar de moederschoot, wat na de geboorte slechts een vermomming was tot de dorst met nieuwe woorden mij weer wakker kust.…

Tergender' maar verfijnder' afgunst broedt, die zich als zoete wens wil vermommen. Trotse mensen zonder grote gaven kunnen bij een geëerde kunstenaar hun wezen en waarde pijnlijk handhaven. Eén kunst make deze gedachte waar: het alledaagse moet ieders ziel laven, is daarbij verrassend en wonderbaar!…

Als ik jouw spiegelen mag jouw schoonheid en vervorming je waarheid, echtheid en vermomming kan ik vanuit zachtheid bij je zijn. Als jij mij spiegelen wilt in speelsheid en vertrouwen met een open geest mijn dagelijks oefenterrein voortdurend leren mededogend zijn.…

beleving van het ongewisse, verregende verten, verstomde beeldflarden, lui verstrengeld, het individu is niet te onderscheiden in de spiegeling van gedachten, schaduwen brengt ons dichter en weer verder van elkaar, onder de maskerade van de maan maakt de kuisheid lichter, neemt ons de maat, verstoort contouren van het hart vermomming…

De kraai als symbool van dood en onderbewustzijn is hier beschermengel in vermomming, kenner van de onbewuste driften en een visionair medium. De edele vrouw kust hem op het achterhoofd, alsof het een donkere prins betreft.…

zwartgalligheid in een schater, door tranen gestold in kleinschaligheid, ik nummer de kiezels een voor een als een levend bewijs, onvermoeid voor ik afdaal, Daaraan kleeft de onrust van mijn vrede als storm beide in mij vereend, het snakt naar lucht en stuwt het lijf en brein terug in de moederschoot, wat na de geboorte was slechts een vermomming…

Ik lees op jouw vel het verschijnen van een schittering als een pleister op het drama dat de man heet altijd al waarde het schuw rond onder de vermomming van krachtige potentie ik verman me in jouw blauwe putten ze boren in mijn ziel en in mijn moordzucht alsof ik je de doodsteek zou kunnen toebrengen maar zo zou ik uit je mond ademen…

Vannacht droomde ik van een Engelse spierenbundel, die in het Keltisch een loflied voor mij zong, 't was Gerrit in vermomming en hij waarschuwde me voor een valse vrouw. 'Gerrit, hoe gaat het met jou?'…

Ondanks alle voornemens vermommen we als een excentrieke diersoort, waarbij de voortplanting vanuit het instinct wordt gemotiveerd dat de resultaten voor onze nazaten, het op z’n minst een betere opstap hebben tot een hoger doel, wat scoort is te zwak uitgedrukt, geprojecteerd in een gevoel tussen materie en afhankelijkheid wat wordt…

huist tussen aarde en de zon, hoop lijkt soms hol, geeft de honing soms de smaak van azijn, vooroordeel en mythen rijken tot mijn kruin anderen vlochten wortels om uit de leem van as weer op te staan, een heemtuin onder een wereldstolp zijn de loten aan de boom waar de stam is beknot, hars-sap de wonden in tijd verdichten, geen vermomming…

Leven leeft spontaan weer verder, in de vermomming van de dood. Beiden zijn ons trouw gebleven. Als aanwezigheid. Vannacht.…

naam geschreven staat vernieuwing van het doel in iedere oogopslag, als gewijzigd inzicht zich in verwording herhaald als aangepaste vorm en hoopvol laat omschrijven, in die balans zichzelf hoopt uit te vinden, een antwoord biedt die de monden en de pennen doen verstommen, in alles wat nieuw geschied bij herhaling in een kans vermommen…

In de tragiek van hun losgeslagen ankers, vermommen hel en hemel zich tot een nieuwe zaligheid, ook als zee en oceaan elkaar verslinden zullen metaforen zichzelf weer vinden.…

Wij verven ons kind een monstersnoet; zoals wij zal het leren zijn zonden te vermommen. En wijzelf en ons lief zitten vastgebonden in de snuit die blaft, de slurf die ratelt, de oren die slingeren, het rubberen bekkeneel, de blik van reuzel, en mossellippen, in de neusgaten schapenhaar.…

Zonder vermomming een zonsopgang een open wereld oogt en bent zonder lawaai. Wij blij en onbezorgd aanvullend met elkaar zijn, leven in elkaars hart al draait de wereld om zijn as is er vuur en ellende en brullen vulkanen wij kennen de schenkingen van de stilte.…

De klepgrage cabaretier en de konkelzieke columnist houzee houzee zij vieren feest in de clicheerfabriek het feest van wie het dunste woord weet te chiqueren de neutraalste druppels in chimerische vermommingen Waren wij een platvis wij zwommen in royale scholen op naar de burelen van de fopneus en de klapsigaar maar helaas wij zijn de vierdimensionale…

van kleinschaligheid, ik nummer zwervende kiezels een voor een, even groot en even klein als levend bewijs, ik de sater die afdaalt in eigen paradijs, ook daar kleeft de onrust in mijn vrede als storm beide in mij vereend, die combinatie snakt naar lucht, hunkering van lijf en brein terug naar de moederschoot, een lokroep in vermomming…

O f houdt u het bij black is beautiful E n vindt u zo'n vermomming juist best cool K ickt u op multicolor of juist niet T och flauw als je van hem geen masker ziet... P ast u de schoen, met deze nieuwe mode?…

want uiteindelijk draait de steen rond in een paar onderzoekende handen Het schemert altijd aan de onderkant Al het kostbare bevindt zich luchtig en ongrijpbaar tussen de zuilengalerijen van generaties binnenin onze verlichte schedels we zetten ons een hoed op alsof we ons door een boomgaard begeven elk sprekend voor zichzelf onder de vermomming…

Hoe op een kale tak ik de gezangen van een huismus hoor wier akkoorden en toonsoorten zich laten mee- stromen op de golven van heimwee en melancholie tegelijk vermommen zich allerhande vlinders als dorre bladeren die een voor een zweven in de open lucht.…

Vermomming van ziel in 'n mensenpop Geen maskers meer, waarin ik herleef, waar ik mijn gevoelens achter verstop. Gelukkig zijn, dat wil toch ieder mens? Verder gaan op 'n geanimeerd feest. Puzzelen, verkleden, gekostumeerd, waarom is mij dat niet meer gegund. Kleurrijke hoofdrol zonder maskerade. Om problemen geven doe ik toch niet?…